- Konu Sahibi ipektuncer
-
- #101
Canım benim, bugün daha iyiyim bu konuda. Biraz oğluşumu anlatayım teyzelerine..
Ben alışverişe biraz erken başlamıştım, onları ütüledim yerleştirdim kızımın dolabına. Dün akşam kızımın odasına girdiğimde, dolaptaki tüm bebek giysilerinin dışarı çıkartılıp yere konulduğunu gördüm.
"ama anne korktum ben, yanlışlıkla erkek kıyafetlerini giyer de okula gidersem diye" dedi..
Kıskançlıklar başladı yani bizde, dolabımızı bile paylaşmıyoruz..
Bakalım doğunca neler olacak..
:
Ne güzel.
Darısı benim başıma inşallah.Ama ben henüz hazır değilim ondan erteliyorum.
Minik kızın cin gibi maşallah. 5 yaşında bu hazır cevaplık süper ya. Allah ikisini de analı babalı büyütmeyi nasip etsin size eşinize.
Bu yapılan vefasızlığa kırılmışsın anlıyorum. Ama bence seninkisi dert değil. Niye değil çünkü eşin de sana hak veriyor, senin tarafında. Eğer eşin onlara toz kondurmasaydı, gerçekleri göremeseydi o zaman büyük bir derdin olurdu. Düşünsene tüm bu yapılan vefasızlıklara rağmen eşin gidelim deseydi, kayınvalidenlere her istediklerinde para verseydi ne bileyim gidip bulaşık makinesi alsaydı filan o zaman çıldırırdın işte.
Şu an dert edecek birşey yok bence. Hiç sıkma canını, mesefa koymakla çok iyi yapıyorsun. Kendini değmeyen insanlar için üzme. Takılma böyle şeylere. Anlamışsın nasıl insanlar olduklarını bundan sonra ona göre davranırsın olur biter. Elalem de ne derse desin hiç umursama.
Ama benim asıl merak ettiğim (özel değilse) eşinizin öz annesiyle iletişiminiz var mı? Bir babaannenin, annenin sevgisini, ilgisini üvey kayınvalidende aramaktansa eşinin öz annesinde arasan hayal kırıklığına uğramazsınız gibi geliyor bana. Üvey kayınvaliden eşine baktıysa eğer onu bir nevi çocuğu gibi görmüş, içi ısınmış olabilir. Ama sizin çocuğunuzu torunu gibi görmesi, ona o şekilde yaklaşması pek de olası değil. O yüzden çocuğunuza bakmamış, içinden gelip de bir hediye almamış, öz torununa tüm bunları yaparken. Yani beklediğin ilgiyi yanlış yerde arıyorsun gibi geldi bana. Senin çocuğunu bağrına basacak kişi öz babaannesi.
Canım, eşim öz annesini benim ısrarlarım üzerine biz evliyken gördü ilk defa, 30 yaşındaydı..
Öyle pek duygusal bir karşılaşma anı olmadı. Annesi saatlerce kendini savundu durdu.
Ama eşim aradan geçen 30 sene içinde zaten o kadar nötr olmuş ki ona karşı, savunmalarını bile yarım kulak dinledi. Pek savunma beklemiyordu açıkçası. Sanki benim bir akrabam eve gelmiş gibiydi davranışları. Çok saygılı davrandı, anne de dedi. Bence biraz hesap sorsa, tartışsalar, sonra anlaşsalar, sarılsalar daha iyi olacaktı.
Böylesi biraz umursamaz,biraz yapmacık geldi bana.. 2 taraf açısından da.
Sonra öz k.validem, eşimden "canım annem, cicim annem" tarzı konuşmalar ve ilgi, sevgi bekledi.
Pes, mümkün mü bu..30 sene arayıp sormamışsın oğlunu.
Sonra birgün bana telefonda dedi ki "ben boşa ağlamışım 30 sene, benim oğlum hak etmiyormuş meğer"..
Bunu duyduğumda şok oldum ben, yani nasıl canciğer olabilmeyi beklersin ki hemen..
Ve bu kadın kendi evlatlarına, 27 yaşındaki oğlunun peşinden işyerine "kahvaltını unuttun oğlum" diye sandviç götürecek kadar evlatlarına aşırı düşkün bir kadın..
Ve aynı kadın benim eşimin ameliyatında gelmedi yanına.
Telefonla sordu, o da akşam saati, ameliyattan saatler sonra.
Diğer oğlu (kendi büyüttüğü) ameliyat olsa yeri göğü yıkardı, dağları delerdi eminim..
Üzüldüm ben eşimin adına.. Ameliyathane kapısında ben ve kızımız bekledik onu. Ne anası, ne babası, ne kardeşi, ne bir dostu.. Kimsesi yoktu bizden başka. Yani sevgi arayacak falan bir kimsemiz yok. İstesek bile yok. Birbirimizden başka kimse yok, tuhaf ama öyle. 2 sapsız, çöpsüz üzüm..
Ama beklenti içinde olan çok.. Beni sinir eden de bu zaten.
canım yaşadıklarınız çok üzücü gerçekten..bir okadarda sinir bozucu..yaşanmasa daha iyi olurdu ama hayatta insanın başına neler gelmiyorki, kimlerden kazık yemiyorsunki ?
senin yerinde olsam eltim ve kaynımı kulak arkası eder ve gerekmedikçe görüşmezdim.üvey kayınvalidenizede gidin bence .neticede eşinin öz babasıda o evde..ilerde eşin açısından vicdan azabı yaratmaması için öz babayı görmeye gidin arada sırada..
hiçbirşeyide kafana takma..hayat bir oyun... sende bir oyuncu. sen sadece verilen rolü oynarsın...bazı şeyler zorlamakla olmaz yani..bırak oluruna gitsin..
umarım herşey senin için çok daha iyi olur bundan sonra..
Canım, eşim öz annesini benim ısrarlarım üzerine biz evliyken gördü ilk defa, 30 yaşındaydı..
Öyle pek duygusal bir karşılaşma anı olmadı. Annesi saatlerce kendini savundu durdu.
Ama eşim aradan geçen 30 sene içinde zaten o kadar nötr olmuş ki ona karşı, savunmalarını bile yarım kulak dinledi. Pek savunma beklemiyordu açıkçası. Sanki benim bir akrabam eve gelmiş gibiydi davranışları. Çok saygılı davrandı, anne de dedi. Bence biraz hesap sorsa, tartışsalar, sonra anlaşsalar, sarılsalar daha iyi olacaktı.
Böylesi biraz umursamaz,biraz yapmacık geldi bana.. 2 taraf açısından da.
Sonra öz k.validem, eşimden "canım annem, cicim annem" tarzı konuşmalar ve ilgi, sevgi bekledi.
Pes, mümkün mü bu..30 sene arayıp sormamışsın oğlunu.
Sonra birgün bana telefonda dedi ki "ben boşa ağlamışım 30 sene, benim oğlum hak etmiyormuş meğer"..
Bunu duyduğumda şok oldum ben, yani nasıl canciğer olabilmeyi beklersin ki hemen..
Ve bu kadın kendi evlatlarına, 27 yaşındaki oğlunun peşinden işyerine "kahvaltını unuttun oğlum" diye sandviç götürecek kadar evlatlarına aşırı düşkün bir kadın..
Ve aynı kadın benim eşimin ameliyatında gelmedi yanına.
Telefonla sordu, o da akşam saati, ameliyattan saatler sonra.
Diğer oğlu (kendi büyüttüğü) ameliyat olsa yeri göğü yıkardı, dağları delerdi eminim..
Üzüldüm ben eşimin adına.. Ameliyathane kapısında ben ve kızımız bekledik onu. Ne anası, ne babası, ne kardeşi, ne bir dostu.. Kimsesi yoktu bizden başka. Yani sevgi arayacak falan bir kimsemiz yok. İstesek bile yok. Birbirimizden başka kimse yok, tuhaf ama öyle. 2 sapsız, çöpsüz üzüm..
Ama beklenti içinde olan çok.. Beni sinir eden de bu zaten.
Ne kadar hüzünlü bir hikaye
Ama artık geçmişe bakmanın bir anlamı yok.
Eşin çok şanslı senin gibi birine sahip olduğu için. Artık yalnız değil. Artık yeni bir aileniz var. Kimseye ihtiyacınız yok. Sen, eşin, kızın ve yeni doğacak bebeğinizle çok mutlu bir ailesiniz. Siz zaten birbirinizi o kadar çok seviyorsunuz ki kimsenin sevgisi gerekmez size. Allah bozmasın.
"İki sapsın çöpsüz üzüm" olmanız da sizi daha çok birbirinize bağlamıştır. Daha çok kenetlenmişsinizdir.
Artık sen de çevrendekileri kafana takma. Onlar ne tür insanlar olduklarını göstermişler zaten.
Kimseye hak ettiğinden fazla değer vermemek lazım.
Bu arada bu soruyu sorup sana üzüldüğün olayları hatırlattığım için özür dilerim.
Canım benim, bugün daha iyiyim bu konuda. Biraz oğluşumu anlatayım teyzelerine..
Ben alışverişe biraz erken başlamıştım, onları ütüledim yerleştirdim kızımın dolabına. Dün akşam kızımın odasına girdiğimde, dolaptaki tüm bebek giysilerinin dışarı çıkartılıp yere konulduğunu gördüm.
"ama anne korktum ben, yanlışlıkla erkek kıyafetlerini giyer de okula gidersem diye" dedi..
Kıskançlıklar başladı yani bizde, dolabımızı bile paylaşmıyoruz..
Bakalım doğunca neler olacak..
canim ne deyim yazdiklarinda haklisin...ama yinede kotu olma...zaten gorusmenizde olmuyor ama sen kaynakli olmadigi belli...oz kaynananla gorusmeye calissan esinin annesiyle uzulme canim yaa zaten hamilesin amaaan eden bulur merak etme uzulme canim seni cok iyi anliyorum cooookkkArkadaşlar,
Son dönemde canımı sıkan ve size fikir sormak istediğim bir konu var.
Uzun aslında, ama kısaltacağım elden geldiğince..
Benim 5 yaşında bir kızım var ve ayrıca hamileyim de.
Eşimin üvey annesi (öz annesi ayrı bir şehirde yaşıyor) ve babası, hamileliğim süresince beni hiç aramadılar. Hamileliğimde problemli geçiyor, 2 defa hastanede yattım mesela birer hafta. Amniyosentez durumunu da biliyorsunuz zaten, konu açmıştım.
En son geçen hafta ben ablamda hasta yatarken, üvey k.validem ablamın evini aramış. Ben uyuduğum için ablamla konuşmuşlar, geçmiş olsun demiş. Bekledim sonradan arar diye, ama aramadı. Çünkü zaten beni ele güne karşı aramıştı, yani asıl düşüncesi ben değilim. Ablamın gözünde beni aramış sormuş oldu, o yeterli gelmiştir kendisine.
Yeni evimize taşınalı 2 sene oldu, 1 defa bile gelmediler. Gelmedikleri yetmez gibi, bir de kendi hatalarını bize yıkıp "arabamız yok malum, gelin de götürün bizi" diyorlar. Ben de en sonunda dayanamayıp "gelip kapınıza mı dayanalım, gelmek istediğinizde arayıp haber verin o halde" dedim. Suspus oldular, ama aramadılar da. En iyi becerdikleri iş kendi hatalarında suçu bize atmak.
Bu arada hamile olduğumu bayramda öğrendiler, kadın resmen bozuldu. Çünkü eşimin mutluluğunu ciddi ciddi istemiyor. "e iyi bakalım, hayırlı olsun" dedi, daha da tek kelime yorumu olmadı.
Bu kadının bir de öz oğlu var. Onun da bebeği oldu. Benim bebeğime ben ameliyat olurken 1 gün bile bakmayı kabul etmeyen bu kadın, şimdi oğlunun evinde yaşıyor ve torununa bakıyor. Bana "ben çocuk bakamam, sabırsız kadınım" demişti. "A sen mi bakacaksın bebeğe" diye soranlara benim yanımda "çocuğumun çocuğuna başkası mı baksın" diyebildi..
Ha bu arada ne zaman başları sıkışsa (hastalansalar, faturalarını ödeyemeseler) hemen eşimi ararlar, her fırsatta yalan dolanla tırtıklamaya çalışırlar. Eşim çok zaruri haller dışında yüz vermez neyseki.
Bu kadının iğrençliğini anlatmaya kelimeler yetmez, ama tek bir olay anlatacağım size.
Eşimin dedesi vefat etti, bu kadın benim eşime diyor ki "mevlid için fıstık alıver, baklava yapıcaz". Ama abartılı bir miktar istiyor, birkaç kilo. Sonra mevlide baklava falan yapmıyor, o fıstıkla dünürüne baklava yapıp, götürüyor. Bunu da rahatça söylüyor bizim yanımızda.. Böyle basit bir insan, böyle menfaatçi ve rezil..
Dediğim gibi kızım 5 yaşını bitirdi, amcası kızım doğduğunda 30 yaşındaydı, şimdi 35. Kızım doğduğunda bekardı, şimdi evli. Kızıma doğumu dahil, bırakın altını, bir sakız almış değil. İnanın abartmıyorum, sırf hediye almamak için doğumgünlerine bile iştirak etmediler 5 yıldır.
K.validesm de aynı şekilde, kızım doğunca ele güne karşı 1 çeyrek altın taktı. Geçen 5 sene içinde insan bir şeker alıp vermez mi torununa..
Bu esnada öz oğlundan olan torununun (bize göstere göstere) her türlü ihtiyacını karşılaması cabası.. O oğlan da ne karaktersizdir anlamıyorum. Kaç yaşında adam, afedersiniz meydana getirdiği (size saygımdan hafif ifadeler kullanıyorum) bebeğin donunu, pijamasını almaktan aciz. 55 yaşındaki anasının eline bakıyor. Ve k.pederimde felçli, çalışamıyor.
Ben torununa aldıkları ve benim kızıma almadıkalrı nedeni ile kıskançlık triplerinde değilim, beni tanıyanlar zaten öyle anlamayacaklardır sitemimi. Bize gelince "ah çocuklar imkanım olmadığımdan bir bulaşık makinası alamadım, siz taşınırken eskisini bana verseniz".. Sonra bir duyarız ki, aynı ay içinde oğlunun salon perdelerini yenilemiş..
Şimdi diyeceksiniz ki "E peki senin derdin ne İpek, bize ne soruyorsun?"..
Şunu soruyorum arkadaşlar, şimdi bu kadının evine 3 aydır falan gitmiyorum. Hoş gitsem bile kadın evde değil, sadece pazar günleri geliyor evine. Onun dışında torununa bakıyor, oğlunun evinde yaşıyor.
Ve artık evlerine adım atmayı da düşünmüyorum..
Tamam üvey olabiliriz, öz oğlunun gelininin yerini tutamayız. Ama bu kadar da yabancı davranılmaz ki, bu kadar da "sen ve bebeğin umrumda değilsiniz" mesajı verilmez ki..
Paylaştıkça paylaşasım geliyor, sıkmakta istemiyorum sizi.
Son bişey yazacağım. Eltim beni arayıp "hayırlı olsun" bile demedi bebek için. Onun hamileliğinde ben çok arayıp sormuştum onu. Hastaneye de gittim doğumunda. Sonrasında evine gitmedim, çünkü ne zaman evine gitmek istesek "ben müsait olunca ararım" diyen ve asla aramayan bir insanın evime lohusayken gitmek yürek ister. 40 mevlidinde hediyelerimle giderim dedim, sağolsun mevlide çağırmadı.
Gene de hediyelerimizi aldık gittik.
Zaten eltim, kaynım ve annesi aynı hamurdan müteşekkil olduklarından, benim hamile olmam küsmek için yeterli bir sebep. Altın takmamak için küstüklerini bile düşünüyorum.
Şişirdim kafanızı..
Şimdi sorum şu..
1- K.valide-k.pederin evine gitmemekle eşime haksızlık etmiş olur muyum? Kendisi gidelim diye teklif ediyor, hayır dediğimde ısrar etmiyor.
2- Eltimle ilgili tartışılacak birşey yok aslında. Ama onlarla da görüşmek istemiyorum. Gene eşimle ilgili olarak bir haksızlık etmiş olur muyum..
Arkadaşlar,
Son dönemde canımı sıkan ve size fikir sormak istediğim bir konu var.
Uzun aslında, ama kısaltacağım elden geldiğince..
Benim 5 yaşında bir kızım var ve ayrıca hamileyim de.
Eşimin üvey annesi (öz annesi ayrı bir şehirde yaşıyor) ve babası, hamileliğim süresince beni hiç aramadılar. Hamileliğimde problemli geçiyor, 2 defa hastanede yattım mesela birer hafta. Amniyosentez durumunu da biliyorsunuz zaten, konu açmıştım.
En son geçen hafta ben ablamda hasta yatarken, üvey k.validem ablamın evini aramış. Ben uyuduğum için ablamla konuşmuşlar, geçmiş olsun demiş. Bekledim sonradan arar diye, ama aramadı. Çünkü zaten beni ele güne karşı aramıştı, yani asıl düşüncesi ben değilim. Ablamın gözünde beni aramış sormuş oldu, o yeterli gelmiştir kendisine.
Yeni evimize taşınalı 2 sene oldu, 1 defa bile gelmediler. Gelmedikleri yetmez gibi, bir de kendi hatalarını bize yıkıp "arabamız yok malum, gelin de götürün bizi" diyorlar. Ben de en sonunda dayanamayıp "gelip kapınıza mı dayanalım, gelmek istediğinizde arayıp haber verin o halde" dedim. Suspus oldular, ama aramadılar da. En iyi becerdikleri iş kendi hatalarında suçu bize atmak.
Bu arada hamile olduğumu bayramda öğrendiler, kadın resmen bozuldu. Çünkü eşimin mutluluğunu ciddi ciddi istemiyor. "e iyi bakalım, hayırlı olsun" dedi, daha da tek kelime yorumu olmadı.
Bu kadının bir de öz oğlu var. Onun da bebeği oldu. Benim bebeğime ben ameliyat olurken 1 gün bile bakmayı kabul etmeyen bu kadın, şimdi oğlunun evinde yaşıyor ve torununa bakıyor. Bana "ben çocuk bakamam, sabırsız kadınım" demişti. "A sen mi bakacaksın bebeğe" diye soranlara benim yanımda "çocuğumun çocuğuna başkası mı baksın" diyebildi..
Ha bu arada ne zaman başları sıkışsa (hastalansalar, faturalarını ödeyemeseler) hemen eşimi ararlar, her fırsatta yalan dolanla tırtıklamaya çalışırlar. Eşim çok zaruri haller dışında yüz vermez neyseki.
Bu kadının iğrençliğini anlatmaya kelimeler yetmez, ama tek bir olay anlatacağım size.
Eşimin dedesi vefat etti, bu kadın benim eşime diyor ki "mevlid için fıstık alıver, baklava yapıcaz". Ama abartılı bir miktar istiyor, birkaç kilo. Sonra mevlide baklava falan yapmıyor, o fıstıkla dünürüne baklava yapıp, götürüyor. Bunu da rahatça söylüyor bizim yanımızda.. Böyle basit bir insan, böyle menfaatçi ve rezil..
Dediğim gibi kızım 5 yaşını bitirdi, amcası kızım doğduğunda 30 yaşındaydı, şimdi 35. Kızım doğduğunda bekardı, şimdi evli. Kızıma doğumu dahil, bırakın altını, bir sakız almış değil. İnanın abartmıyorum, sırf hediye almamak için doğumgünlerine bile iştirak etmediler 5 yıldır.
K.validesm de aynı şekilde, kızım doğunca ele güne karşı 1 çeyrek altın taktı. Geçen 5 sene içinde insan bir şeker alıp vermez mi torununa..
Bu esnada öz oğlundan olan torununun (bize göstere göstere) her türlü ihtiyacını karşılaması cabası.. O oğlan da ne karaktersizdir anlamıyorum. Kaç yaşında adam, afedersiniz meydana getirdiği (size saygımdan hafif ifadeler kullanıyorum) bebeğin donunu, pijamasını almaktan aciz. 55 yaşındaki anasının eline bakıyor. Ve k.pederimde felçli, çalışamıyor.
Ben torununa aldıkları ve benim kızıma almadıkalrı nedeni ile kıskançlık triplerinde değilim, beni tanıyanlar zaten öyle anlamayacaklardır sitemimi. Bize gelince "ah çocuklar imkanım olmadığımdan bir bulaşık makinası alamadım, siz taşınırken eskisini bana verseniz".. Sonra bir duyarız ki, aynı ay içinde oğlunun salon perdelerini yenilemiş..
Şimdi diyeceksiniz ki "E peki senin derdin ne İpek, bize ne soruyorsun?"..
Şunu soruyorum arkadaşlar, şimdi bu kadının evine 3 aydır falan gitmiyorum. Hoş gitsem bile kadın evde değil, sadece pazar günleri geliyor evine. Onun dışında torununa bakıyor, oğlunun evinde yaşıyor.
Ve artık evlerine adım atmayı da düşünmüyorum..
Tamam üvey olabiliriz, öz oğlunun gelininin yerini tutamayız. Ama bu kadar da yabancı davranılmaz ki, bu kadar da "sen ve bebeğin umrumda değilsiniz" mesajı verilmez ki..
Paylaştıkça paylaşasım geliyor, sıkmakta istemiyorum sizi.
Son bişey yazacağım. Eltim beni arayıp "hayırlı olsun" bile demedi bebek için. Onun hamileliğinde ben çok arayıp sormuştum onu. Hastaneye de gittim doğumunda. Sonrasında evine gitmedim, çünkü ne zaman evine gitmek istesek "ben müsait olunca ararım" diyen ve asla aramayan bir insanın evime lohusayken gitmek yürek ister. 40 mevlidinde hediyelerimle giderim dedim, sağolsun mevlide çağırmadı.
Gene de hediyelerimizi aldık gittik.
Zaten eltim, kaynım ve annesi aynı hamurdan müteşekkil olduklarından, benim hamile olmam küsmek için yeterli bir sebep. Altın takmamak için küstüklerini bile düşünüyorum.
Şişirdim kafanızı..
Şimdi sorum şu..
1- K.valide-k.pederin evine gitmemekle eşime haksızlık etmiş olur muyum? Kendisi gidelim diye teklif ediyor, hayır dediğimde ısrar etmiyor.
2- Eltimle ilgili tartışılacak birşey yok aslında. Ama onlarla da görüşmek istemiyorum. Gene eşimle ilgili olarak bir haksızlık etmiş olur muyum..
aynen katiliyorum canim degmezmis insanlar kirilmana degmezmis yeri geliyor kocan bile dirsek kanirtiyor derler ya amaaaaaan kadinlar guclu olun kendimde dahil neler oluyor neler duyuyoruz...Hayat felsefem sana kim değer veriyorsa sende ona değer ver ,yoksa üzüntülerin kırgınlıkların ömür boyu sürer
Kusura bakma konunu ilk kez okuyorum, uzun bir süre girmemiştim siteye bazen okuduklarım beni olumsuz etkiyor diye çünkü biri birşey anlatıyor benzerini ben yaşamış oluyorum hatırlıyorum sinirlerim bozuluyor. Öncelikle hayırlı olsun bebeğin inşallah evlatlarınla birbirine kenetlenen mutlu bir aile olursunuz. Burada insanlar eşlerinin öz annelerinden yakınırken senin eşinin üvey annesinden yakınlık beklemen anlamsız. Bence de kayınvaliden sizi sadece para kaynağı olarak görüyor, amacı kullanmak. Onlar olmasa da siz bir aile olmayı başarmışsınız ne mutlu size. Bence fazla takmayın, inan benim kayınvalidem öz çocuklarına farklı farklı davranıyor. Biz evlenmeden önce diğer oğluna her sabah kahvaltı hazırlardı, o işe gitmediği ama eşimin işe gittiği zaman hazırlamazdı. Hala diğeri evde olur ama eşim işten gelince onu yap bunu yap çağırlar. Benim annem öyle değildi, birimiz işten geldiysek yada yorgunsak diğerinden isterdi o yüzden garipsiyorum. Bence arada bayramlarda falan eşinin babası için gidin, o kadını umursamayın. Allah korusun babasına birşey olursa pişman olursunuz. Çünkü babası da bekliyordur görmek istiyordur sizi. Hediye konusunda haklısınız, ben almazdım açıkcası hediye falan. Çünkü hediyenin büyüğü küçüğü olmaz, kim ne alabiliyorsa onu alır alamasa bile bir sıcaklık ilgi gösterir. Allahtan eşin farkında herşeyin, o yüzden şanslısın. Benim babam ilkokuldan sonra ayrılmış köyünden, sevmezdi annesini babasını köyünü, annem zorla bak onlar senin annen baban seni büyütmüşler gidelim gönüllerini alalım diye götürürdü. Malesef ben annem gibi değilim. Galiba kalmadı öyle kadınlardan. Kötülük görüp iyilik yapmak malesef benim yapımda yok.
Yorumları okumadım sadece konunu okudum.Ben kendimden örnek vereyim eltim hayatı zindan etti tabiri caizse kayınvalidemler de çanak tuttu.Anlatsam sayfalar yetmez.Zamanında çok alttan aldım sustum ama baktım olan bana oluyor sağlığımdan olucam,kestim tüm ilişkiyi eltimle.Kayınvalidemin evine 2 senedir ayak basmam bayramda filan kendi gelir onda da eşime saygımdan ikramımı yapar gönderirim ama kendim gidip görüşmüyorum.Eşim durumu biliyor ve bana hak veriyor arada gitsek filan der ama kimse kendimizden daha değerli değil,mutsuz olup onun bunun kahrını çekmek için evlenmedik.
Bulunduğum durumu kesinlikle tasvip etmiyorum içim acıyor ama bunu onlar istedi ve çok canımı yaktılar.O yüzden gerçekten haklı sebeplerin varsa kimsenin seni üzmesine izin verme.kaldı ki üveymiş senin ki,neyi dert ediyosun ki ?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?