2 senelik evliyiz ve 13 aylık bir bebeğimiz var. Eşim 44 yaşında ben ise 30. Eşimin 2. evliliği benim ilk. Evlenir evlenmez hamile kaldım eşimin yaşı yüzünden beklemek istemedim.Evliliğimizde hiçbir şeyi oturtmadan çocuk yapmamalıydım sanırım
Bebeğimiz doğduğundan beri benim evde varlığım yok gibi. İşten akşam 8,30 gibi geliyor. O saatten sonra bebeğim yatana kadar sadece onunla ilgileniyor ben sadece onların arkasını toparlayabiliyorum. Saat 10 da mutfaktan ancak çıkabiliyorum sonra da bebeğin maması, meyvesi şusu busu derken 11,00 oluyor ve uyutma safhası başlıyor. 11,15-30 gibi bebeği yatırıyoruz salıncağında eşim de onunla beraber yanında koltukta sızıyor çoğu gece.Sarılıp oturma beraber film izlemek..herşey hayal oldu..Oğlumu çok seviyorum onunla vakit geçirmek,ilgilenmek istemesi de çok güzel ama ben de varım o evde ve benim de ilgiye ihtiyacım var
Cinsel beraberliğimiz de hamileliğimde haftada 1 kere idi. onun da beni isteyerek değil zorunlu görev gibi olduğunu hissettim her zaman. Günü vs belliydi. Doğumdan sonra da değişen bir şey olmadı hala da yok. Burada bunları yazmak çok kötü ama kimseye de anlatamıyorum ve ne yapacağımı bilmiyorum. Beraber olurken en duygusal olmamız gereken anlarda televizyon izliyor hatta bazen kanal bile değiştiriyor. Onun uygun gördüğü günberaber oluyoruz. Ben öpmeye başladığımda yorgunum hadi uyuyalım diyor. Sanırım hiçbir şey kalmamış aramızda.. Beni sevdiğini söylüyor sarılarak uyuyor ama istemiyor belli ki. Dışarıda güzel kızlara bakıyor ve ben çıldırıyorum yüzüm düşüyor hemen.Bunların hepsi çok gurur kırıcı.Çirkin asla değilim 166 boy 49 kilo orantılı hatlarım var ama yetmiyor demek ki. Artık ne beraber olmak istiyorum ne aynı evi ne de aynı yatağı paylaşmak.. Ailesi ile ilgili de sorunlarımız var. Onunla böyle mutsuzken o sorunlar da gözümde iyice büyüyor hiçbir şeyi alttan alamıyorum.
11 aylık bebeğim babasına çok düşkün onun sevgisi benim o evde kalmam için yeterli mi? Yüzümdeki mutsuzluğun çevremdeki herkes farkında eski yüzü gülen ben yok uzun zamandır.. Ne yapmalıyım siz olsanız ne yapardınız?
Bebeğimiz doğduğundan beri benim evde varlığım yok gibi. İşten akşam 8,30 gibi geliyor. O saatten sonra bebeğim yatana kadar sadece onunla ilgileniyor ben sadece onların arkasını toparlayabiliyorum. Saat 10 da mutfaktan ancak çıkabiliyorum sonra da bebeğin maması, meyvesi şusu busu derken 11,00 oluyor ve uyutma safhası başlıyor. 11,15-30 gibi bebeği yatırıyoruz salıncağında eşim de onunla beraber yanında koltukta sızıyor çoğu gece.Sarılıp oturma beraber film izlemek..herşey hayal oldu..Oğlumu çok seviyorum onunla vakit geçirmek,ilgilenmek istemesi de çok güzel ama ben de varım o evde ve benim de ilgiye ihtiyacım varCinsel beraberliğimiz de hamileliğimde haftada 1 kere idi. onun da beni isteyerek değil zorunlu görev gibi olduğunu hissettim her zaman. Günü vs belliydi. Doğumdan sonra da değişen bir şey olmadı hala da yok. Burada bunları yazmak çok kötü ama kimseye de anlatamıyorum ve ne yapacağımı bilmiyorum. Beraber olurken en duygusal olmamız gereken anlarda televizyon izliyor hatta bazen kanal bile değiştiriyor. Onun uygun gördüğü günberaber oluyoruz. Ben öpmeye başladığımda yorgunum hadi uyuyalım diyor. Sanırım hiçbir şey kalmamış aramızda.. Beni sevdiğini söylüyor sarılarak uyuyor ama istemiyor belli ki. Dışarıda güzel kızlara bakıyor ve ben çıldırıyorum yüzüm düşüyor hemen.Bunların hepsi çok gurur kırıcı.Çirkin asla değilim 166 boy 49 kilo orantılı hatlarım var ama yetmiyor demek ki. Artık ne beraber olmak istiyorum ne aynı evi ne de aynı yatağı paylaşmak.. Ailesi ile ilgili de sorunlarımız var. Onunla böyle mutsuzken o sorunlar da gözümde iyice büyüyor hiçbir şeyi alttan alamıyorum.
11 aylık bebeğim babasına çok düşkün onun sevgisi benim o evde kalmam için yeterli mi? Yüzümdeki mutsuzluğun çevremdeki herkes farkında eski yüzü gülen ben yok uzun zamandır.. Ne yapmalıyım siz olsanız ne yapardınız?
