Merhaba,
İnsan bazen kendine şaşırıyor, ben eltiden kayınvalideden dertlenecek insan mıydım diye ama diğer taraftan düşünüyorum, sıfatlardan bağımsız bunlar insanî ilişkiler ve sorun yaşamamız normal, üzerine düşünmek de belki biraz.
Ben tam o noktadayım düşünüyorum ve üzüldüğüm için bir strateji, bir öneri gelir mi diye açıyorum bu konuyu.
Eltim yeni evli sayılabilecek benden küçük bir kız. Oldukça da sevimli biri.
Fakat kayınvalidemin tavırlarından ötürü bana farklı davranmaya başladığını hissediyorum.
Ben bu aralar arabayla trafiğe çıkma korkumu yenmek için uğraşıyorum.
Eşim sağ olsun çok destekliyor ve beni iyi çalıştırıyor. Herkes de bu iş için uğraştığımızı biliyor.
Neyse biz yine böyle çalışırken bir iş için mecburen k.validemlerde eltimlerle ayaküstü bir araya geldik.
Arabayı ortalık müsait olduğu için ben park ettim ve oldukça da hevesliyim.
Park ederken kayınvalidem aman oğlum sürter bir şey yapar falan dedi.
Neyse dedim, eltim geldi, k.validem bana dönüp eltimi kastederek ah ah, eltin müsait olcaktı ki sana araba sürmek ne demekmiş öğretecekti dedi. (Bebeği küçük, müsait değillikten kastettiği bu)
Ben şok oldum çünkü eltim arabayı bilfiil kullanan biri değil, ehliyeti olduğundan bile haberim yoktu, o derece uzak arabaya, k.validem de bir kere eltimin kullandığı arabaya binip tecrübe etmemiştir, üstelik eşimin de beni çalıştırdığını biliyor, eşim tecrübelidir de yani, durduk yere ne alaka dedim içimden.
Aa ne güzel ehliyetin var demek, dedim.
Eltim ohhooo yani, çooktan var taa liseden dedi valla ben anlayamadım liseden nasıl olur diye Türkiye şartlarında üstelik yaşı da genç.
(Bu arada eşinin kendisine aldığı bir şeyin fiyatını da olduğundan yüksek söylediğini fark ettim ama beni ilgilendirmez sonuçta diye gözardı ettim, çok tanımıyoruz birbirimizi, ama anladığım kadarıyla abartmayı da seviyor, fikriniz olması açısından söyledim, kusursuz insan yok sonuçta, beni bağlamaz)
Buna da eyvallah dedim çok iyi dedim, ay benim araba kullanmaya mı ihtiyacım mı var eşim yanımda gibi şeyler de söyledi ben de evet nasıl rahat edeceksen, canın ne zaman isterse kullanırsın zaten dedim.
Sonra herkes kendi arasında ufaktan laflarken eşimle biz biraz uzaktaydık arabanın anahtarını bana uzatınca ya bu arabanın boyutunu uzay mekan düzlemini ne zaman anlayacağım, karanlık da oldu şimdi ben kullanmayayım diye eşimle aramızda konuşmaya başladık biz de.
Eltim duyup ay amaan yenge anlarsın onu, anlarsın o önce öyle olur da sonradan alışırsın sen daha acemisin vs dedi.
Öyle di mi evet falan dedim.
(Yalnız kendisi önlisans mezunu ve mezuniyetten sonra hemen evlendiği için ailesinden ayrı okurken ne ara bu kadar arabaya aşina olduğunu da bilmiyorum elbette.)
Yani bir gazla üstüme saldırıyormuş gibi hissettim, k.validemin onu övmesinden cesaretlenerek.
Kayınvalidem genelde yanımda hep onu över, şöyle güzeldir o, böyle melektir vs vs.
Bana da k.validem, yine buraya konu açmıştım, giydiğim bir şeyden ötürü üstündeki gecelik mi Allahım ya gecelik gibi sanki, hiç güzel değil, hiç beğenmedim vs demişti yine hepimiz bir aradayken ki gayet normal bir tunikti yani, sadece biraz salaştı.
Durumumuz böyle.
Sizce bundan sonraki tavrım nasıl olmalı, hazır cevap biri de değilimdir pek, fakat bir cephede tek başıma savaşıyormuşum, onların cephesi çok tatlıymış da ama benim o cephede yerim yokmuş gibi hissediyorum.
Oysa ikisini de seviyorum yani k.validemi de eltimi de.
Neden böyle şeylerle uğraşmak zorundayız ki.
Yine de gururum kırılmış hissediyorum, özellikle k.validemin tavrından dolayı, bir daha bu konuma düşmemek için, artık neler yapmalıyım?