Merhaba arkadaşlar. Bigün forum sitesinde çare arayacağım hiç aklıma gelmezdi. Ancak eşime ve evliligime zarar veririm düşüncesi ile konuyu etrafimdaki kimse ile paylaşamıyorum. Sizden degerlendirmelerinizi bekliyorum. Şimdiden beni yalnız bırakmadığınız için teşekkür ederim.
Şöyleki, eşimle 9yıllık arkadaşlığımızın üzerine evlendik. Arkadaşlığımız süresince birbirimizin aile içi durumlarda dahil herseyini biliyorduk. Eşim 8kardeş 3 kız 5erkek. 9 yıl boyunca (18yaşımızdan başlayarak)eşim anne babası ile hep sorunluydu. Varlikliydilar ama esime kimse maddi d estek olmuyordu. Hem calisiyirdu hem okuyordu. Eve gitmek bile istemezdi, ailesi de ilgisizdi. Bi kaç gün yok olurdu. Arayıp nerde diye sorardım onlarda bana sorardı. Sonunda yine karış karış ben arar,babasıyla kavga ettiğinden eve gitmediği için herhangi bi arkadaşının pis pasaklı evinde bulur, zorla kendi evlerine yollardim. Tüm sorunların kaynağı babasıydı, onun varlığı yüzünden kimse huzurlu degildi. Adam çok despottu bunları ve annesini zamaninda çok dövmüş falan. Ben öğretmen anne babanın 3evladından biriyim. Hep çok mutlu bi ailem oldu. Eşimin aile durumunu anlattığımda, hiç hor görmediler aksine maddi manevi hep onun yanında oldular. Ve eşim de annebabami cok sayar severdi , kıymet bilirdi. Kendi anne babamin yaomadigini yaptilar derdi. Burda saymak istemedigim türden çok büyük destekleri oldu. Aileler arasında hiç bir problem yoktu, yine yok hatta. Ama son bir yıldır ki bu yurt dışında yaşayan gorumcemin kesin dönüş yapması na rast geliyor işler tersine döndü. Önce sürekli eşimi çay içelim yemek yiyelim diye çağırmaya başladılar. Ben yokum ha sadece eşim annesi ve 3kız kardesi. Benim haberim olmadan yapılan planlar,piknikler akraba ziyaretleri. Yine bu aynı ekip. Çalışıyorum, işten koşarak dönüyorum yemek hazırlayım diye. Kocam geliyor ki eve gelmeden annesine ugramis, orada karnını doyurmuş gelmiş. Sende evde tek başına bok ye demek yani afedersiniz. Madem yemeğin var oğlunu doğuracağına bi kaba kat getirsin eve beraber yiyelim. Yada ayni saatte çıkıyoruz işten, çağır sende yiyelim. Eşime açıkça bensiz yeme dediğim halde çok uzun süre bu şekilde devam etti. Oysa benim annem eşime mahcup olmayim diye, kova ko va yemekleri hazırlar eve yollar, birlikte yiyelim bide yorulduk diye gecistirmeyelim diye. Eşim annemin yemeklerine bayılır. Ozellikle arayip bugün şunu yiyelim diye önden sipariş verirdi. Son zamanlarda eşime annemin evinde yediği yemekler yüzünden baskı yapıyolar. İki defa gorumcemin eşim karnım tok dediği için " toktur tabi kaynanan doyurmustur seni. Birak anne birak baksana doyurmuşlar bunu" dediğine şahit oldum. Artık benden de çekinmiyorlar. En kötüsü de eşimin ağzını bile açmaması ve anneme burun kıvıran bi ifadeyle ablasına karşılık vermesi. Onu öyle gördüm ya yemin ederim ni andeğişiklik için karnıma ates doldu sandim. Anne babamı enayi yerine koydurdugum için ölesiye pişmanım. Buraya yaşanan herşeyi yazamiyorum. Ama ana temayi anlatabilmisimdir sanırım. Eşim anne ve ablalarının etkisiyle ailemi ve ilişkimizi inkar ediyor. Açıkça yüzüne söylüyorum ablalarina iftara ediyormuşum gibi davraniyor. Daha pek cok ufak tefek ama birleştirince dev bir canavara dönüşen bu tipkadar olaylar yaşıyorum. Annemlerden çıkmayan eşimi annemlere götüremiyorum. Beni almaya geldiğinde arayip geldim aşağıya in diyor. heralde annemlere gitmesi ile de ilgili alfbi sokuyorlar cesaret edemiyor.Ailem eşimi sorunca türlü yalanlarda ayıbını kapatıyorum ki onların gözünde saygınlığını yitirmesin. Ablası turkiyede diye onu bırakıp balayına gitmedik. abim yurt dışında yaşıyor üzülüyorum diye cok aylar sonra bizi yanına getirtti. şimdi yiğenim oldu diye abimin yanina gideceğiz bana istekli davraniyor, ailesinde konu açılınca bilmiyorum canim istemiyor ama.. alan diyor. Seviyorum, 5aylık bi bebegimiz var. Ama bu sekilde gidemeyecek. Daha fazla ailemi ezdiremeyecegim. Resmen köprüyü gecene kadar ayıya dayı demis. Bizimkileri kullanmış. Dört dörtlük bi düzen kurunca acayip değişti. Simdilerde düşünüyorum acaba ailesiyle arasi hep iyiydi de bana mi farklı gösterdi. Yine de en ufakkorktuğum bir destegi kendinden esirgeyen insanlara , ki onlar en yakinlarimiz olsa bile, duygularimiz bu denli değişebilir mi? Kimseye ihtiyaci kalmayinca ailesine düşkün mu oldu yani.
