İsim verip sıçratmayayım, şu herkesle atışan üyenin kocası da aynı. Adamlar çocuk yükünü kaldıramıyor. Kimi para yığıyor, kimi de uğraşmaya bile tenezzül etmeyip yeni eşe devrediyor çocuğun sorumluluğunu. Çocuğumu en iyi şartlarda yaşatacağımı istemek ayrı, elinden gelenin en iyisini yapmak ayrı şeyler. Çocukla konuşmaktan durumu açıklamaktan niye korkuluyor çekiniliyor? Halbuki onu da katmak, fikrini almak, karara ortak etmek gerek bence.
Bence olması gereken; çocukla, eski eşle, şimdiki eşle ayrı ayrı konuşup durum tespiti yapmak. Herkesin ortak noktası baba çünkü. Velvetrose'nin eşinin yaptığı sıfır sorun muhabbeti. Mesela kadın bir gün anne olursam çocuğum için birikim yapıyorum diyor, adamda var mı bu düşünce? Evet kızıma ödüyorum veriyorum ama olursa bizim çocuğumuz için de şunu bunu yapıyorum var mı, yok. Her deliği kapatayım tıkayayım kafam ağrımasın diyor. Evlenmek demek hayat ortaklığı yol arkadaşlığı demek. Benim çocuğum zaten var, senle de bakarız artık kafası varsa bunu bilmek gerek. Demiyorum çocuğun nafakasını azaltsın, üstünü başını almasın, okul masraflarını ödemesin... Ödeyecek çünkü babası, bile isteye dünyaya getirmiş. Ama sınır yok, limit yok. Biz annenle ayrıldık ama sen bizim çocuğumuzsun önceliğimizsin. İkimiz de hep yanındayız, derdin sorunun olursa ben hep baban olarak arkandayım desteğinim vs. Annenin de benim de hayatımızda başkaları olacak, düzenimiz evimiz olacak ama sen her zaman yeni hayatınızda evimizde olacaksın... Bunlar da olmalı hayatta.
Bilemiyorum, ben çocuklarımla her zaman her şeyi konuştum söyledim anlattım. Üzülmesinler psikolojileri bozulmasın bilmesinler... hiç yapmadım. Önemli olan güven sağlamak. Yapabileceklerimizi yapamayacaklarımızı hep söyledim. Söz verdiysem tuttum, tutamadığım zaman da sebebini açıkladım, telafi edeceğimi söyledim. Yani çocuklar da mankafa boş değiller.