Merhaba, 3 yıllık evliyim. Yapılanları kolayca unutamayan biriyim.
Eşim Aşırı çekingen, özgüven eksikliği yaşayan, duygularını kontrol edemeyen, yabancı herkes ve olay karşısında çabuk panikleyen ve ne yapacağını bilemeyen, sadece yakınlarına (anne,baba, ben) çekingen olmayan üstelik bize çok da kırıcı olan biri.
İlk günden beri kavgamız eksik değil. Neyse.
Bu zamana kadar çok az sevgilisi olmuş, kişilerin fotoğrafını göstermişti zamanında. Nerde ne yaşandı her şeyi biliyorum.
Son aylarda evimizde (özlem diyeyim) özlem adında eski sevgilisinin bahsi eşim tarafından çokça geçiyor. Geçmişini konuşmak istemediğimi, bahseme artık diye bir kaç gün önce kavgası bile oldu.
Neyse bugün kalabalık bir alanda özlemle karşılaştık ben de o kıza bakıyordum o olduğunu bilmeden Eşim de ardımda “özlem burada” dedi şu kız hı mı diye sohbet geçti. “ben bakarım sen bakma o tarafa” diye gayet rahat konuşuyordum taa ki eşimin kızarıp bozardığını görene kadar. Ne hissediyorsun dedim “heyecanlandım, elimi kolumu nereye koyacağım bilemiyorum, uzun yıllardan sonra görünce” dedi. Ben bunları duyunca yıkıldım. Çenem titredi, anında gözlerim doldu. Gözlerin doldu dedi. Geçer, geçecek diyesiye 5-10 saniye de kendimi toparladım. Kız yanımızdan geçti biz de dışarı çıktık. Kavga gürültü istemediğimi sadece kendimi toparlamak için (az önceki heyecanlı hali beni çok çok üzdü) biraz sessizliğe ihtiyacım olduğunu söyledim. 5-10 dk duramadı “senle bir daha dışarı çıkmam, senle birşey yapılmaz, eve gidelim, para veriyor hadi bin taksiye eve git demeler, annene gideceksen bilet alayımlar, ek kartı istemeler, koluma tırnak batırmalar şu bu... devamı da berbattı yani. Eğer bugün bu olay olmasaydı 2-3 günlüğüne tatile gidiyorduk. Neyse akşam 22 kadar dışarda süründüm. Abuk subuk mesajlarıyla tacize devam etti. “Seni sevmiyorum, gerçekten” gibi(sinirlendiğinde hep canımı yakacak şeyler söyler). Yakın arkadaşımızı aradım, anlattım. eşimle konuştu. İstemesem de Ara bulmaya çalıştı. Eve döndüm ben de (memlekete gidemedim, bebeğimin önemli kontrolleri var bugünlerde). Bugün orada elimi bile tutmadığını söyledim, özlem nispet yaptığımı düşünmesin diye dedi. Yani konuştukça batıyor.Anladım ki konuşacak bişey yok. Şimdi Salonda yatıyorum.
Ben bu olayı da devamını da unutmam çok zor. Daha anlatacak çok şey var aslında.
ben bugün kızmadım ben, büyük çok büyük kırıldım. Bunları yazarken bile ağlıyorum.
Ne yapmalıyım sizce?
Benim gözümde evliliğim bugün bitti. Hiç bu kadar yabancı hissetmemiştim onu. Bir şeyler çatırdadı koptu gitti benden. Devamında soğukkanlı olsaydı,üzerime gelip suçluyken(hissetmek suç mu onu da bilmiyorum) üste çıkmak ister gibi kavgalar edip dışarda rezil olmasaydık daha başka olurdu bugün... bu kadar olmazdı. Kendimi değersiz hissettim. Önemsiz. İstenmeyen...
Eşim Aşırı çekingen, özgüven eksikliği yaşayan, duygularını kontrol edemeyen, yabancı herkes ve olay karşısında çabuk panikleyen ve ne yapacağını bilemeyen, sadece yakınlarına (anne,baba, ben) çekingen olmayan üstelik bize çok da kırıcı olan biri.
İlk günden beri kavgamız eksik değil. Neyse.
Bu zamana kadar çok az sevgilisi olmuş, kişilerin fotoğrafını göstermişti zamanında. Nerde ne yaşandı her şeyi biliyorum.
Son aylarda evimizde (özlem diyeyim) özlem adında eski sevgilisinin bahsi eşim tarafından çokça geçiyor. Geçmişini konuşmak istemediğimi, bahseme artık diye bir kaç gün önce kavgası bile oldu.
Neyse bugün kalabalık bir alanda özlemle karşılaştık ben de o kıza bakıyordum o olduğunu bilmeden Eşim de ardımda “özlem burada” dedi şu kız hı mı diye sohbet geçti. “ben bakarım sen bakma o tarafa” diye gayet rahat konuşuyordum taa ki eşimin kızarıp bozardığını görene kadar. Ne hissediyorsun dedim “heyecanlandım, elimi kolumu nereye koyacağım bilemiyorum, uzun yıllardan sonra görünce” dedi. Ben bunları duyunca yıkıldım. Çenem titredi, anında gözlerim doldu. Gözlerin doldu dedi. Geçer, geçecek diyesiye 5-10 saniye de kendimi toparladım. Kız yanımızdan geçti biz de dışarı çıktık. Kavga gürültü istemediğimi sadece kendimi toparlamak için (az önceki heyecanlı hali beni çok çok üzdü) biraz sessizliğe ihtiyacım olduğunu söyledim. 5-10 dk duramadı “senle bir daha dışarı çıkmam, senle birşey yapılmaz, eve gidelim, para veriyor hadi bin taksiye eve git demeler, annene gideceksen bilet alayımlar, ek kartı istemeler, koluma tırnak batırmalar şu bu... devamı da berbattı yani. Eğer bugün bu olay olmasaydı 2-3 günlüğüne tatile gidiyorduk. Neyse akşam 22 kadar dışarda süründüm. Abuk subuk mesajlarıyla tacize devam etti. “Seni sevmiyorum, gerçekten” gibi(sinirlendiğinde hep canımı yakacak şeyler söyler). Yakın arkadaşımızı aradım, anlattım. eşimle konuştu. İstemesem de Ara bulmaya çalıştı. Eve döndüm ben de (memlekete gidemedim, bebeğimin önemli kontrolleri var bugünlerde). Bugün orada elimi bile tutmadığını söyledim, özlem nispet yaptığımı düşünmesin diye dedi. Yani konuştukça batıyor.Anladım ki konuşacak bişey yok. Şimdi Salonda yatıyorum.
Ben bu olayı da devamını da unutmam çok zor. Daha anlatacak çok şey var aslında.
ben bugün kızmadım ben, büyük çok büyük kırıldım. Bunları yazarken bile ağlıyorum.
Ne yapmalıyım sizce?
Benim gözümde evliliğim bugün bitti. Hiç bu kadar yabancı hissetmemiştim onu. Bir şeyler çatırdadı koptu gitti benden. Devamında soğukkanlı olsaydı,üzerime gelip suçluyken(hissetmek suç mu onu da bilmiyorum) üste çıkmak ister gibi kavgalar edip dışarda rezil olmasaydık daha başka olurdu bugün... bu kadar olmazdı. Kendimi değersiz hissettim. Önemsiz. İstenmeyen...
Son düzenleme: