merhabalar,
Eski konular pek okunmuyor diye kısaca anlatıcam. Eşimden boşandım 4 ay sonra geri dönüp konuşmak istediğini söyledi. Pişman olduğunu vs. Söyledi tekrar evlenme teklifi etti. Hayatımı kurduğumu mutlu olduğumu istemediğimi söyledim, kapandı konu. Bende içimde zaten kapatmıştım ama..
Şöyleki 5 yıla yakın aşk evliliğiydi bizimkisi. Her evlilikte ufak tefek sorunlar olur ama bizin maddi, aile sorunları vs. Hiçbir problemimiz olmadı. Onun ayrılık sebebi iç sıkıntısı, artık yapamadığını söylemesiydi. Elle tutulur mantıklı bir neden değildi, ama biz hep psikolojik sorun olabilir diye düşündük, ağlaya ağlaya ayrıldık çünkü.
Şimdi neredeyse bu son konuşmadan beri engelli olduğu için hemen hemen her hafta başka hatlardan, numaralardan msj attı, ben o numarayıda engelledim, sonra yine yine derken bir baktım ki arada dayanamayıp cevap yazmaya başlamışım.( Numaramı değiştirmem çözüm değil, ailesiyle hala görüşüyorm. Kayınvalidem psikolojik tedavi görüyor, ciddi rahatsızlıklar geçirdi ayrılığımızdan dolayı bende onu çok severim hayatlarından henüz çıkamadım. Arkadaşlarımız ortak, numarayı değiştirsemde istese kolay bulur.)
En son ne istiyorsun ne yapabiliriz neden diye konuştuğumuzda ilk defa bukadar açık konuştu bana karşı. Biz muhafazakar bir aileydik yani çevremizde öyle. Artık dini düşüncelerinin değiştiğini iç sıkıntısınında bu olduğunu şimdi kendini bulduğunu ama bensiz olamadığını söylüyor. Bende kesinlikle kendi düşüncelerimden vazgeçemem, zaten boşanmışız neden sana uyum sağlayıp seni böle kabul edip tekrar deneyeyim ki diyorum.
Bu şekilde birkaç aydır hergün msj atıyor. Ben onu sildim hayatıma devam ettim ama evliliğimizi bitirirken sevgimizi bitirmemiştik, arada içim bir garip oluyor, birde insan dışardan bakıp düşününce iyiydi be herşeye rağmen diyor bazen.
Off çok karışık oldu toparlayamıyorum.
Mesele şu ki, o sert duruşum azcık yumuşadı. Okadar yazdı aradı ki farketmeden cevap yazarken buldum kendimi. Duygularımı hiç kendime bile açmıyorum bilmiyorum. Ama konuşmalarımız şöyle ilerliyor.bana artık inanç noktasında çok değiştiğini inanmadığını söylüyor, elhamdulillah ben inanıyorum ve öyle yaşıyorum. Bundan vazgeçemem. Bu asla aşamayacağımız bir konu. Ama eski anılar, yaşadıklarımız, sevdiğimiz şeylerden konuşunca yüzümde garip bi tebessüm oluyor. Hala cüzdanında resmimi taşıyor, fotoğraf atınca gülüyorum, bütün albümlerimiz, evlilik cüzdanımız hepsi onda gün içinde pat bir resim atıyor, dalıp gidiyorum. Ona olmayacağını tekrar yapamayacağımızı söylüyorum, ama içimden keşke bir yoluda olsa keşke hiç değişmeseydi ve devam edebilseydik diyorum.
Birileri bana bu işin imkansızlığını yazabilir mi, beni eski halime getirebilir mi? Sanırım buna ihtiyacım var Tekrar üzülemem, bu bile bile aptallık olur.
Teşekkür ederim.
