Söylediğiniz şeyleri hayatmda ilk kez duydum ve haklısınız tam olarak bu ama bilmiyorum nedenini bi gülmesi bi satılıp öpmesi güzel kelime etmesi beni çok mutlu ediyor aile diyorsunuz ama aile arkada olmadıktan sonra çocukla çıkıp gitmek basit olmuyorAnnnenizde kaldiniz bi sure demek ki kabul etmisler sizi siz yinede barismissiniz o yuzden ne desem bos siz bu siddeti sevmissiniz belli burda da iki sizlanip icinizi bosaltip donceksiniz sevdiginiz! adama. Yuva yikilmasin aman cocugum var yoksa bosanirdim sadece bahane acikcasi siz kendi kendinize yapiyorsunuz bunu. Seneler sonra belki akliniz basiniza gelir bosanirsiniz ikinci cocugu yapmayin iyi korunun.
Umarım bulur gerçekten bi yansan zoruma gitse de diğer tarafım çok istiyor bahane olur bana daAdam seni tehdit etmiş cinselliklere öyle evlenmişsiniz. Ayrıl kurtul pislikten git şikayetçi ol. Darp raporu al uzaklaştırma al kurtul bundan. Daha küçüksün harcama hayatını. Çocuk bahane değil. Seninki de sevgi değil.
Bu aşk sevgi değil. Lütfen destek al kadın hakları dernekleri ara. Bırak adamı da umarım başkasını bulur da sen kurtulursun.
O zamsnki aklım ve düşüncelerim hayata bakış açtım o kadar Farklı ki ben eski ben değilim o neşe o heyecan o atiklil hayatı yaşama hevesi huzu hiçbişryi kalmadıCanım okurken hem sana hem bebeğine çok üzüldüm. Eşin tam bir narsist. Ve sen bu ilişki durumunu en başından böyle yaşayarak kabullenmişsin. Kendine öncelikle dürüst ol. Sevgiliyken aynı şeyleri yaşadın, çocuk öncesi yaşadın, çocuktan sonra yaşadın. Ailenin evine gittin daha doğrusu gitmek zorunda bırakıldın sonra yine eşine döndün.. Şiddet hakaret düzenli olarak en başından varmış hayatınızda. Dediğim gibi önce neden bunu en başından reva gördün kendine dönüp bir bakman gerekiyor. Ve anlattıklarına göre eşin düzelmez.
Nasıl bir yol izlersin bilemem ama önce bir kendine sorman gerek neden tüm bunları kurtulma şansı olduğu zaman dahi kabul edip devam ettin.
O zamsnki aklım ve düşüncelerim hayata bakış açtım o kadar Farklı ki ben eski ben değilim o neşe o heyecan o atiklil hayatı yaşama hevesi huzur kalmadıCanım okurken hem sana hem bebeğine çok üzüldüm. Eşin tam bir narsist. Ve sen bu ilişki durumunu en başından böyle yaşayarak kabullenmişsin. Kendine öncelikle dürüst ol. Sevgiliyken aynı şeyleri yaşadın, çocuk öncesi yaşadın, çocuktan sonra yaşadın. Ailenin evine gittin daha doğrusu gitmek zorunda bırakıldın sonra yine eşine döndün.. Şiddet hakaret düzenli olarak en başından varmış hayatınızda. Dediğim gibi önce neden bunu en başından reva gördün kendine dönüp bir bakman gerekiyor. Ve anlattıklarına göre eşin düzelmez.
Nasıl bir yol izlersin bilemem ama önce bir kendine sorman gerek neden tüm bunları kurtulma şansı olduğu zaman dahi kabul edip devam ettin.
Tahrik mi varmış nasıl suçlu buldu?Dava bile açtık birbirimize 6-7 ay önce ayrılmak istediğinde tartışmıştık devlet her ikimizi de suçlu buldu yediğim dayak da işittiğim laflar da önceki aldığım darp raporları da öylece kaldı öyle devletin sahip çıktığı falan yok kadına eğer öyle olsaydı haberlerde izliyoruz ölen kadınların hepsi ya şikayetçi yada uzaklaştırma almışlar katillerine ama sonları da ölüm oldu
Yanablacim Allah'ını seversen buhayvanlara nasıl sevgi besloyonuz gül gibi kizsin gözünü seviym durda kaç yokluğunla sinansinMerhaba iyi günler Ben 21 yaşındayım eşimle çalışırken tanıştık kendisini 4 senedir tanıyorum kaçarak evlendik 2 buçuk yıllık evliyim 1 yaşında da oğlum var bile isteye kaçmadım ayrılmak istedim sevmeme rağmen unutmak istedim küfür etmesinden ayrılıp ayrılıp barışmasından yorulmuştum o sefer o beni bırakmadı aramızda geçen özel bişeyle beni tehdit etti aileme söylediğini söyleyerek kapıma geldi ben de bu korkuyla evlilik kaçma düşünmeden gittim onunla gittiğimiz yerde bana anlattı artık her şey için geç olmuştu telefonum zaten ondaydı çoktan annemlere mesaj atmıştı bile işte eve geldik ailesiyle 2 sene yaşadık çok kavgalar olaylar oldu eşim ilk günden beri en ufak bi kavgada bana küfretti vurdu ama ailemde olmak üzere herkes beni hatalı gördü laflarına cevap verme dayak yeme dediler 3-4 kez evden kaçtım yine buldu ailem beni eşime verdiler herşeye rağmen yine seviyorum bu sevgi mi alışkanlık mı onu da bilmiyorum belki düzelir dedim devam ettim derken hamile olduğumu öğrendim aldırmayı düşündüm ama kıyamadım eşim hamileyken de bana bi ayrıcalık tanımadı yani anlayamıyorum sevgiliyken benim için ölüp biten çocuğa ne oldu bilmiyorum kavga sebebimiz hiç bi zaman benim yaptığım bişeyden çıkmadı hep gezmeleri eve geç gelmeleri eve gelmemeleri ve bana burdayım diyip başka yerde çıkması bekar gibi takılması sorundu benim için çünkü ben onun için herşeyimi feda ettim ailesi sorun yapmasın diye kapandım neyse bebeğimiz doğdu bana hastanede bile ilgi göstermedi gitti geldi bebekle ilgilendi sevmeye gelen herhangi biri gibi aradan 4-5 ay geçti sürekli evin yakınındaki bi kafeye gitmeye başladı ses etmedim artık bişeyler olduğunun farkındaydım bana hiç ilgi göstermiyordu bebeğin yüzüne bakmıyordu sonra bi gün ben bu konuyu açınca ayrılmak istediğini söyledi büyük kavga ettik ailesi duydu evden çıktı gitti gelmedi o gün ortak kullandığımız hesabı kapatmıştı yeni hesap açıp başka kızları eklemişti kız arkadaş olarak birilerini edinmişti beni engellemişti her yerden ailesiyle de konuşmuyordu çok değişik birine dönüştü kararı çok kesindi 3-5 ay böyle devam etti oğlum 9 aylık olmuştu ben hala annemlerde kalıyordum en son baktım sonu yok gittim ailesinin evinden tüm eşyalarımı aldım bunu düuyunca pişman olup annemi aramış tekrar inandım aptal gibi ve herşeyi unutup barıştım şimdi 6 ay olucak ayrı evdeyiz her şey daha da kötü yine her kavgada sinirlenince aileme küfrediyor beni dövüyor ertesi gün hiçbişey olmamış gibi gelip şaka yapıyor gülüyor öpüyor oğlum elimde de de olsa yine de bana vuruyor hiç umursamıyor bundan 1 ay önce burnumu kırıldı yolunan saçlarım vücudumdaki morluklar cebesi anlattıklarımın çok çok daha fazlası var ne yaparım ne ederim bilmiyorum çocuk olmasaydı bi saniye kalmaz ayrılırdım ama yapamıyorum destek olan kimsem yok ailem ablalarım ayrılmama asla destek olmuyorlar herkes çekiyoe zamanla düzelir diyorlar herşeyi bilmelerine rağmen umursamıyorlar dışarıya mutlu görünmekten çok yoruldum kendimi çok değersiz ve kötü hissediyorum ne yapacağımı bilmiyorum
Öncelikle korkma…çok küçüksün hayatın başındasın.telefonuna kadesi indir,korkma sakın dik dur.bir daha bana el kaldırısan polisi ararım de korkma vurursada son vuruşu olur.kadese bas doktora git darp raporu al.Devlet yanında korkma.Şimdi en önce bir psikiyatriye git ilaç al kendine gel.Yazdıkların yaşadıkların hiç normal şeyler değil.Kusura bakma ailen aile değilmiş.Ne olursa olsun seni onun elinden kurtarmaları lazımdı.Benim kızıma biri bunları yapçak parçalardım.Çok üzüldüm durumuna ama kendini toplamaya çalış lütfenMerhaba iyi günler Ben 21 yaşındayım eşimle çalışırken tanıştık kendisini 4 senedir tanıyorum kaçarak evlendik 2 buçuk yıllık evliyim 1 yaşında da oğlum var bile isteye kaçmadım ayrılmak istedim sevmeme rağmen unutmak istedim küfür etmesinden ayrılıp ayrılıp barışmasından yorulmuştum o sefer o beni bırakmadı aramızda geçen özel bişeyle beni tehdit etti aileme söylediğini söyleyerek kapıma geldi ben de bu korkuyla evlilik kaçma düşünmeden gittim onunla gittiğimiz yerde bana anlattı artık her şey için geç olmuştu telefonum zaten ondaydı çoktan annemlere mesaj atmıştı bile işte eve geldik ailesiyle 2 sene yaşadık çok kavgalar olaylar oldu eşim ilk günden beri en ufak bi kavgada bana küfretti vurdu ama ailemde olmak üzere herkes beni hatalı gördü laflarına cevap verme dayak yeme dediler 3-4 kez evden kaçtım yine buldu ailem beni eşime verdiler herşeye rağmen yine seviyorum bu sevgi mi alışkanlık mı onu da bilmiyorum belki düzelir dedim devam ettim derken hamile olduğumu öğrendim aldırmayı düşündüm ama kıyamadım eşim hamileyken de bana bi ayrıcalık tanımadı yani anlayamıyorum sevgiliyken benim için ölüp biten çocuğa ne oldu bilmiyorum kavga sebebimiz hiç bi zaman benim yaptığım bişeyden çıkmadı hep gezmeleri eve geç gelmeleri eve gelmemeleri ve bana burdayım diyip başka yerde çıkması bekar gibi takılması sorundu benim için çünkü ben onun için herşeyimi feda ettim ailesi sorun yapmasın diye kapandım neyse bebeğimiz doğdu bana hastanede bile ilgi göstermedi gitti geldi bebekle ilgilendi sevmeye gelen herhangi biri gibi aradan 4-5 ay geçti sürekli evin yakınındaki bi kafeye gitmeye başladı ses etmedim artık bişeyler olduğunun farkındaydım bana hiç ilgi göstermiyordu bebeğin yüzüne bakmıyordu sonra bi gün ben bu konuyu açınca ayrılmak istediğini söyledi büyük kavga ettik ailesi duydu evden çıktı gitti gelmedi o gün ortak kullandığımız hesabı kapatmıştı yeni hesap açıp başka kızları eklemişti kız arkadaş olarak birilerini edinmişti beni engellemişti her yerden ailesiyle de konuşmuyordu çok değişik birine dönüştü kararı çok kesindi 3-5 ay böyle devam etti oğlum 9 aylık olmuştu ben hala annemlerde kalıyordum en son baktım sonu yok gittim ailesinin evinden tüm eşyalarımı aldım bunu düuyunca pişman olup annemi aramış tekrar inandım aptal gibi ve herşeyi unutup barıştım şimdi 6 ay olucak ayrı evdeyiz her şey daha da kötü yine her kavgada sinirlenince aileme küfrediyor beni dövüyor ertesi gün hiçbişey olmamış gibi gelip şaka yapıyor gülüyor öpüyor oğlum elimde de de olsa yine de bana vuruyor hiç umursamıyor bundan 1 ay önce burnumu kırıldı yolunan saçlarım vücudumdaki morluklar cebesi anlattıklarımın çok çok daha fazlası var ne yaparım ne ederim bilmiyorum çocuk olmasaydı bi saniye kalmaz ayrılırdım ama yapamıyorum destek olan kimsem yok ailem ablalarım ayrılmama asla destek olmuyorlar herkes çekiyoe zamanla düzelir diyorlar herşeyi bilmelerine rağmen umursamıyorlar dışarıya mutlu görünmekten çok yoruldum kendimi çok değersiz ve kötü hissediyorum ne yapacağımı bilmiyorum