Ablacığım olmaz.
Bak sana hakaret etme veya kötü bir şey söylemek gibi bir niyetim yok zaten, sadece durumu açıkladım. İnsan hayatı safhalarla ilerliyor. Bazı şeyleri kabullenecek/anlayacak olgunluğa erişmen için hayatta bazı şeyleri deneyimlemen gerekiyor.
Misal, üniversiteden yeni mezun bir çocuk çıkıp ben CEO olucam beni CEO yapın ben o olgunluğa sahibim dese kimse inanmaz, yüzüne güler. Neden derseniz, ne iş tecrübesi var, ne müşterilerle konuşmayı biliyor, ne de çalıştığı insanları idare tecrübesi var. Oluru yok yani.
Şimdi sen diyorsun ki, 23 yaşındayım ama 7 yaşında anne babasının çok da ilgi göstermediği bir çocuğa anne olurum. Hayır efendim olamazsın. Kendi çocuğun yok, çocuk büyütme tecrüben yok, hayat tecrüben zaten yok, ilişki tecrüben de sana bağırıp çağıran bir adamı çekmekten ibaret. Ebeveynlik öğrenilen ve insanın kafasında kendi çözmesi gereken bir durum. Tam şimdi çocuğun olsa, çocuğu yetiştirirken nasıl anne olunacağını öğrenirsin, 7 yaşındaki çocuk psikolojisini de 7 yıl sonra anlarsın.
Asıl konu şu ki, sen hazır olmadığın bir işi yapmayı neden bu kadar istiyorsun? Yarın bizim şirket CEOsu gelse bana dese ki, Cherryciğim gel seni CeO yapıyorum yerime vallahi kaçarım. Çünkü hazır değilim, ne yapılcağını bilmiyorum, o yükün altında ezilirim. Sense sırtına bir çuval tuğlayı almış ısrarla ben bu çuvalı taşıyacak yetkinlikteyim bırakın taşicam ille de diyorsun, neden??? Ben 23 yaşındayken yeni mezun olmuştum, ilk işimin ilk paramın keyfini sürüyordum hayattaki tek derdim de bugün ne giysemdi. Sen bu belayı kendi başına neden açıyorsun? Ben sana asla kötü üvey annesin vb yazmadım çünkü sen anne değilsin ve olmamalısın da. Bu tablo yanlış bir tablo, burda bir yerin olmamalı zaten.