En zor rol: Annelik

Solarisss .!.:

Biri 6 aylık digeri 3 yasinda iki bebegim var. Zaman zaman bunalsam da eşimin desteğiyle aşabiliyorum. Tek başina altından kalkılacak bir sorumluluk degil

Genişletmek için tıkla...

Eş ne yapiyor mesela? Zaten calisiyorlar ya bilmedigim icin soruyorum.

Salon Kadini .!.:

Gece 1.30'da muhtemelen gunun yorgunlugu ustune insta'da veya benzeri bir yerde dolasip, aksam saat 8'de uyuyan asiri akilli cocuklari ve sahane anneleri gorduyseniz caniniz sıkılmıştır.

Hicbir anne mukemmel degil, hicbir evladin mukemmel olmadigi gibi...


Cocugunuz size bakarken mutlulukla bakiyorsa bitmistir, gerisini kurcalamayin, zaman zaman vicdan perileri hepimizi yokluyor merak etmeyin.

2.5 yas arti 7 aylik iki cadi annesi.

Genişletmek için tıkla...

Kesinlikle. Çocuğu 20.30da uyuyan ve uyku eğitimi veren arkadaşımı dinledikten sonra daha da canım sıkıldı
En önemsediğim konu onun mutluluğu. Bazen dayanamayacak gibi oluyorum kızmak bile istemiyorum onun psikolojisi bozulmasın benimki bozulsun ben düzeltirim bi şekilde diye. Çevreye göre şımartıyorum ama bana göre sadece ona saygı duyuyorum.

Size de kolaylıklar diliyorum

Yumak88 .!.:

Eş ne yapiyor mesela? Zaten calisiyorlar ya bilmedigim icin soruyorum.

Genişletmek için tıkla...

genelde uykusuz kaldığım için işten gelip yemeğini yedikten sonra ikisiyle de ilgileniyor bende birkaç saat uyuyorum. Izin gunlerinde ikisinide alıp parka gidiyor, bende bu zamanlarda kendimle kalıyorum ve inanılmaz iyi geliyor çünku 2 cocuk ve yaslar yakin olunca cok zor oluyor. Eger eşim anlayışsız halden anlamayan bir insan olsaydı çok zorlanırdım. Çocuk bakımında herşeyi paylaştık ben mesela emziriyorum kızimı eşim oglumun yeme içmesiyle uykusuyla ilgileniyor. Böylece yaş farklari az olmasına ragmen cevrenin cok zorlanırsın dedikleri kadar zorlanmıyorum

Solarisss .!.:

genelde uykusuz kaldığım için işten gelip yemeğini yedikten sonra ikisiyle de ilgileniyor bende birkaç saat uyuyorum. Izin gunlerinde ikisinide alıp parka gidiyor, bende bu zamanlarda kendimle kalıyorum ve inanılmaz iyi geliyor çünku 2 cocuk ve yaslar yakin olunca cok zor oluyor. Eger eşim anlayışsız halden anlamayan bir insan olsaydı çok zorlanırdım. Çocuk bakımında herşeyi paylaştık ben mesela emziriyorum kızimı eşim oglumun yeme içmesiyle uykusuyla ilgileniyor. Böylece yaş farklari az olmasına ragmen cevrenin cok zorlanırsın dedikleri kadar zorlanmıyorum

Genişletmek için tıkla...

Ne kadar güzel. Daim olsun insallah

Ben sık sık ağlıyorum. Eşim evde olduğu surede tamamen onfa olmasına rağmen. 2.5 yaş olmak üzere. Gerçekten terrible two imiş. Iki yaşa kadar ha şunu aşalım ha bunu aşalım ha parktan dönerken ağlamayalımla geldik. Ama şimdi çocuğun ağzından bal damlıyo tamam annecim canım annecim ama hareketler tam bir kudurtma makinesi. Sabahtan akşama kadar hep bi olumsuzlukla mücadele. Kolay olduğunu iddia edebilen sakin bebe anneleri belki vardır. Çocuktan önce bu sürecin şekillendirilebilir olduğu cehaletindeydim. Şimdi acı bir aydınlanma yaşıyorum. Ve çok isteyerek tedaviler filan görerek anne oldum.

Terapi belki işe yarayabilir ama kendimize vakit ayırdıkça iyileseceğiz. Kendi yöntemlerimizi kendimiz bulabilirsek. Ki terapist de olsa bi yere kadar içinde bulunduğumuz durumu anlayabilir diye düşünüyorum özellikle bu konuda. Bize iyi gelen şeyleri yapmaya biraz daha fazla zaman ayırmaya çalışmalıyız. Çok okuyamıyorum yoruluyorum ama 5 10 sayfa kitap okusam bana iyi geliyor. Dikiş isleriyle debeleniyorum kisa bir süredir o iyi geliyor. Ve yürımek kulaklığımla bu zaten 5 10 dk da olsa ihtiyaç yani benim bunu yapmam lazım muhakkak. Küçükken markete gider gelirdim hızlıca. Ama şimdilerde kulaklığımın şarjı bitene kadar dönmüyorum.

Ben çok fazla içimi döktüm galiba. Umarım faydalı sayılabilecek şeyler söyleyebilmişimdir. 2 yaştan önce okusaydım bu konuyu anne olabilmek için çabalayanlar var püü diye linçlerdim. Sanırım ben erdim. Neyse iyi geceleeer.

Yumak88 .!.:

Ne kadar güzel. Daim olsun insallah

Genişletmek için tıkla...

Teşekkür ederim

merve .!.:

Ben sık sık ağlıyorum. Eşim evde olduğu surede tamamen onfa olmasına rağmen. 2.5 yaş olmak üzere. Gerçekten terrible two imiş. Iki yaşa kadar ha şunu aşalım ha bunu aşalım ha parktan dönerken ağlamayalımla geldik. Ama şimdi çocuğun ağzından bal damlıyo tamam annecim canım annecim ama hareketler tam bir kudurtma makinesi. Sabahtan akşama kadar hep bi olumsuzlukla mücadele. Kolay olduğunu iddia edebilen sakin bebe anneleri belki vardır. Çocuktan önce bu sürecin şekillendirilebilir olduğu cehaletindeydim. Şimdi acı bir aydınlanma yaşıyorum. Ve çok isteyerek tedaviler filan görerek anne oldum.

Terapi belki işe yarayabilir ama kendimize vakit ayırdıkça iyileseceğiz. Kendi yöntemlerimizi kendimiz bulabilirsek. Ki terapist de olsa bi yere kadar içinde bulunduğumuz durumu anlayabilir diye düşünüyorum özellikle bu konuda. Bize iyi gelen şeyleri yapmaya biraz daha fazla zaman ayırmaya çalışmalıyız. Çok okuyamıyorum yoruluyorum ama 5 10 sayfa kitap okusam bana iyi geliyor. Dikiş isleriyle debeleniyorum kisa bir süredir o iyi geliyor. Ve yürımek kulaklığımla bu zaten 5 10 dk da olsa ihtiyaç yani benim bunu yapmam lazım muhakkak. Küçükken markete gider gelirdim hızlıca. Ama şimdilerde kulaklığımın şarjı bitene kadar dönmüyorum.

Ben çok fazla içimi döktüm galiba. Umarım faydalı sayılabilecek şeyler söyleyebilmişimdir. 2 yaştan önce okusaydım bu konuyu anne olabilmek için çabalayanlar var püü diye linçlerdim. Sanırım ben erdim. Neyse iyi geceleeer.

Genişletmek için tıkla...

O zaman gelecek karanlık benimki mizacı gereği hareketli. Yaramaz denemez ama hep bir şeylerin peşinde. Ben de onun peşinde…
Sevdiğim şeyleri yapmaya zaman ayırmak istiyorum ama beynimi hiç susturamıyorum. Dizi izliyorum,akşama ne yapıcam hangi malzeme eksik. Kitap okuyorum,doktora gidecektik arayayım randevu alayım. İnstagrama bakıyorum, vitaminini vermeyi unuttum kalk ver.
Kendi beynimde bana yer kalmadı

Anne olmak için çabalayan ve anneliği hakkıyla yerine getirebilecek olanlara saygım sonsuz…

Yazdıklarınız için teşekkürler

Kalbinin sesini dinle .!.:

O zaman gelecek karanlık benimki mizacı gereği hareketli. Yaramaz denemez ama hep bir şeylerin peşinde. Ben de onun peşinde…
Sevdiğim şeyleri yapmaya zaman ayırmak istiyorum ama beynimi hiç susturamıyorum. Dizi izliyorum,akşama ne yapıcam hangi malzeme eksik. Kitap okuyorum,doktora gidecektik arayayım randevu alayım. İnstagrama bakıyorum, vitaminini vermeyi unuttum kalk ver.
Kendi beynimde bana yer kalmadı

Anne olmak için çabalayan ve anneliği hakkıyla yerine getirebilecek olanlara saygım sonsuz…

Yazdıklarınız için teşekkürler

Genişletmek için tıkla...

Haa beyin durmuyo bundan sonra böyle... Ama onun yorgunluğu çok başka tabi. Aptal hissediyo insan bazen söyleneni algılayamıyo denileni hemen unutuyo çünkü bin tane tilki... Ben her seyi yaptım yaptım kaşımı almayı unutmuşum mesela aha yarın bayram az önce aldım yattım asdfassff
Bu beyin haline de alışacaz başka çare yok.

merve .!.:

Haa beyin durmuyo bundan sonra böyle... Ama onun yorgunluğu çok başka tabi. Aptal hissediyo insan bazen söyleneni algılayamıyo denileni hemen unutuyo çünkü bin tane tilki... Ben her seyi yaptım yaptım kaşımı almayı unutmuşum mesela aha yarın bayram az önce aldım yattım asdfassff
Bu beyin haline de alışacaz başka çare yok.

Genişletmek için tıkla...

Evet başka çaremiz yok alışacağız.
İyi bayramlar

Başkalarının yanında zor diyince bi başlıyorlar ben zamanında bi bebemi emzirip digerini elimde sallarken ağzımda kaşıkla yemeği karıştırıp ayağımla yeri siliyordum diye. Bide bizim zamanımızda şu şu da yoktu şimdi rahattır falan diye. Ağızlarını bantlayasım geliyor. Çocuğa bakmak değil anne olmak zor zaten. Elalimin çocuğuna bakabilirim ama kendi çocuğuma hep eksik ve yetersiz hissedeceğim hep daha iyisini yapmaya çalışacağım, onu anlamaya çalışacağım bla bla psikolojik olarak herkese zor. 1 çocuk olursa da bu endişeler devreye giriyor 2 çocuk olunca da sayı farketmez o endişeyi psikolojiyi yaşamaya başlıyorsan zordur.

4 yaşında bir oğlum ve 1 yaşında bir kızım var. Aynı düşünceler aklımdan geçiyor her anne gibi çokca zorlanıyorum. Ne yazık ki benimde desteğim yok. Zaten desteksiz olmaktan oluyor hep bunlar. Kendinizle geçireceğniz minik vakitler olsa o zaman çok daha farklı olurdu. Eşiniz olduğunda mutlaka size 1 saat yardımcı olup bebeğinize baksın siz de ev işi o bu şu düşünmeden çıkın 1 saat gezin. Böyle anlar geldiğinde çaresiz ve bunalmış hissettiğimde aklıma hep bir gün bu zorlu anlarımın hepsini özleyeceğim ama artık bu anların olmayacağı aklıma geliyor.Şu anki kısıtlanmışlık hissiniz bir gün son bulacak ama onun çocukluğu asla geri gelmeyecek bu seferde emin olun bu günleri özleyeceksiniz. Yani bu zorluklar geçecek anlar hep kalacak o sebeple ne kadar güzel anlar biriktirirsek ne kadar güzel anılar yaratırsak o kadar iyi olacak.

12 yaştan bildiriyorum.Annelik gittikçe zorlaşıyor.offf ilk aşk acısını çekiyor.Bana da belli etmiyor.İçine atıyor.Offf kıyamam onun küçük kalbine ya.Günlerdir ben uyuyamıyorum onun yerine.Ama işte hayat böyle bir şey.Keşke öpünce geçeceğini bilsem.Yarabandı olabilsem kalbine.Ağlayacağım şimdi.

İnanın küçükken daha kolaymış.hiç değilse yanında kucağında dizinin dibinde hep.neye ihtiyacı olduğunu biliyorsun.Bu vicdan azabı ve yetersizlik duygusu hiç bitmeyecek.çünkü annelik böyle bir şey.Zaman çabuk geçiyor.Yıllar elimizden kayıp gidiyor.Bence kendinizi sorgulamak yerine olduğu kadar deyip evladınızı b tadını çıkarın.Dünyadaki en iyi anne siz değilsiniz belki ama çocuğunuz için en iyi anne sizsiniz.

Ben de evliliğimin 5.yılında bebek sahibi oldum. Arkadaslarım gibi çok hevesli değildim ama annelik duygusunu çok sevdim.Doğumdan beridir çok yorgunum çok zorlanıyorum tek başıma baktım bu zamana kadar gerçekten çok yıpratıcı. Eskiden bomboş yaşıyormuşum. Hissettikleriniz çok normal yani annelik zor. Ben bebeğime bakmak için 10 yıllık işimi tazminatımı bile yakıp bıraktım çalışmayı düşünmüyordum şimdi 6 aylık oldu ve kamuya atandım. Bebeğimi bırakmak istemiyorum yıllarca emek verdim ama atandığıma sevinemiyorum bile içim sızlıyor kendim bakamayacağım için. Kimse de anne gibi bakamaz. Eski rahat günler artık hiçbir zaman olmayacak ama çocuk sahibisiniz ve kendiniz ona bakabiliyorsunuz yanındasınız, bu çoğu insanın hayali kıymetini bilin destek almaktan yakınlarınızdan yardım istemekten çekinmeyin. Bu günler geçecek tekrar geri gelmeyecek ve çocuğunuzun küçüklüğünü özleyeceksiniz

Kalbinin sesini dinle .!.:

Merhaba,öncelikle yazacaklarımdan dolayı vicdan azabı çekiyorum ama birileriyle paylaşmam lazım.
1,5 yaşında bir kızım var 30lu yaşların başındayım. Evlilik ve çocuk sahibi olma konusunda eşim hep daha istekli olan taraftı. Ben de 5 yıllık evliliğin sonunda biraz isteyerek,çokça çevre baskısı altında kalarak çocuk yaptım. Çocuğumu çok seviyorum. Zaten bütün anneler aynı şeyi söyler,sevmeme ihtimalimiz yok.
Ama çocuklu hayat bana çok çok ağır geliyor. Sürekli çocuksuz hayatım devam etseydi nasıl olurdu diye düşünüyorum. Etrafım çok iyi ve sabırlı bir anne olduğumu söylüyor ama iç dünyamda ben her gün savaş veriyorum. Annelikle ilgili her şeyden çok sıkıldım. Artık oyun oynamak bile zulüm olarak gelmeye başladı.
Dışarı çıkartayım bana da ona da iyi gelir diyorum ama maşallahı var çok hareketli bir çocuk pertimiz çıkmış olarak eve dönüyoruz.
Benim gibi annelikte çok zorlanan,şunu şunu yaptım artık farklı açıdan bakabiliyorum diyen var mı?
Her gün çocuğuma layık bir anne olmadığımı düşünüyorum. Ben onu hiç hak etmiyorum,keşke hiç anne olmasaydım diyorum. Belki de psikoloğa gitmeliyim bilmiyorum. Çocuk sahibi olmak asla bana göre değil

Genişletmek için tıkla...

Benim esim de cocuk cok istedigi icin yaptik ama bende ikiz var. Ayni durumlardan bende geciyorum zaman zaman ve bana gore herkes de ayni seyleri dusunuyordur. Ancak insanlar kolay kolay dile getirmiyorlar bu dusuncelerini. 1.5 yas da zor bir donem bana gore belki o yuzden de bunalmissinizdir.
Bence ilk olarak kendinizi mukemmel anne olmaya zorlamayi birakmalisiniz. Bu dusunceleriniz sizi bir yere goturmez. Soyle dusunebilirsiniz: Siz annenizi seviyor musunuz? Kiziniz da sizi sevecek oldugunuz sekilde.
Benim de artik yemek yap yemek yedir bulasik yika midemi bulandiriyor. Surekli ayni seyler.
Kizinizi hic yarim gunde olsa krese gondermeyi dusundunuz mu? Bence bu ikinizede iyi gelecek. Artik bence yasi gelmis, siz oyun icin ona yetemezsiniz, arkadas ortami olsa belki daha iyi gelir. Sizin de kendinize ayiracak vaktiniz olur.
Ben yurtdisinda yasiyorum ve buradaki insanlar Turkiyedekilere oranla daha acik sozluler ve onlarla da konusurken, sessizce kahvalti etmek muhtesem birsey diyorlar

Kalbinin sesini dinle .!.:

Merhaba,öncelikle yazacaklarımdan dolayı vicdan azabı çekiyorum ama birileriyle paylaşmam lazım.
1,5 yaşında bir kızım var 30lu yaşların başındayım. Evlilik ve çocuk sahibi olma konusunda eşim hep daha istekli olan taraftı. Ben de 5 yıllık evliliğin sonunda biraz isteyerek,çokça çevre baskısı altında kalarak çocuk yaptım. Çocuğumu çok seviyorum. Zaten bütün anneler aynı şeyi söyler,sevmeme ihtimalimiz yok.
Ama çocuklu hayat bana çok çok ağır geliyor. Sürekli çocuksuz hayatım devam etseydi nasıl olurdu diye düşünüyorum. Etrafım çok iyi ve sabırlı bir anne olduğumu söylüyor ama iç dünyamda ben her gün savaş veriyorum. Annelikle ilgili her şeyden çok sıkıldım. Artık oyun oynamak bile zulüm olarak gelmeye başladı.
Dışarı çıkartayım bana da ona da iyi gelir diyorum ama maşallahı var çok hareketli bir çocuk pertimiz çıkmış olarak eve dönüyoruz.
Benim gibi annelikte çok zorlanan,şunu şunu yaptım artık farklı açıdan bakabiliyorum diyen var mı?
Her gün çocuğuma layık bir anne olmadığımı düşünüyorum. Ben onu hiç hak etmiyorum,keşke hiç anne olmasaydım diyorum. Belki de psikoloğa gitmeliyim bilmiyorum. Çocuk sahibi olmak asla bana göre değilmiş.

Genişletmek için tıkla...

Sizin gibi düşünen pek çok insan var aslında. Çoğu kişi dışarıya annelik kutsaldır anlayışı sebebiyle asıl bunalmalarini yansıtmıyor. Kimi daha çok etkileniyor bu durumdan kimi belki daha az. Ama illa ki nefes alınacak zamana ihtiyaç duyuluyor. Çok normal değil mi? Hayatınız değişiyor. Bir birey sorumluluğu alıyorsunuz. Sorumluluklarınızı eşinizle paylaşarak çocuğa gereken ilgiyi ve bakımı gösterdikten sonra tabi ki de sizin de anne zamanına ihtiyacınız var. Bu zamanları planlayın. Tek başınıza gidin alışveriş yapın, kahve için yürüyüşe çıkın. Tabiki tüm gün evde çocuk bakmaktan bir süre sonra insan bunalabilir. Hem kendinizi toparlarsaniz çocuğunuza da daha özverili olursunuz.

Kalbinin sesini dinle .!.:

Merhaba,öncelikle yazacaklarımdan dolayı vicdan azabı çekiyorum ama birileriyle paylaşmam lazım.
1,5 yaşında bir kızım var 30lu yaşların başındayım. Evlilik ve çocuk sahibi olma konusunda eşim hep daha istekli olan taraftı. Ben de 5 yıllık evliliğin sonunda biraz isteyerek,çokça çevre baskısı altında kalarak çocuk yaptım. Çocuğumu çok seviyorum. Zaten bütün anneler aynı şeyi söyler,sevmeme ihtimalimiz yok.
Ama çocuklu hayat bana çok çok ağır geliyor. Sürekli çocuksuz hayatım devam etseydi nasıl olurdu diye düşünüyorum. Etrafım çok iyi ve sabırlı bir anne olduğumu söylüyor ama iç dünyamda ben her gün savaş veriyorum. Annelikle ilgili her şeyden çok sıkıldım. Artık oyun oynamak bile zulüm olarak gelmeye başladı.
Dışarı çıkartayım bana da ona da iyi gelir diyorum ama maşallahı var çok hareketli bir çocuk pertimiz çıkmış olarak eve dönüyoruz.
Benim gibi annelikte çok zorlanan,şunu şunu yaptım artık farklı açıdan bakabiliyorum diyen var mı?
Her gün çocuğuma layık bir anne olmadığımı düşünüyorum. Ben onu hiç hak etmiyorum,keşke hiç anne olmasaydım diyorum. Belki de psikoloğa gitmeliyim bilmiyorum. Çocuk sahibi olmak asla bana göre değilmiş.

Genişletmek için tıkla...

11 yıldır anneyim ve fıtratı zor olan büyük oğlumdan dolayı hala aynı şeyleri hissediyor ve üzülüyorum .

Keşke anne olmasaydım diyorum onları çok seviyorum ama keşke hiç tanışmasaydım diyorum çünkü onlara yetmek ve harika anne olmak için de kendimi çok hırpalıyorum .

Evet genel olarak annelik ömür boyu yürekte koca da bi yük her şeyden önce ..

Instagram da anne psikoloğu var ben terapi almaya başlayacağım. 2 ay oldu henüz yeni anneyim ama berbat bir haldeyim psikolojik olarak.. çocuğum da zor bir çocuk olmamasına rağmen.
Çocuk yapmadan önce yine terapi almıştım yapabilirim sandım yanılmışım psikolojim hiç iyi değil.

Kalbinin sesini dinle .!.:

Ben de öyle düşünüyordum ama bir arkadaşıma sorduğumda hayır ben hiç çocuksuz hayatım nasıl olurdu düşünmedim dedi. Kendimi daha çok sorgulamaya başladım.

Genişletmek için tıkla...

Böyle kişileri görünce keşke o olsaydı annesi bir çocuğun günahına girdim iğrenc bir insanım ben diye üzülüyorum

Kalbinin sesini dinle .!.:

Merhaba,öncelikle yazacaklarımdan dolayı vicdan azabı çekiyorum ama birileriyle paylaşmam lazım.
1,5 yaşında bir kızım var 30lu yaşların başındayım. Evlilik ve çocuk sahibi olma konusunda eşim hep daha istekli olan taraftı. Ben de 5 yıllık evliliğin sonunda biraz isteyerek,çokça çevre baskısı altında kalarak çocuk yaptım. Çocuğumu çok seviyorum. Zaten bütün anneler aynı şeyi söyler,sevmeme ihtimalimiz yok.
Ama çocuklu hayat bana çok çok ağır geliyor. Sürekli çocuksuz hayatım devam etseydi nasıl olurdu diye düşünüyorum. Etrafım çok iyi ve sabırlı bir anne olduğumu söylüyor ama iç dünyamda ben her gün savaş veriyorum. Annelikle ilgili her şeyden çok sıkıldım. Artık oyun oynamak bile zulüm olarak gelmeye başladı.
Dışarı çıkartayım bana da ona da iyi gelir diyorum ama maşallahı var çok hareketli bir çocuk pertimiz çıkmış olarak eve dönüyoruz.
Benim gibi annelikte çok zorlanan,şunu şunu yaptım artık farklı açıdan bakabiliyorum diyen var mı?
Her gün çocuğuma layık bir anne olmadığımı düşünüyorum. Ben onu hiç hak etmiyorum,keşke hiç anne olmasaydım diyorum. Belki de psikoloğa gitmeliyim bilmiyorum. Çocuk sahibi olmak asla bana göre değilmiş.

Genişletmek için tıkla...

Emziriyor musun canım

Gayet normal kanka, hepimiz insanız pişman olmak da insan olmanın bir parçası. Sadece konu annellik ollunca kutsala bağlanıyor, pişmanım dersen tu kaka oluyorsun. Şöyle ki sanırım tam hazır ollmadan eşin çok istiyor diye razı olup tamam demişsin. Keşke biraz daha beklelseydin yazardım ama kimseye faydası yok o yüzden ileriye bakmak gerek. Sanırım özgür olmayı özledin. O yüzden imkan varsa kendine biraz vakit ayır derim, misal gün içinde çocuğu anneye kvye veya bakıcıya bırak arkadaşınlla kahve içmeye git veya vitrin gezmeye çık. Özgür olsam da yapsam denilen aktivitelere geri dön, gezmek gibi. Eşle plan yapın yazın gezin mesela. Onun dışında ne yazsma bilemedim, %100 özgür olduğun günlerle tamı tamına aynı ollmaz tabi.