Engelli bir ablaya sahip olmak

Merhaba herkese,
Açıkçası derdimi kime anlatsam bilemediğimden bu hesabı açtım. Amacım sadece iç dökmek mi yoksa bir çözüm aramak mı bilmiyorum. Bütün sabahımı insanların farklı deneyimlerini araştırarak geçirdim, ancak benzer şeyler bulmak çok zor. Belki aynı şeyleri yaşayan başka birisi burayı okur vs.
Benim hafif derecede zihinsel engelli bir ablam var. Aramızda yaş farkı var. Ablam kişisel yaşantısı için birisine bağımlı değil yani kendi ihtiyaçlarını görebilir, sosyalleşebilir, normal diyebileceğimiz bir hayat yaşayabilen birisi. Ancak bu engelli bir birey olmanın getirdiği zorlukların olmadığı anlamına gelmiyor.
Ailem ablam doğduğu zaman kendine yetebilen bir birey olması için çok uğraşmışlar, bana sık sık “sen kendi kendine büyüdün, ablanla ilgilenmekten sana bakamadık” cümleleri kurulur. Gerçekten de öyle oldu sanırım. Ben bir şekilde kendimce büyüdüm. Ancak ailemin öngöremediği şey ablamın yardım ihtiyacının hayatı boyunca devam edeceğiydi. Ben herkesin psikolojik desteğe ulaşımı olması gerektiğini düşünüyorum. Bu özellikle ablam gibi bireylerde çok önemli bence. Ancak ailem, ablamın kendisine bakabilmesinin yeterli olacağını düşündüklerinden (ya da bu konuda eğitimsiz olduklarından) bu konuya önem vermediler.
Bundan dolayı ailemizde sürekli çatışmalar ve iletişim problemleri yaşıyoruz. Büyük kavgalar ediyoruz ve asla bir sonuca varamıyoruz. Ben bütün bunların üzerine düşününce altında yatan sorunları görebiliyorum ancak bunu aileme anlatmakta güçlük çekiyorum.

Ablam ve ebeveynlerimin en çok çatıştığı konu “özgürlük”. Ablam sıkça kendisinin artık 30+ yaşından büyük olduğunu, hayatına karışılmasını istemediğini, kaçıp gitmek istediğini, özgür olmadığını kavgalarında dile getiriyor. Sonuç olarak kavga ettiğimiz konu çok farklı olsa da, ablamın geçirdiği krizlerin sebebinin aslında çözemediğimiz bu temel sorunlar olduğunu ben biliyorum.

Öte yandan anne ve babamın tutumlarını da anlıyorum. Çocuklarını korumak istiyolar, bir zarar gelsin istemiyorlar. Zaten ablama karşı olan baskıcı tutumları, ablamın daha önceden başkalarıyla yaşadığı olaylar sonucu gelişti. Detay vermek istemiyorum ama kısacası olaylar oldukça ailem ablama karşı daha baskıcı oldu, onlar böyle oldukça ablam daha fazla sır saklamaya ve kendisini daha fazla tehlikeye atmaya başladı. Böyle bir kısır döngüdeyiz diyebilirim.

Ablam kendi engel durumunu kabullenemeyen birisi, kendisine bu yüzden farklı muamele yapılmasından, sosyal zorluklarından nefret ediyor. Ancak manipülasyona çok açık birisi. Tanıştığı insanların kendisine nasıl zarar verebileceğini anlamıyor. Zaten bu yüzden ailem tarafından bu durumla karşılaşıyor.

Kısacası asıl sorun ablamın ne tam olarak özgür ve kendi kararlarını verdiği bir hayat yaşayabilmesi, ne de tam bağımlı yaşayacak durumda olması diyebilirim.

Böyle düşündüğüm için kendimi kötü hissediyorum ama evi çekilmez bir alan haline getiriyor. Sabah uyanıp kavga etmeden akşamı getiremiyoruz. Ve bu kavgalar en ufak şeylerden bile çıkabiliyor. Öfkesini kontrol etmede zorluk yaşıyor. Söylenen her şeye çok alıngan ve saldırgan yaklaşıyor. Saatlerce bıktırana kadar kavga ediyor. Evdeki herkes tartışma büyümesin diye susmayı tercih etmeye çalışıyor ancak asla bitmediği için sabırlar zorlanıyor. Bazen de karşılıklı tartışmalara sebep oluyor. Söylenen bir şeye sinirlendiyse bunu dile getirene kadar asla unutmuyor. Sabah telefonda söylediğiniz ve hiç düşünmediğiniz bir şey için kavga ediyor. Çok saçma olan tartışmalara örnek olarak masada ekmeğinizi yarım bırakmamız bile dahil olabilir. Bu tartışma uzar. Sessiz kalıp dinmesini beklersiniz ama sofradaki bağırış çağırış bitmez. Siz de tepki verseniz daha çok büyüyecektir vs. Bunu sadece örnek olsun ve tartışmaların sıklığını anlatabilmek için söylüyorum. Bütün davranış bozukluklarının bir sebebi olduğunu biliyorum. Ama bu hepimizin hayatını etkilediği gerçeğini değiştirmiyor.

Bu konu beni çok üzüyor. Genel olarak düşündüğümde tabi ki onunla empati yapabiliyorum. Neden böyle hissettiğini anlayabiliyorum. Ama sürekli kavga gürültü olan ve çözümün hiç kolay olmadığı bir durumda yaşamak krizlere sokuyor. Bu konuda nasıl bir yardım alabilirim bilmiyorum. Aileme bu durumu sık sık dile getiriyorum ama tam olarak ne yapabiliriz bilmiyorum.

Benzer durumlar yaşayan, nasıl destek alabileceğim konusunda yardım edebilecek kişiler arıyorum sanırım.

biz beş kiz kardeşiz ve en büyük ablamız bundan 6 sene evvel beyin kanaması geçirdi ve engelli kaldı. 41 yaşına kadar dağları delen ablam şu an %76 şizofren tanısı ile baş başa ve annemlerle yaşıyor (hoşlanmayan önce boşanmışti) çok zor bir dönem biz alışmakta çok zorlandık. psikolojik tedavi aldı ablam psikiyatri ilaçları kullanıyor ve iyi geldi şükür. üniversite hastanelerinin psikiyatri bolumnde tedavi ettirirseniz belki iyi gelir bu tip hastaların yakınlarının bile tedaviye ihtiyacı oluyor. allahim yardimcimiz olsun

Kardeşinizin düzenli görüştüğü uzman bir doktoru yok mu? Özel bir birey olmasa bile hepimizin buna ihtiyacı olabiliyor.

Hepiniz için çok zor. Umarım ablanız da siz de psikolojik destek aliyorsunuzdur. Sizin durumunuzda ekmek su kadar gerekli bir şey bu çünkü

linden_tea .!.:

Merhaba herkese,
Açıkçası derdimi kime anlatsam bilemediğimden bu hesabı açtım. Amacım sadece iç dökmek mi yoksa bir çözüm aramak mı bilmiyorum. Bütün sabahımı insanların farklı deneyimlerini araştırarak geçirdim, ancak benzer şeyler bulmak çok zor. Belki aynı şeyleri yaşayan başka birisi burayı okur vs.
Benim hafif derecede zihinsel engelli bir ablam var. Aramızda yaş farkı var. Ablam kişisel yaşantısı için birisine bağımlı değil yani kendi ihtiyaçlarını görebilir, sosyalleşebilir, normal diyebileceğimiz bir hayat yaşayabilen birisi. Ancak bu engelli bir birey olmanın getirdiği zorlukların olmadığı anlamına gelmiyor.
Ailem ablam doğduğu zaman kendine yetebilen bir birey olması için çok uğraşmışlar, bana sık sık “sen kendi kendine büyüdün, ablanla ilgilenmekten sana bakamadık” cümleleri kurulur. Gerçekten de öyle oldu sanırım. Ben bir şekilde kendimce büyüdüm. Ancak ailemin öngöremediği şey ablamın yardım ihtiyacının hayatı boyunca devam edeceğiydi. Ben herkesin psikolojik desteğe ulaşımı olması gerektiğini düşünüyorum. Bu özellikle ablam gibi bireylerde çok önemli bence. Ancak ailem, ablamın kendisine bakabilmesinin yeterli olacağını düşündüklerinden (ya da bu konuda eğitimsiz olduklarından) bu konuya önem vermediler.
Bundan dolayı ailemizde sürekli çatışmalar ve iletişim problemleri yaşıyoruz. Büyük kavgalar ediyoruz ve asla bir sonuca varamıyoruz. Ben bütün bunların üzerine düşününce altında yatan sorunları görebiliyorum ancak bunu aileme anlatmakta güçlük çekiyorum.

Ablam ve ebeveynlerimin en çok çatıştığı konu “özgürlük”. Ablam sıkça kendisinin artık 30+ yaşından büyük olduğunu, hayatına karışılmasını istemediğini, kaçıp gitmek istediğini, özgür olmadığını kavgalarında dile getiriyor. Sonuç olarak kavga ettiğimiz konu çok farklı olsa da, ablamın geçirdiği krizlerin sebebinin aslında çözemediğimiz bu temel sorunlar olduğunu ben biliyorum.

Öte yandan anne ve babamın tutumlarını da anlıyorum. Çocuklarını korumak istiyolar, bir zarar gelsin istemiyorlar. Zaten ablama karşı olan baskıcı tutumları, ablamın daha önceden başkalarıyla yaşadığı olaylar sonucu gelişti. Detay vermek istemiyorum ama kısacası olaylar oldukça ailem ablama karşı daha baskıcı oldu, onlar böyle oldukça ablam daha fazla sır saklamaya ve kendisini daha fazla tehlikeye atmaya başladı. Böyle bir kısır döngüdeyiz diyebilirim.

Ablam kendi engel durumunu kabullenemeyen birisi, kendisine bu yüzden farklı muamele yapılmasından, sosyal zorluklarından nefret ediyor. Ancak manipülasyona çok açık birisi. Tanıştığı insanların kendisine nasıl zarar verebileceğini anlamıyor. Zaten bu yüzden ailem tarafından bu durumla karşılaşıyor.

Kısacası asıl sorun ablamın ne tam olarak özgür ve kendi kararlarını verdiği bir hayat yaşayabilmesi, ne de tam bağımlı yaşayacak durumda olması diyebilirim.

Böyle düşündüğüm için kendimi kötü hissediyorum ama evi çekilmez bir alan haline getiriyor. Sabah uyanıp kavga etmeden akşamı getiremiyoruz. Ve bu kavgalar en ufak şeylerden bile çıkabiliyor. Öfkesini kontrol etmede zorluk yaşıyor. Söylenen her şeye çok alıngan ve saldırgan yaklaşıyor. Saatlerce bıktırana kadar kavga ediyor. Evdeki herkes tartışma büyümesin diye susmayı tercih etmeye çalışıyor ancak asla bitmediği için sabırlar zorlanıyor. Bazen de karşılıklı tartışmalara sebep oluyor. Söylenen bir şeye sinirlendiyse bunu dile getirene kadar asla unutmuyor. Sabah telefonda söylediğiniz ve hiç düşünmediğiniz bir şey için kavga ediyor. Çok saçma olan tartışmalara örnek olarak masada ekmeğinizi yarım bırakmamız bile dahil olabilir. Bu tartışma uzar. Sessiz kalıp dinmesini beklersiniz ama sofradaki bağırış çağırış bitmez. Siz de tepki verseniz daha çok büyüyecektir vs. Bunu sadece örnek olsun ve tartışmaların sıklığını anlatabilmek için söylüyorum. Bütün davranış bozukluklarının bir sebebi olduğunu biliyorum. Ama bu hepimizin hayatını etkilediği gerçeğini değiştirmiyor.

Bu konu beni çok üzüyor. Genel olarak düşündüğümde tabi ki onunla empati yapabiliyorum. Neden böyle hissettiğini anlayabiliyorum. Ama sürekli kavga gürültü olan ve çözümün hiç kolay olmadığı bir durumda yaşamak krizlere sokuyor. Bu konuda nasıl bir yardım alabilirim bilmiyorum. Aileme bu durumu sık sık dile getiriyorum ama tam olarak ne yapabiliriz bilmiyorum.

Benzer durumlar yaşayan, nasıl destek alabileceğim konusunda yardım edebilecek kişiler arıyorum sanırım.

Genişletmek için tıkla...

Ablanızın eğitim durumu nasıl? Hep evde mi?

Burada değil ama avrupa'da engelli bireylere çok önem veriliyor. Çalışma alanları, sosyal hakları daha fazla. Dil öğrenip, yurtdışında kendisine uygun bir meslek yapabilir mi? Engelli olduğu avantajı olabilir. Maddi manevi değer görebilir orada.