- 6 Ağustos 2014
- 198
- 248
Merhaba,bir derdim var lütfen birilerinin yorum tecrübelerini duymak istiyorum çünkü etrafımdaki herkes beni eleştiriyor.tükenmek üzereyim
Ben 27 yaşında kendi halinde uysal bir kızım sevgilim 31 yaşında..2 yıllık bir ilişkim var,sevgilimle aynı yerde çalışırken tanıştık.çok iyi anlaştık evlenmek istedik.ben anneme konuyu açtım(babam sizlere ömür), annem karşı çıktı ilk başta nedeni de okumamış iyi mesleği olmamasıydı.ben 4 yıllık muhasebe mezunuyum muhasebeci olarak çalıştım ama çevremdeki tüm akrabalar beni sanki doktormuşum gibi görüyor halbuki asgari ücretli çalışan biriyim
Toparlamak gerekirse babam olmadığı için dayım amcalarım kimse istemiyor biz vermeyiz ,sorduk 3 kişi kötü dediyse bu iş bizim için bitmiştir naparsanız yapın dedi.ne kadar dil döktürsem anneme ,ikna et dediysem hepsi inatçı çıktı nasıl olacak isteme falan annem üzgün sevgilime kanı ısınmış beğeniyor ama korkuyor ,daha önce bir ilişkim olmuştu dışarıdan mükemmel görünen adamdı herkes beğenmişti kendisi mühendisti işi arabası yakışıklılığı 10 numara herkese göre ama bana kötü davranırdı laf arası beni aşağılardı,kendisi mükemmeldi benimde mükemmel olmamı beklerdi yanında yaptığım hareketlere dikkat ederdim acaba yanlış mı yaptım ,gözünde düştüm mü diye şizofren bir kız olmuştum resmen.
Etrafın baskısıyla o kadar yıprandım ki bunu sevgilime yansıttım onu da yıprattım buna hakkım yok ,artık düşünmekten ne iyi ne kötü ayırt edemiyorum ..bazen diyorum millet sussun istedikleriyle evleneyim ne olacaksa olsun..babam olmadıgı için herkes çok üzerime düşmüş amcalarım dayılarım okadar baskıcı ki..en kötüsüde kuzenlerime kadar herkes onunla evlenip napıcaksın diye diye beynimi kemirdi..sanki kendileri mükemmel evliliği varmış gibi...artık beynim o kadar yıkandıki sevgilimi onların baktığı gibi görmeye başladım halbuki o hiç değişmedi..bu beynimi yıkayanlarda birkere oturup konuşmamıştır sevgilimle insan yargılamak ne kadar kolay...napıcagımı bilmez haldeyim çok yıprattım ilişkimi ben herkesin dediğini kafaya çok takan biriyim nefret ediyorum kendimden ,hayatıma herkes karışır zaten herkes bana saf der.. annem herkese her derdini anlattığı için komşularımız bile biliyor ve bana acıyan gözlerle bakıyor hani yazık ediyorsun kendıne gibilerinden ve ben ağzımı açıp karşı çıkamayan konusamayan biriyim..sevdiğimin kız arkadaşıyla dertleşmiştim bana oyle bir erkeğe sahip oldugun için çok şanslısın kıymetini bilmiyorsun dedi..günlerce ağladım güzel ilişkimi yıprattım diye...artık bir piskolog ihtiyacım oldugunu düşünüyorum..okuduğunuz için tşk ederim içimi döktüm tecrübeleri olan bana bir fikir verecek kişiler belki bir psikolog durumumu
Özetler çnkü artık düşünmekten hafızamı kaybetmekten intihar etmekten korkuyorum bazen dalıp gidiyorum uzaklara sanki dünya başıma yıkılmış napayım işte bende boyle takıntılıyım lütfen yorum yapın..
Ben 27 yaşında kendi halinde uysal bir kızım sevgilim 31 yaşında..2 yıllık bir ilişkim var,sevgilimle aynı yerde çalışırken tanıştık.çok iyi anlaştık evlenmek istedik.ben anneme konuyu açtım(babam sizlere ömür), annem karşı çıktı ilk başta nedeni de okumamış iyi mesleği olmamasıydı.ben 4 yıllık muhasebe mezunuyum muhasebeci olarak çalıştım ama çevremdeki tüm akrabalar beni sanki doktormuşum gibi görüyor halbuki asgari ücretli çalışan biriyim
Toparlamak gerekirse babam olmadığı için dayım amcalarım kimse istemiyor biz vermeyiz ,sorduk 3 kişi kötü dediyse bu iş bizim için bitmiştir naparsanız yapın dedi.ne kadar dil döktürsem anneme ,ikna et dediysem hepsi inatçı çıktı nasıl olacak isteme falan annem üzgün sevgilime kanı ısınmış beğeniyor ama korkuyor ,daha önce bir ilişkim olmuştu dışarıdan mükemmel görünen adamdı herkes beğenmişti kendisi mühendisti işi arabası yakışıklılığı 10 numara herkese göre ama bana kötü davranırdı laf arası beni aşağılardı,kendisi mükemmeldi benimde mükemmel olmamı beklerdi yanında yaptığım hareketlere dikkat ederdim acaba yanlış mı yaptım ,gözünde düştüm mü diye şizofren bir kız olmuştum resmen.
Etrafın baskısıyla o kadar yıprandım ki bunu sevgilime yansıttım onu da yıprattım buna hakkım yok ,artık düşünmekten ne iyi ne kötü ayırt edemiyorum ..bazen diyorum millet sussun istedikleriyle evleneyim ne olacaksa olsun..babam olmadıgı için herkes çok üzerime düşmüş amcalarım dayılarım okadar baskıcı ki..en kötüsüde kuzenlerime kadar herkes onunla evlenip napıcaksın diye diye beynimi kemirdi..sanki kendileri mükemmel evliliği varmış gibi...artık beynim o kadar yıkandıki sevgilimi onların baktığı gibi görmeye başladım halbuki o hiç değişmedi..bu beynimi yıkayanlarda birkere oturup konuşmamıştır sevgilimle insan yargılamak ne kadar kolay...napıcagımı bilmez haldeyim çok yıprattım ilişkimi ben herkesin dediğini kafaya çok takan biriyim nefret ediyorum kendimden ,hayatıma herkes karışır zaten herkes bana saf der.. annem herkese her derdini anlattığı için komşularımız bile biliyor ve bana acıyan gözlerle bakıyor hani yazık ediyorsun kendıne gibilerinden ve ben ağzımı açıp karşı çıkamayan konusamayan biriyim..sevdiğimin kız arkadaşıyla dertleşmiştim bana oyle bir erkeğe sahip oldugun için çok şanslısın kıymetini bilmiyorsun dedi..günlerce ağladım güzel ilişkimi yıprattım diye...artık bir piskolog ihtiyacım oldugunu düşünüyorum..okuduğunuz için tşk ederim içimi döktüm tecrübeleri olan bana bir fikir verecek kişiler belki bir psikolog durumumu
Özetler çnkü artık düşünmekten hafızamı kaybetmekten intihar etmekten korkuyorum bazen dalıp gidiyorum uzaklara sanki dünya başıma yıkılmış napayım işte bende boyle takıntılıyım lütfen yorum yapın..