evet bende böyle salya sümük modda oluyorum genelde. Eskisine göre daha az ama yine de oluyor. Ailemi araması benim için en büyük sıkıntı ve o bunu biliyor. Buna çok kızıp takılacağımı; bu hareketinden nefret ettiğimi. Onun o kadar güçlü durup, benim bu kadar zayıf olmam gücüme gidiyor. Biliyorum kendi elimde ama bir türlü o gücü toparlayamıyorum. Umarım aşabilirim teşekkürlerSizin gibiydim. Her kavgada eşyalarını toplayıp evi terk eden ve bitti diyen bir sevgilim vardı. Aynı evde yaşıyorduk.
Böyle saçma sapan, basit, önemsiz şeyler yüzünden kavga çıkardı, o bana ben ona saydırırdık.
Kapanış onun evi terk etmesiyle ve benim salya sümük ağlamamla ve kalbimin sıkışıp durmasıyla gerçekleşirdi.
Bana sürekli kaybetme korkusu yaşatırdı. Haksız olmadığımı bilirdim ama gene de kendimi suçlar bitirirdim.
Gene bir gün vapur saatleri hakkında tartışırken kavga çıktı, ya o kadar saçma bir kavgaydı ki..
Gene evi terk etti tabi ki. Ardından bir sürü mesaj "bitti, hataydı, çekemiyorum artık..."
Hiç cevap yazmadım bu sefer. Sonra telefonumu kapatıp ortadan kayboldum.
Eve gelip beni bulamadı tabi.. Deliye döndü, ortalığı ayağa kaldırdı.
Benim keyfim gayet yerindeydi tabi =) Benim yaptığım da çok sağlıklı bir davranış değil biliyorum ama gerçekten amacım burnunu sürtmek değildi, bitti dedim ben de kendime..
Sonra anneme çok ağlamış, annem araya girdi, çocukluk etme otur konuş öyle ayrılın dedi.
Oturduk konuştuk, tabi ayrılamadık. Bir daha evi terk ederse ve bitti derse asla yüzümü göremeyeceğini söyledim.
Aradan 5 sene geçti, evlendik bu arada, bi daha gerçekten de öyle bir olayımız olmadı. Şimdi ota boka kavga da etmemeyi öğrendik.
Yani ben böyle gelmiş böyle gider diyemeyeceğim, çünkü gerçekten ilişkinin oturması zaman alan bir şey bunu anladım.
Ama hep alttan alın, hep siz yalvarın da diyemeyeceğim.. Bi yerde dama diyeceksiniz zaten merak etmeyin. Canı cehenneme diyor insan ne kadar severse sevsin.. Şu aşamada anı kurtarmaya bakın. Psikolojinize odaklanın. Sessiz kalın, kendi sesinizi dinleyin sadece.. Umarım olgunlaşırsınız ve bunları aşabilirsiniz.
evet onda da var bende de . Amacını bende bilmiyorum. Sanırım boşanmak, çünkü bütün eşyalarını aldı, beni de whatsapptan falan engellemişOfke kontrol sorunu ikinizde de var belli ki. Olay nerden nereye gelmis. Ama aileyi arayip sikayet eden kadin ya da adamlar bana cok ezik geliyor. Iki ywtiskin aradaki sorunlari kendileri halledemiyorlarsa yasli basli insanlar ne yapsinlar? Sanki ilkokul arkadaslari birbirlerini ogretmene sikayet ediyorlar. Niye gitti amaci me bosanacak miymis? Yoksa sizi tehdit mi ediyor boyle?
evet haklısınız.beni de cok rahatsız ediyor bu durum. Aradı da noldu eline ne geçti. Sadece onların huzurunu kaçırdı. Benim çok sinir olduğumu biliyor; bence damarıma basmak için yaptıEğer ortada şiddet yoksa ya da taraflar ayrılık kararına varmamışsa ben ailelerin bu tarz kavgalardan haberdar olmasını çok yakışıksız buluyorum. Öncelikle kendini yetiştirememiş adam evlenmesin bi zahmet. Ne o öyle anne babayı arayıp şikayet etmeler.Bizim ailelerimizi şahsi meselelerimiz yüzünden üzmeye de hakkımız yok ayrıca.
Bu evlilik devam edecekse dahi sizin bunun sınırını çizmeniz gerekiyor. Dilerim problemleriniz hallolur ve sakin bir ilişki yürütebilirsiniz
evet bende böyle salya sümük modda oluyorum genelde. Eskisine göre daha az ama yine de oluyor. Ailemi araması benim için en büyük sıkıntı ve o bunu biliyor. Buna çok kızıp takılacağımı; bu hareketinden nefret ettiğimi. Onun o kadar güçlü durup, benim bu kadar zayıf olmam gücüme gidiyor. Biliyorum kendi elimde ama bir türlü o gücü toparlayamıyorum. Umarım aşabilirim teşekkürler
Ne basitsiniz yaO kadar işinin gücünün arasında sabah seninle kalkıp bir işin ucundan da onun tutması gerekirken bir de sabah süpürge çalıştıracaksın diye kızmış. Üstüne aileni arayıp seni şikayet etmiş. Sen de kendini suçluyorsun pes.
karı da koca da çalışıyorsa ev işlerinden eşit derecede sorumludurlar. Kendine bu kadar yüklenme
Canım Sana birşey danışacağım bana mesaj atar MIsın ben atamadımSizin gibiydim. Her kavgada eşyalarını toplayıp evi terk eden ve bitti diyen bir sevgilim vardı. Aynı evde yaşıyorduk.
Böyle saçma sapan, basit, önemsiz şeyler yüzünden kavga çıkardı, o bana ben ona saydırırdık.
Kapanış onun evi terk etmesiyle ve benim salya sümük ağlamamla ve kalbimin sıkışıp durmasıyla gerçekleşirdi.
Bana sürekli kaybetme korkusu yaşatırdı. Haksız olmadığımı bilirdim ama gene de kendimi suçlar bitirirdim.
Gene bir gün vapur saatleri hakkında tartışırken kavga çıktı, ya o kadar saçma bir kavgaydı ki..
Gene evi terk etti tabi ki. Ardından bir sürü mesaj "bitti, hataydı, çekemiyorum artık..."
Hiç cevap yazmadım bu sefer. Sonra telefonumu kapatıp ortadan kayboldum.
Eve gelip beni bulamadı tabi.. Deliye döndü, ortalığı ayağa kaldırdı.
Benim keyfim gayet yerindeydi tabi =) Benim yaptığım da çok sağlıklı bir davranış değil biliyorum ama gerçekten amacım burnunu sürtmek değildi, bitti dedim ben de kendime..
Sonra anneme çok ağlamış, annem araya girdi, çocukluk etme otur konuş öyle ayrılın dedi.
Oturduk konuştuk, tabi ayrılamadık. Bir daha evi terk ederse ve bitti derse asla yüzümü göremeyeceğini söyledim.
Aradan 5 sene geçti, evlendik bu arada, bi daha gerçekten de öyle bir olayımız olmadı. Şimdi ota boka kavga da etmemeyi öğrendik.
Yani ben böyle gelmiş böyle gider diyemeyeceğim, çünkü gerçekten ilişkinin oturması zaman alan bir şey bunu anladım.
Ama hep alttan alın, hep siz yalvarın da diyemeyeceğim.. Bi yerde dama diyeceksiniz zaten merak etmeyin. Canı cehenneme diyor insan ne kadar severse sevsin.. Şu aşamada anı kurtarmaya bakın. Psikolojinize odaklanın. Sessiz kalın, kendi sesinizi dinleyin sadece.. Umarım olgunlaşırsınız ve bunları aşabilirsiniz.
Allahım bizlere yardım et .Kavgada ana babayı aramak ne yaArkadaşlar merhaba;
Eşimle 5 yıldır evliyiz. Bazen iniş ve çıkışlarımız olur;ufak tartısmalar arada olur. Ancak en son dün büyük bir tartışma yaşadık. Sabahtan denize gittik güzel bir gün yaşadık. Ardından akşam eve geldik. Ben ertesi gün hem temizlik yapmam gerektiği hem de evde işle alakalı bitirmem gereken bazı evraklar olduğunu söyledim. Bu sebeple erken kalkacağımı hemen temizliğe girişip ardından çalışacağımı söyledim. Kendisi beni uyandırma ben uyuyacağım dedi. Bende süpürge falan tutacağımı, ses olabileceğini dedim. Bunun üzerine işi benden isteyen iş arkadaşım ve patronuma küfürler savurmaya başladı. Bende sinirlendim ve aynı küfürü ona ettim. O da kalktı babamı aradı ve kızın bana küfür ediyor gibisinden konuştu. İlk yeni evlendiğimiz yıllarda da birkaç kez ailemi bu şekilde kavgadan sonra aramıştı. Bu sebeple ailem de ona karşı tepkili ve pek sevmiyorlar. Ancak benim için kibar ve misafirperver davranıyorlar biz gittiğimizde. Ama yaklaşık 2 senedir böyle birşey yapmıyordu. Bu konuda ben çok hassasım; ailem daha önce üzüldüğü için bu konuda babam depresyona bile girmişti . O zamanları atlattık sanıyordum; onunla konuşmuştum ve bir daha böyle birşey yapmamasını söyledim ve o da kabul etmişti ama yine yaptı. Ben bir de özel konuların aile ile paylaşılması konusundan oldukça rahatsızlık duyuyorum. O sebeple eşim aradıktan sonra iyice sinirlendim. Bağırdım, çağırdım hakaret ettim. Bu konuda hatalıyım biliyorum; kendimi kaybettim ailemi arayınca yine. Sonrasında bütün eşyalarını topladı ve evden çıktı gitti. Bende şöyle bir durum oluyor; psikolojik bir rahatsızlık mı bilmiyorum. Kendimi haklı görsem bile o gidince hemen depresyona girdim. Çok üzülüyorum; acaba şöyle demeseydim şöyle yapmasaydım gibisinden sürekli aklımda düşünceler geçiyor. Hemen pişman oluyorum herşeyden. Üzülerek söylüyorum ki sanırım bu evlilikte ben gururumu da kaybettim. Öfke kontrolüm olmadıgını ve bu konuda yardım almam gerektiğini düşünüyorum. Sürekli kendimi suçluyorum; elimde değil. Sanki karşı tarafın bir suçu yokmuş da bütün suçu ben işlemiş gibi hissediyorum. O ise burnundan asla kıl aldırmaz, ne zaman kavga etsek hep ben alttan alırım. Bu psikolojiden nasıl çıkabilirim ??? kendimi daha güçlü hissetmek istiyorum. Aslında evliliğimi bir kenara koydum artık. Ben kendimi o kadar kötü o kadar ona muhtaç hissediyorum ki bundan kurtulmaya güç bulmak istiyorum.
Evet öyle yapabilirdim aslında. Ama birden arkadaşıma küfretmeye başlayınca bende kendimi kaybettim. Yani onun düşüncesine göre ben başkalarına daha fazla değer veriyorum da işte onların işleri için onu düşünmüyorum falan. Olan oldu artık umarım bundan sonrası için güçlü olurum
Bulmuş senin gibi eşi daha ne istiyor? Çocuk gibi şikayet etmek de nedir? Haklı olduğunuza kendiniz ikna olduğunuzda daha da güçleneceksiniz.Arkadaşlar merhaba;
Eşimle 5 yıldır evliyiz. Bazen iniş ve çıkışlarımız olur;ufak tartısmalar arada olur. Ancak en son dün büyük bir tartışma yaşadık. Sabahtan denize gittik güzel bir gün yaşadık. Ardından akşam eve geldik. Ben ertesi gün hem temizlik yapmam gerektiği hem de evde işle alakalı bitirmem gereken bazı evraklar olduğunu söyledim. Bu sebeple erken kalkacağımı hemen temizliğe girişip ardından çalışacağımı söyledim. Kendisi beni uyandırma ben uyuyacağım dedi. Bende süpürge falan tutacağımı, ses olabileceğini dedim. Bunun üzerine işi benden isteyen iş arkadaşım ve patronuma küfürler savurmaya başladı. Bende sinirlendim ve aynı küfürü ona ettim. O da kalktı babamı aradı ve kızın bana küfür ediyor gibisinden konuştu. İlk yeni evlendiğimiz yıllarda da birkaç kez ailemi bu şekilde kavgadan sonra aramıştı. Bu sebeple ailem de ona karşı tepkili ve pek sevmiyorlar. Ancak benim için kibar ve misafirperver davranıyorlar biz gittiğimizde. Ama yaklaşık 2 senedir böyle birşey yapmıyordu. Bu konuda ben çok hassasım; ailem daha önce üzüldüğü için bu konuda babam depresyona bile girmişti . O zamanları atlattık sanıyordum; onunla konuşmuştum ve bir daha böyle birşey yapmamasını söyledim ve o da kabul etmişti ama yine yaptı. Ben bir de özel konuların aile ile paylaşılması konusundan oldukça rahatsızlık duyuyorum. O sebeple eşim aradıktan sonra iyice sinirlendim. Bağırdım, çağırdım hakaret ettim. Bu konuda hatalıyım biliyorum; kendimi kaybettim ailemi arayınca yine. Sonrasında bütün eşyalarını topladı ve evden çıktı gitti. Bende şöyle bir durum oluyor; psikolojik bir rahatsızlık mı bilmiyorum. Kendimi haklı görsem bile o gidince hemen depresyona girdim. Çok üzülüyorum; acaba şöyle demeseydim şöyle yapmasaydım gibisinden sürekli aklımda düşünceler geçiyor. Hemen pişman oluyorum herşeyden. Üzülerek söylüyorum ki sanırım bu evlilikte ben gururumu da kaybettim. Öfke kontrolüm olmadıgını ve bu konuda yardım almam gerektiğini düşünüyorum. Sürekli kendimi suçluyorum; elimde değil. Sanki karşı tarafın bir suçu yokmuş da bütün suçu ben işlemiş gibi hissediyorum. O ise burnundan asla kıl aldırmaz, ne zaman kavga etsek hep ben alttan alırım. Bu psikolojiden nasıl çıkabilirim ??? kendimi daha güçlü hissetmek istiyorum. Aslında evliliğimi bir kenara koydum artık. Ben kendimi o kadar kötü o kadar ona muhtaç hissediyorum ki bundan kurtulmaya güç bulmak istiyorum.
Anlayamadım?Ne basitsiniz ya
Ben çalışıyorum.esim kendini homeoffice olarak tanımlıyor ama bir kuruma bağlı değil.ona göre ev işinden de ben sorumluyum.aksam işten geldiğimde bir bardak kalkmamış olur.gunboyu mahbettigi mutfagi yemek yapilabilecek hale getirmek için geçen sürede açlığa dayanamadigindan yemeğe el atar ve mutfağı yine dağıtır.haftasonu tüm işleri bir yardimci almaksızın benim yapmamı bekler.bizim evde iş.paylasimi bu şekilde.O kadar işinin gücünün arasında sabah seninle kalkıp bir işin ucundan da onun tutması gerekirken bir de sabah süpürge çalıştıracaksın diye kızmış. Üstüne aileni arayıp seni şikayet etmiş. Sen de kendini suçluyorsun pes.
karı da koca da çalışıyorsa ev işlerinden eşit derecede sorumludurlar. Kendine bu kadar yüklenme
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?