Evlenip aileden uzağa giderken vicdan azabı hissetmek

bedifferent .!.:

merhabalar bundan 9 ay önce karşıma biri çıktı benim yaşadığım şehirden 5 6 saat uzaklıktaydı yine de çok sık görüştük çok iyi anlaştık kısa zamanda bağlandık ama onun işi istanbul’da ve işinde de gayet güzel bir konumu var. annem başta benim mutlu hissettiğimi görüp desteklese de 1. ayda bana onlardan uzaklaşacağım için psikolojik baskı uygulamıştı ve ben de daha başındayız en azından çok üzülsem de bu baskıdan kurtulurum düşüncesiyle konuşmayı bırakmak istedim ama o hiç istemedi tekrar görüşmek istedi o görüşmede de bizim için ailemden bir saat uzaklıkta bir yere iş başvurusunda bulunabileceğini söyledi tabi hemen aileme anlattım annemin içi rahatladı ve onaylayarak devam ettik güzeldi derken erkek arkadaşım o olaydan 1 ay sonra da o bize yakın olan yerde çalışan kişilerle konuştuğunu çalışma şartlarının kötü olduğunu işteki konumunun düşeceğini maaşın da daha az olduğunu vs anlattı yani istanbul’da kalmak o açıdan daha mantıklı gözüküyor dedi. ben zaten o zamana kadar baya bağlandığım için aynı şekilde o da yani birbirimize çok sevgi besledik bunu hissediyorduk o yüzden bunun için bırakmak istemedim ama anneme bu konuyu söylediğimde baştan niye öyle dedi madem diye çok üzüldü kandırmış o zaman dedi biz 1 ay annemle tartıştık. annem bana hiçbir zaman ayrıl istemiyorum vs demedi ama sürekli ağladı sürekli mutsuzdu. düzeliyor gibi oluyor yine aynı konu açılıyor bana sarılıp ağlıyor.
biz işi ilerlettik tanışma oldu dün de biz istanbul’a tanışmaya gittik dönüş yolunda uzak diye ağlamış dayanamıcam gibi geliyor diyor(annemle üniden sonra 3 yıldır hep aynı evdeyiz birlikteyiz sık sık gezeriz bana baya bağımlı. annenizin böyle yapması hatalı diyebilirsiniz zaten bence de öyle yani yapısı çok bağımlı ve alıngan maalesef kendi çocukluğundan ve kişiliğinden kaynaklı olarak)
ve ben de sanki gidince ona kötülük yapacakmışım ihanet edecekmişim hissine kapılıyorum. burda sürekli bu başlıkları okudum acaba uzak olmak gerçekten bu kadar zor bir şey mi diye kafayı yicem artık bunları düşünmekten beni çok etkiliyor ve ister istemez ona yansıtıyorum çok sevdiğim biriyle yüzde yüz mutlu bile olamıyoruz
buna benzer durumlar yaşayan var mı ya da uzakta yaşayıp da bu durumu çözenler?

Genişletmek için tıkla...

pinarindunyasi .!.:

Ben tek cocuk gibi buyudum cunku en kucuk abimle aramda 20 yas fark var. Evde hep tek cocuk gibiydim. Gecen sene babami kaybettik. Annemle dunyamiz basimiza yikildi. Birkac ay sonra nisanlandim. Nisanlim almanyaya yerlesmisti ve belliydi dugunu yapip almanyaya gelecektim. Annem bunu basindan beri biliyordu. Yalniz kalacagini, artik yalniz yasayacagini… biliyordum cook uzuluyordu ama asla bana belli etmiyordu. Uzulmez mi tabii ki uzulur, sizin de anneniz uzulur. Siz de uzuleceksiniz. Ama oncelik cocugunun mutlulugu. Annem arada derdi ki “ayy sen simdi beni birakip gidecek misin” ben de derdim sakasina “yok birakmiyim dizinin dibinde yaslanayim kartlasayim ister misin” sonra gulerdik ay yok git git derdi lutfen vicdan azabi cekmeyin. Sizin kendi hayatiniz var. Annenizin kendi hayati var. Siz de isterdiniz yakin olmak, gidip gelmek. Kim istemez ki? Kendinizi suclamayin, alisacaktir

Genişletmek için tıkla...

Salon Kadini .!.:

Sevgili konu sahibi arkadasim,

Annem tasidigi bir rahatsizliktan oturu benim kendisinden 1 dk ayri kalmama tahammul edemiyordu. Eşim de flort halindeyken bunu farketmisti zaten. Hatta once annemin bana hic guvenmedigini bu sebeple bende bir sorun oldugunu dahi dusunmus ama sonra zaman gectikce bunun kuruntu oldugunu farketmis.


Her neyse, ben evlenip ailemden 2 cadde uzaga tasindim once, simdi aramizda aracla 20 dklik mesafe var, ben degil ailem tasindi.

Nisanla dugun arasindaki 6 ayda annem ciddi baski kurdu uzerimde, bi ara ben hakikaten sacmaliyorum, annemi nasil birakirim ben kotu bir evladim diye kendimi yedigimi farkettim, ustelik bu surecte nisanlima da kotu davrandim, cok uzaklastim.


Evlendim ilk 18-20 ay cok zordu annem icin, evde birsey kaybetse beni aradi, supurge takildi beni aradi, yemek tarifi bile istedi, halilari nereye vereceğiz yikatmak icin diye aradi. Demem o ki hep bahaneler yaratip ariyordu, esimle misafirlige giderdik eve donmediniz mi daha diye arardi.

Bu konuda eşimden Allah razi olsun, bazen ben sinirlenirdim o arardi annemi bilgilendirirdi. Annemin ozel durumunu bildigi icin hic lafini etmedi bugune dek, icin icin kiziyordu belki ama hic yansitmadi bana.

Yani sanirim annen de bu durumda. Ayni durumda oldugumuzu anlatmak icin paylasiyorum. Ozetle bu durum geciyor, alisiyorlar. Simdi ben annemi ariyorum, annem kapat telefonu evinle ilgilen diye kiziyor. Merak etme o vicdan azabi cok normal, ama gececek, annen de sen de alisacaksiniz.

Mustakbel esine guveniyorsan, o tam da evlenecegim adam diyorsan, cok eminsen gir bu yola.

Bu arada esim annesiyle haftada 1 konusur, evlilikten oncede boylelerdi ben buna cok sasiriyordum. Simdi esim benim annemi kendi annesinden daha cok ariyor, annem (ben tek cocugum) damadim degil oglum o benim der. Yani iyilesiyorlar hic merak etme. :)

Dipnot: okuyup anneme saydirmayin lutfen annemin ozel bir durumu var bilerek yaptigi şeyler degil.

Genişletmek için tıkla...

Salon Kadini .!.:

Sevgili konu sahibi arkadasim,

Annem tasidigi bir rahatsizliktan oturu benim kendisinden 1 dk ayri kalmama tahammul edemiyordu. Eşim de flort halindeyken bunu farketmisti zaten. Hatta once annemin bana hic guvenmedigini bu sebeple bende bir sorun oldugunu dahi dusunmus ama sonra zaman gectikce bunun kuruntu oldugunu farketmis.


Her neyse, ben evlenip ailemden 2 cadde uzaga tasindim once, simdi aramizda aracla 20 dklik mesafe var, ben degil ailem tasindi.

Nisanla dugun arasindaki 6 ayda annem ciddi baski kurdu uzerimde, bi ara ben hakikaten sacmaliyorum, annemi nasil birakirim ben kotu bir evladim diye kendimi yedigimi farkettim, ustelik bu surecte nisanlima da kotu davrandim, cok uzaklastim.


Evlendim ilk 18-20 ay cok zordu annem icin, evde birsey kaybetse beni aradi, supurge takildi beni aradi, yemek tarifi bile istedi, halilari nereye vereceğiz yikatmak icin diye aradi. Demem o ki hep bahaneler yaratip ariyordu, esimle misafirlige giderdik eve donmediniz mi daha diye arardi.

Bu konuda eşimden Allah razi olsun, bazen ben sinirlenirdim o arardi annemi bilgilendirirdi. Annemin ozel durumunu bildigi icin hic lafini etmedi bugune dek, icin icin kiziyordu belki ama hic yansitmadi bana.

Yani sanirim annen de bu durumda. Ayni durumda oldugumuzu anlatmak icin paylasiyorum. Ozetle bu durum geciyor, alisiyorlar. Simdi ben annemi ariyorum, annem kapat telefonu evinle ilgilen diye kiziyor. Merak etme o vicdan azabi cok normal, ama gececek, annen de sen de alisacaksiniz.

Mustakbel esine guveniyorsan, o tam da evlenecegim adam diyorsan, cok eminsen gir bu yola.

Bu arada esim annesiyle haftada 1 konusur, evlilikten oncede boylelerdi ben buna cok sasiriyordum. Simdi esim benim annemi kendi annesinden daha cok ariyor, annem (ben tek cocugum) damadim degil oglum o benim der. Yani iyilesiyorlar hic merak etme. :)

Dipnot: okuyup anneme saydirmayin lutfen annemin ozel bir durumu var bilerek yaptigi şeyler degil.

Genişletmek için tıkla...

Benbirdost .!.:

Annenize niye saldiralim ki anne o anne ne zahmetlerle dünyaya getirdiler bizleri elbette bu durumlar bana göre normal geliyor. Okadar kötü bir dönemde yaşıyoruz ki. Bir tane de olsanız 10 tane de olsanız. Her biriniz için diken üzerinde olurlar. Hep bir korku vardır annelerin üzerinde çocuklarıyla ilgili.

Eşinize başlarda güvenememiş artık güveniyor ve sizi ona emanet etmiş o yüzden içi rahat.

Benim annemle babamda öyleydi annem ilk evlendigimiz zamanlar da güven 10 kere arardı. Hatta bir keresinde benim tel odada ben balkonda arkadaşımla oturuyordum inanın babam aramış 10 kere annem aramış 10 kere yetmemiş teyzem bize yakın oturuyor onu aramışlar teyzem bize doğru geliyormuş. Annemlerle aynı sehirdeyiz onlarla yola çıkmak üzereyken ben telimi aldım bir baktım bir sürü arama bende onlara bişey oldu diye panik yaptım meğer bana ulaşamamışlar. Yeni evliydik ozamanlar. Sonra zamanla alıştılar tabi. İlk başlarda normal yani

Genişletmek için tıkla...

varolmak .!.:

Annenin bu özel durumu kaynanada olsa kabulleneceginizi , anlayışlı davranacağını
düşünmüyorum

Genişletmek için tıkla...

Hesappasif .!.:

Neden kimse adamın yaptığı adiliği konuşmamış, kabul et adam seni kandırmış istediğin şehre işimi alırım deyip iyice kendine bağlamış vazgeçmez nasılsa diye oyalamış. Erkek arkadaşının ailesiyle aynı şehirde mi olacaksınız eğer öyleyse anneni bırakıp gitmeye değmez onun ailesiyle neden aynı şehirde olasın ki mesela???

Genişletmek için tıkla...

dusduru .!.:

Bu konuda katılıyorum.Evet annenin bağimli olması yanlış,ama erkek arkadaşın da bildiğin yalan söylemiş.

Sizin işiniz gücünüz bir düzeniniz yok mu? Adam nerdeyse siz de oraya mi gitmek zorundasiniz ?

Genişletmek için tıkla...

bedifferent .!.:

merhabalar bundan 9 ay önce karşıma biri çıktı benim yaşadığım şehirden 5 6 saat uzaklıktaydı yine de çok sık görüştük çok iyi anlaştık kısa zamanda bağlandık ama onun işi istanbul’da ve işinde de gayet güzel bir konumu var. annem başta benim mutlu hissettiğimi görüp desteklese de 1. ayda bana onlardan uzaklaşacağım için psikolojik baskı uygulamıştı ve ben de daha başındayız en azından çok üzülsem de bu baskıdan kurtulurum düşüncesiyle konuşmayı bırakmak istedim ama o hiç istemedi tekrar görüşmek istedi o görüşmede de bizim için ailemden bir saat uzaklıkta bir yere iş başvurusunda bulunabileceğini söyledi tabi hemen aileme anlattım annemin içi rahatladı ve onaylayarak devam ettik güzeldi derken erkek arkadaşım o olaydan 1 ay sonra da o bize yakın olan yerde çalışan kişilerle konuştuğunu çalışma şartlarının kötü olduğunu işteki konumunun düşeceğini maaşın da daha az olduğunu vs anlattı yani istanbul’da kalmak o açıdan daha mantıklı gözüküyor dedi. ben zaten o zamana kadar baya bağlandığım için aynı şekilde o da yani birbirimize çok sevgi besledik bunu hissediyorduk o yüzden bunun için bırakmak istemedim ama anneme bu konuyu söylediğimde baştan niye öyle dedi madem diye çok üzüldü kandırmış o zaman dedi biz 1 ay annemle tartıştık. annem bana hiçbir zaman ayrıl istemiyorum vs demedi ama sürekli ağladı sürekli mutsuzdu. düzeliyor gibi oluyor yine aynı konu açılıyor bana sarılıp ağlıyor.
biz işi ilerlettik tanışma oldu dün de biz istanbul’a tanışmaya gittik dönüş yolunda uzak diye ağlamış dayanamıcam gibi geliyor diyor(annemle üniden sonra 3 yıldır hep aynı evdeyiz birlikteyiz sık sık gezeriz bana baya bağımlı. annenizin böyle yapması hatalı diyebilirsiniz zaten bence de öyle yani yapısı çok bağımlı ve alıngan maalesef kendi çocukluğundan ve kişiliğinden kaynaklı olarak)
ve ben de sanki gidince ona kötülük yapacakmışım ihanet edecekmişim hissine kapılıyorum. burda sürekli bu başlıkları okudum acaba uzak olmak gerçekten bu kadar zor bir şey mi diye kafayı yicem artık bunları düşünmekten beni çok etkiliyor ve ister istemez ona yansıtıyorum çok sevdiğim biriyle yüzde yüz mutlu bile olamıyoruz
buna benzer durumlar yaşayan var mı ya da uzakta yaşayıp da bu durumu çözenler?

Genişletmek için tıkla...

Shadylady .!.:

Annen çok sağlıklı bir psikolojide değil bence adam güzel işini neden bıraksın gelsin elzem bir durum yoksa.böyle annenizin huysuzluklarını mutsuzluklarını ilişkinize yansıtacaksanız adamla evlenmeyin annenizle oturun o zaman sonsuza kadar.çok istiyorsa onlar sizin şehrinize gelsin ama gerek yok zaten 5-6 saat uzaklıktaymış benim annemle aramda 12 saat falan var

Genişletmek için tıkla...

cunkuneden .!.:

Açıkçası sevgilinizin başta söylediği taşınırız lafının samimi olmadığını ben de düşündüm, bu ayrı konu tabi. Benim terapistim hep şey der (benim de benzer endişelerim vardı); sen iyi, mutlu, tamamlanmış hissetmezsen kendin dahil kimseue bir faydan olmaz. Uzun vadede hele bu tarz kısıtlamalar çok yıkıcı (yine örnek vermişti, sizden ayrılmicam diyw evlenmeyen bir erkeğin bu yaşanmamışlıkların öfkesi ile yaşlanınca anne babasına bakmadığından sözetmişti). Demem o ki; siz iyi olun o da iyi olsun. Bunun sonu yok, yarın yakından evlensen de gel diye tutturacak belki günlük. Siz eşinizden, ikişkinizden beslendikçe zamanla azalır diye tahmin ediyorum (mutluluklar )

Genişletmek için tıkla...

dusduru .!.:

Bu konuda katılıyorum.Evet annenin bağimli olması yanlış,ama erkek arkadaşın da bildiğin yalan söylemiş.

Sizin işiniz gücünüz bir düzeniniz yok mu? Adam nerdeyse siz de oraya mi gitmek zorundasiniz ?

Genişletmek için tıkla...

Leopar Taytli Burhan .!.:

Daha saçma çok az şey okudum

Genişletmek için tıkla...

RobinScherbatsky .!.:

Vicdan yapacak hiçbir şey yok aslında. Her evlenen anasının dizindende, evindende ayrılıyor normali bu. Üzülmeniz normal sonuçta artık yuvanız başka yer olacak ama ihanet falan diyip kedinize harap etmeyin bu süreci. O gelir bazen siz gidersiniz yada tatillerde kapatırsanız arayı.

Genişletmek için tıkla...

LADY VEGA .!.:

Aşık olduğum adamla evleniyorsam hoplaya zıplaya giderim. Sürgüne gitmiyorum ya sonuçta onlar gelir ben giderim. Mis gibi hayatımı kurmaya gidiyorum.

Genişletmek için tıkla...

bedifferent .!.:

gerçekten mutlu hissediyordum güzel bir evlilik yapacağım için ama insan aile içinde bir destek bekliyor özellikle annesinden yani mutlu ilerlemek için onların da bu konuda içi rahat olmasını istiyor onu öyle gördükçe kötü hissetmeye başladım ben de

Genişletmek için tıkla...

bedifferent .!.:

haklısın ben de öyle düşünüyorum hatta ona da diyorum gelir gideriz diye ama başlarda olur da zamanla azalır çoluk çocuk oldukça zorlanırsın uzaklaşırsın az gelirsin diyor..

Genişletmek için tıkla...

dusduru .!.:

Babanız yok mu? Bu kadar bağımlılık hiç normal değil,ben de iki kız annesiyim.

Onlar İstanbul'a taşınsin madem.

Genişletmek için tıkla...