Oncelikle umarım düzelir diyeceğim5 yıllık evliliğim çocuk sahibi olmakla birlikte tepetaklak oldu,sanırım çoğu evli çift gibi. Çocuğumuz yaklaşık 3 yaşında,ikimiz de ona karşı ilgiliyiz ama birbirimize verdiğimiz hiç bir şeyimiz yok,birbirimizden habersiz yaşayıp gidiyoruz karı koca olarak..
Eşimin işi çok geç biter,bana göre epey geç yatıyor,ilk başta beni uyandırmamak için salonda yatıyordu,sonra ben tek başına yatmanın konforuna alışınca o oraya yerleşti diyebilirim.
Eşim harika ilgili bir baba,bu konuda çoğunlukla benim anneliğimden daha iyi olduğunu düşünüyorum,annelik zaten hep bir yetersizlik duygusuyken bir de aşırı ilgili baba insana kendi anneliğini daha çok sorgulatıyor,ve aşağılık komplexi mi bu bilmiyorum rekabeti sevmediğimden çocuğumla ilişkimde bile kendimi çektiğim oldu,onun babalığı benim anneliğimin önüne geçti hep..
Yataklar ayrı olunca doğal sonuç cinsel ilişkinin olmayışı oldu,6 ayda 1 belki senede 1 uçuk rahatsız edici rakamlar.. duygudan yoksun bir görev gibi o da..
İçimde ona karşı bitmeyen geçmeyen kırgınlık, karşımda duvar ğibi bir adam.. aynı çatı altında ağlama krizlerine girsem ğelip sebebini bile sormayacak kadar bana uzak yabancı biri..
Şans eseri konuşabilmişsek ya çocuk hakkında olur ya benim ailemi arkadaşlarımı çekiştiririz-çünkü onun çevresi asla konuşulamaz tam bir dokunulmazlık alanı- ya da internetteki o komik capsleri gösterir bana alakasız bir yerde..ne bir duygu ne bir hayal ne bir sorun konuşulabilir..
Bazen sırf sarsmak için onda bir duygu oluşturmak için kavgalarımızda ağır konuşurum ben ne kadar yükselirsem yükseleyim o hep aynı frekanstadır, belki bastırılmış bir öfkesi var belki de fazla duyarsız, sonra onca hakareti etmemişim gibi kaldığımız yerden devam ederiz..
Gün içinde ne yaptığını bilmem,ben anlatmasam onun da benden haberi olmaz ne arar ne sorar ne de merak eder..
Bir kez bile eline sağlık demez,teşekkür etmez herhangi bir şey için özür dilemez işin acısı ben de ona benzedim zamanla..
Sorunlarımız bir günde çözülecek gibi değil biliyorum nasıl çözülür onu da bilmiyorum ama iyi hissetmeye çok ihtiyacım var onu da biliyorum
Lütfen boşanın diyecekler yazmasın bile,çünkü bunu yapamıyoruz ne o ne ben..
Ben içimi dökmek istedim belki aynı veya benzer şeyler yaşayanınız vardır..
Öncelikle umarım sağlıcakla çocuğunuzu kucağınıza alırsınız, bizde yaşanan durum umarım sizde yaşanmaz sonuçta bu bir dört işlem değil herkeste aynı sonucu vermeyebilirBoşanın boşanmayın demeye gelmedim ...
sadece yakında 5 aylık hamile olacak bir kadın olarak çok korkuyorum ... çocuk yapmak için bu kadar uğraşırken , ailemi büyütmeye çalışırken ya bende kocamla böyle uzaklaşırsam ? O kadar çok karşılaştım ki bu sitede çocuk olduktan sonra evlilik kalmıyor vs. Diye ...ama neden ?
özür dilerim sizin derdinize hiç bir katkım Yok , fikrim Yok ... belki bencillik olacak kendimi araya katmak ama neden çocuk olunca kopukluk oldu ? Ben çok korkuyorum
5 yıllık evliliğim çocuk sahibi olmakla birlikte tepetaklak oldu,sanırım çoğu evli çift gibi. Çocuğumuz yaklaşık 3 yaşında,ikimiz de ona karşı ilgiliyiz ama birbirimize verdiğimiz hiç bir şeyimiz yok,birbirimizden habersiz yaşayıp gidiyoruz karı koca olarak..
Eşimin işi çok geç biter,bana göre epey geç yatıyor,ilk başta beni uyandırmamak için salonda yatıyordu,sonra ben tek başına yatmanın konforuna alışınca o oraya yerleşti diyebilirim.
Eşim harika ilgili bir baba,bu konuda çoğunlukla benim anneliğimden daha iyi olduğunu düşünüyorum,annelik zaten hep bir yetersizlik duygusuyken bir de aşırı ilgili baba insana kendi anneliğini daha çok sorgulatıyor,ve aşağılık komplexi mi bu bilmiyorum rekabeti sevmediğimden çocuğumla ilişkimde bile kendimi çektiğim oldu,onun babalığı benim anneliğimin önüne geçti hep..
Yataklar ayrı olunca doğal sonuç cinsel ilişkinin olmayışı oldu,6 ayda 1 belki senede 1 uçuk rahatsız edici rakamlar.. duygudan yoksun bir görev gibi o da..
İçimde ona karşı bitmeyen geçmeyen kırgınlık, karşımda duvar ğibi bir adam.. aynı çatı altında ağlama krizlerine girsem ğelip sebebini bile sormayacak kadar bana uzak yabancı biri..
Şans eseri konuşabilmişsek ya çocuk hakkında olur ya benim ailemi arkadaşlarımı çekiştiririz-çünkü onun çevresi asla konuşulamaz tam bir dokunulmazlık alanı- ya da internetteki o komik capsleri gösterir bana alakasız bir yerde..ne bir duygu ne bir hayal ne bir sorun konuşulabilir..
Bazen sırf sarsmak için onda bir duygu oluşturmak için kavgalarımızda ağır konuşurum ben ne kadar yükselirsem yükseleyim o hep aynı frekanstadır, belki bastırılmış bir öfkesi var belki de fazla duyarsız, sonra onca hakareti etmemişim gibi kaldığımız yerden devam ederiz..
Gün içinde ne yaptığını bilmem,ben anlatmasam onun da benden haberi olmaz ne arar ne sorar ne de merak eder..
Bir kez bile eline sağlık demez,teşekkür etmez herhangi bir şey için özür dilemez işin acısı ben de ona benzedim zamanla..
Sorunlarımız bir günde çözülecek gibi değil biliyorum nasıl çözülür onu da bilmiyorum ama iyi hissetmeye çok ihtiyacım var onu da biliyorum
Lütfen boşanın diyecekler yazmasın bile,çünkü bunu yapamıyoruz ne o ne ben..
Ben içimi dökmek istedim belki aynı veya benzer şeyler yaşayanınız vardır..
Benim içimden artık konuşmak hatta yüzüne bakmak gelmiyor,ilk zaman sordu bir iki defa,sonra o da kanıksadı şimdi gözgöze gelmeden tek laf etmeden (o gerekirse bişeler soruyor ben cevaplamıyorum) yaşayıp gidiyoruzGercekden zor. Uzakdan bitmiş bir evlilik gibi geldi bana. Yaklaşmaya çalışdınizmi eşinize? Aile terapisi? Boşanmak istemediğiniz icin bence şuanda terapi iyi gelebilir. Ama sevgi geri gelirmi meçhul
TamamEvliliğin temelinde olması gereken şeylerden hiç biri yok. Cinsellik yok, tutku yok, sevgi yok, saygı yok, paylaşım yok... ama boşanmayın. Bunlar kaybedildikten sonra geri kazanılan şeyler değil malesef, geri dönüşü olmayan bir yoldasınız. Ama boşanmayın. Böyle sürsün gitsin, iki güzel söze hasret ömrünüz geçsin. Ne diyelim.
Başlarda ben de bu tür adımları atmayı denedim,bir yaptım iki yaptım baktım onda bir şey değişmiyor sebebini sorduk,sebep daha çok soğuttu beniOncelikle umarım düzelir diyeceğim
Bende dediğiniz gibi bazen eşime karşı gereksiz sebebini bilmediğim bir kırgınlık uzaklaşma yaşıyordum oturup düşündüm kendimi bir gözden geçirdim sebep ondan o an istediğim ilgiyi sevgiyi veya davranışı goremememmis yani mesela yanyanayız bir kolunu atsın küçük bir bakısma olsun die beklerken tık yok sonra bunu aşmak için onun bana yapmasını istediğim şeyleri ben ona yaparak başladım bazen teşekkür etmesi gerektiği yerde ben uyarıyorum veya emir kipiyle konusmamasini hsolanmadigimi söylüyorum tabi ne kadar islerse.
Benim içimden artık konuşmak hatta yüzüne bakmak gelmiyor,ilk zaman sordu bir iki defa,sonra o da kanıksadı şimdi gözgöze gelmeden tek laf etmeden (o gerekirse bişeler soruyor ben cevaplamıyorum) yaşayıp gidiyoruz
Aile terapistine gittik geçici tampon oldu tabi bir süre.. ama kendi anormal dengemize dönmemiz hiç de uzun sürmedi..Gercekden zor. Uzakdan bitmiş bir evlilik gibi geldi bana. Yaklaşmaya çalışdınizmi eşinize? Aile terapisi? Boşanmak istemediğiniz icin bence şuanda terapi iyi gelebilir. Ama sevgi geri gelirmi meçhul
Evet öyle yapacağımSiz ev arkadası olmussunuz
Bosanın demeyin diyorsun o zaman bu hayata böyle devam ediceksin
Boşanmaya yanaşmıyor,çok defa girişimim oldu, ben bizden umudumu kaybetmedim zamanla düzelecek dedi,bekle bekle,bekliyorumGercekden üzüldüm. Daha cok gençsiniz. İkinizde mutlu olmayi,sevmeyi ve sevilmeyi hak ediyordunuz. Boşanmak niye bir çözüm yolu değil sizin icin? Belirli bir sebebi varmi?
Aslında 5 yılda hersey normallesip cinsellik bitecek kadar çok fazla değil bu sorunların kaynağını bulmalisiniz büyük bir kavga veya herhangi bir güven sarsilmasi oldu mu karşılıklıBaşlarda ben de bu tür adımları atmayı denedim,bir yaptım iki yaptım baktım onda bir şey değişmiyor sebebini sorduk,sebep daha çok soğuttu beni
“Geçici olduğunu düşünüyorum”
E onun önyargılarıyla mı savaşacaktım yani ben?..
Bıraktım o bırakalı çok olmuştu zaten
Boşanalım diyorum ona da yanaşmıyor
Çocuktan önce cinsel hayatımız hergündü,ve onun haricindeki diğer herşeyde romantik komedi filmine yakındık diyebilirimBu yukarıda anlattığınız hiçbir problemin çocukla alakası yok bence, iletişim bozukluğunun sebebi nasıl çocuk olabilir? Zaten çocuktan önceki evliliğim dediğiniz evliliğin süresi 1 yıl, o sırada herşey mükemmel miydi? Bunun çocukla alakalı olmadığını kabul edebilirseniz, çözümleri daha kolay bulabilirsiniz bence.
O bir eksiklik hissetmediği için boşanmaya yanaşmaz. Erkeklerin çoğu İçin evde böyle asker arkadaşlığı normal bir durumBoşanmaya yanaşmıyor,çok defa girişimim oldu, ben bizden umudumu kaybetmedim zamanla düzelecek dedi,bekle bekle,bekliyorum