- 21 Temmuz 2009
- 36.900
- 6.947
- 248
İkimiz de doğru noktadayız. Onun farketmesini sağladın, ameliyat olacak, sağlığına kavuşacak ve siz sımsıkı sarılarak uyuyacaksınız. Sırf bunun hayali ile de mutlu olunur nerdeyim. Biraz sabır, biraz çaba.
ben farkındayım da eşim farkında değildi, ben söyleye söyleye gttk dr.a hem bana hem kendine zarar veriyor.bencillk değil de artık dayanamıyorum.gündz tek gece tek, h.sonu tek, eşmden başka da burda kimsem yok.....
öncellikle allah yardımcın olsun diyorum, çok zor durumdasın belli
EŞİN TİPİK BİR DOĞU BENCİLLİĞİNDE BİR İNSAN
hafta sonu tatili olmadan seni nasıl getirir metropolden küçük bir doğu iline
yapabileceğini düşünmüşsün, ama içinden çıkamıyorsun çünkü hala bir savaş veriyorsun gitmek ve kalmak konusunda
evet bende bir buçuk aylık evliiyim, ankaradan geldim bu 4 bin nüfüsluk ilçeye, doğu değil batıdayız ama kışın evdesin zaten hiç bir yer yok, köy gibi
ama biz tayinciyiz, eşimi sevdiğim için her yere giderim hiç sorun değil
ama sen bile bile lades demekten hoşnut değilsin ve de çok haklısın
yıllar önce ergenelik çağlarımda bizde ailecek böyle bir sorun yaşamıştık
geriye dönüp baktığımda evet onlarda da bir hayır varmış diyorum
ama çok amaa çoookkk acılar çektim, lise çağlarımda kaldıramayacağım yükler bindi omuzlarıma
çabuk olgunlaştım, mantıklı, azimli kararlı bir insan oldum doğru
ama keşke olmasaydı da diyorum, hayırlısı buymuş bu da nihayetinde bir güzelliğe yol açtı diyorum
ama sen bunu beklemek zorunda değilsin, eşin ankarada başka işlerde de şansını deneyebilirdi
en son çare dönebilirdiniz, o en başından pes etmiş haklı olarak şu an sende pes ediyorsun
bence oturup konuşmalısınız,
bir yanda evliliğiniz
bir yanda ruhsal durumunuz vs. hepsi zarar görüyor şuan
kendinize deneme yılı koyun
bir yıl iki yıl alışmaya çalışcam ama alışamazsam dönecek miyiz diye bir anlaşma yapın
bu anlaşmanın içerisine tabiki o da hafta sonu tatilini alabilmeyi vadetsin size.
sizi mutlu edebilmeyi, sizde mutlu olmak için uğraşmayı deneyin
ve mümkünse uğraş alanları, en azından aklı başında bir arkadaş edinin
valla işte aynı şeyler bende de var başlık sahibi... evlendim şehir dışına geldim. kimseyi tanımam, kimse beni tanımaz... eşim burada üstdüzey bir iş yapıyor, herkesle samimi olamıyorum, herkes beni tanıyor rahatsız oluyorum. zaten küçük bir karadeniz ilçesi, çıkıyım geziyim falan da yok.... eşim de öyle devamlı çalışıyor boş vakti yok. hatta terfi etti şimdi bir de İstanbula falan gidip gelecek devamlı(( ya ben bunun için evlenmemiştim kiiii. hayalkırıklığı
Ailemden uzağa geldim diye ağlayan kaç gelin gördümde
Hem iki aileye yakın hemde eşimin işi burda daha iyi ama ben bu şehri sevmedim diye ağlayanı yeni görüyorum
Eşim beni mutlu etmeye çalışıyor ama benim ona sinirim her geçen gün büyüyor buraya getirdi diye demişsiniz.. Kabul etmeseydiniz kimse sizi slah zoruyla götüremezdi değil mi ? Adamcağız sizi mutlu da etmeye çalışıyormuş üstelik yine..
Eşim horluyor birlikte yatamıyoruzkısmına şok oldum.. Benim eşim konuşuyor, bi kere ödüm koptu öyle böyle değil bildiğiniz sohbet tarzı ne desem cevap veriyor uyandı sandım ve tuzluk diye tutturmuştu ne tuzluğu dedim 'işte bu ya tuzluk dedi elinde tutup gösterdi yorganı ' o an anladım uyku esnasında konuştuğunu besmele filan çektim.. Ama böyle bi sebepten ayrı yatmayı düşünmüyorum.. O ellerinde olarak ayptıkları birşey değil ki ?
Bence siz biraz şımarıksınız.. Eşinizi yeterince sevmiyorsunuz hatta.. Öyle olsa ne çarşı pazarın az olması ne de çevredekilerin şivesine takılıp neden bu şehirdeyiz yerine 'çok şükür sevdiğime kavuştum, ailemde yakınımda ' tarzında düşünürdünüz..
Elle tutulur birşey olsa herkes hak verirdi ancak tek küçük şehirde yaşayan da siz değilsiniz, tek eşi horlayanda.. Bunlar sorun edilecekse en başından evlenilmemeli bence..
eşimi yeternce sevmiyor olma ihtimalimi ben de düşündm...ama dediğim gibi en zoruma giden şey de zorla gelmem. tabi ki kimse beni silahla getrmedi ama eşim çok pank ve telaşlıydı ankaradyken. yapamam ben burda önümü göremiyorum o bu şu, şehr dışında olursam senin bi hitiyacn olursa şikayet duymak istemiyorum gibi sürekli üstüme geldi tek sbep dedm ki bu insan ank da mutsuz,sonuçta erkek olan o evden sorumlu olan da o dedm ve kendimi zorladm gelmeye.ama çok yanılmışım.dik dursaydım çünkü yuvayı dişi kuş yapıyormuş bunu gerçekten by sıkıntılı süreçte anladımelim bişeye değmiyor. ama zorla geldiğimi eşim de bliyor.
ne balayı ne düğün, ne düğün hazrlığı hiçbirin tadını alamadım. bu şehre taşınma düşncesi beni çok yordu. eşim de başka çıkışımz yok gibi davrandı. bunlara kzıyorum.tabi ki her yeni evli çiftn sorunları oluyor bunlar yaşanılası alışma süreci denecek şeyler ama hepsi gözmde büyüyyor, çünkü alışmam gereken bi çok şey var benm. ben ailemn olduuu şehre de taşınmadm ki tayn istesm taşınırdm ama ben ank da bi hayat kurmak istemştim.ailem de biliyordu.nasıl geldm anlamayamıyorum...hadi geldm o yok .h.sonu da sabah gidiyor akşam geliyor.bu nasıl kavuşma ...isyanm burdaki şartlara da aynı zmanda
Bilmiyorum
Ben taviz verilmemesinden yanayım , sizin gibi düşünsem en başından derim.. Ben burda yaşamaya alıştım başka şehirde yapamam ve işim çok iyi.. İşine gelirse kabul eder , gelmezse de etmez.. Onun size yaptığı gibi aynen..
Yok eğer tavrımı koymadım onun dediği şartları da kabul ettiysem evlendikten sonra söylenmezdim..
İki seçenekten başkası yok çünkü.. Sonradan pişman oldum diyorsanızda eşinizle konuşun ama genelde nasıl başlarsa öyle gider bu işler.. Bu yüzden taviz vermekten yana değilim..
Bazı durumlar istediğimiz gibi olmuyor ama inanın sürekli şikayet etmek, içten içe
hayıflanmak sorunu çözmeye yardımcı olmuyor. Aksine sizi daha da üzüyor, depresyona
sürüklüyor.
Eşinize kızmayı bırakın sizi ikna ettiği konusunda. Aslında o değil, siz kendi kendinizi
ikna etmişsiniz. Belki kendinize kızıp eşinize biçiyorsunuz bunu.
Eşinize işleri yoluna koyması için destek olun. Ankara'da olsanız ve eşiniz hafta sonları
çalışsa sorun eder misiniz, etmez misiniz bunu da düşünün. Eğer sorun ederim diyorsanız
sorun yalnız kalıyor olmanızdır. Eşinizin hafta sonu en az 1 gününü boşa çıkarması için
ikna etmeye bakın. Ama eğer Ankara'da olsak sorun etmem hafta sonu çalışmasını diyorsanız
bence ilişkinizi gözden geçirin ve eşinize biraz süre verin. O sürenin sonunda Ankara'ya
döneceğinizi belirtin.
Hakkınızda hayırlısı olsun inşallah.
merhaba ben bi kaç aylık evliyim,nişanlıyken eşim memleketini bırakıp benm yaşadığım ankaray geldi orda özel sektörde iyi bi işe girdi, memleketiindeki iş de çok iyiyidi maaşı daha yüksekti ama doğunun küçk illerlnden biriydi ve ben düzenimi bozmak istemedi.geldi ama işi pek sevmedi şehr dışına gönderiyorlardı vs. ama zaten memur olcaktı sınavlara çalışcaktı. ama ne olduysa düğüne bi kaç ay kala oldu,eşim tuttrdu memlekte gidelim ordaki işim daha iyi her akşam eve gelebilecem hem senn aşlene de yakın benm ailem de orda bize yardımcı olurlar vs vs. ama ben zaten ankarada tek başıma yaşayan düzenli bi hayatı çok güzel bi işi(kamudayım) olan biriym kimseye bu saatten sonra ihitiyacm yok gelmişiz 30 yaşına.halledemiicez mi aile olabilmeyi ki benm ankarada akrabalarım çevrem de var.asla istemedm bu küçük yere gelmeyi ama eşimden ayrılmak da istemedm. ailesnn hiç kzı yok. bana çok heveslendiler ama ben herşeyden herkesten soğudm bu olay yüzünden.neyse düğünden sonra ayrılığa dayanamadım ve onun ankarada çok mutsz olmasndan korktum ve tamm gelicem dedm ama zaten kendi memleketindeki işine başlamıştı.ben mecbur kaldım gtmeye.ağlaya ağlaya geldm resmen. düğünden sonra eşim memleketndeki işe geldi başladı ben orda yalnız kaldım. ama başlamasa başkasını alacaklardı. çok kötydü yeni evlisin eşini istiyorsun ve yannda olablmek için istemediğin biyerde yaşaman laızm. çalışıyorum zaten ankaradaki çalışma ortamını asla o ilde bulamadım.doğu zaten iletişimde zorlanıyorum hayattan soğudum eşimden soğudm eşim cmutesi pazar da çalışyor. bi ark ım bi akrbm yok.her hafta sonu evde tekm çıkıp gezeck biyer yok.hep yalnz tek ve sıkıntısını stresini atamayan durumdayım. iş yerim desen alışmak çok zor. ark yok kafa dengi yokbikaç atlık evliyim ama hiç bişey anlamadım eşime öfkemn her geçn gün büyüyor. ne yapsa da gözmde yok. bi araya gelebildiiimz kısıtlı vaktlerde tanıdık veya akr ziyareti veya ailesinie gitmemz gereken zmanlarda hep kavga ettk.hiç kimseyi görmek istemiyorm onun hiç kimsesine jest yapmk istemiyorum çünkü o beni mutlu edemedi.etmeye çalışyıro ama ben zorla gtrmiş olmasını kaldıramıyorum hala. içimde hep bi sinir varhorluyor birlkte yatamıyoruz, h.sonları evde yalnızım, işte yalnızım,ona doyamadım. şehrde gezecek biyer yok. çok bunaldım lütfen bi fikir verin.. her gün kavga hergün kavga ediyoruz. çünkü o beni doyuramıyor. kaliteli vakt geçiremiyorz, kimnle paylaşşam sabır sabır sabır diyorlar.....uykuları unuttum geceleri ağlıyorum o uyuyor,diyorum ben döneym ankaraya en azndan düzgn bi yerde yaşarım tayinmi geri alayım eşim de beni getirip de bana güzel bi ortam hazrlamadıının bedelini ödesn diyom ama gdersem en çok yıpranacak olan da benm her tartışmaızda olduu gibi.çok sinrlendiiğinde ya da üstüne gittiğimde tamm al tayinin git ben de 2 ayd abi gelrim yanına falan diyor.bu evlilk sürecm hep sabretmekle geçti benm ya da edememekle,kimsem yok eşmden başka burda onunla da kavgalı olup ve güzel vakt geçiremeynce çok yoruluyorum,işleri de çok yoğun onun (((
bilmiyorum ben mi çabalamadım ya da çabalamak istemedm,çünkü eşim çok zorladı beni buraya gelrken gitmeyelem allah bi kapı açar dedm, anka da kalalım dedm, yapamam dedim ama her akşm evmde olacam yannda olacam dedi maaş daha iyi dedi, bilmiyorum pişman myım evlendiğime, bazen evet çünkü herşey buz gibi geliyor bana, evim soğuk, hayat sıoğuk...eşyalr hepsi en iyisnden ama hiç birinin kıymeti yok ne acıdır kievm dağınık ne yemek yapasm var ne evi toplayasım. eşime hizmet etmk istemiyor canm.halbuki mutfağı çok seven biriydim hala da öyle ama uykusuz ve yorgunm sürekli, gerginm, ne hayallerm vardı, ne süprizler yapacaktm evlennce eşime, bi defa kendm istemedm gelmeyi,yediremi,yorum bu zoraki hayatı, ama gelmesem eşim çok baskı yaptı,ayda 2 hafta evde 2 hafta şehr dışında olcam dedi, belki yazın daha fazla dedi,başka iş bulsak ank da onu tatmn etmiicekti maddi olarak,işinde başarılı biri.bunu da istemezdm ama burda yaşamayı da istemiyorum, kimse bana karışmadı bu yaşıma kadar,herşeyimi bi kenara atıp da eşimn peşine takıldım,çok kısıtlanmış çok çaresz hisseidyorum kendimi. yarın birgün çocuk olursa ben şehr dışında olup da seni yalnız bırakamam dedi,çocuk düşncesi aklmzdan bile geçemiyor, o çocuk çok istedi ame ben bu şehrde yapmam dedm,burda hiç bişey yapmayı düşnmüyorum dedim ama bura benm memleketm dedi nasıl bu kadar küçmsersn hem de burda kalmııcaz uzun süre falan diyor da ben kesin ank merkezli bi iş sınavı kazanıp da geri dönmek istiyorm,ama yine evliliği istediğim gibi yaşamamış olurum o gelemezse die bi sürü olmszluklar geçiyor beynm susmuyor, geceleri de böyleyim. rengim sapsarı, gözler kırmızı ruh gibiym.eşim de çok agresfleşti. depresyondayım galiba, her akşam hergn ağlıyorum, en ufak bişeyde ben a desem o b dese karşı çıksa falan hakkı yok diyorum benm istedklerimi yapmak zorunda çünkü ben onun istediiii hayatı yaşıyorum diyorum.
hiç gidip bakmaz olur muyum bi avuç yer zaten. evet ank ya benmle tanışmaya geldi.sonra hayalinin hep ank olduunu söyledi,orda büro açmk ya da memuriyet, eşim de aslında iş konusunda hayatını tam otrtmuş değil di ki. evet ne yazık ki nasıl böyle bi evlilk kararı aldm bilmiyorum,eşim çok iyi yardmcı olmaya çalışıyor vs ama yetmiyor işte.onun iş koşulları bu şehr evliliğime dair hayallerimi gerçekleştiremem , cicim ayları hayallarim hepsi pufffffffffffffff oldu uçtu. yine eşmle evlecekseydm bile evlilk olmadan her türlü şartı koşulu iş durumunu zorlasaydım diyorum.kimseyle görşmek istemiyrm,artık eşim ve eşimn anne babası tanıdıkları da beni soğuk suratsz vs tanmlamak üzere. ben bu değilim.... ama kv herkesi oğlm çok yoğun o yüzden gelip gidemiyolar size bize vs falan diyrmuş. ama insanları kırmak da istemiyorm özellkle anne ve babasını.bura doğu ve gidp gelmeler adetler vs çok beklentiler olyo.hiç birini yapamıyourm.ve boğuluyorum muhalefet biri olmak en sevmediğim bi durum.evt sabr sabır sabır diyorum bu ne ya sabretmek için mi evlendm.h.sonu bi günü bile yok eşmn.ona da sabr diyor eşim bazen işe kahvaltı yapp gidiyor h.sonu bak 9.30 evden çıkıyom diyor. bu iş koşullarında bu bile iyi diyor. iş yeri sürekli bişeyler çıkartıyor diyor. diyorum pazar tatilinden vs den emn olmadan nasıl getrdn beni buraya. o da çaresz...çare diyor bana. ama ank ya dönmek tek çare dediğimde de zoruna gidiyor. tek derdn ora gibi. orda şehr dışına göndericekler ya da maaşı çok düşk bi yer de olcam neden bura bu kadar cehennme mi diyor ama boğuluyorum ben...çıkmaz gibi bişey bu. tayn alıp gtsem evliliğimzde derin yaralar açılır gibi hissediyorum.ki gidecekseydim de neden geldm diyorum maksat eşmle birlkte olmak değil mi .ama ben de bu hayata dayanamıyorum.burdan gtsem ve eşimle inatlaşmadan burdan gtsek çok ama çok rahatlııcam.
eşim bu cuma ameliyat olcak horlama için. ya aman allahım diyorum en çok korktuuğu şeydr bu hastane işleri ama olay o kadar büyüdü ki dün gidip randevu aldı.bi kaç defa gttk dr a zayflaması gerekiyrdu.zayıflayamıyor ona da kzıyorum.sen destek ol diyor ne sorun olsa. diyorum ben ben değilm gücüm yok dr a götrdm zayflamaı bekledk sen ciddiye almalısın artık diyorum.iki öğün aç dursa ya da tutsa kendini 3. de abartıyor. o da çok stresli kilo verememesi çok da abes değil ama benm herşeym normaldi ben herşeye hazrdm başından beri hep onun cihetndeki problemler beni zorlayınca ben de problem çıkarıyorum elmde olmadan.ciddi boyutta horluyor.ki benm de uykum hassatr ikisi birleşti ve büyük sorun. ökz altında buzağı aramak demeyelim de heveslerm hayallarm hepsi kursağımda kaldı.evlenicem artık düzenli hayat geçş derken evlilkle birlkte hayatm alt üst.daha çok çaba harcama noktasndaym herşey ama herşey için.herşeymzde mutlaka bi sorun yaşıyorz gibi artık.en normal yaşanılası şeyler bile zoraki elde edeceğim konumda bu evlklkte.ama kmse kötü niyetli değil kimse kötü değil ama ikmz de artık çok üzgn ve yorgunz.o da yetersz hissettkçe geriliyor ve beni sabrsz ve doyumsuz diye nitelendiriyor. doyacak bişey yaşayamadık ki
maalesef öyle olmadı bizde. ilk başlardan ben farketmez diyordum çünkü eşm bu şehri sevmiyordu burdaki işini sevmiyordu. beni çok rahatlatıyordu.burdan kaçma derdndeydi nitekm geldi de ankaraya ya.sonra düğüne bikaç ay kala biz resmi nikah yaptık sonraki dönemde de eşim ısrarla ordan ayrılmak istediiini söyledi. tabi ki bu süreci kurguladıını düşnmüyorum ama nikahtan sonra çıktı bu şehr değiştrme meselesi. ilk bnaşlarda bana kıyamadıını beni buraya getrmek istemediiini söylemş ailesine ve herşeyi bırakıp gelmişti ank ya. keşke başta konuşulsaydı şehir meselesi ama bizim kisi öyle bişey olmadı. resmi nikahtan sonra da dönüşü var bu işin ama kolay değil tabi ki.sonuçta imza atıyorsun ve bütün ailen biliyor. o dönem gözüm kesmedi bitirmeyi.bi de iyi bi insan die gelemem ne olacaksa olsun diyemedm.ve geldim ama yolda ağlaya ağlaya geldm eşim gördü hepsini.çocuk gibi unuturm alışırım mı sandı hala kzııyorum... o yüzden belki de mecbur hatta çok mecbur olunmadıça resmi nikah düğüne kadar olmamalıymış.....
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?