Karşı olmasam da biraz erken evlenip anne olmuşsunuz. Anne ile çocuk arasında daha güçlü bağ oluşması için arada biraz daha yaş farkının olamasından yanayım.oğlum 13 yaşında.20 yaşında anne olmuştum.
Aşağıdaki videoyu izleyerek sitemizi ana ekranınıza web uygulaması olarak nasıl kuracağınızı öğrenebilirsiniz.
Not: Bu özellik bazı tarayıcılarda mevcut olmayabilir.
Karşı olmasam da biraz erken evlenip anne olmuşsunuz. Anne ile çocuk arasında daha güçlü bağ oluşması için arada biraz daha yaş farkının olamasından yanayım.oğlum 13 yaşında.20 yaşında anne olmuştum.
Bunlar zaten sizin görevleriniz. Övünülecek şeyler değiller yani. Çocuğunuz için doğru olanı yapmak zorundasınız. Küçücük çocuğun problemli hareketlerine "sevmiyorum" demek ne demek? Bu biçim anneyseniz yanlış yoldasınız, kusura bakmayın. Bu nezaketi ve kibarlığı evladınıza göstermeniz umuduyla.Şu biçim bir anneyim,anlatayım;
Beni aldattığı için babasına gitmek istemeyen oğluna babasının öyle olmadığı halde,sırf psikolojisi bozulmasın diye 'babasının onu ne kadar sevdiğini'anlatan bir anneyim.
Durumu el vermediği halde ek iş yaparak onu dersaneye gönderen bir anneyim,
Eve gelince durmak bilmeden onların isteklerine cevap vermeye gayret eden,kendinden önce evlatlarını düşünen bir anneyim...
Ve yine beni bir otorite olarak görmediği ve saygı duymadığı için lise döneminde oğlunun yanlık yollara sapmasından korkan,çalıştığı için çocuklarını akşamdan akşama bir iki saat görebilen bir anneyim.
Sizin 'ne biçim' bir anneliği öveceğinizi bilmiyorum ama yermeden önce daha dikkatli olmanızı öneririm zira burası sıkışıp kalmış insanların bir nefes,bir fikir aradığı bir yerken kimseye ihtiyacı olandan başka sorgulamalar daha iteklemeyin.
Sevgiler.
Sorun babasına velayet vermeyi düşünmesi değil. Velayet babaya da verilebilir gayet, bu kimseyi daha az anne yapmaz. Ama çocuk boşanmış aile çocuğu ve doğal olarak sorunları var. İlgilenilmesi gerek. Buna tutup da artık oğlumu sevmemeye başladım demek asıl anneliği sorgulatan işte. Çok çok yanlış. Çocukla beraber annenin de tedaviye ihtiyacı var, psikolojisi ağır hasar almış olmalı.Konu sahibinin anneligini sorgulamak biraz ağır olmamış mı? Ortada ergende olsa anneye şiddetin yanlış olduğunu ayırt edebilecek yaşta. Buraya konu açtığına göre anne de çocuğundan vazgeçmek istemiyor ancak bazı şeyler onunda canına tak etmiş durumda.
Çocuğun her hareketinden anneye yüklemeyi doğru bulmuyorum. Bazen anne ne yaparsa yapsın çocuk farklı bir karakterde olup bambaşka kişiliğe sahip olabiliyor. Bazen de çok iyi anne olduğu halde çocuk yine anneyi sevmeyebiliyor ve bunu sonucunda anneye kin ve öfke duyabiliyor ne yazikki böylede gerçekler var.
Psikolojik destek almalısınız. Oğlunuza karşı sağlıklı bir yaklasımınız yok.Boşanmanın üzerinden yaklaşık 3,5 sene geçti.
Bu süreçte malum erkek kişisi kendini işine verip boşandıktan sonra işlerini iyice büyütüp araç sayısını üçe katladı,ofis açtı vs derken çocuklarına 1500/2000 tl(2 erkek ve okula giden) nafakayı iki,üç parçada gönderip,iki haftada bir de çocukları zorla alıp annesine bırakmaktan öteye geçemedi.
Anlayacağınız nerde sabah orda akşam yaşarken ben şimdilerde zaman zaman tartışmalarımız sırasında bana elini kaldırabilen, bağırdığımda bana daha çok bağıran bir ergen çocukla/çocuğumuzla mücadele içindeyim.
Oğlumu Lgs ye hazırlık çin dersaneye gönderdim ama doğru düzgün kitap bile açmadı,asla sözümü dinlemedi,ben evde yokken gizli gizli bilgisayarımı kullandı ve ne yazık ki sorumluluk sahibi olup,derslerini çalışmadı.
Artık her sorunda' seni babana vereceğim o adam etsin diyorum' artık ama oğlum,'o önce kendi adam olsun,hiçbir yere gitmiyorum'diyor.
Ben tüm gün işteyim.Asla takibini yapamıyorum ve şimdi okul bitti.Liseye geçecek ve çok yıprandığımı hissediyorum.33 yaşındayım bu arada.Küçük oğlum 6 yaşında ve bu sene 1.sınıfa başlayacak.
Abisiyle olan kavga ve itişip kakışmalarımızdan çok kötü etkileniyor.
Oğlum bana birkaç defa vurdu,o an ağlayarak babasını aradım ve bana 'şuan işim var,bana gelince konuşurum ben onunla'deyip salladı hep.Arkada gelen okey ve arkadaş ortamının da eşlik ettiği seslerle birlikte bir de...
Özetle gelecekten korkuyorum.
Oğlumu artık sevmediğimi hissediyorum çünkü tek bir söylediğimi bile dikkate almıyor,bağırıyor,dalga geçiyor.
Bu kararı şimdi vermeliyim ve kardeşleri ayırmak,oğlumun o istemediği halde babasına vermek ve bunun sonuçları,yaratacağı psikolojik etkiler ve dahası kalırsa benim psikolojim gibi bir sürü soru işaretiyle boğuşuyorum ve gerçekten fikre ihtiyacım var...
Yerimde olsaydınız ne yapardınız?
Ben de buna sasip kaliyorum. Cocuguna tabi ki bakacaksin. Onu sen dunyaya getirdin, bunlari zaten yapman gerekiyor. Cocugu dogurup, caretta caretta gibi yasama katilmasini bekleyemezsin. Anne anneyse, baba da baba ama baba sorumsuz. Kendi yaziyor sorumsuz, bu adam bu cocukla ilgilenmeyecektir. Ilgilenecek olsa simdiye dek ilgilenirdi.Bunlar zaten sizin görevleriniz. Övünülecek şeyler değiller yani. Çocuğunuz için doğru olanı yapmak zorundasınız. Küçücük çocuğun problemli hareketlerine "sevmiyorum" demek ne demek? Bu biçim anneyseniz yanlış yoldasınız, kusura bakmayın. Bu nezaketi ve kibarlığı evladınıza göstermeniz umuduyla.
bazı insanlar ne yaparsan yap iflah olmaz, tedavi görmesi lazım düzelir umarım.Keşke lisede yatılı okula verip masrafini da babaya kitleyebilsen.
Gider orada disiplin öğrenir biraz. Ne demek anneye el kaldırmak![]()
Bence seni babana göndereceğim adam etsin demeyi bir an önce bırakın ama kontrol edemiyorsanız o da babası, gerçekten babasına gönderebilirsiniz . Buradaki tepkiler bana garip geldi. Adama sorumluluk verilmezse tabii aylak aylak gezer.Babasından çekiniyor olması ve bana olanın aksine ona oldukça saygılı davranıp,sözünü ikiletmemesi aslında beni bu düşünceye sevk eden şey.
İnsanların çift olarak üremesinin bir sebebi var, anne kadar baba da sorumlu çocuktan. Ne varmış babasının yanına gitmesinde? Adam zengin belki özel hoca tutup ders çalıştıracak, çocuk babada daha fazla imkana sahip olacakken üstelik kadın şiddet görüyorken hala ne diye kadına yükleniyorsunuz ?Arkadaşlar yurda ver evlatlıktan reddet babasına at diyenler, canından bir parça olduğu zaman mümkün olmuyor bu dediğiniz. Çocuğu kaybetmek çok kolay ama kazanmak zor. 13 yaşını büyük görüyorsunuz ama daha küçük. Demek ki boşanma evresinde zarar görmüş yıpranmış. Ne anneye ne babaya saygısı var, tüm suçu çocukta bulmayın. Babasının otoritesiyle alay ediyor, adam kendi çocuğuna rol model olamamış. Kahvede okey taşı diziyor.
Konu sahibi, önce siz mi vurdunuz diye sordum cevap vermediniz.
Bu yaş çocuk-ergen bazen anne ya da babasını arkadaşı gibi görmek istiyor. O kötü bir şey yapsın ama annesi hiç kızmadan arkadaşı gibi yanında olsun istiyor. Ebeveyne güven duygusu artıyor. Bu demek değil hatasını yanlışını mazur görün. Bunu şunu yaptığını biliyorum, bu seferlik bir şey söylemiyorum ama tekrar edersen hoş görmem lütfen yapma, sana doğrusunu öğretmem lazım deyiverin. Benim kız mesela bana anne sen hiç kopya çektin mi diye sordu, dürüst oldum çektim dedim. Yakalandın mı dedi, yakalanmadım ama yakalansaydım büyük ceza alırdım dedim. Seni sınıfına kadar gelip kontrol edemem ister çalış ister kopya çek ama eğer kopya çeker ve yakalanırsan 1 ay boyunca çok pişman olursun dedim. Aksiyon belli cezası belli. Bildiğim kadarıyla çekmemiş çünkü sözlü notuyla yazılı notu aynıydı.
Oğlunuz size güvenmiyor birşeyini paylaşmıyor. Evde olması yemek yiyip, uyuyup uyanıp, okula gitmesi gelmesi bedeninin evde olduğunu gösteriyor ruhunun değil. Hiç siz yanlış bir şey yaptığınızda özür dilediniz mi oğlunuzdan? Ben yaptığımda kızım dumur oldu. Anneler babalar özür diler mi şaşırdı.
Dershaneye gitmemiş hiç ders çalışmamış, niye? Sakince oturup oğlum niye gitmek istemiyorsun, dürüstçe cevap ver belki bir çözüm buluruz şeklinde yaklaştınız mı? İstemiyorsan seni zorla göndermek istemem, annen olarak senin için en iyisini yaptığımı düşünüyorum ama yanlış davranıyorsam söyle bileyim dediniz mi? Herkes fizik kimya matematik süper bilmek zorunda değil.
Anlaşma yapın ama bazı kuralları da kendisi belirlesin. Arkadaşlarınla buluşabilirsin ama saatlerce olmaz, saat kaça kadar mesela? deyip kapatın altını önünü.
Odasını toplamak zorunda ama kendi belirlediği zamanlarda, ders çalışmak zorunda ama yine çalışma koşullarını saatlerini kendisi belirlesin. Ben bu yemeği sevmiyorum, ok yemek zorunda değilsin ama senin için ayrı yemek yapamam buzdolabından al ye bir şeyler...gibi. Bir adım ben bir adım sen. Ne düşündüğünü ne istediğini sormuyoruz. Bu böyle olacak sen de uyacaksın diyoruz, en nefret ettikleri şey bu.
Sen şöylesin sen böylesin akşama kadar çalışıyorum sizin için falan diyor musunuz çocuğunuza? Eminim 6 yaşındaki çocuğunuzla bir sorununuz yoktur. Bu bile onları mutsuz ediyor. Ben niye böyleyim kardeşime kimse kızmıyor diyor.
Bunları kafamdan sallamıyorum. Bu yaz 14-16 yaşına girecek kızlarımdan ve ergenlik danışmanından öğrendim hepsini.
3 senedir yüze yüze kuyruğuna geldim ve ben asıl şimdi anladım anne olduğumu. Altını değiştir, karnını doyur okula götür getir... bunlar en kolayı en basiti. Anne dediğin çocuk en diplere battığında sabır gösterip yerden kaldıranmış. Ergenlik dediğin bir kaç günde haftada atlatılmıyor.
Ama konu sahibi zaten çocuğa bakamiyor. Öyle ki küçücük çocuktan dayak yiyor. pedagojik bilgiye de sahip değil, çocuğa 'babana vereyim de gör' diyip duruyor, çocuğu tetikliyor.bazı insanlar ne yaparsan yap iflah olmaz, tedavi görmesi lazım düzelir umarım.
daha da hırslanabilir beni yatılı okula verdin diye.
babaannem 4 cocukla ortada kalınca calismak icin bir sene evin en kucukleri olan amcam ve halamı mecburen yurda vermiş geçici donem.
yillarca bunun kinini bitiremediler babaanneme karşı bir daha hic anne cocuk ilişkileri vs olmadı.
cenazesine bile gelmediler kadının öyle diyeyim ters teperse daha kötü sonuçları olur.
eğer çocuktan vaz geçmek istemiyorsa kazanmaya çalişmak daha mantıklı
Bu işaretlediğim yerlere katılıyorum Yengenç. Ergen falan demişler de bunun ergenlikle alakası yok.Ama konu sahibi zaten çocuğa bakamiyor. Öyle ki küçücük çocuktan dayak yiyor. pedagojik bilgiye de sahip değil, çocuğa 'babana vereyim de gör' diyip duruyor, çocuğu tetikliyor.
Baba desen çocuğuna para vermez, çocuğundan az büyük insanlarla içer s.çar. zaten çocuğa bakacak kişi babaanne, onun da bunlardan farklı olduğunu sanmam .
Böyle de olmaz ki
Belki yatılı okul, arkadaş ortamı falan terbiye eder çocuğu.
Bir de bugün annesini döven yarın onu reddeden, aldatan kızı bıçaklar. Allah korusun, her şey olur
Annesini döven sevgilisine neler yapar...Bu işaretlediğim yerlere katılıyorum Yengenç. Ergen falan demişler de bunun ergenlikle alakası yok.
Çevremde de bir sürü ergen erkek çocuk var. Bir kısmı da sorunlu, ders çalışmak istemiyor, arkadaş ortamı kötü vs. Ama hiçbiri annesini dövmüyor. 13 yaşında anne dövmek ne demek? Hiç mi kırmızı çizgin yok ya?
27 yaşında erkek kardeşim var, onun da ergenliği zor geçti. Ama bir günden bir güne ne vurmaya yeltendi ne de üstüne yürüdü. Anne dövmek bambaşka bir seviye. Ergen deyip geçemezsiniz buna.
Annesini rahat rahat döven bir erkek, başka insanlara ne yapar hiç düşündünüz mü?
Çocuk kararından önce bunun benim kararım olduğunu kendi kafama vura vura soktum beynime. Çocuk bakma sabrı da böyle oluştu. Günde ortalama 2-3 saat uyuduğumda bile ona karşı tam merhamet ve sevgi halindeyim. Çünkü dünyaya gelmeyi o seçmedi. Bebeğine bile bağıran insanlar tanıdım. Korkunç. Ama bu konu top nokta oldu cidden.Ben de buna sasip kaliyorum. Cocuguna tabi ki bakacaksin. Onu sen dunyaya getirdin, bunlari zaten yapman gerekiyor. Cocugu dogurup, caretta caretta gibi yasama katilmasini bekleyemezsin. Anne anneyse, baba da baba ama baba sorumsuz. Kendi yaziyor sorumsuz, bu adam bu cocukla ilgilenmeyecektir. Ilgilenecek olsa simdiye dek ilgilenirdi.
Boşanmanın üzerinden yaklaşık 3,5 sene geçti.
Bu süreçte malum erkek kişisi kendini işine verip boşandıktan sonra işlerini iyice büyütüp araç sayısını üçe katladı,ofis açtı vs derken çocuklarına 1500/2000 tl(2 erkek ve okula giden) nafakayı iki,üç parçada gönderip,iki haftada bir de çocukları zorla alıp annesine bırakmaktan öteye geçemedi.
Anlayacağınız nerde sabah orda akşam yaşarken ben şimdilerde zaman zaman tartışmalarımız sırasında bana elini kaldırabilen, bağırdığımda bana daha çok bağıran bir ergen çocukla/çocuğumuzla mücadele içindeyim.
Oğlumu Lgs ye hazırlık çin dersaneye gönderdim ama doğru düzgün kitap bile açmadı,asla sözümü dinlemedi,ben evde yokken gizli gizli bilgisayarımı kullandı ve ne yazık ki sorumluluk sahibi olup,derslerini çalışmadı.
Artık her sorunda' seni babana vereceğim o adam etsin diyorum' artık ama oğlum,'o önce kendi adam olsun,hiçbir yere gitmiyorum'diyor.
Ben tüm gün işteyim.Asla takibini yapamıyorum ve şimdi okul bitti.Liseye geçecek ve çok yıprandığımı hissediyorum.33 yaşındayım bu arada.Küçük oğlum 6 yaşında ve bu sene 1.sınıfa başlayacak.
Abisiyle olan kavga ve itişip kakışmalarımızdan çok kötü etkileniyor.
Oğlum bana birkaç defa vurdu,o an ağlayarak babasını aradım ve bana 'şuan işim var,bana gelince konuşurum ben onunla'deyip salladı hep.Arkada gelen okey ve arkadaş ortamının da eşlik ettiği seslerle birlikte bir de...
Özetle gelecekten korkuyorum.
Oğlumu artık sevmediğimi hissediyorum çünkü tek bir söylediğimi bile dikkate almıyor,bağırıyor,dalga geçiyor.
Bu kararı şimdi vermeliyim ve kardeşleri ayırmak,oğlumun o istemediği halde babasına vermek ve bunun sonuçları,yaratacağı psikolojik etkiler ve dahası kalırsa benim psikolojim gibi bir sürü soru işaretiyle boğuşuyorum ve gerçekten fikre ihtiyacım var...
Yerimde olsaydınız ne yapardınız?