2 hafta önce teyzemin eşi vefat etti, gece 12de apar topar yollara düştük. Ben tabi çok üzgün kendimde değildim çünkü çok sevdiğim bir insandı, manevi babamdı (benim babam almanyada olduğu için türküyedeki babam o benim derdim hep). Ani bir ölüm sapasağlam adam kalp krizinden gitti. Düşünün ben şoka girdim dondum kaldım yani kendimde değildim. Gecenin bir yarısı nasıl çıktım evden nasıl bindim o arabaya nasıl 80 km yol gittim hatırlayamıyorum. 1 hafta teyzemin yanındaydım. 7. Gün kuran okutuldu yemek verildi vs. Saat 23 civarı eve dönmek için çıktık. Yolun yarısında gözlerim kapanmaya başladı (1 hafta doğru düzgün uyumadık taziye evinde). Eyvah dedim, eşim bir yandan klimayı sonuna kadar açıyor, yok camları indiriyor ayık kalayım diye. O öyle yaptıkça ben daha çok sinirlendim ister istemez direksiyona geçse daha çok faydası dokunacak diye ama sesimi çıkarmadım. Allahtan annemde bizimle dönüyordu kenara çektim dedim anne sen kullan dayanamıyorum uykum var diye. Annem de almanyadan geldi cenazeye yol bilmez etmez.