Herkese merhaba. Olabildiğince özet geçmeye çabalayacağım umarım birileri bana ışık olabilir. Ben 35 eşim 32 yaşında. 4 yıllık evliliğimiz var ancak evlilik öncesinde 4 sene aynı evde yaşadık. Anlayacağınız toplamda 8 senedir yanyanayız. Eşim acil serviste doktor. Ben üniversite terkim şehir değişiklikleri gibi konulardan iş bulamadığım için işsizim. Geçen seneye kadar evdeydim. Geçen yıl yeniden Üniversiteye başladım. İlişkimizin ilk 2 yılı çok güzeldi ama sonra bir dönem iletişimde kopmalar yaşanmaya başladı. O dönem benim yüksek takipçili bir instagram sayfam vardı. Ben artık iletişimsizliğe dayanamayıp ne olduğunu sordum ve bana ağlayarak seni çok seviyorum ama ben ayrılmak istiyorum ilişkimizi hissedemiyorum dedi. Çok ağladım ama hiç itiraz etmedim, tamam dedim ama 1 saat geçmeden özür diledi, yanlış bir karar verdim dedi. Neyse çok uzatmak istemiyorum bir şekilde ayrılmadan devam ettik. Sonrasında kendini toparladı evleneceğimiz dönem çok ilgiliydi. Evlendik atamamız yaşadığımız şehirden çok uzak bir yere oldu. Dolayısıyla ben işe giremedim. Tayin olduğumuz yere gittik 2 sene yaşadık evliliğimizde yine her şey yolundaydı. Ama çalıştığı hastanede sorunları vardı. Oldukça eski 35 yaşında bir ev almıştık daha önce yaşadığımız şehirde. Ben de tadilat falan istemem, burda huzurlu değilsin parası batsın tayin iste dönelim dedim ki ben o şehri sevmiyordum bile. Her şey çok güzel olacak diye diye döndük. Başta iyiydi, sonra borsaya girmeye karar verdi. Tamam dedim, kontrollü olacaksan neden olmasın dedim. O sene Annem bizimle kalmak için kışın yanımıza geldi. Ve o sene her şey bozuldu. Eşim borsaya öyle kapıldı ki tüm hayatı orası oldu. Annemin kaldığı odada tv var, yanımıza çok çıkmazdı ama annemin bir sürü şeyine takılmış. Ne oldu dediğimde verdiği bir cevap yok. Zaten annem geldi ve 3. Günde ben aile gibi hissetmiyorum, sen ve annen bir ailesiniz ben eklenti gibiyim falan dedi. Hiç kavga etmedim ki biz asla bağır çağır kavga edebilen çiftlerden değiliz. Sakince sevgiyle annemin desteğe ihtiyacı olduğunu, onu geniş ailemizin bir parçası olarak görebileceğimizi ama çekirdek ailemin sadece eşim ve benden oluştuğunu günlerce anlattım. Ama annem varken onunla neredeyse hiç konuşmadı. Mesela Annemin gözü ağrıyordu ne olabilir oğlum diye sorduğunda doktor bilir dedi. Oysa annem onu hiç azarlamadınya da ters bir şey yapmadı. Yapsa inanın anlatırım ama olmadı. Bu süreçte benim bir myomum olduğunu öğrendik ve dr bebek istiyorsak elimizi çabuk tutmamızı söyledi. Eşim önce bilmiyorum dedi sonra ben isteyince olur dedi. Dedi ama ayda max 6 kez ilişkiye girebiliyorduk ki o da benim zorumla. Aylarca uğraştım olmadı. Yazın annemi memlekete götürdüm, dönünce güya aşılamanvs yapılacaktı. Ama hepsinden vazgeçmiş. Bir sperm testini ve rahim filmini zorla çektirdim. Bin surat bin isteksizlikle. Sperm sayısı biraz düşük çıktı ama alternatif çocuk yollarına tamamen kapattı kendini. O sene öyle derin bir dibe düştüm ki eğer yeniden okula başlamamış olsam kaldıramazdım kendimi. Geçen sene okula git eve gel ev işleri yemek pazar temizlikle geçti. Ama eşim son 2 yıldır giderek dozu artan bir ilgisizlikte. Ben sokulmasam 1 ay belki daha fazla ellemez bana. Sözel olarak sıkça sevdiğini söyler, sohbet de ederiz ama en ufak hatamda ya da onunla aynı fikirde değilsem suratı bin parça olur. Ne sinemaya gideriz ne tiyatroya ne birlikte pikniğe gideriz. Son 2 yıldır 70 yaşında emekli çiftler gibiyiz. Ben okulla o nöbetleri ve borsasıyla. Mesela bu yaz tatil dönüşü benim memleketime gittik 3 gün kalamadı. Apar topar döndü. Kaldığı zaman zarfında da gerekmedikçe annemle ya da ablamla ya da ablamın eşiyle asla konuşmadı. Benimle konuşuyor ama onlara yok hükmünde davranıyor. Allahtan ailem anlayışlı, onun yapısı öyle canı sağolsun diyorlar. Ama benim çok ağırıma gidiyor. Babamı çok erken kaybettim, annemin yürüme sorunu var. O sebeple kışları biraz bizde biraz ablamda kalacak. Ama annem gelince yine aynı suratını asacak, garip hallere girecek konuşmayacak. O kadar iyi biliyorum ki. Bu evde sanki yabancı gibiyim. Ya da bu şehirde kimsesiz gibi hissediyorum. Çok yalnıZ ve mutsuz hissediyorum. Ayrılmayı düşünüyorum emin olamıyorum. Gündelik konuşuyoruz hala bir şeyler paylaşıyoruz ama bu kadarını asker arkadaşıyla da yapar. Romantizm yok, birlikte bir aktivite yok, arkadaş yok... Ben arkadaş edinsem ona bir kulp bulacak ya da evli bir çift bulsak eşine bir kulp bulacak. Ne yapacağım ben. Kafam durdu kaldı, gören fikri olan lütfen bana bir yol göstersin. Tamamen yabancı, objektif birinin fikrine çok ihtiyacım var.
Eklemeden geçemeyeceğim kısıtlamayı da kısıtlamayı da sevmeyen biriyimdir. Allah var asla kıyafetime karışmaz, şort da giyerim mini de. Ben de onu daraltmam nerdesin diye (hoş sürekli evde olduğu için daraltmama imkan zaten yok) ama bu yaz memlekette 45 gün kaldım sadece akşamdan akşama yarım saat telefon konuşması. Başka bir iletişim yok. Örneğin 4 günlük blok nöbete gitti perşembeden beri tek kelam ne konuştuk ne yazıştık. Ailevi meselelere bunlarda eklenince hayatı kaçırıyormuş gibi hissediyorum. Daha da derin bir yalnızlıkta boğuluyorum.
Bir ekleme daha yapmak isterim, eşimin mesleği üzerinden bir tahammül etme durumu var gibi algılanmış ama doktor olması benim ve ailemin umurunda değil. Ablam da doktor, kuzenim de doktor vs. Yani mesleği ile kibirlenmek için evlenmedim, o tiplerden hiç olmadım. Eşim meslek değiştirmek istediği için borsaya girdi, bir kez bile mesleğini bırakma demedim. Doktor mühendis öğretmen işçi vs bunlar benim için birer sıfat.
Aklıma geldikçe ekliyorum
kafamın karışık olmasının sebebini hiç söylememiştim şimdi farkettim. Örneğin anneler gününde anneme de ablama da yazar. Ya da bayramlarda ben konuşurken hoparlörü açarım bayramlaşır. Ancak doğrudan iletişimden kaçınıyor. Kendi ailesine ise çok daha hırçın. Bana gelince az evvel aklıma geldi, yaz başında bizimkilerin yanından eve dönerken lokum almış ben de severim diye yememiş buzluğa kaldırmış, Ben gelince çıkardı. Bunları düşününce kendimi şımarık gibi hissediyorum ancak bedensel olarak ben yaklaşmadıkça yaklaşmaması, gündelik konular dışında bir paylaşıma açık olmaması, zorlamalarıma rağmen hiçbir aktiviteye dahil olmaması, ailemle yüzyüze iletişim kurmaması, her şeye kulp bulması, sorunlarımızı konuşmaya çabaladığımda sadece susup dinlemesi ya da paspas altı etme çabası. Bunlar beni yoruyor. Seviyor muyum evet ama her gün daha azalarak.