Eşimin öfkesiyle baş edemiyorum.

Omeragahinannesi .!.:

Merhaba herkese
buraya derdimi yazmadan önce çok düşündüm. Ama başka çarem kalmadı. Çünkü beni tanıyan kimseye anlatamıyorum. Ve tek başıma düşünmekten yoruldum.
Öncelikle şunu söyliyim eşimle üniversite de tanıştık ilişkimizin 3. Yılında evlendik evlenmeden önce de sinirlendiği zamanlar öfke krizleriyle kalbimi kırardı itiraf edeyim ama ben hep lüzumsuz konular diye affederdim. Neden bilmiyorum hep değişeceğine inandım çünkü beni inandırıyodu. Sanırım en büyük hatayı burada yaptım. Öyle böyle 3 yıl sevgili kaldık sonra evlendik. Eşimin bilmediğim bazı yönlerini keşfetmeye başladım. Ailesini tanıdım ve öfkesinin nedenini buldum. Ben bana saygısızlık yaptığında ona karşı çizgimi bozmamaya çalışıyordum ama benim de sabrım artık taşmıştı aramızda saygı denen şey tamamen yok olmaya başladı.
Bir diğer sıkıntı da artık eşim ailemin içine girip onları tanımaya başladı. Tandıkça da ilk başta çok sevmiş gibi konuşuyodu ama sonra birinde bi kusur görünce bütün söylemleri değişip ailemin arkasından saygısızca konuşuyordu. Ben böyle yaptığında ona kızdığım için beni onlarla bir olmakla suçlayıp kendisinin haklı olduğunu benim ona hiç destek vermediğimi söylüyordu. Giderek bu tarz tartışmalar çoğalmaya başladı ve eşim ne zaman ailemle ilgili bi konu açılsa saygısızlaşıp hakaret ediyordu. Elbette ki ben çok kötü hissediyodum ama bi şekilde orta yolu bulmaya çalıştım. Çünkü benim ona itiraz etmem sonuç vermiyordu. Gittikçe şiddetli bi şekilde tartışıyoduk. Beni de ailemi de hiç bi zaman olduğumuz gibi kabul etmedi hep beklentileri vardı. Karşılık bulamayınca da sinirlenip hakaret ediyordu.
Ben şuan hala dayanamıyorum bu duruma ailemi ziyarete gittiğimizde diken üstünde oluyorum hep bi yerden kavga çıkarıcak beni rezil edicek korkusu taşıyorum. Son çözümü ben yalnız giderek buldum. Zaten o da gelmek istemiyor. Ama çare olmadı ben ailemin evindeyken telefonda bana sorular sorup yine onlarla ilgili kötü sözler söylemeye başladı. Beni ailemden soğutmaya çalışıyor. Aklı sıra onların açığını yakalayıp haklı olduğunu kanıtlayacak. Bildiğiniz ailemle kafayı bozmuş gibi. Üstelik ailemden kimseyle geçmişte bi münakaşa yaşamamıştı. Hep kendi kendine kurduğu düşünceler yüzünden evde huzursuzluk çıkardı.
Ama benim asıl üzüldüm şey onun öfke patlamaları. Ben artık ailemden geçtim bi tane oğlumuz var 10 aylık. O büyüdükçe babasının sorunlarını görecek. Aynı öfke krizlerine maruz kalıcak. Fiziksel şiddet uygulamasa bile sözlü ve duygusal şiddetiyle tanışacak. Çok çaresiz kaldım eşim sadece bizimle ilgilendiği zaman iyi bi eş. Ama aşamadığı şeyler yüzünden korkunç birine dönüşüyor ondan giderek soğuyorum. İtici gelmeye başlıyor. her kavgamızda keşke evlenmeseydim diyorum. Yumuşayınca unutmaya çalışıyorum. hakaretlerini bağırıp çağırmalarını en son tartışmamızda küfür bile etti hem bana hem aileme. Çılgın gibiydi. Acilen psikiyatriste gitmesi gerektiğini düşünüyorum ama asla kabul etmiyor sorunlu olduğunu. Ben değişirsem o da değişirmiş ama mümkün değil çünkü benim normal olarak söylediğim şeyleri bile yanlış anlayıp hakaret ediyor. Aslında onun sorun olarak gördüğü şeyler herkes açısından normal olan şeyler. Ama o kadar kötü bi bakış açısı var ki her şeyi yanlış yorumluyor. Ve durup dururken huzursuzluk çıkarıyor.
Ben kendim için ve oğlum için en doğru kararı vermek istiyorum lütfen yargılamadan bana yardımcı olur musunuz.

Genişletmek için tıkla...

Yellowpepper .!.:

Aile buyukleri varsa onlar devreye girsin ve acilen bir psikiyatra goturun. Bu soyledikleriniz basit gibi görünen ama ileride ciddi sorunlar olusturabilecek seyler. Siz ikna edemiyorsaniz onun sevdigi deger verdigi biri bunu soylerse belki ikna olabilir.

Genişletmek için tıkla...

_masumane_ .!.:

Narsist erkek nüfusunda patlama var sanırım. Çok iyi biliyorum ki böyle bir insanla ne kadınlığını doya doya yaşarsın ne de anneliğini. Asla tedaviyi kabul etmezler. Çünkü onlar doktorlardan bile akıllıdır. Sütte leke vardır onlarda asla yoktur. Sen sorun çıkmasın diye alttan alırsın o kendini haklı sanır. Ağır aşağılık kompleksi vardır. Böyle adamlardan ne evlat olur ne koca ne de baba. Onlar için bir kurbandan öteye gidemezsin. Adam bildiğin kan emici kaç kurtar kendini de çocuğunu da. Evet boşanmak hiç kolay değil hele bir de evladın varsa kadın gibi değil anne gibi düşünüp hareket ediyosun ama sonu yok. Böyle adamlarla son yok şekil a ben 1 hafta sonra boşanıyorum 6 yıl bendeki peygamber sabrı sayesinde katlandığım lanet adamdan.

Genişletmek için tıkla...

Namutenahii .!.:

Ben sizin konunuza eşinize benzeyen biri olarak cevap veriyorum, belki o seviyeye gelmedim ama benzediğimi düşünüyorum
Ben dışarıda ya da başka insanlarla çok iyiyim
Ama eşimle birlikteyken öfke patlamaları yaşıyorum
Yaptığı bazı şeyleri hep kötü niyetli gibi görüyorum
Güvenemiyorum. Kaybetme korkusu yaşadığım için sevgimi çok fazla gösteremiyorum. Saçma gelebilir ama birçeşit korunma içgüdüsü diyelim. Aslında böyle yapınca daha çok kaybediyoruz, ama elimde değil
Sorum şu, acaba eşinizin de güven problemi olabilir mi? Kaybetme korkusu yaşıyor mu? Belki de kaybetme korkusundan dolayı sizi ailenizden soğutmaya çalışıyordur, tek dayanağınız kendisi olsun istiyordur. Hayatında eğer çok darbe almışsa o yüzden de sizin hep kötü niyetli olduğunuzu sanıyordur, her dediğinizin altında bir artniyet arıyordur. Depresyonda olabilir, belki iş hayatında çok mutsuzdur. Bir de bu tarz kişilerin tartışma konuları incir çekirdeğini doldurmaz, o sebeple kolay affedersiniz, ama süreklilikten dolayı yıpranırsınız.
Bu söylediklerim sadece tahmin tabi.
Bunun çözümünü sağlayacak olan şey psikolojik tedavi ve bunu kabul etmesi.
Ben kabul ediyorum mesela. Çünkü ben de çok üzülüyordum. Eşimi seviyorum. Psikolojik tedavi alıyorum. Sizin de eşinizi ikna etmeniz gerekiyor kesinlikle.

Genişletmek için tıkla...

Omeragahinannesi .!.:

Merhaba herkese
buraya derdimi yazmadan önce çok düşündüm. Ama başka çarem kalmadı. Çünkü beni tanıyan kimseye anlatamıyorum. Ve tek başıma düşünmekten yoruldum.
Öncelikle şunu söyliyim eşimle üniversite de tanıştık ilişkimizin 3. Yılında evlendik evlenmeden önce de sinirlendiği zamanlar öfke krizleriyle kalbimi kırardı itiraf edeyim ama ben hep lüzumsuz konular diye affederdim. Neden bilmiyorum hep değişeceğine inandım çünkü beni inandırıyodu. Sanırım en büyük hatayı burada yaptım. Öyle böyle 3 yıl sevgili kaldık sonra evlendik. Eşimin bilmediğim bazı yönlerini keşfetmeye başladım. Ailesini tanıdım ve öfkesinin nedenini buldum. Ben bana saygısızlık yaptığında ona karşı çizgimi bozmamaya çalışıyordum ama benim de sabrım artık taşmıştı aramızda saygı denen şey tamamen yok olmaya başladı.
Bir diğer sıkıntı da artık eşim ailemin içine girip onları tanımaya başladı. Tandıkça da ilk başta çok sevmiş gibi konuşuyodu ama sonra birinde bi kusur görünce bütün söylemleri değişip ailemin arkasından saygısızca konuşuyordu. Ben böyle yaptığında ona kızdığım için beni onlarla bir olmakla suçlayıp kendisinin haklı olduğunu benim ona hiç destek vermediğimi söylüyordu. Giderek bu tarz tartışmalar çoğalmaya başladı ve eşim ne zaman ailemle ilgili bi konu açılsa saygısızlaşıp hakaret ediyordu. Elbette ki ben çok kötü hissediyodum ama bi şekilde orta yolu bulmaya çalıştım. Çünkü benim ona itiraz etmem sonuç vermiyordu. Gittikçe şiddetli bi şekilde tartışıyoduk. Beni de ailemi de hiç bi zaman olduğumuz gibi kabul etmedi hep beklentileri vardı. Karşılık bulamayınca da sinirlenip hakaret ediyordu.
Ben şuan hala dayanamıyorum bu duruma ailemi ziyarete gittiğimizde diken üstünde oluyorum hep bi yerden kavga çıkarıcak beni rezil edicek korkusu taşıyorum. Son çözümü ben yalnız giderek buldum. Zaten o da gelmek istemiyor. Ama çare olmadı ben ailemin evindeyken telefonda bana sorular sorup yine onlarla ilgili kötü sözler söylemeye başladı. Beni ailemden soğutmaya çalışıyor. Aklı sıra onların açığını yakalayıp haklı olduğunu kanıtlayacak. Bildiğiniz ailemle kafayı bozmuş gibi. Üstelik ailemden kimseyle geçmişte bi münakaşa yaşamamıştı. Hep kendi kendine kurduğu düşünceler yüzünden evde huzursuzluk çıkardı.
Ama benim asıl üzüldüm şey onun öfke patlamaları. Ben artık ailemden geçtim bi tane oğlumuz var 10 aylık. O büyüdükçe babasının sorunlarını görecek. Aynı öfke krizlerine maruz kalıcak. Fiziksel şiddet uygulamasa bile sözlü ve duygusal şiddetiyle tanışacak. Çok çaresiz kaldım eşim sadece bizimle ilgilendiği zaman iyi bi eş. Ama aşamadığı şeyler yüzünden korkunç birine dönüşüyor ondan giderek soğuyorum. İtici gelmeye başlıyor. her kavgamızda keşke evlenmeseydim diyorum. Yumuşayınca unutmaya çalışıyorum. hakaretlerini bağırıp çağırmalarını en son tartışmamızda küfür bile etti hem bana hem aileme. Çılgın gibiydi. Acilen psikiyatriste gitmesi gerektiğini düşünüyorum ama asla kabul etmiyor sorunlu olduğunu. Ben değişirsem o da değişirmiş ama mümkün değil çünkü benim normal olarak söylediğim şeyleri bile yanlış anlayıp hakaret ediyor. Aslında onun sorun olarak gördüğü şeyler herkes açısından normal olan şeyler. Ama o kadar kötü bi bakış açısı var ki her şeyi yanlış yorumluyor. Ve durup dururken huzursuzluk çıkarıyor.
Ben kendim için ve oğlum için en doğru kararı vermek istiyorum lütfen yargılamadan bana yardımcı olur musunuz.

Genişletmek için tıkla...

_masumane_ .!.:

Narsist erkek nüfusunda patlama var sanırım. Çok iyi biliyorum ki böyle bir insanla ne kadınlığını doya doya yaşarsın ne de anneliğini. Asla tedaviyi kabul etmezler. Çünkü onlar doktorlardan bile akıllıdır. Sütte leke vardır onlarda asla yoktur. Sen sorun çıkmasın diye alttan alırsın o kendini haklı sanır. Ağır aşağılık kompleksi vardır. Böyle adamlardan ne evlat olur ne koca ne de baba. Onlar için bir kurbandan öteye gidemezsin. Adam bildiğin kan emici kaç kurtar kendini de çocuğunu da. Evet boşanmak hiç kolay değil hele bir de evladın varsa kadın gibi değil anne gibi düşünüp hareket ediyosun ama sonu yok. Böyle adamlarla son yok şekil a ben 1 hafta sonra boşanıyorum 6 yıl bendeki peygamber sabrı sayesinde katlandığım lanet adamdan.

Genişletmek için tıkla...

Omeragahinannesi .!.:

Merhaba herkese
buraya derdimi yazmadan önce çok düşündüm. Ama başka çarem kalmadı. Çünkü beni tanıyan kimseye anlatamıyorum. Ve tek başıma düşünmekten yoruldum.
Öncelikle şunu söyliyim eşimle üniversite de tanıştık ilişkimizin 3. Yılında evlendik evlenmeden önce de sinirlendiği zamanlar öfke krizleriyle kalbimi kırardı itiraf edeyim ama ben hep lüzumsuz konular diye affederdim. Neden bilmiyorum hep değişeceğine inandım çünkü beni inandırıyodu. Sanırım en büyük hatayı burada yaptım. Öyle böyle 3 yıl sevgili kaldık sonra evlendik. Eşimin bilmediğim bazı yönlerini keşfetmeye başladım. Ailesini tanıdım ve öfkesinin nedenini buldum. Ben bana saygısızlık yaptığında ona karşı çizgimi bozmamaya çalışıyordum ama benim de sabrım artık taşmıştı aramızda saygı denen şey tamamen yok olmaya başladı.
Bir diğer sıkıntı da artık eşim ailemin içine girip onları tanımaya başladı. Tandıkça da ilk başta çok sevmiş gibi konuşuyodu ama sonra birinde bi kusur görünce bütün söylemleri değişip ailemin arkasından saygısızca konuşuyordu. Ben böyle yaptığında ona kızdığım için beni onlarla bir olmakla suçlayıp kendisinin haklı olduğunu benim ona hiç destek vermediğimi söylüyordu. Giderek bu tarz tartışmalar çoğalmaya başladı ve eşim ne zaman ailemle ilgili bi konu açılsa saygısızlaşıp hakaret ediyordu. Elbette ki ben çok kötü hissediyodum ama bi şekilde orta yolu bulmaya çalıştım. Çünkü benim ona itiraz etmem sonuç vermiyordu. Gittikçe şiddetli bi şekilde tartışıyoduk. Beni de ailemi de hiç bi zaman olduğumuz gibi kabul etmedi hep beklentileri vardı. Karşılık bulamayınca da sinirlenip hakaret ediyordu.
Ben şuan hala dayanamıyorum bu duruma ailemi ziyarete gittiğimizde diken üstünde oluyorum hep bi yerden kavga çıkarıcak beni rezil edicek korkusu taşıyorum. Son çözümü ben yalnız giderek buldum. Zaten o da gelmek istemiyor. Ama çare olmadı ben ailemin evindeyken telefonda bana sorular sorup yine onlarla ilgili kötü sözler söylemeye başladı. Beni ailemden soğutmaya çalışıyor. Aklı sıra onların açığını yakalayıp haklı olduğunu kanıtlayacak. Bildiğiniz ailemle kafayı bozmuş gibi. Üstelik ailemden kimseyle geçmişte bi münakaşa yaşamamıştı. Hep kendi kendine kurduğu düşünceler yüzünden evde huzursuzluk çıkardı.
Ama benim asıl üzüldüm şey onun öfke patlamaları. Ben artık ailemden geçtim bi tane oğlumuz var 10 aylık. O büyüdükçe babasının sorunlarını görecek. Aynı öfke krizlerine maruz kalıcak. Fiziksel şiddet uygulamasa bile sözlü ve duygusal şiddetiyle tanışacak. Çok çaresiz kaldım eşim sadece bizimle ilgilendiği zaman iyi bi eş. Ama aşamadığı şeyler yüzünden korkunç birine dönüşüyor ondan giderek soğuyorum. İtici gelmeye başlıyor. her kavgamızda keşke evlenmeseydim diyorum. Yumuşayınca unutmaya çalışıyorum. hakaretlerini bağırıp çağırmalarını en son tartışmamızda küfür bile etti hem bana hem aileme. Çılgın gibiydi. Acilen psikiyatriste gitmesi gerektiğini düşünüyorum ama asla kabul etmiyor sorunlu olduğunu. Ben değişirsem o da değişirmiş ama mümkün değil çünkü benim normal olarak söylediğim şeyleri bile yanlış anlayıp hakaret ediyor. Aslında onun sorun olarak gördüğü şeyler herkes açısından normal olan şeyler. Ama o kadar kötü bi bakış açısı var ki her şeyi yanlış yorumluyor. Ve durup dururken huzursuzluk çıkarıyor.
Ben kendim için ve oğlum için en doğru kararı vermek istiyorum lütfen yargılamadan bana yardımcı olur musunuz.

Genişletmek için tıkla...