Bizi özsaygımızı yıkacak kadar hırpalayan, kendimizden şüphe ettiren ve hala bırakamadığımız kişiler varya.....işte onlar çocukken duygularımızı tahrip eden ebeveynlerimizden biri ya da ikisinin ürünü.
İnsan bu kadar yıpratılmaya niye göğüs gerer biliyormusunuz?
Çünkü hayatta en güvendiklerinin hırpalaması, ilgisizliği ya da boşluğu onun normali olmuştur. Oyuzden böylesi sağlıksız bir alana güvenmeyi öğretmiştir beynine, taa çocukluktan buyana.
Siz de eşinize geçmişteki sağlıksız bir ebeveyninize bağlandığınız şekilde bağlısınız şuanda. Ve bunu ancak çocukluğunuzu karşınıza oturtup çözebilirsiniz.
Sorun eşinizden de önce kendinize bunu reva görebilmenizde.
Katil zaten katildir, ama onun önüne uzananın katili sorgulamayı bırakıp ben napıyorum demesi gerekir.
Kadınlarımız, ah caağnım kadınlarımız...
Nolur kendimize biraz samimi sevgi gösterelim, aynanın karşısına geçip kendimize gülümseyelim, saçımızı okşayalım, sevgi küpümüzü dolduralım, herkesten önce kendimiz.
Sonra adamın biri sevmiş sevmemiş inanın koymaz .