- 4 Aralık 2010
- 3.267
- 5.818
- 34
Merhaba hanımlar
Çok güzel bir ilişkisi olan harika bir ailede büyüdüm. Sevgi eksikligini asla hissettirmeyen her daim kıymet verilen bir evdi. Babam annem sevgi sözcükleri kullanan birbirlerini de çok güzel seven ebeveynlerdi.
Evlendim. Onuncu yilimiz. Üç de çocuğum var. Eşimde birşeyleri yoluna koymaya çalışıyor. Evine düşkün. Çocuklarla idare eder bir ilişkisi var. Eskiden kötü olaylarda yaşadık ama bir süre terapi aldım ve bazı konuları astım. Eşimle de aile terapisi aldık ama o devam etmek istemedi. Kendisini baskı altında hissettiğini söyledi. Bence devam etmeliydik.
Bekarken çok hareketli bir gençlik geçirdim. Flört etmeyi severdim. Beğenilir, sevgi ifadelerini sıklıkla duyardım bu da beni mutlu ederdi. Çok sevgilim olmadı ama çok mutlu olduğum oldu. Çok sevildiğimi hissettiğim...
Eşimse annesi babası çok sıradan bir birlikteliği olan biri. Hatta ayrı yatıyorlar. Öyle bir sevgi ifadesi hiç duymadim aralarında ama saygililardir birlikte birşeyler yaparlar.
Gel gelelim biz doğru düzgün sohbet etmeyen, birlikte kahkahaları pek olmayan, kavgası bol bir ev kurduk
eşimin beni sevdiğini biliyorum ama o sevgisini göstermeyi beceremiyor. İlgisini göremiyorum. Çok güzel kilo verdim, güzellik olarakta fena sayılmam hala. 33 yaşındayım. Kendine güvenen çalışan sosyal biriyim. Off eşimle neden böyle oluyor anlamıyorum.
Rüyalarımda birilerinin bana aşık olduğunu, beni çok sevdiğini filan görüyorum. Resmen bekarliktaki o dönemlerimi özlüyorum. Tabiki asla bu duygusal bir aldatmada bulunma gibi bir duruma gitmiyor. Ama Allah korusunda karşıma biri çıksa beni çok sevse ne yaparım diye de düşünmüyor değilim. Kendimi boşlukta hissediyorum.
Boşanmak gibi bir düşüncem yok. Çocuklarım küçük hayat da zor. Bariz elle tutulur bir sebepte bulamadım. Bana sevgini hissettirmiyorsun diye bir ayrılık sebebini kabul edemiyorum (eskiden ederdim. Ben sadece seni sevdigim icin yanındayım derdim.) Şimdi evliliğe profesyonelce yaklaşmaya çalışıyorum. Evlilik illa sevgini hissettirmek değil, bir işi birlikte yürütmek gözüyle bakıyorum. Çocuklarımızı, ailemizi birlikte profesyonelce yürütmek gözüyle bakıyorum. Ama aşık olmayı aşkı hissetmeyi özledim
boşansam sanki bu duygu yerine mi gelecek üç tane çocuğum var sonuçta 
Çok karisigim... Eşimden ayrılsam mesela, yine karşıma eşimin aynı versiyonu çıksa ona aşık olurim, o da olur. Başta hissettirir o aşkı da. Ama zamanla yine aynı olur diyorum. Sonuçta sevdigim insanın nasıl çıkacağını bilmemim imkanı yok.
Acaba çocukça/ergence mi davranıyorum. Ne güzel bir yuvam var. Maddi olarak sıkıntımız yok şükür. Çocuklarımız sağlıklı, genel olarak huzurumuz yerinde. Daha ne olsun diyorum. Profesyonelce bu işi yürüt git diyorum...
Çok uzatmışim kusura bakmayın. Aslında buradan genel yorumlardan yana ümidim yok ama arada güzel fikirler çıkıyor diye iç dokmek istedim.
Çok güzel bir ilişkisi olan harika bir ailede büyüdüm. Sevgi eksikligini asla hissettirmeyen her daim kıymet verilen bir evdi. Babam annem sevgi sözcükleri kullanan birbirlerini de çok güzel seven ebeveynlerdi.
Evlendim. Onuncu yilimiz. Üç de çocuğum var. Eşimde birşeyleri yoluna koymaya çalışıyor. Evine düşkün. Çocuklarla idare eder bir ilişkisi var. Eskiden kötü olaylarda yaşadık ama bir süre terapi aldım ve bazı konuları astım. Eşimle de aile terapisi aldık ama o devam etmek istemedi. Kendisini baskı altında hissettiğini söyledi. Bence devam etmeliydik.
Bekarken çok hareketli bir gençlik geçirdim. Flört etmeyi severdim. Beğenilir, sevgi ifadelerini sıklıkla duyardım bu da beni mutlu ederdi. Çok sevgilim olmadı ama çok mutlu olduğum oldu. Çok sevildiğimi hissettiğim...
Eşimse annesi babası çok sıradan bir birlikteliği olan biri. Hatta ayrı yatıyorlar. Öyle bir sevgi ifadesi hiç duymadim aralarında ama saygililardir birlikte birşeyler yaparlar.
Gel gelelim biz doğru düzgün sohbet etmeyen, birlikte kahkahaları pek olmayan, kavgası bol bir ev kurduk
eşimin beni sevdiğini biliyorum ama o sevgisini göstermeyi beceremiyor. İlgisini göremiyorum. Çok güzel kilo verdim, güzellik olarakta fena sayılmam hala. 33 yaşındayım. Kendine güvenen çalışan sosyal biriyim. Off eşimle neden böyle oluyor anlamıyorum. Rüyalarımda birilerinin bana aşık olduğunu, beni çok sevdiğini filan görüyorum. Resmen bekarliktaki o dönemlerimi özlüyorum. Tabiki asla bu duygusal bir aldatmada bulunma gibi bir duruma gitmiyor. Ama Allah korusunda karşıma biri çıksa beni çok sevse ne yaparım diye de düşünmüyor değilim. Kendimi boşlukta hissediyorum.
Boşanmak gibi bir düşüncem yok. Çocuklarım küçük hayat da zor. Bariz elle tutulur bir sebepte bulamadım. Bana sevgini hissettirmiyorsun diye bir ayrılık sebebini kabul edemiyorum (eskiden ederdim. Ben sadece seni sevdigim icin yanındayım derdim.) Şimdi evliliğe profesyonelce yaklaşmaya çalışıyorum. Evlilik illa sevgini hissettirmek değil, bir işi birlikte yürütmek gözüyle bakıyorum. Çocuklarımızı, ailemizi birlikte profesyonelce yürütmek gözüyle bakıyorum. Ama aşık olmayı aşkı hissetmeyi özledim
boşansam sanki bu duygu yerine mi gelecek üç tane çocuğum var sonuçta Çok karisigim... Eşimden ayrılsam mesela, yine karşıma eşimin aynı versiyonu çıksa ona aşık olurim, o da olur. Başta hissettirir o aşkı da. Ama zamanla yine aynı olur diyorum. Sonuçta sevdigim insanın nasıl çıkacağını bilmemim imkanı yok.
Acaba çocukça/ergence mi davranıyorum. Ne güzel bir yuvam var. Maddi olarak sıkıntımız yok şükür. Çocuklarımız sağlıklı, genel olarak huzurumuz yerinde. Daha ne olsun diyorum. Profesyonelce bu işi yürüt git diyorum...
Çok uzatmışim kusura bakmayın. Aslında buradan genel yorumlardan yana ümidim yok ama arada güzel fikirler çıkıyor diye iç dokmek istedim.
kilo ver deyip durdu 70 kilodan 60 a düştüm başladı iltifatlar etmeye sonra alıştı yine bıraktı artık aynada kendi kendime iltifat ediyorum 
napayım sevdiğini hissettiriyor başka türlü bunu da es geçiyorum ama eleştiri olsa hemen söyler ben de hemen ona eleştiri yapıyorum kalıyor öyle 
