-
- Konu Sahibi Kalbinin sesini dinle
- #21
Eş ne yapiyor mesela? Zaten calisiyorlar ya bilmedigim icin soruyorum.
Eş ne yapiyor mesela? Zaten calisiyorlar ya bilmedigim icin soruyorum.Biri 6 aylık digeri 3 yasinda iki bebegim var. Zaman zaman bunalsam da eşimin desteğiyle aşabiliyorum. Tek başina altından kalkılacak bir sorumluluk degil
Kesinlikle. Çocuğu 20.30da uyuyan ve uyku eğitimi veren arkadaşımı dinledikten sonra daha da canım sıkıldıGece 1.30'da muhtemelen gunun yorgunlugu ustune insta'da veya benzeri bir yerde dolasip, aksam saat 8'de uyuyan asiri akilli cocuklari ve sahane anneleri gorduyseniz caniniz sıkılmıştır.
Hicbir anne mukemmel degil, hicbir evladin mukemmel olmadigi gibi...
Cocugunuz size bakarken mutlulukla bakiyorsa bitmistir, gerisini kurcalamayin, zaman zaman vicdan perileri hepimizi yokluyor merak etmeyin.
2.5 yas arti 7 aylik iki cadi annesi.
genelde uykusuz kaldığım için işten gelip yemeğini yedikten sonra ikisiyle de ilgileniyor bende birkaç saat uyuyorum. Izin gunlerinde ikisinide alıp parka gidiyor, bende bu zamanlarda kendimle kalıyorum ve inanılmaz iyi geliyor çünku 2 cocuk ve yaslar yakin olunca cok zor oluyor. Eger eşim anlayışsız halden anlamayan bir insan olsaydı çok zorlanırdım. Çocuk bakımında herşeyi paylaştık ben mesela emziriyorum kızimı eşim oglumun yeme içmesiyle uykusuyla ilgileniyor. Böylece yaş farklari az olmasına ragmen cevrenin cok zorlanırsın dedikleri kadar zorlanmıyorumEş ne yapiyor mesela? Zaten calisiyorlar ya bilmedigim icin soruyorum.
Ne kadar güzel. Daim olsun insallahgenelde uykusuz kaldığım için işten gelip yemeğini yedikten sonra ikisiyle de ilgileniyor bende birkaç saat uyuyorum. Izin gunlerinde ikisinide alıp parka gidiyor, bende bu zamanlarda kendimle kalıyorum ve inanılmaz iyi geliyor çünku 2 cocuk ve yaslar yakin olunca cok zor oluyor. Eger eşim anlayışsız halden anlamayan bir insan olsaydı çok zorlanırdım. Çocuk bakımında herşeyi paylaştık ben mesela emziriyorum kızimı eşim oglumun yeme içmesiyle uykusuyla ilgileniyor. Böylece yaş farklari az olmasına ragmen cevrenin cok zorlanırsın dedikleri kadar zorlanmıyorum
Teşekkür ederimNe kadar güzel. Daim olsun insallah
O zaman gelecek karanlıkBen sık sık ağlıyorum. Eşim evde olduğu surede tamamen onfa olmasına rağmen. 2.5 yaş olmak üzere. Gerçekten terrible two imiş. Iki yaşa kadar ha şunu aşalım ha bunu aşalım ha parktan dönerken ağlamayalımla geldik. Ama şimdi çocuğun ağzından bal damlıyo tamam annecim canım annecim ama hareketler tam bir kudurtma makinesi. Sabahtan akşama kadar hep bi olumsuzlukla mücadele. Kolay olduğunu iddia edebilen sakin bebe anneleri belki vardır. Çocuktan önce bu sürecin şekillendirilebilir olduğu cehaletindeydim. Şimdi acı bir aydınlanma yaşıyorum. Ve çok isteyerek tedaviler filan görerek anne oldum.
Terapi belki işe yarayabilir ama kendimize vakit ayırdıkça iyileseceğiz. Kendi yöntemlerimizi kendimiz bulabilirsek. Ki terapist de olsa bi yere kadar içinde bulunduğumuz durumu anlayabilir diye düşünüyorum özellikle bu konuda. Bize iyi gelen şeyleri yapmaya biraz daha fazla zaman ayırmaya çalışmalıyız. Çok okuyamıyorum yoruluyorum ama 5 10 sayfa kitap okusam bana iyi geliyor. Dikiş isleriyle debeleniyorum kisa bir süredir o iyi geliyor. Ve yürımek kulaklığımla bu zaten 5 10 dk da olsa ihtiyaç yani benim bunu yapmam lazım muhakkak. Küçükken markete gider gelirdim hızlıca. Ama şimdilerde kulaklığımın şarjı bitene kadar dönmüyorum.
Ben çok fazla içimi döktüm galiba. Umarım faydalı sayılabilecek şeyler söyleyebilmişimdir. 2 yaştan önce okusaydım bu konuyu anne olabilmek için çabalayanlar var püü diye linçlerdim. Sanırım ben erdim. Neyse iyi geceleeer.
Haa beyin durmuyo bundan sonra böyle... Ama onun yorgunluğu çok başka tabi. Aptal hissediyo insan bazen söyleneni algılayamıyo denileni hemen unutuyo çünkü bin tane tilki... Ben her seyi yaptım yaptım kaşımı almayı unutmuşum mesela aha yarın bayram az önce aldım yattım asdfassffO zaman gelecek karanlıkbenimki mizacı gereği hareketli. Yaramaz denemez ama hep bir şeylerin peşinde. Ben de onun peşinde…
Sevdiğim şeyleri yapmaya zaman ayırmak istiyorum ama beynimi hiç susturamıyorum. Dizi izliyorum,akşama ne yapıcam hangi malzeme eksik. Kitap okuyorum,doktora gidecektik arayayım randevu alayım. İnstagrama bakıyorum, vitaminini vermeyi unuttum kalk ver.
Kendi beynimde bana yer kalmadı
Anne olmak için çabalayan ve anneliği hakkıyla yerine getirebilecek olanlara saygım sonsuz…
Yazdıklarınız için teşekkürler
Evet başka çaremiz yok alışacağız.Haa beyin durmuyo bundan sonra böyle... Ama onun yorgunluğu çok başka tabi. Aptal hissediyo insan bazen söyleneni algılayamıyo denileni hemen unutuyo çünkü bin tane tilki... Ben her seyi yaptım yaptım kaşımı almayı unutmuşum mesela aha yarın bayram az önce aldım yattım asdfassff
Bu beyin haline de alışacaz başka çare yok.
Benim esim de cocuk cok istedigi icin yaptik ama bende ikiz var. Ayni durumlardan bende geciyorum zaman zaman ve bana gore herkes de ayni seyleri dusunuyordur. Ancak insanlar kolay kolay dile getirmiyorlar bu dusuncelerini. 1.5 yas da zor bir donem bana gore belki o yuzden de bunalmissinizdir.Merhaba,öncelikle yazacaklarımdan dolayı vicdan azabı çekiyorum ama birileriyle paylaşmam lazım.
1,5 yaşında bir kızım var 30lu yaşların başındayım. Evlilik ve çocuk sahibi olma konusunda eşim hep daha istekli olan taraftı. Ben de 5 yıllık evliliğin sonunda biraz isteyerek,çokça çevre baskısı altında kalarak çocuk yaptım. Çocuğumu çok seviyorum. Zaten bütün anneler aynı şeyi söyler,sevmeme ihtimalimiz yok.
Ama çocuklu hayat bana çok çok ağır geliyor. Sürekli çocuksuz hayatım devam etseydi nasıl olurdu diye düşünüyorum. Etrafım çok iyi ve sabırlı bir anne olduğumu söylüyor ama iç dünyamda ben her gün savaş veriyorum. Annelikle ilgili her şeyden çok sıkıldım. Artık oyun oynamak bile zulüm olarak gelmeye başladı.
Dışarı çıkartayım bana da ona da iyi gelir diyorum ama maşallahı var çok hareketli bir çocuk pertimiz çıkmış olarak eve dönüyoruz.
Benim gibi annelikte çok zorlanan,şunu şunu yaptım artık farklı açıdan bakabiliyorum diyen var mı?
Her gün çocuğuma layık bir anne olmadığımı düşünüyorum. Ben onu hiç hak etmiyorum,keşke hiç anne olmasaydım diyorum. Belki de psikoloğa gitmeliyim bilmiyorum. Çocuk sahibi olmak asla bana göre değil
Sizin gibi düşünen pek çok insan var aslında. Çoğu kişi dışarıya annelik kutsaldır anlayışı sebebiyle asıl bunalmalarini yansıtmıyor. Kimi daha çok etkileniyor bu durumdan kimi belki daha az. Ama illa ki nefes alınacak zamana ihtiyaç duyuluyor. Çok normal değil mi? Hayatınız değişiyor. Bir birey sorumluluğu alıyorsunuz. Sorumluluklarınızı eşinizle paylaşarak çocuğa gereken ilgiyi ve bakımı gösterdikten sonra tabi ki de sizin de anne zamanına ihtiyacınız var. Bu zamanları planlayın. Tek başınıza gidin alışveriş yapın, kahve için yürüyüşe çıkın. Tabiki tüm gün evde çocuk bakmaktan bir süre sonra insan bunalabilir. Hem kendinizi toparlarsaniz çocuğunuza da daha özverili olursunuz.Merhaba,öncelikle yazacaklarımdan dolayı vicdan azabı çekiyorum ama birileriyle paylaşmam lazım.
1,5 yaşında bir kızım var 30lu yaşların başındayım. Evlilik ve çocuk sahibi olma konusunda eşim hep daha istekli olan taraftı. Ben de 5 yıllık evliliğin sonunda biraz isteyerek,çokça çevre baskısı altında kalarak çocuk yaptım. Çocuğumu çok seviyorum. Zaten bütün anneler aynı şeyi söyler,sevmeme ihtimalimiz yok.
Ama çocuklu hayat bana çok çok ağır geliyor. Sürekli çocuksuz hayatım devam etseydi nasıl olurdu diye düşünüyorum. Etrafım çok iyi ve sabırlı bir anne olduğumu söylüyor ama iç dünyamda ben her gün savaş veriyorum. Annelikle ilgili her şeyden çok sıkıldım. Artık oyun oynamak bile zulüm olarak gelmeye başladı.
Dışarı çıkartayım bana da ona da iyi gelir diyorum ama maşallahı var çok hareketli bir çocuk pertimiz çıkmış olarak eve dönüyoruz.
Benim gibi annelikte çok zorlanan,şunu şunu yaptım artık farklı açıdan bakabiliyorum diyen var mı?
Her gün çocuğuma layık bir anne olmadığımı düşünüyorum. Ben onu hiç hak etmiyorum,keşke hiç anne olmasaydım diyorum. Belki de psikoloğa gitmeliyim bilmiyorum. Çocuk sahibi olmak asla bana göre değilmiş.
11 yıldır anneyim ve fıtratı zor olan büyük oğlumdan dolayı hala aynı şeyleri hissediyor ve üzülüyorum .Merhaba,öncelikle yazacaklarımdan dolayı vicdan azabı çekiyorum ama birileriyle paylaşmam lazım.
1,5 yaşında bir kızım var 30lu yaşların başındayım. Evlilik ve çocuk sahibi olma konusunda eşim hep daha istekli olan taraftı. Ben de 5 yıllık evliliğin sonunda biraz isteyerek,çokça çevre baskısı altında kalarak çocuk yaptım. Çocuğumu çok seviyorum. Zaten bütün anneler aynı şeyi söyler,sevmeme ihtimalimiz yok.
Ama çocuklu hayat bana çok çok ağır geliyor. Sürekli çocuksuz hayatım devam etseydi nasıl olurdu diye düşünüyorum. Etrafım çok iyi ve sabırlı bir anne olduğumu söylüyor ama iç dünyamda ben her gün savaş veriyorum. Annelikle ilgili her şeyden çok sıkıldım. Artık oyun oynamak bile zulüm olarak gelmeye başladı.
Dışarı çıkartayım bana da ona da iyi gelir diyorum ama maşallahı var çok hareketli bir çocuk pertimiz çıkmış olarak eve dönüyoruz.
Benim gibi annelikte çok zorlanan,şunu şunu yaptım artık farklı açıdan bakabiliyorum diyen var mı?
Her gün çocuğuma layık bir anne olmadığımı düşünüyorum. Ben onu hiç hak etmiyorum,keşke hiç anne olmasaydım diyorum. Belki de psikoloğa gitmeliyim bilmiyorum. Çocuk sahibi olmak asla bana göre değilmiş.
Böyle kişileri görünce keşke o olsaydı annesi bir çocuğun günahına girdim iğrenc bir insanım ben diye üzülüyorumBen de öyle düşünüyordum ama bir arkadaşıma sorduğumda hayır ben hiç çocuksuz hayatım nasıl olurdu düşünmedim dedi. Kendimi daha çok sorgulamaya başladım.
Emziriyor musun canımMerhaba,öncelikle yazacaklarımdan dolayı vicdan azabı çekiyorum ama birileriyle paylaşmam lazım.
1,5 yaşında bir kızım var 30lu yaşların başındayım. Evlilik ve çocuk sahibi olma konusunda eşim hep daha istekli olan taraftı. Ben de 5 yıllık evliliğin sonunda biraz isteyerek,çokça çevre baskısı altında kalarak çocuk yaptım. Çocuğumu çok seviyorum. Zaten bütün anneler aynı şeyi söyler,sevmeme ihtimalimiz yok.
Ama çocuklu hayat bana çok çok ağır geliyor. Sürekli çocuksuz hayatım devam etseydi nasıl olurdu diye düşünüyorum. Etrafım çok iyi ve sabırlı bir anne olduğumu söylüyor ama iç dünyamda ben her gün savaş veriyorum. Annelikle ilgili her şeyden çok sıkıldım. Artık oyun oynamak bile zulüm olarak gelmeye başladı.
Dışarı çıkartayım bana da ona da iyi gelir diyorum ama maşallahı var çok hareketli bir çocuk pertimiz çıkmış olarak eve dönüyoruz.
Benim gibi annelikte çok zorlanan,şunu şunu yaptım artık farklı açıdan bakabiliyorum diyen var mı?
Her gün çocuğuma layık bir anne olmadığımı düşünüyorum. Ben onu hiç hak etmiyorum,keşke hiç anne olmasaydım diyorum. Belki de psikoloğa gitmeliyim bilmiyorum. Çocuk sahibi olmak asla bana göre değilmiş.