Merhabalar. 31 yaşındayım ve 2 yaşına girmek üzere olan bir çocuğum var. Çocuğumuz olunca işimden ayrıldım ama 2,5 yaşında dönmeyi planlıyorum.
Sıkıntım eşimin çocuğa ilgisizliğinden ziyade bana bakıcı muamelesi yapması. Örnek veriyorum bu hafta hastane işimiz vardı. Özel bir pol. muayene olduğum doktor beni ileri tetkik için hastaneye sevk etti, haliyle gerildim ve endişelendim. Eşim izin aldı beni başka bir gün götürdü. Çocuğumuzu orda oyalamak adına oyun parkına götürdü 5 dk geçmeden geri geldiler durmadığını söyleyerek telefon açtı. Telefon/tv ye çok karşıyım ancak her fırsatını bulduğunda bunu yapar. Neyse hiçbir şey demedim. Muayene oldum, tetkik istediler ancak doktor anlayamadı ve başka doktora sevk etti. O da profa yönlendirdi tetkikler sırasındaki ilaç bulanık görmeme ve ışık hassasiyetine yol alacağını normal olduğunu söylediler 3-4 saat böyle olacakmış. Neyse sonuç olarak takip dediler ve çıktık. Çıktığımız gibi bana öğlene kadar çocuğa ben baktım, öğleden sonra bana baktırmazsın inş, dedi. Beli ağrımış çok yorulmuş? Sonra arabayı park ettiğimiz yer yokuştu ve çocuğu bana taşıttı. Güneşe bakamadığım ve bulanık gördüğüm için çok zorlandım sonra neyse ben taşıyım diyerek aldı. Eve geldik çok yorulmuş, yok beli ağrımış ki her akşam aynı şikayetleri dinlerim. Aynısı senin başına gelse ben de yapardım zaten tüm gün çocuğa ben bakıyorum diyorum. Asla anlamıyor. O gün bütün öğleden sonra yattı. Neyse bu bir örnekti.
Onun haricinde çocuğu hep ben uyuturum. Ben uyutamıyorum diyerek denemiyordu artık gelişme kaydettik video açarak uyutmaya çalışıyor. Tabiki uyumuyor. Ben uyuturken bari oturma odasını topla diyorum. Her zaman beli ağrıdığını çok yorulduğunu eve para getirenin kendisi olduğunu söyler ve toplamaz. Sadece haftasonları temizlikçi almayayım diye evi süpürür yardım etmiş olur.
Üçümüzün yapacağı etkinlik bulurum eleştirir asla beğenmez. Kendi etkinlik zaten bulmaz. Çocukla biraz oynar sonra haber açar. O sırada ben elime telefon ya da kitap alırsam hemen uyarır neymiş çocuğa bakacakmışım. Kendisi babası değil çünkü ben de anne değilim bakıcıyım. Öğle uykusunda ağlarsa hemen bana seslenir. Gece uyanır ben duymazsam hemen beni kaldırır. Evde makyaj yapmışsam eve gelince on soru sorar dışarı çıkmadığıma evde makyaj yaptığıma asla inanmaz. Çalışırken çok bakımlı bir insandım makyajsız zaten işe gitmezdim şimdi bir ruj sürmem olay oluyor. Çalışırken de ekonomik baskısını gördüm şimdi baskının Allahını görüyorum maaşı iyi olduğu halde. Onu niye aldın, buna niye para verdin vs. Sebebi tek maaşla birikim yapmaya çalışması. O zaman işe döneyim 2 maaş olalım diyorum hayır diyor çünkü harcamalarımı bu şekilde çok güzel kontrol altına aldı. Bu durumdan çok memnun çalışırsan çok harcarsın diyor. Baskı yaptığını zaten kabul etmiyor.
Çocuğu ona bırakıp bir yere gitsem devamlı arardı durmuyor diye bunun kavgasını çok verdim şimdi aramıyor ama bu kez de döndüğümde sinir harbi yaşıyoruz çünkü o sen çıktın stresini attın ben bunaldım diyor. Devamlı üzerimde ekonomik ve psikolojik baskı var. Beni sürekli manipüle ediyor. Sinir hastası olduğumu, takıntılarım olduğunu iddia ediyor. Söylediklerini söylemedim diyip kendi aklımdan şüphe ettiriyor. Ben sinirlerime hakim olamayıp sesimi yükselttiğimde bak gördün mü sinir hastasısın tedavi ol diyor.
Çocuğumuz tam olarak kendini ifade edebildiğinde kreşe vermek istiyordum. Bu durumda ne yapayım planladığımdan daha erken işe dönsem sizce ruh halim düzelir mi? Kreşten başka seçenek yok bakıcı düşünmüyorum. Kendimi çok yetersiz hissediyorum, her açıdan. Evin temizlikçisi, aşçısı ve bakıcısı gibi hissediyorum. Fakat hiçbir şeyi beğenmiyor tüm gün çocuğa baktığımdan şüphe ediyormuş (ilgi göstermediğimi söylüyor) kendisi çok ilgili bir baba gibi. Psikolojik olarak çöktüm. Çocuk için evde olup sonrasında işe dönenler psikolojiniz düzeldi mi? Cevap vereceklere şimdiden teşekkür ederim...
