- 5 Mayıs 2015
- 5.011
- 6.604
-
- Konu Sahibi notdefteri2_
- #1
En azından günde 2 saat kızımı parka götürüyor, yemek yapıyorum, duş alıyorum, temizlik yapıyorum. Onu götürmezse asla yapamam, benden asla ayrılmıyor bebeğim.E zaten tek başınasın suanda
Aşkım sen bilirsin. Ama senin yaşadığın kolay değil bosan veya boşanma diyemem ama gerçek bir desteğe ihtiyacını olduğu cok açık simdi sen ise başlayinca roller değişecek o ev hanımı sen evin erkeği olacaksınEn azından günde 2 saat kızımı parka götürüyor, yemek yapıyorum, duş alıyorum, temizlik yapıyorum. Onu götürmezse asla yapamam, benden asla ayrılmıyor bebeğim.
Merhaba, 7 yıllık evliyim. 2 yaşında kızım var. Memurum. Eşim çalışırken bana karşı yaklaşımı çok iyi olan, doğum günlerimde sürprizler yapan, evlilik yıl dönümlerinde hediyeler alan, nazik, sorumluluk sahibi bir insandı. çalışıp ihtiyaçlarımızı karşılayan, aynı zamanda evde de bana destek olan biriydi.
Kızım 6 aylıkken işi bırakmak zorunda kaldı. Lohusalığımdan itibaren annemden destek göremedim, saçma sapan sebeplerle bana küstü ve 1 yıldan fazla görüşmedik ( annemin ilgisizliği ayrı bir konu ve yara)
Bu süreçte eşim kendi işimi yapacağım, dolaşıp dükkan dükkan mal satacağım dedi. 1 yıl boyunca sabah çıkıp akşam geldi eve. Ben çocukla tek başıma, çok zorlandım (bebeğim gazlıydı, kusma problemi vardı, defalarca hastanede yattı, entrokolit rahatsızlığı olduğunu öğrendik) kısacası kendime yemek yapmayı bırakın, mutfaktan yiyecek alıp yiyemedim, doğumdan sonra hızla 26 kilo verdim.
Meğer eşim iş bulamamış, mal da satamamış, bebeğimin altınlarını ben evde yokken satıp kirayı ödemiş, mutfak alışverişini onlarla yapmış. Bunu öğrenince başımdan aşağı kaynar sular döküldü. Çok tartıştık, üste çıkmaya çalıştı, bebeğimin önünde bana bağırdı, üzerine yürüdü, ailemin de yanında olmadığını bildiği için çok kolay oldu onun için. Bebeğim 2 yaşında, halen eşim işsiz. Ben ücretsiz izindeyim, şubatta işe başlayacağım.
Eşim iş bulamıyorum arıyorum diyor, başvurduğu yerleri gösteriyor. Pandemide de 2,5 yıl iş bulamadı. Boşanmayı düşünüyorum ama şu an bana destek olacak kimse yok. Çalışmaya başlayınca bakıcı bulacağım. Maaşım kira ve bakıcıya gidicek. Tek başıma yapabilecek miyim bilmiyorum. Bütün bunların affedilir yanı var mı bilemiyorum. Sizlerin fikrini almak istedim
En azından günde 2 saat kızımı parka götürüyor, yemek yapıyorum, duş alıyorum, temizlik yapıyorum. Onu götürmezse asla yapamam, benden asla ayrılmıyor bebeğim.
Böyle culsuz adamları baş tacı yapı yapıyosunuz sonra ah vah. Bosanin bence siz zaten hayatı yalnız yaşıyorsunuz.Merhaba, 7 yıllık evliyim. 2 yaşında kızım var. Memurum. Eşim çalışırken bana karşı yaklaşımı çok iyi olan, doğum günlerimde sürprizler yapan, evlilik yıl dönümlerinde hediyeler alan, nazik, sorumluluk sahibi bir insandı. çalışıp ihtiyaçlarımızı karşılayan, aynı zamanda evde de bana destek olan biriydi.
Kızım 6 aylıkken işi bırakmak zorunda kaldı. Lohusalığımdan itibaren annemden destek göremedim, saçma sapan sebeplerle bana küstü ve 1 yıldan fazla görüşmedik ( annemin ilgisizliği ayrı bir konu ve yara)
Bu süreçte eşim kendi işimi yapacağım, dolaşıp dükkan dükkan mal satacağım dedi. 1 yıl boyunca sabah çıkıp akşam geldi eve. Ben çocukla tek başıma, çok zorlandım (bebeğim gazlıydı, kusma problemi vardı, defalarca hastanede yattı, entrokolit rahatsızlığı olduğunu öğrendik) kısacası kendime yemek yapmayı bırakın, mutfaktan yiyecek alıp yiyemedim, doğumdan sonra hızla 26 kilo verdim.
Meğer eşim iş bulamamış, mal da satamamış, bebeğimin altınlarını ben evde yokken satıp kirayı ödemiş, mutfak alışverişini onlarla yapmış. Bunu öğrenince başımdan aşağı kaynar sular döküldü. Çok tartıştık, üste çıkmaya çalıştı, bebeğimin önünde bana bağırdı, üzerine yürüdü, ailemin de yanında olmadığını bildiği için çok kolay oldu onun için. Bebeğim 2 yaşında, halen eşim işsiz. Ben ücretsiz izindeyim, şubatta işe başlayacağım.
Eşim iş bulamıyorum arıyorum diyor, başvurduğu yerleri gösteriyor. Pandemide de 2,5 yıl iş bulamadı. Boşanmayı düşünüyorum ama şu an bana destek olacak kimse yok. Çalışmaya başlayınca bakıcı bulacağım. Maaşım kira ve bakıcıya gidicek. Tek başıma yapabilecek miyim bilmiyorum. Bütün bunların affedilir yanı var mı bilemiyorum. Sizlerin fikrini almak istedim
En azından günde 2 saat kızımı parka götürüyor, yemek yapıyorum, duş alıyorum, temizlik yapıyorum. Onu götürmezse asla yapamam, benden asla ayrılmıyor bebeğim.
Çocuk uyanınca uyanıyor, ben kızımla oynarken kahvaltı hazırlıyor, kahvaltıdan sonra alıp prka götürüyor. Öğlen kızı eve bırakıp kahvesini yapıp dışarı çıkıyor. İş arıyormuş, mal satmaya çalışıyormuş. Akşama doğru eve gelip mutfağı topluyor, çamaşırları yıkıyor. Çocukla ilgileniyor, böyleBebek artık iki yaşına gelmiş, çok rahat babayla zaman geçirebilir. Ne günde iki saati. Tüm gün bakabilir isterse. Adam evde yan gelip yatıyor mu? Yemek yapmıyor, temizlik yapmıyor, çocukla düzgün ilgilenmiyor sana alan yaratmıyor napıyor fok balığı gibi evde yatıyor mu?
Teşekkür ederim. Yani o travma gerçekten çok ağırdı, hiç beklemediğim kişiden geldi. Babam da zamanında anneme yapmıştı, kocam yapmaz derdim hep. Çaresiz kaldım, sen lohusaydın, iş yok diyemedim üzülme diye diyor, yerine koyacaktım koyamadım vs. Evet kendine hiç çöp almaz, bize harcadı ama son zamanlarda yine yalan söyledi. Benden para istedi sermaye yapacağım, bir dükkana mal vereceğim, karı da senin olacak dedi. Güvenmedim, vermedim. İyi ki vermemişim, bu da yalanmış, 2 aydır kira yatmıyormuş. Ablaları gönderiyordu artık göndermiyorlarBütün bunların affedilir yanı var. Çünkü parayı kumarda yememiş ya da çar cur etmemiş
Tabi kirilmakta çok haklısınız. Çocugun altınlarını satması feci bi şey . Gerçekten travma sebebi. Güven kırıcı. Kimsenin başına gelmesin umarım . Ama iş aramış bulamamış. Çaresiz kalmış belli ki.
Ben olsam bi kere daha şans verirdim. Hakkınızda hayırlısı olsun