5 yıllık evliliğim çocuk sahibi olmakla birlikte tepetaklak oldu,sanırım çoğu evli çift gibi. Çocuğumuz yaklaşık 3 yaşında,ikimiz de ona karşı ilgiliyiz ama birbirimize verdiğimiz hiç bir şeyimiz yok,birbirimizden habersiz yaşayıp gidiyoruz karı koca olarak..
Eşimin işi çok geç biter,bana göre epey geç yatıyor,ilk başta beni uyandırmamak için salonda yatıyordu,sonra ben tek başına yatmanın konforuna alışınca o oraya yerleşti diyebilirim.
Eşim harika ilgili bir baba,bu konuda çoğunlukla benim anneliğimden daha iyi olduğunu düşünüyorum,annelik zaten hep bir yetersizlik duygusuyken bir de aşırı ilgili baba insana kendi anneliğini daha çok sorgulatıyor,ve aşağılık komplexi mi bu bilmiyorum rekabeti sevmediğimden çocuğumla ilişkimde bile kendimi çektiğim oldu,onun babalığı benim anneliğimin önüne geçti hep..
Yataklar ayrı olunca doğal sonuç cinsel ilişkinin olmayışı oldu,6 ayda 1 belki senede 1 uçuk rahatsız edici rakamlar.. duygudan yoksun bir görev gibi o da..
İçimde ona karşı bitmeyen geçmeyen kırgınlık, karşımda duvar ğibi bir adam.. aynı çatı altında ağlama krizlerine girsem ğelip sebebini bile sormayacak kadar bana uzak yabancı biri..
Şans eseri konuşabilmişsek ya çocuk hakkında olur ya benim ailemi arkadaşlarımı çekiştiririz-çünkü onun çevresi asla konuşulamaz tam bir dokunulmazlık alanı- ya da internetteki o komik capsleri gösterir bana alakasız bir yerde..ne bir duygu ne bir hayal ne bir sorun konuşulabilir..
Bazen sırf sarsmak için onda bir duygu oluşturmak için kavgalarımızda ağır konuşurum ben ne kadar yükselirsem yükseleyim o hep aynı frekanstadır, belki bastırılmış bir öfkesi var belki de fazla duyarsız, sonra onca hakareti etmemişim gibi kaldığımız yerden devam ederiz..
Gün içinde ne yaptığını bilmem,ben anlatmasam onun da benden haberi olmaz ne arar ne sorar ne de merak eder..
Bir kez bile eline sağlık demez,teşekkür etmez herhangi bir şey için özür dilemez işin acısı ben de ona benzedim zamanla..
Sorunlarımız bir günde çözülecek gibi değil biliyorum nasıl çözülür onu da bilmiyorum ama iyi hissetmeye çok ihtiyacım var onu da biliyorum
Lütfen boşanın diyecekler yazmasın bile,çünkü bunu yapamıyoruz ne o ne ben..
Ben içimi dökmek istedim belki aynı veya benzer şeyler yaşayanınız vardır..
Hayır çabalamıyor ya da onun çabadan anladığı sadece herşeye susmak
Başbaşa bişe yapmak istemiyor, yani bana göre bahane ona göre o çok haklı.. çocuğu annemlere bıraksak sen şimdi çocuğu düşünmekten rahat edemezsin,yok annenler isteksizdi.. bilmiyorum beni tatmin etmiyor ama o sebebin bunlar olduğunu söylüyor
Belki de öyle ama ona sorsanız onun duygularında değişen bir şey yok,o da benden etkileniyormuş..
Benik öfkeli halim soğutmuş onu.. ben artık onu sevmiyormuşum sıkılmışım o da napsın düzelir diye sabrediyormuş..
Ondan haber almazsam endişelenmem,görüyor da açmıyor derim,onu tamamen kaybedersem yani allah gecinden versin ölürse üzülürüm ama bi temiz dayak yese veya iş yerinda kötü şeyler yaşasa biraz içime su bile serpilir .. ne yalan söyleyim, belki de kötü düşünceler bunlar ama canının yanmasını bir şeylere üzülmesine isterim yürekten
Sevgi, saygı değil en azından bir öfke, kin olmalı aranızdakileri düzeltebilmek için. Bi enkaz bile ümittir. Ama sizde hiçlik var. Adam sizle ilgili hiçbir şeyi umursamıyor. Kavga edemeyecek kadar uzaklaşmış durumda. Bu geri kazanılabilecek bir ilişki değil ki. Sizi tanımış, sevmiş, çocuk yapmış biri bağlarını sizinle tamamen koparıyor. Ne şekilde etkileyebilirsiniz ki? Bence hiçbir şekilde.
adam kırgın size..5 yıllık evliliğim çocuk sahibi olmakla birlikte tepetaklak oldu,sanırım çoğu evli çift gibi. Çocuğumuz yaklaşık 3 yaşında,ikimiz de ona karşı ilgiliyiz ama birbirimize verdiğimiz hiç bir şeyimiz yok,birbirimizden habersiz yaşayıp gidiyoruz karı koca olarak..
Eşimin işi çok geç biter,bana göre epey geç yatıyor,ilk başta beni uyandırmamak için salonda yatıyordu,sonra ben tek başına yatmanın konforuna alışınca o oraya yerleşti diyebilirim.
Eşim harika ilgili bir baba,bu konuda çoğunlukla benim anneliğimden daha iyi olduğunu düşünüyorum,annelik zaten hep bir yetersizlik duygusuyken bir de aşırı ilgili baba insana kendi anneliğini daha çok sorgulatıyor,ve aşağılık komplexi mi bu bilmiyorum rekabeti sevmediğimden çocuğumla ilişkimde bile kendimi çektiğim oldu,onun babalığı benim anneliğimin önüne geçti hep..
Yataklar ayrı olunca doğal sonuç cinsel ilişkinin olmayışı oldu,6 ayda 1 belki senede 1 uçuk rahatsız edici rakamlar.. duygudan yoksun bir görev gibi o da..
İçimde ona karşı bitmeyen geçmeyen kırgınlık, karşımda duvar ğibi bir adam.. aynı çatı altında ağlama krizlerine girsem ğelip sebebini bile sormayacak kadar bana uzak yabancı biri..
Şans eseri konuşabilmişsek ya çocuk hakkında olur ya benim ailemi arkadaşlarımı çekiştiririz-çünkü onun çevresi asla konuşulamaz tam bir dokunulmazlık alanı- ya da internetteki o komik capsleri gösterir bana alakasız bir yerde..ne bir duygu ne bir hayal ne bir sorun konuşulabilir..
Bazen sırf sarsmak için onda bir duygu oluşturmak için kavgalarımızda ağır konuşurum ben ne kadar yükselirsem yükseleyim o hep aynı frekanstadır, belki bastırılmış bir öfkesi var belki de fazla duyarsız, sonra onca hakareti etmemişim gibi kaldığımız yerden devam ederiz..
Gün içinde ne yaptığını bilmem,ben anlatmasam onun da benden haberi olmaz ne arar ne sorar ne de merak eder..
Bir kez bile eline sağlık demez,teşekkür etmez herhangi bir şey için özür dilemez işin acısı ben de ona benzedim zamanla..
Sorunlarımız bir günde çözülecek gibi değil biliyorum nasıl çözülür onu da bilmiyorum ama iyi hissetmeye çok ihtiyacım var onu da biliyorum
Lütfen boşanın diyecekler yazmasın bile,çünkü bunu yapamıyoruz ne o ne ben..
Ben içimi dökmek istedim belki aynı veya benzer şeyler yaşayanınız vardır..
Canim kimseyi takma cünkü dogunca da her kafadan bir ses cikicak oyle tutma boyle tut boyle yapki sütün gelsin vs.vs. Illa iclerinden sana faydali olani ayiklarsin ama sen rahat oldukca psiYa insanlara da gıcık oluyorum bazen , ev kitap va dolu. Açıp oluyorum ‘ah ah öyle kitapta yazdığı gibi değil gelsin de görürsün’ diyorlar . Sanki canavar doğacak . İnsanı direkt buna kodluyorlarsana da bana da kolay gelsin bacım ne diyelim :)
Aileden destek almak bu noktada cok önemli sizi düsünen kimse yokmuydu ? Eltimin cocugu var 4 yasinda onlardan cok bende kaynanamda büyudü onlarin dogumgunlerinde evlilik yildonumlerinde falan cocugu alirdik hep rahat vakit gecirsinler diye mesela sizin sanirim yardimci olacak kimseniz yokmus oda sizi epey zorlamistir.Bunun tek bir sebebi yok maalesef, hatta buna sebep olabilecek şeyler bebeğin huyu, ayrıca manevi desteğinizin olup olmamasından tutun da maddi sıkıntılara kadar dayanır. Arada sevgisizlik yoksa tabii, Benim bebeğim çok zor bir bebekti ve manevi desteğim yoktu eşimle sorumluluğu paylaştık (ben dinlenirken, o ilgileniyordu akşamları) haliyle birbirimize ayıracak vaktimiz olmuyordu. Geç uyurdu, seslere duyarlıydı, uyku süreleri kısaydı terlikle bile yürümezdik o uyuyunca, evde zaman dururdu resmen. Uyku sorunundan baya yıprandık açıkçası..
Bir yere giderdik genelde ağlar, inat ederdi bir bakardık onu susturmaya çalışmakla geçmiş zamanımız, hiç bir şey anlamadan geri dönmüş olurduk. Gece zaten 3-5 arası uyuduğundan eşim çoktan uyumuş olurdu falan, yani hiç bilmem 2 senedir evde film keyfi yaptığımızı, oturup rahatça çay kahve içtiğimizi..
Tam da dediğiniz ğibiKonu sahibinden bir adım bekliyor bence. Tamamen kopsaydı boşanırdı, beklemezdi. Adam boşanmak istemiyor, eşinin sevgisinden emin olmak istiyor. Konu sahibi çok kızgın, sinirli; eşi de bunu beni artık sevmiyor önemsemiyor bana kızgın olarak algılayıp, her şeye susuyor ki daha fazla öfkelenmesin.
Aileden destek almak bu noktada cok önemli sizi düsünen kimse yokmuydu ? Eltimin cocugu var 4 yasinda onlardan cok bende kaynanamda büyudü onlarin dogumgunlerinde evlilik yildonumlerinde falan cocugu alirdik hep rahat vakit gecirsinler diye mesela sizin sanirim yardimci olacak kimseniz yokmus oda sizi epey zorlamistir.
Evet biraz önce konuştum buraya ne yazdıysam onunla da paylaştım,benim umudum var dedi..
Peki ne zaman vazgeçeceksin ümit etmekten dedim,sanırım ölünce dedi..
Aşırı duyğulu bir andı,sarılıp ağladık ikimiz de.. başka bir şey konuşamadık..
Bende zaten eve geç geliyor, eşini pek görmüyor. Geç gelmediği zamanda hiçbir şekilde rahatsız edilmiyor ve kafasına göre takılabiliyor. E çocuğuyla da bi evin içinde. Ondan ayrılmak istemiyor. İşi gücüde yapılıyor bi yandan. Öyle sessizce yaşayıp gidiyor olarak yorumladım.Konu sahibinden bir adım bekliyor bence. Tamamen kopsaydı boşanırdı, beklemezdi. Adam boşanmak istemiyor, eşinin sevgisinden emin olmak istiyor. Konu sahibi çok kızgın, sinirli; eşi de bunu beni artık sevmiyor önemsemiyor bana kızgın olarak algılayıp, her şeye susuyor ki daha fazla öfkelenmesin.
Tam da dediğiniz ğibi
Bende zaten eve geç geliyor, eşini pek görmüyor. Geç gelmediği zamanda hiçbir şekilde rahatsız edilmiyor ve kafasına göre takılabiliyor. E çocuğuyla da bi evin içinde. Ondan ayrılmak istemiyor. İşi gücüde yapılıyor bi yandan. Öyle sessizce yaşayıp gidiyor olarak yorumladım.
Bu kadar uzun bi zaman bi insan muhakkak tepki verirdi. Öfkelenirdi, sinirlenirdi. Bundan bu kadar memnun gözüküp yaşamaya böyle devam etmesi pek adım atılsın diye değil bence.
Ana gibi yar olmaz diye bir soz var, yuzde yuz dogru. hic hir kadin kocasini, kocasinin annesi gibi sevemez ki. Seversede arzulayamaz :/