Anne olmanın ne kadar zor oldugunu tüm yetişkınler bilir.Anne oldukdan sonra cok uzun bır sure kendınıze ayıracak vaktınız olmuyor.Olamıyor mağlesef. Eşinizin bu konuda sıze yardımcı olması gerekir bir kere bu bir.İkincisi ise Mağdem eşiniz artık sızınle ılgılenmıyor sızde onunla ılgılenmeyın ve boşanın .Bence önce kendinizi düşünmek zorundasınız anneyseniz sizin ruh sağlığınız iyi olursa iyi bir çoccuk yetiştirirsiniz .Şöyle düşünün uçakda tehlıke anında ilk kendınıze sonra çocuğunuza takın dıyorlar ya oksıjen tupunu onun nedenını bılıyorsunuz değilmi hemen nefes almanız ve panık yapmadan çocugunuzu kurtara bılmenız ıcın.
Şimdide öyle olmalı siz mutlu olacaksınız kı çocugunuz da mutlu olsun... Emınım kı ıcınızden ben cocuguma hıssettırmıyorum o konularda kıvraklıklar yaparak atlatıyorum vs dıyosunuzdur ama bu mumkun degıl ,sizin kendınıze olan guvenınız azaldıkça, dahada cok bunalıma gırıp mağlesef bunalımlı sızden daha sorunlu bır cocuk yetıstıreceksınız ..
Ben size kucuk bır örnek vermek ıstıyorum umarım sıkmadım...Anneme tapan bır cocukdum babam problemlı alkolık bır babaydı,annemi hep aşşağılar ,küçük düşürürdü her ortamda .annem çok sevılen tam bır ıstanbul hanımefendısıydı sonradan babam yuzunden kendıne olan guvenını kaybedıp tam bır korkak oldu ,kucukkende sevmezdım buyudum halada gorusmem babamla.Evım ayrı yolum ayrı 1 yıl oncesıne kadar hala kımseye anneme laf soylettırmez o benım annem dunyanın en fedakar, en cefakar, cilekeş annesi; anneme kızmayın derdım herkese...Bunu neden derdım erkek kardeşim ergenlığınden beri rahatsız psikolojık tedavi görüyor, sanırım ölene kadarda görecek.Ben çok sinirli ve aşırı duygusalım pek normal değilmişim öyle söylüyor çevremdekıler ama ben anlayamıyorum tabı tam olarak normal ınsan nasıl olur, kım normal kı hayatta .Asıl onlar dedıler dıye dusunuyorum hep.
neyse teyzelerım hep derdiki : "ahhh ahhh annenız ayrılmadı zamanında,maaşı vardı evı vardı bızler hep yanındaydık" düşünün teyzem annemın en yakını üstelik kardeşler bırbırlerıne oldukça bağlı.Ben annemı desteklerdım her zaman her yerde her koşulda annem haklıdır ve haklıydı bana göre. Üstelık benım annem devlet memuru kımseye mınnet etmesıne gerek yok kı zaten babam eve para vermedıgı gıbı annem babamın ıcralarınıda oderdi.Şimdi anneme çok kızgınım babama değilim.Babam normal bır adam değilmiş bunun suçlusuda onun annesı ve babası ,annem bunu görmezden gelmiş ve o adamdan ayrılmamış ,bızler hepımız hastalıklı çocuklar olarak hayata tutunmaya çalışıyoruz.Annem çalışıyordu ayrılıp bızı sağlam olarakda yetısdırebılırdı sımdı bazen kendıme bıle acıyıp aglıyorum .hatta bu satırları yazarkende aglıyorum ve annemı artık sevmıyorum.....Bırakın çocugunuz sızı sevsın ...Şimdi oksijen tüpünü önce kendinize sonrada yavrunuza takın...