Hep hayata umutla baktım herşey düzelir diye, herşey düzeliyor gibi dursa da aslında sadece kendimi kandırıyorum ama yapacak birşey yok onuda biliyorum. Zoruma giden ve elimden gelmeyen tek şey çaresizlik. eşimin cebinde bir madde yakaladım 
önce şoka girdim sonra düşündüm düşündüm dedim ki kendi kendime sen halen evini düşün çabalamaya çalış herkes kendi keyfinde rahatın da senin üzüleceğini yada kafaya takacağını düşünmeselerde. kızım ben işe gidiyorum diye evde yalnız kaldığı için psikolojik'men düşünmekten sedef ve egzama karışımı birşey çıktı kafasında ve ne kullandıysam asla geçmiyor, doktor bunun vücuduna da yayılmasından bahsetti onun düşüncesi zaten beni yiyip bitiriyor, birde iş yerinde sürekli stres ve sıkıntılar yaşarken, zaten kızımın düşüncesi devam ederken eşimin cebinde o maddeyi yakalamam beni hepten hayal kırıklığına uğrattı. bu konuyu açmam daki sebep sadece içimi dökmek sizlerden ben ne yapabilirim duymak değil. Burada görmediğim sesini bile duymadığım sizlerle paylaşmak belkide biraz olsun rahatlatıyor beni, bazen işten eve gelmek bile istemiyorum. Hatta işten çıkınca evime yürüyeyim o yollar bitmesin istiyorum. Ağzımda sürekli dualar şükretmeler belkide diyorum daha çok çekeceğim şeyler var bu haldeyken bile, ama halen şükrediyorum Allah'a. Yarın neler yaşarım onuda bilmiyorum ama yaşamayı çok seven neşeli ben nefret eder oldum bu hayattan. Sağlıkta bir yere kadar sürekli düşünmekten unutkanlık başladı ve canım sıkıldığında aç kalan ben şuan dünyaları yesem doymuyorum.
önce şoka girdim sonra düşündüm düşündüm dedim ki kendi kendime sen halen evini düşün çabalamaya çalış herkes kendi keyfinde rahatın da senin üzüleceğini yada kafaya takacağını düşünmeselerde. kızım ben işe gidiyorum diye evde yalnız kaldığı için psikolojik'men düşünmekten sedef ve egzama karışımı birşey çıktı kafasında ve ne kullandıysam asla geçmiyor, doktor bunun vücuduna da yayılmasından bahsetti onun düşüncesi zaten beni yiyip bitiriyor, birde iş yerinde sürekli stres ve sıkıntılar yaşarken, zaten kızımın düşüncesi devam ederken eşimin cebinde o maddeyi yakalamam beni hepten hayal kırıklığına uğrattı. bu konuyu açmam daki sebep sadece içimi dökmek sizlerden ben ne yapabilirim duymak değil. Burada görmediğim sesini bile duymadığım sizlerle paylaşmak belkide biraz olsun rahatlatıyor beni, bazen işten eve gelmek bile istemiyorum. Hatta işten çıkınca evime yürüyeyim o yollar bitmesin istiyorum. Ağzımda sürekli dualar şükretmeler belkide diyorum daha çok çekeceğim şeyler var bu haldeyken bile, ama halen şükrediyorum Allah'a. Yarın neler yaşarım onuda bilmiyorum ama yaşamayı çok seven neşeli ben nefret eder oldum bu hayattan. Sağlıkta bir yere kadar sürekli düşünmekten unutkanlık başladı ve canım sıkıldığında aç kalan ben şuan dünyaları yesem doymuyorum.
