biz evlenmeden önce nil karaib.. şarkısı vardı "o beni prenses peri sanıyor" diye. eşimi düşünürken hep bu şarkıyı dinlerdim, bana prensesmişim gibi davranırdı, evlenmeden önce acı bir şekilde ve aniden babamı kaybettiğimde ondan ayrılmak istedim annemi üzmemek için, ama beni bırakmadı, sevgisiyle aşkıyla hep yanımdaydı(ben de onun). sonradan çok farklılaştı. en öenmli etken AİLELER. öncelikle onun ailesi beni kabullenmedi ki kendileri koşa koşa gelip istediler vs.sonradan sıkıntı çıkardılar hep onların yaşadığı şehirde olmmızı istediler, annem de benm çektiklerimi gördükçe hem eşimden hem ailesinden nefret etti derken annemle eşimin ilişkileri çok bozuldu. hep bağlantılı olarak bugünlere geldik sanırım.
ama kızlar hala anlamış değilim bazen aile büyüklerinin çocuk gibi davranıp böyle huzur kaçırmalarını
biir de eşim 1 ay öncesine kadar 5 aydır her gün gece vakti de olsa annesiyle abisiyle konuşurdu sürekli. onların yanına gitmemiz için eşime istifa et gel para kazan diyorlardı hep. neyse o büyük kavgamızın olduu gün eşim kızımı kucağına alıp ben gidiyorum adapazarına 1 aylığına kızımla sen de psikolojini düzelt dedi. sanırım kayınvalidemler de çok etkiledi bu halimizi yani. eşime gel, o gelmezse de kızını al gel dediklerini düşünüyorum. çünkü kayınvalidem 4 yıldır hala yanlarına gidip tekrar dönerken ağlayamaz ama burnundan kanlar akar üzüntüsünden, her gittiğimizde oğlum elimden gitti der durur. halbuki beni istemeye geldiklerinde açık açık dedim, babam yok, annemi yanında olmam gerek diye, onlar da olur dediler konuşuldu herşey ki; bizdaha 1 senedir annemle aynı şehirdeyiz öncesinde anneme daha da uzaktık. sanırım biz annemin ve ablamın yaşadığı şehre geldik diye de onlar da ara bozdular. ve burdan ev aldığımız günden beri ne kaynım ne kaynanam eşimi aramıyor hep eşim onları arıyor.
(( yine uzattım...