eşimin ailesiyle restleşip görüşmeyenlerden biriyim. 2 çocuğum var. küçüğümü eşimin tarafından kimse görmedi. büyüğü de 1 haftalıkken görmüşlerdi( büyük oğlum 27 aylık, küçüğü 9 aylık). ben yaklaşık 3 aydır başka bir ilde yaşıyorum tayin aldırdım. eşim ailesine aşırı düşkün biri. eskiden ailesiyle görüşmesi bana batıyordu resmen. bende yok sayılıyorum diye öfkeleniyordum. Şimdi ise, hiç umursamıyorum eşim gitmiş görüşmüş, kalmış, hiç etki etmiyor.
ben kendime kızıyorum ki, evlilik öncesi eşimin ailesine ne hediyeler, ne aramalar, ne iyi niyetler göstermişim.. çok aptalmışım. mesafeli durmadığıma çok pişmanım. şimdi hepsinden nefret ediyorum. sadece eşimin kök ailesi değil, diğer yakın akrabaları( amcaları, teyzeleri, kuzenleri) bile bana düşman kesildi ( bir amcası hariç)ki benim onlarla hiç problemim olmadığı, her bayram elimde çikolatamla, düğünlere, doğumlara altınımla gittiğim halde.. hepsi menfaatçi insanlarmış. kendime kızıyorum.. niye alıyorsun, niye bu iyi niyet. sana gelene gidersin o kadar. sana değer verene değer verirsin o kadar.
keser döner sap döner gün gelir hesap döner misali bende aramıyorum, bende sormuyoırum.. tek konuştuğum bayramda seyranda aradığım bir amcası var. o diyor bana diğer amcaları aramıyorsun ya darılıyorlar. dedim ben onlara ne yaptım da onlar beni aradı mı, saydı mı? koronadan yengesi vefat etti, ona bile aramadım. zaten telefonları yok. hepsini silmiştim. eşimin babası şimdi koronadan yatıyormuş, napıyım bana niye söylüyorsun, ben onun hiç birşeyiyim, bir daha bana ne ölünüzü ne dirinizi söyleme umrumda değil dedim. gerçekten değil.
halen nereye kadar sürecek bu diye bir görümcem dışında kimse aramadı beni. o görümceme de açtım ağzımı yumdum gözümü, bana hak verdi. benim eşim demiş ki aramayın, hiç bir şeye karışmayın demiş o yüzden aramamışlar. dedim ekmeğime bal çaldınız. benim de hatalarım var başta bu kadar iyi olmayacaktım, yok sayıldım, enayi yerine kondum, dolandırıldım. sizin kadar görgüsüz insanlarla ben hayatımda daha önce karşılaşmamıştım dedim. görümcem de telefonda bazı şeyleri şaşırarak dinledi. ama iyi boşaldım. çok geç kaldınız dedim ( bu arada görümcem 5 ay kadar önce aradı). bu saatten sonra kimseyle aram düzelmez. alın kardeşinizi tepe tepe kullanın artık dedim.
ama suç benim eşimde idi. o dengeyi bulamadı. şuna da şaşırıyorum ki eşim bekar gibi her yere gider, yeğenleriyle haşır neşirdir. ama hiç bir kimse benim çocuklarımı dahi görmedi. eşim resimlerini göstermiştir. insanın kanına dokunur ya.. empati yapamıyorum bu konuda.. ben kardeşimin çocuklarını hep görücem kardeşimle hiç sorun yokmuş gibi her zaman yağlı ballı olucam ama kocam ve çocuklarım hiç yokmuş gibi olacak.. bu bana ilginç geliyor ama eşime gelmiyor demekki.. eşime bu soruyu sormadım mesela.. utanırım yani.. sen nasıl bu kadar candan görüşüyorsun senin çocuklarının hiç tanımadığı kan bağı olan insanlarla.. karını yok sayanlarla diye.. ekmeksiz demekki zoruna gitmiyor.
