- 13 Mart 2015
- 4.125
- 7.476
-
- Konu Sahibi Kalbinin sesini dinle
- #41
İyi de herkesin çocuğu ve hayatı aynı değil ki. İlk oğlumda çocuksuz hayat nasıldı diye düşünmedim hiç, küçüğüm 16 aylık. Onda düşünmediğim gün yok
Ben de öyle düşünüyordum ama bir arkadaşıma sorduğumda hayır ben hiç çocuksuz hayatım nasıl olurdu düşünmedim dedi. Kendimi daha çok sorgulamaya başladım.
Siz daha lohusasınız ama kendinize yüklenmeyin. Lohusalık öyle hemen 40 günde bitmiyor. Benim kendime gelmem 14-15 ayı buldu. Bunun içinde ruhsal, bedensel ve fizyolojik değişimler dahil. Kaldıki annelik duygusu ilk başlada insana çok ağır geliyorInstagram da anne psikoloğu var ben terapi almaya başlayacağım. 2 ay oldu henüz yeni anneyim ama berbat bir haldeyim psikolojik olarak.. çocuğum da zor bir çocuk olmamasına rağmen.
Çocuk yapmadan önce yine terapi almıştım yapabilirim sandım yanılmışım psikolojim hiç iyi değil.
+1000Annelik neden zor ? Babalik kolay oldugu icin demisler. Bu dusuncelere destegim azaldiginda ben de kapiliyorum ama biraz soluklansam bi 10 dakika bi yarim saat bi dusa girsem hemen butun motivem yukleniyor. Maalesef olay eslerde bitiyor gibi.
Iyi de cocugu isteyen o bakmayan da gene o.Eşimin sağlık sorunlarından ve çalışma temposundan dolayı ondan çok şey bekleyemiyorum. Ben de ara verince motive oluyorum ama her gün bu duyguları hıssetmek beni üzüyor
İsterken sağlık sorunları yoktu. Geçen gün gerçekten ben de parka götürmek istiyorum bir yerlere götürmek istiyorum elimi kaldıracak halim olmuyor dedi. Birkaç farklı rahatsızlığı çıktı. O yüzden ondan da bir şey beklemiyorum.Iyi de cocugu isteyen o bakmayan da gene o.
Kesinlikle. Ben şu anlarını görünce ilk zamanlarında zor bir şey yokmuş diyorum. Uykusuzluk beni çok zorlamazdı o zamanlarda. Şu an ama uykusuzluk,aktivite isteği,yeme problemi,vbBana bir çocuğun en zor zamanları yenidoğan vs dönemi değil o 1,5-2 yaş dönemi gibi geliyor. Yenidoğanda iki üç saatte bir uyanmak bile o kadar koymuyor ya hani olmazdan anlamadıkları kendilerini yeni keşfettikleri hareketlendikleri o zamanlar bana çok korkutucu geliyor :) 3 yaş civarı geçiyor. 3,5 sonrası rahat şu an 8 yaşında kendi takılıyor artık da şimdi 8 aylık hamileyim filmi başa sarıcaz ne yapıcaz bilmiyorum :)
EvetEmziriyor musun canım
30 yaşında anne oldum. 35 civarı olsa heralde anca hazır olurdum. Kendime vakit ayırdığım zamanlar oluyor. Zaten o zamanlar da olmasa insan yaşamaya devam edemez heralde.Gayet normal kanka, hepimiz insanız pişman olmak da insan olmanın bir parçası. Sadece konu annellik ollunca kutsala bağlanıyor, pişmanım dersen tu kaka oluyorsun. Şöyle ki sanırım tam hazır ollmadan eşin çok istiyor diye razı olup tamam demişsin. Keşke biraz daha beklelseydin yazardım ama kimseye faydası yok o yüzden ileriye bakmak gerek. Sanırım özgür olmayı özledin. O yüzden imkan varsa kendine biraz vakit ayır derim, misal gün içinde çocuğu anneye kvye veya bakıcıya bırak arkadaşınlla kahve içmeye git veya vitrin gezmeye çık. Özgür olsam da yapsam denilen aktivitelere geri dön, gezmek gibi. Eşle plan yapın yazın gezin mesela. Onun dışında ne yazsma bilemedim, %100 özgür olduğun günlerle tamı tamına aynı ollmaz tabi.
Kızım beni seviyor. Etrafım çok iyi bir anne olduğumu söylüyor. Ama ben anneliğimden hiç memnun değilim kendimden memnun olmayınca da başkalarının düşüncesi önemli olmuyor.Benim esim de cocuk cok istedigi icin yaptik ama bende ikiz var. Ayni durumlardan bende geciyorum zaman zaman ve bana gore herkes de ayni seyleri dusunuyordur. Ancak insanlar kolay kolay dile getirmiyorlar bu dusuncelerini. 1.5 yas da zor bir donem bana gore belki o yuzden de bunalmissinizdir.
Bence ilk olarak kendinizi mukemmel anne olmaya zorlamayi birakmalisiniz. Bu dusunceleriniz sizi bir yere goturmez. Soyle dusunebilirsiniz: Siz annenizi seviyor musunuz? Kiziniz da sizi sevecek oldugunuz sekilde.
Benim de artik yemek yap yemek yedir bulasik yika midemi bulandiriyor. Surekli ayni seyler.
Kizinizi hic yarim gunde olsa krese gondermeyi dusundunuz mu? Bence bu ikinizede iyi gelecek. Artik bence yasi gelmis, siz oyun icin ona yetemezsiniz, arkadas ortami olsa belki daha iyi gelir. Sizin de kendinize ayiracak vaktiniz olur.
Ben yurtdisinda yasiyorum ve buradaki insanlar Turkiyedekilere oranla daha acik sozluler ve onlarla da konusurken, sessizce kahvalti etmek muhtesem birsey diyorlar
Evet bunların hepsini düşünüyorum. Küçükken size bağımlı olması zorluyor. 12 yaşında en azından aç mı değil mi diye düşünmezsiniz ya da geceleri neden uyumuyor diye. Her yaşın bir zorluğu var işte12 yaştan bildiriyorum.Annelik gittikçe zorlaşıyor.offf ilk aşk acısını çekiyor.Bana da belli etmiyor.İçine atıyor.Offf kıyamam onun küçük kalbine ya.Günlerdir ben uyuyamıyorum onun yerine.Ama işte hayat böyle bir şey.Keşke öpünce geçeceğini bilsem.Yarabandı olabilsem kalbine.Ağlayacağım şimdi.
İnanın küçükken daha kolaymış.hiç değilse yanında kucağında dizinin dibinde hep.neye ihtiyacı olduğunu biliyorsun.Bu vicdan azabı ve yetersizlik duygusu hiç bitmeyecek.çünkü annelik böyle bir şey.Zaman çabuk geçiyor.Yıllar elimizden kayıp gidiyor.Bence kendinizi sorgulamak yerine olduğu kadar deyip evladınızı b tadını çıkarın.Dünyadaki en iyi anne siz değilsiniz belki ama çocuğunuz için en iyi anne sizsiniz.
Kesinlikle aynı şeyleri hissediyorum.İnstagram çok etkiliyor sanki orada herkes mükemmel. sürekli çocuk yetiştirmekle ilgili araştırma isteğim, almak istediğim kitaplar ama bir türlü bunları araştırmaya okumaya bile yetişememek, bebeğimle saatlerce uğraştığım halde bir şeyleri eksik yapıyorum hissi zor gerçekten
Ben başkalarının söylediklerine hiç takılmıyorum ya. Sen yapabilmişsin ben yapamıyorum diyorum bu kadar basit. Bence de sayı fark etmez. Sayısı arttıkça zorluklar artıyor sadeceBaşkalarının yanında zor diyince bi başlıyorlar ben zamanında bi bebemi emzirip digerini elimde sallarken ağzımda kaşıkla yemeği karıştırıp ayağımla yeri siliyordum diye. Bide bizim zamanımızda şu şu da yoktu şimdi rahattır falan diye. Ağızlarını bantlayasım geliyor. Çocuğa bakmak değil anne olmak zor zaten. Elalimin çocuğuna bakabilirim ama kendi çocuğuma hep eksik ve yetersiz hissedeceğim hep daha iyisini yapmaya çalışacağım, onu anlamaya çalışacağım bla bla psikolojik olarak herkese zor. 1 çocuk olursa da bu endişeler devreye giriyor 2 çocuk olunca da sayı farketmez o endişeyi psikolojiyi yaşamaya başlıyorsan zordur.
Çok düşünüyorum bu tarz şeyleri. Dağınık oyuncaklarına bakıp bu oyuncaklarla bile oynayan olduğu için kıymetli yoksa ne anlamı var diyorum. Beni günlük rutinler yordu sanırım son günlerde. Hani herkesin hayatı zordur mola verirsin devam edersin. Son xamanlarda mola vermedim ondan oldu sanırım.4 yaşında bir oğlum ve 1 yaşında bir kızım var. Aynı düşünceler aklımdan geçiyor her anne gibi çokca zorlanıyorum. Ne yazık ki benimde desteğim yok. Zaten desteksiz olmaktan oluyor hep bunlar. Kendinizle geçireceğniz minik vakitler olsa o zaman çok daha farklı olurdu. Eşiniz olduğunda mutlaka size 1 saat yardımcı olup bebeğinize baksın siz de ev işi o bu şu düşünmeden çıkın 1 saat gezin. Böyle anlar geldiğinde çaresiz ve bunalmış hissettiğimde aklıma hep bir gün bu zorlu anlarımın hepsini özleyeceğim ama artık bu anların olmayacağı aklıma geliyor.Şu anki kısıtlanmışlık hissiniz bir gün son bulacak ama onun çocukluğu asla geri gelmeyecek bu seferde emin olun bu günleri özleyeceksiniz. Yani bu zorluklar geçecek anlar hep kalacak o sebeple ne kadar güzel anlar biriktirirsek ne kadar güzel anılar yaratırsak o kadar iyi olacak.
O zaman normal ben de ilk oğlumda iki yıl lohusalık depresyonu yaşadım emzirmeyi bırakınca biraz daha rahatladım şimdi ikinci oğlum oldu dört aylık geçiyor ben de dibine kadar yaşadım
Özellikle geceleri emzirmek çok yoruyor. Artık geceleri bıraktırmam lazım ama yaşanacak krizlere gücüm olmadığından devam ediyorum.O zaman normal ben de ilk oğlumda iki yıl lohusalık depresyonu yaşadım emzirmeyi bırakınca biraz daha rahatladım şimdi ikinci oğlum oldu dört aylık geçiyor ben de dibine kadar yaşadım
Muhtemelen kendinize uzaklaştınız o sebeple başka hiç bir şeye yaklaşamıyorsunuz. Kendi içinizi doldurmazsanız, kendinizi yok sayarsanız olacağı ne yazık ki bu. Bir denge bulmaya çalışmak ya da yardım istemek en güzeli. Rutin ev işleirnin yerine azıcık kendinizi öne alın. Çocukların uyku saatlerinde gece olduğunda 1 saat sizin olsun o 1 saatte kendinize değer verdiğinizi gösterdiğiniz şeyler yapın. İnsan önceden ben ne yapardımı bile unutup kendine yabancılaşıyor ne yazık ki.Çok düşünüyorum bu tarz şeyleri. Dağınık oyuncaklarına bakıp bu oyuncaklarla bile oynayan olduğu için kıymetli yoksa ne anlamı var diyorum. Beni günlük rutinler yordu sanırım son günlerde. Hani herkesin hayatı zordur mola verirsin devam edersin. Son xamanlarda mola vermedim ondan oldu sanırım.
Anneliginizden etrafıniz memnun ama siz memnun değilsiniz? Neden memnun değilsiniz? Ne olsa daha iyi olurdu anneliginiz sizce? Ben bunu çok merak ettimKızım beni seviyor. Etrafım çok iyi bir anne olduğumu söylüyor. Ama ben anneliğimden hiç memnun değilim kendimden memnun olmayınca da başkalarının düşüncesi önemli olmuyor.
Türkiye’de genel olarak 3 yaşında kreşe başlıyorlar. 1,5 yaş çok küçük. Gönderilse de ben gönderemezdim sanırım daha bebek konuşmuyor bile. Ama oyun gruplarına götüreceğim