Düğün Öncesi Tavsiyelerinize İhtiyacım Var

ogretmnhnm

Guru
Kayıtlı Üye
14 Şubat 2014
165
56
34
Beni çok düşündüren ve üzen bir durumu sizlere sormak istiyorum. Biraz konuyu açayım. İlişkimizde 6.yılımız. Üniversite son sınıfta mezun olmaya yakın tanışıp 5 ay yan yana geçirdikten sonra memleketine döndü ve tüm süreci uzaktan geçirdik. Kişisel olarak çok seven verdiği değeri sonuna kadar gösteren anlayışlı sabırlı alttan alan bir insandım o da benim bu huylarımı çok beğenirdi. Mezun olduk bir yıl sonra memleketimden 960 km uzağa atandım ve ilk defa gurbete çıktım doğuda köy okulunda görevime başladım. Erkek arkadaşımın ataması 3 sene boyunca tüm çabalara rağmen olmadı, sabrettik. İlişkide çok büyük fedakarlıklar yaptım maddi manevi her durumda yanındaydım o da beni hiç bırakmadı. Neyse, benim doğuda 3.yılımdı o da atandı. Askere gitmeden önce yanıma gelip evlenme teklifi etti. Askerliği bittiği gün yine bana geldi. Yani askerdeyken beni sevdiğini hiç olmadığı kadar çok hissettim onu çok sevdiğimi hissettim. Sonrasında yaşadığım bölgedeki zor şartlar beni 3 yıl boyunca çok yıprattı. O eski anlayışlı, sabırlı, sevecen güler yüzlü hallerim gitti; yerine tahammülsüz, anlayışsız, sabırsız, mutsuz bir insan geldi. İlişkimizdeki uzaklık zaten yıllardır aynı devam, bir de ailemden uzaklaşmam yapayalnız kalmam, sevgilimin atanma çabaları derken ben tükendim. İlişkimizde sürekli kavga çıkaran anlayışsız birine dönüştüm. Evlilik planları çeyiz alışverişi bana iyi geliyordu ama eşim bazı erkekler gibi bu konuları hiç sevmeyen biriymiş. Daha doğrusu plan yapmayı sevmezmiş hep zamanı geldiğinde konuşuruz modunda. Neyse nişan yapacağız ayrı memleketlerdeyiz bir sürü tartışma yaşadık telefonda. Sonra nişanımız oldu çok mutluyduk birbirimizi kırdığımıza değmedi. Tayinim için nikah yaptık eğer olsaydı düğün öncesi evimi eşyamı ayarlayacaktım tayinim çıkmadı ve önümüzde düğün var. Eşim çok rahat, hallederiz modunda bense endişeli tedirgin. Sık sık saçmasapan sebeplerden kavga ediyoruz ve son tartışmamız düğün salonlarında zar zor yer bulabildiğimiz için oldu. Bir sürü kızdım senin bu rahatlığın yüzünden oldu şöyle böyle.. Yine telefonda birbirimize girdik ve ilk defa birbirimizi bu kadar çok kırdık. İkimiz de saygısızlaştık. Eşim her zaman özür dileyen hemen barışan taraftır ama ben çok uzatır başına kalkar bir insan oldum. Artık hemen soğuyorum iletişimi koparıyorum. Uzakta olduğumdan mıdır bilmiyorum duygularım darmadağın oluyor sanki onu hiç sevmiyormuşum gibi ama aksine kavga edince zırıl zırıl ağlıyorum. Bu durum beni çok üzüyor. Önümüzde düğün var eşim bana “Seninle her hafta kavga ederiz bir ömür kavgayla geçer artık” dedi. Benim bu hale gelmemde yaşadığım yerin zor şartları ve 6 senelik ilişkiyi uzaktan yürütmemizdeki yorgunluk var. Ama soruyorum size hanımlar. Evlilik öncesi çiftler böyle mi olurmuş o güzel huzurlu günlerimiz nerede çok özlüyorum o hallerimi… Kendime kızıyorum neden sakin, rahat, güler yüzlü eski halime dönemiyorum. Neden bu kadar tahammülsüzleştim, yaşadığım hayattan haz alamıyorum. Bu şekilde eşimin de gözünde güçsüz, geçimsiz bir kadın oluyorum. Hem kendime hem ona her şeye kızıyorum. Bazen iyiyim ama genelde mutsuzum. Eşimle huzurlu mutlu sevgi dolu yaşamak eğlenmek istiyorum ama enerjim yok. Bana biraz moral biraz geçim ve evlilik tavsiyesi verir misiniz? Şu duygularımı paylaşacağım kimse yok.
 
Eşim çok rahat, hallederiz modunda bense endişeli tedirgin.
Tam olarak tedirginliginizin sebebi nedir? Sanki atanınca umduğunu bulamamış ve gergin agresif olmuşsunuz evlenince de umdugunuzu bulamayacakmışsınız gibi mi düşünüyorsunuz ondan olabilir mi?
Bu sebeple sanki herşeyi kontrol etmek istiyorsunuz akışına bırakmıyorsunuz gibi hissediyorum. Bu sebeple yanınızda yapamadiginiziyapan olunca daha çok batıyor size
Tahminim yanlış mi?
 
Tam olarak tedirginliginizin sebebi nedir? Sanki atanınca umduğunu bulamamış ve gergin agresif olmuşsunuz evlenince de umdugunuzu bulamayacakmışsınız gibi mi düşünüyorsunuz ondan olabilir mi?
Bu sebeple sanki herşeyi kontrol etmek istiyorsunuz akışına bırakmıyorsunuz gibi hissediyorum. Bu sebeple yanınızda yapamadiginiziyapan olunca daha çok batıyor size
Tahminim yanlış mi?
Doğru. Teşekkür ederim yorumunuz için. Çok fazla kontrolcüyüm planlarım hayallerim hiç biri yolunda gitmedi eşim de farkında istediğin bir şey olmayınca kavga ediyorsun diyor. 6 senelik uzaktan ilişki yürütmek aşırı zormuş sevgimiz elbette var ama birçok güzel duygum yitip gitti. Evlilik öncesi bu kadar tartışma herkeste mi var yoksa bizde mi anormallik var tedirginliğim bundan
 
Doğru. Teşekkür ederim yorumunuz için. Çok fazla kontrolcüyüm planlarım hayallerim hiç biri yolunda gitmedi eşim de farkında istediğin bir şey olmayınca kavga ediyorsun diyor. 6 senelik uzaktan ilişki yürütmek aşırı zormuş sevgimiz elbette var ama birçok güzel duygum yitip gitti. Evlilik öncesi bu kadar tartışma herkeste mi var yoksa bizde mi anormallik var tedirginliğim bundan
Bence tartışmalar olağan ama seviye ve davranış önemli insan sevdiğini oradan da anlıyor. Bana biri bir şey dese tepki veriyorum ama aynı konuda sevdiğim dediğinde öyle tepki vermiyorum buradan anlıyorum sevdiğimi.
Olaya şöyle bakın bu bir süreç elbetteki olumsuzluğu olucak farklı kültürde iki insan ailedeki yemek kültürü bile farklı aynı hayati paylaşmaya çalışıyor bu kolay değil. Beraber yaptığınız bir şey var düğün salonundan çok o salona gidiş duygunuz daha önemli, duygunuza öncelik verin bence. Bu ani kaç kere yaşarsınız ki ve en önemlisi sevdiğiniz birinin hayatta yaşadığı bu duygunun ifadelerini kaç kez görebilirsiniz ki. Bu bir sorumluluk hem kendinize hemde sevdiğinize karşı, her insan olumsuz kosul gorur bu dogal ama davranislariniz olayin gidisatini etkiler. Bir soz vardir ben cok severim insanin kalıbı çamura batınca çıkar.
Akışına bırakın bazı şeyleri herşeyin bir zamanı var zorlamayın. Siz o an yapabildikleriniz ile ama beraber yapabildikleriniz ile ne hissediyorsunuz ona odaklanin. Mutluluk tamamen bakış acısında
 
Bence tartışmalar olağan ama seviye ve davranış önemli insan sevdiğini oradan da anlıyor. Bana biri bir şey dese tepki veriyorum ama aynı konuda sevdiğim dediğinde öyle tepki vermiyorum buradan anlıyorum sevdiğimi.
Olaya şöyle bakın bu bir süreç elbetteki olumsuzluğu olucak farklı kültürde iki insan ailedeki yemek kültürü bile farklı aynı hayati paylaşmaya çalışıyor bu kolay değil. Beraber yaptığınız bir şey var düğün salonundan çok o salona gidiş duygunuz daha önemli, duygunuza öncelik verin bence. Bu ani kaç kere yaşarsınız ki ve en önemlisi sevdiğiniz birinin hayatta yaşadığı bu duygunun ifadelerini kaç kez görebilirsiniz ki. Bu bir sorumluluk hem kendinize hemde sevdiğinize karşı, her insan olumsuz kosul gorur bu dogal ama davranislariniz olayin gidisatini etkiler. Bir soz vardir ben cok severim insanin kalıbı çamura batınca çıkar.
Akışına bırakın bazı şeyleri herşeyin bir zamanı var zorlamayın. Siz o an yapabildikleriniz ile ama beraber yapabildikleriniz ile ne hissediyorsunuz ona odaklanin. Mutluluk tamamen bakış acısında
Çok güzel yazmışsınız teşekkür ederim dikkate alacağım. Bendeki yıpranmışlığa üzülüyorum yaşantımı olumsuzlukları kişiliğime ve ilişkim yansıdı her şey yordu acaba bir araya gelince de böyle tahammülsüz mü olacağım korkusu başladı
 
11 seneden sonra evlendik. 5 senesi uzak mesafe.
3,5 senesi nişanlılık.
Ama mobilya alırken bile hayal kurup alamadık. Bizim dışımızda herşeyle çok sorumlu tutulduk kendimizle ilgilenemedik bile. Yılların verdiği bir yorgunluk da vardı. Aslında müthiş iyi arkadaştık. Düğüne çok az bir zaman kala çok kötü kavga ettik. Dedim bu sefer ayrıldık. Ne oldu paşa paşa evlendik :KK70: iyi ki de evlendik. İlk sene aileler arası dengeyi sağlamakla geçiyor sonrası fıstık gibi. Elbette iniş çıkış olacak her ilişkide olduğu gibi...
Bu kavgalar sırasında karakterini analiz edin. Öfke sorunu, yalan vs... Ona göre adım atarsınız.
Anlattıklarınızdan anladığım aradaki uzaklıklar ve belirsizlikler tedirgin edip mutsuz etmiş.
 
Bence yoruldum ettim gibi düşünmeniz yanlış.
Aslında bilinçaltınıza bir nevi ‘ben bunları yapmakta haklıyım’ enerjisi verip duruyorsunuz.
Olan olmuş biten bitmiş, eskiden çektiğiniz zorlukları düşünüp neden bu güzel günlerimizi mahvediyorsunuz.
Hem karşınızdaki insana da yazık. O sizi alttan alıyor diye daha tahammülsüz davranıp yazık etmeyin ilişkinize.
İleride bu günleri mutlu hatırlamak sizin olduğu kadar onun da hakkı…
Ve ayrıca eğer gerçekten bu duygu durumunuzu kontrol edemiyorsanız bir uzmanla da konuşabilirsiniz belki daha iyi olur.
 
Beni çok düşündüren ve üzen bir durumu sizlere sormak istiyorum. Biraz konuyu açayım. İlişkimizde 6.yılımız. Üniversite son sınıfta mezun olmaya yakın tanışıp 5 ay yan yana geçirdikten sonra memleketine döndü ve tüm süreci uzaktan geçirdik. Kişisel olarak çok seven verdiği değeri sonuna kadar gösteren anlayışlı sabırlı alttan alan bir insandım o da benim bu huylarımı çok beğenirdi. Mezun olduk bir yıl sonra memleketimden 960 km uzağa atandım ve ilk defa gurbete çıktım doğuda köy okulunda görevime başladım. Erkek arkadaşımın ataması 3 sene boyunca tüm çabalara rağmen olmadı, sabrettik. İlişkide çok büyük fedakarlıklar yaptım maddi manevi her durumda yanındaydım o da beni hiç bırakmadı. Neyse, benim doğuda 3.yılımdı o da atandı. Askere gitmeden önce yanıma gelip evlenme teklifi etti. Askerliği bittiği gün yine bana geldi. Yani askerdeyken beni sevdiğini hiç olmadığı kadar çok hissettim onu çok sevdiğimi hissettim. Sonrasında yaşadığım bölgedeki zor şartlar beni 3 yıl boyunca çok yıprattı. O eski anlayışlı, sabırlı, sevecen güler yüzlü hallerim gitti; yerine tahammülsüz, anlayışsız, sabırsız, mutsuz bir insan geldi. İlişkimizdeki uzaklık zaten yıllardır aynı devam, bir de ailemden uzaklaşmam yapayalnız kalmam, sevgilimin atanma çabaları derken ben tükendim. İlişkimizde sürekli kavga çıkaran anlayışsız birine dönüştüm. Evlilik planları çeyiz alışverişi bana iyi geliyordu ama eşim bazı erkekler gibi bu konuları hiç sevmeyen biriymiş. Daha doğrusu plan yapmayı sevmezmiş hep zamanı geldiğinde konuşuruz modunda. Neyse nişan yapacağız ayrı memleketlerdeyiz bir sürü tartışma yaşadık telefonda. Sonra nişanımız oldu çok mutluyduk birbirimizi kırdığımıza değmedi. Tayinim için nikah yaptık eğer olsaydı düğün öncesi evimi eşyamı ayarlayacaktım tayinim çıkmadı ve önümüzde düğün var. Eşim çok rahat, hallederiz modunda bense endişeli tedirgin. Sık sık saçmasapan sebeplerden kavga ediyoruz ve son tartışmamız düğün salonlarında zar zor yer bulabildiğimiz için oldu. Bir sürü kızdım senin bu rahatlığın yüzünden oldu şöyle böyle.. Yine telefonda birbirimize girdik ve ilk defa birbirimizi bu kadar çok kırdık. İkimiz de saygısızlaştık. Eşim her zaman özür dileyen hemen barışan taraftır ama ben çok uzatır başına kalkar bir insan oldum. Artık hemen soğuyorum iletişimi koparıyorum. Uzakta olduğumdan mıdır bilmiyorum duygularım darmadağın oluyor sanki onu hiç sevmiyormuşum gibi ama aksine kavga edince zırıl zırıl ağlıyorum. Bu durum beni çok üzüyor. Önümüzde düğün var eşim bana “Seninle her hafta kavga ederiz bir ömür kavgayla geçer artık” dedi. Benim bu hale gelmemde yaşadığım yerin zor şartları ve 6 senelik ilişkiyi uzaktan yürütmemizdeki yorgunluk var. Ama soruyorum size hanımlar. Evlilik öncesi çiftler böyle mi olurmuş o güzel huzurlu günlerimiz nerede çok özlüyorum o hallerimi… Kendime kızıyorum neden sakin, rahat, güler yüzlü eski halime dönemiyorum. Neden bu kadar tahammülsüzleştim, yaşadığım hayattan haz alamıyorum. Bu şekilde eşimin de gözünde güçsüz, geçimsiz bir kadın oluyorum. Hem kendime hem ona her şeye kızıyorum. Bazen iyiyim ama genelde mutsuzum. Eşimle huzurlu mutlu sevgi dolu yaşamak eğlenmek istiyorum ama enerjim yok. Bana biraz moral biraz geçim ve evlilik tavsiyesi verir misiniz? Şu duygularımı paylaşacağım kimse yok.
Düğün aşamasında biz de çok kavga ettik gelinlik, düğün salonu vs. Saçma sapan sebeplerdi, eğer daha önemli sorunlarınız yoksa bunlar geçiyor düğünden sonra, biraz rahatlayın herşey dört dörtlük olmak zorunda değil, anı yaşayın...
 
Çok güzel yazmışsınız teşekkür ederim dikkate alacağım. Bendeki yıpranmışlığa üzülüyorum yaşantımı olumsuzlukları kişiliğime ve ilişkim yansıdı her şey yordu acaba bir araya gelince de böyle tahammülsüz mü olacağım korkusu başladı
7 yıl atanmak için emek veren biri olarak sizi daha iyi anlıyorum. Bir çok duyguyu korkuyu endişeyi bende yaşadım, ben bir mülakatta elendikten sonra görüştüğüm kişiden destek beklerken bana 'ee şimdi koca parası mi yiyeceksin' demişti. Beni diz daha anlarsınız neler hissettiğimi o durumda. Hiç bir şey demedim insan zamanla daha olgun tepkiler veriyor taş üstünde taş koymazken bir şey demedim ve ilk fırsatta ilişkiyi bitirdim. Olumsuzluklar kötü değildir size insanları gösterir ve kendinizi tanırsınız.🙃
Cevremde çok insan olduğu için biliyorum tartışan çok kişi var ben takı kavgası yapanda gördüm, instayacicek fotosu koyucam diye cicek almadın kavgası yalan da gördüm. Kavga etmeyen görmedim. Umarım keyifli geçer bu yolculuğunuz🍀
 
11 seneden sonra evlendik. 5 senesi uzak mesafe.
3,5 senesi nişanlılık.
Ama mobilya alırken bile hayal kurup alamadık. Bizim dışımızda herşeyle çok sorumlu tutulduk kendimizle ilgilenemedik bile. Yılların verdiği bir yorgunluk da vardı. Aslında müthiş iyi arkadaştık. Düğüne çok az bir zaman kala çok kötü kavga ettik. Dedim bu sefer ayrıldık. Ne oldu paşa paşa evlendik :KK70: iyi ki de evlendik. İlk sene aileler arası dengeyi sağlamakla geçiyor sonrası fıstık gibi. Elbette iniş çıkış olacak her ilişkide olduğu gibi...
Bu kavgalar sırasında karakterini analiz edin. Öfke sorunu, yalan vs... Ona göre adım atarsınız.
Anlattıklarınızdan anladığım aradaki uzaklıklar ve belirsizlikler tedirgin edip mutsuz etmiş.
Ne güzel anlatmışsınız. Biz de tartışma yokken şakalar komiklikler iyi anlaşan iki arkadaşız birbirimizin dilinden anlıyoruz bir arada olmamak için hiçbir sebep yokken şartların bizi halen ayrı tutuyor olması, etrafta mutlu çiftler, yaşanılan ortamın şartları, aradaki 900 km mesafe üzerimdeki stres duygusal yorgunluk kavga ettikçe bendeki bu duygusal kopukluk üzüyor eşime karşı da kavgacı geçimsiz bir insan oldum kendime kızıyorum en çok
 
7 yıl atanmak için emek veren biri olarak sizi daha iyi anlıyorum. Bir çok duyguyu korkuyu endişeyi bende yaşadım, ben bir mülakatta elendikten sonra görüştüğüm kişiden destek beklerken bana 'ee şimdi koca parası mi yiyeceksin' demişti. Beni diz daha anlarsınız neler hissettiğimi o durumda. Hiç bir şey demedim insan zamanla daha olgun tepkiler veriyor taş üstünde taş koymazken bir şey demedim ve ilk fırsatta ilişkiyi bitirdim. Olumsuzluklar kötü değildir size insanları gösterir ve kendinizi tanırsınız.🙃
Cevremde çok insan olduğu için biliyorum tartışan çok kişi var ben takı kavgası yapanda gördüm, instayacicek fotosu koyucam diye cicek almadın kavgası yalan da gördüm. Kavga etmeyen görmedim. Umarım keyifli geçer bu yolculuğunuz🍀
Üzüldüm hakkınızda hayırlısı olsun. Ben eşim atanana kadarki süreçte kitaplarını bile alıp gönderdiğim oldu habersizce maddi manevi hep yanındaydım belki de zor durumda olduğu için ona destek olmak moral vermek ve bir yerlere varacağımızı düşünmek bana iyi geliyordu şimdi çok şükür işinin başında şartlarımız aynı evlenmemiz için engel kalmadı bu yüzden her fırsatta tartışıyoruz galiba. Belki sıkılıyoruz belki uzaklığın etkisi ilk senemizde çok özlerdim şimdi alıştım insan özlemeye alışır mı bunu da sorguluyorum
 
Düğün aşamasında biz de çok kavga ettik gelinlik, düğün salonu vs. Saçma sapan sebeplerdi, eğer daha önemli sorunlarınız yoksa bunlar geçiyor düğünden sonra, biraz rahatlayın herşey dört dörtlük olmak zorunda değil, anı yaşayın...
Teşekkür ederim yorumunuz için. Yan yana geldiğimizde çok iyi oluyoruz ama uzaklaşınca hiç eski sakinliğim yok her fırsatta tartışma oluyo genelde ben başlatıp onun da sabrını taşırana kadar uğraşıyorum eşim sessiz kalıp mesaj arama vs. bi süre uzak duruyor sonra hiçbir şey olmamış gibi konuşuyor ben de bunu yapamıyorum uzatıyorum böyle devam ediyor. Neden böyleyim diyorum uzaklık mı sinir yapıyor özlemek mi neden tahammülsüzüm. İleriki zamanda çocuğumuz olsa ben nasıl her şeyi kontrol altında tutacağım hem iş hem ev hem çocuk hem kişisel bakım gözümde büyüyor sanki. Heves bulamıyorum kendimde. Hayallerim vardı evleneceğiz gezeceğim çocuklarımız olacak.. Gurbete gelip yalnız kalınca 3 yıl oldu değiştim bulunduğum yerdeki imkansız, uzaklık, kimseyi tanımamak psikolojimi yıprattı farkındayım. Psikoloğa gitmeyi çok düşündüm ilaç kullanmamak için vazgeçtim. Önce kendi içimde mutlu olmak istiyorum yaşamaktan keyif almak hayaller kurmak enerji dolu olmak.. 28 yaşındayım enerjim yok sanki. Toparlanmak istiyorum..
 
Bana ilişki uzadıkça tahammül bitiyor gibi geliyor atanmışşınız bu kadar uzatmanın manası bana göre yoktu ama tabi herkesin kendi hayat koşuşturmacası. Kavga edince öyle hisler hissetmeniz normal ve biraz uzak olduğu için tahammül de bitmiş
 
Teşekkür ederim yorumunuz için. Yan yana geldiğimizde çok iyi oluyoruz ama uzaklaşınca hiç eski sakinliğim yok her fırsatta tartışma oluyo genelde ben başlatıp onun da sabrını taşırana kadar uğraşıyorum eşim sessiz kalıp mesaj arama vs. bi süre uzak duruyor sonra hiçbir şey olmamış gibi konuşuyor ben de bunu yapamıyorum uzatıyorum böyle devam ediyor. Neden böyleyim diyorum uzaklık mı sinir yapıyor özlemek mi neden tahammülsüzüm. İleriki zamanda çocuğumuz olsa ben nasıl her şeyi kontrol altında tutacağım hem iş hem ev hem çocuk hem kişisel bakım gözümde büyüyor sanki. Heves bulamıyorum kendimde. Hayallerim vardı evleneceğiz gezeceğim çocuklarımız olacak.. Gurbete gelip yalnız kalınca 3 yıl oldu değiştim bulunduğum yerdeki imkansız, uzaklık, kimseyi tanımamak psikolojimi yıprattı farkındayım. Psikoloğa gitmeyi çok düşündüm ilaç kullanmamak için vazgeçtim. Önce kendi içimde mutlu olmak istiyorum yaşamaktan keyif almak hayaller kurmak enerji dolu olmak.. 28 yaşındayım enerjim yok sanki. Toparlanmak istiyorum..
Aynı yaştayız ve meslektaşız, sizi çok iyi anlıyorum, ben de atandığım yeri sevemedim bir türlü çünkü çalışma şartları ağır, ben de aynen sizin gibi hissediyorum çalıştığım yerde , hem evlilik telaşı hem de yaşadığınız zor çalışma şartları sizi tahammülsüz yapmış, duygularınızı nişanınızla paylaşın ve onun desteğini alın, konuşmadan ancak birbirinizi anlaş anlarsınız sürekli, biraz dişinizi sıkın ta ki düzenli bir yaşama geçene kadar , evlilik ve çalışma hayatı çok zor hele de çalışma şartları iyi değilse, valla ben dişimi sıkıyorum biran önce başka yere atanmayı iple çekiyorum, siz de sabredin biraz kaygılarınızı azaltın gerekirse psikolijik yardım alın bir uzmandan , umarım herşey gönlünüzce olur 🙃
 
Üzüldüm hakkınızda hayırlısı olsun. Ben eşim atanana kadarki süreçte kitaplarını bile alıp gönderdiğim oldu habersizce maddi manevi hep yanındaydım belki de zor durumda olduğu için ona destek olmak moral vermek ve bir yerlere varacağımızı düşünmek bana iyi geliyordu şimdi çok şükür işinin başında şartlarımız aynı evlenmemiz için engel kalmadı bu yüzden her fırsatta tartışıyoruz galiba. Belki sıkılıyoruz belki uzaklığın etkisi ilk senemizde çok özlerdim şimdi alıştım insan özlemeye alışır mı bunu da sorguluyorum
Alışır elbet hatta o duyguya biraz kapildiginizda bu durumun degismesi sizi rahatsiz eder. Sonucta bunca yil onu bu şekilde sevmeyi öğreniyorsunuz ve bu durum değişecek bunun bile etkisi olabilir. Kendinizi kötü hissettiğinizde tam olarak nasıl bir şey ise bunu yazın daha kolay sebebini öğrenirseniz böylece. Nasıl geliyor hangi duygudasınız neden böyle gibi şeyleri sorarak belli süre sonra cevaba ulaşıyorsunuz.
Calismak sorumluluk evlilikte öyle belkide bu sorumluluk sizin gözünüz de büyüyor bile olabilir. Alıştığınız gibi devam etmek istiyor olabilirsiniz.
 
Bence yoruldum ettim gibi düşünmeniz yanlış.
Aslında bilinçaltınıza bir nevi ‘ben bunları yapmakta haklıyım’ enerjisi verip duruyorsunuz.
Olan olmuş biten bitmiş, eskiden çektiğiniz zorlukları düşünüp neden bu güzel günlerimizi mahvediyorsunuz.
Hem karşınızdaki insana da yazık. O sizi alttan alıyor diye daha tahammülsüz davranıp yazık etmeyin ilişkinize.
İleride bu günleri mutlu hatırlamak sizin olduğu kadar onun da hakkı…
Ve ayrıca eğer gerçekten bu duygu durumunuzu kontrol edemiyorsanız bir uzmanla da konuşabilirsiniz belki daha iyi olur.
Katılıyorum söylediklerinize eşimi de kendimi de üzüyorum önce haklı olduğumu düşünerek tartışma çıkarıp bunu uzatıyorum baktım ki o da kızıyor sesini yükseltiyor ben daha çok yükseliyorum. Böyle sinirli değildim sakin alinlayışlı biriydim. Psikoloğa gitmeyi düşünüp ilaç kullanmamak için vazgeçtim. Bazen gayet iyi mutlu hevesli ama çoğu zaman karamsar mutsuz depresif bi haldeyim. Kendimi güçlü hissederdim her şeyi başarabilirim vs. Eşimle heveslerim vardı şimdi içimde sanki hayata karşı heves yok.
Aynı yaştayız ve meslektaşız, sizi çok iyi anlıyorum, ben de atandığım yeri sevemedim bir türlü çünkü çalışma şartları ağır, ben de aynen sizin gibi hissediyorum çalıştığım yerde , hem evlilik telaşı hem de yaşadığınız zor çalışma şartları sizi tahammülsüz yapmış, duygularınızı nişanınızla paylaşın ve onun desteğini alın, konuşmadan ancak birbirinizi anlaş anlarsınız sürekli, biraz dişinizi sıkın ta ki düzenli bir yaşama geçene kadar , evlilik ve çalışma hayatı çok zor hele de çalışma şartları iyi değilse, valla ben dişimi sıkıyorum biran önce başka yere atanmayı iple çekiyorum, siz de sabredin biraz kaygılarınızı azaltın gerekirse psikolijik yardım alın bir uzmandan , umarım herşey gönlünüzce olur 🙃
Eşim atandıktan sonra rahatladı yalnız yaşıyor okul dışında hep telefonda takılıyor uyuyor bensiz çok sıkıldığını söylüyor telefon sosyal medya iyice alıştı. Bu durumu defalarca konuştum görüntülü konuşurken bile arka planda başka uygulamalarla ilgileniyor öyle uzun uzun konuşmalarımız kalmadı hal hatır sorup kapatıyoruz ben de yalnızlıktan çok sıkılıyorum ama onun gibi yapmıyorum uzun uzun sohbet etmek istiyorum karşılık göremiyorum sonra tartışma çıkıyor beni suçluyor. Ardından bişey olmamış gibi yine komik videolar falan gönderip normale dönüyor. O kadar sıkıldım ki her şeyden. O bu durumun geçici olduğunu söyleyip kafanı dinle keyfine bak film izle diyip kendisi de gayet keyfine bakıyor yıllar sonra atamanın verdiği rahatlık. Ama ben atandığım sırada o yanımda yoktu atama mücadelesi içindeydi onu bekleyen hep ben oldum. Şimdi her şey o kadar monoton ve sıkıcı geliyor ki kendimden bile sıkılıyorum bu durum ne zaman geçer ya da geçer mi bilmiyorum gerçekten
 
Katılıyorum söylediklerinize eşimi de kendimi de üzüyorum önce haklı olduğumu düşünerek tartışma çıkarıp bunu uzatıyorum baktım ki o da kızıyor sesini yükseltiyor ben daha çok yükseliyorum. Böyle sinirli değildim sakin alinlayışlı biriydim. Psikoloğa gitmeyi düşünüp ilaç kullanmamak için vazgeçtim. Bazen gayet iyi mutlu hevesli ama çoğu zaman karamsar mutsuz depresif bi haldeyim. Kendimi güçlü hissederdim her şeyi başarabilirim vs. Eşimle heveslerim vardı şimdi içimde sanki hayata karşı heves yok.

Eşim atandıktan sonra rahatladı yalnız yaşıyor okul dışında hep telefonda takılıyor uyuyor bensiz çok sıkıldığını söylüyor telefon sosyal medya iyice alıştı. Bu durumu defalarca konuştum görüntülü konuşurken bile arka planda başka uygulamalarla ilgileniyor öyle uzun uzun konuşmalarımız kalmadı hal hatır sorup kapatıyoruz ben de yalnızlıktan çok sıkılıyorum ama onun gibi yapmıyorum uzun uzun sohbet etmek istiyorum karşılık göremiyorum sonra tartışma çıkıyor beni suçluyor. Ardından bişey olmamış gibi yine komik videolar falan gönderip normale dönüyor. O kadar sıkıldım ki her şeyden. O bu durumun geçici olduğunu söyleyip kafanı dinle keyfine bak film izle diyip kendisi de gayet keyfine bakıyor yıllar sonra atamanın verdiği rahatlık. Ama ben atandığım sırada o yanımda yoktu atama mücadelesi içindeydi onu bekleyen hep ben oldum. Şimdi her şey o kadar monoton ve sıkıcı geliyor ki kendimden bile sıkılıyorum bu durum ne zaman geçer ya da geçer mi bilmiyorum gerçekten
Bence karşı tarafın vurdum duymaz halleri sizi korkutuyor gibi , hiç bu konuda konuştunuz mu kendisi ile..
 
Bence karşı tarafın vurdum duymaz halleri sizi korkutuyor gibi , hiç bu konuda konuştunuz mu kendisi ile..
6 senedir defalarca konuştuk tartıştık bu durumda olmamın en büyük sebebi bu zaten ama ben yine de kendimde kabahat bulup düzelmeye uğraşıyorum. Eşim her şeyin vakti yaklaştığında konuşulması taraftarı kafasındakileri asla bilemem paylaşmaz ben de her şeyimi konuşur paylaşırım o sadece dinler ya da konuyu kapatır böyle ola ola ne düğün konusunu konuşma hevesim kaldı ne çeyiz alma ne evlilik. Karşımda benimle aynı heyecanı sevinci göstermeyen "herhalde duygularını içinde yaşıyor" biri oldu. Ben de son yıllarda kendimi çok geri çektim tartışa tartışa artık ne konu açıyorum ne hevesli davranıyorum. O da bendeki durumun farkında bile değil tamamen psikolojimin bozulduğunu huysuz geçimsiz sinirli biri olduğumu söylüyor. İyi zamanlarımızda duygularımı açsam biraz dinliyor sonra bu günler geçecek çok güzel günlerimiz olacak az kaldı diyip konuyu kapatıyor hiç dert dinleyemiyor. Telefonda kavga etmek çok zor gerçekten hiçbir sorun çözüme kavuşmuyor ya telefonlar surata kapatılıyor ya soğuk davranıyorum o bir süre sonra normale dönüyor ama ben dönemiyorum. Öfkemi kontrol edemiyorum ve daha geçenlerde çok iyiydik son bir haftadır küçücük bir tartışmayı büyüttük bendeki bu soğukluk geçmedi. Hem arasın mesaj atsın istiyorum hem konuşmak istemiyorum iyice kafayı yedim artık...
 
Evlilik öncesi hevesli ve heyecanlıydık biz de sizin aksinize ve evlendikten sonra da çok mutlu olacağımı düşünmüştüm olmadı sizin şu an şikayet ettiğiniz şeyleri yaşıyorum. Gözünüzü korkutmak istemem ama inanın evlendikten sonra beter bir hal alıyor. Umursamazlık suskunluk telefon bağımlılığı uzun uzun sohbet edememe planların paylaşılmaması bu adam şimdi böyleyse evlenince değişir mi sizce. Bizde uzaktan yürütüp evlendik şimdi anlıyorum ki o zaman daha mutluydum görmedim çünkü bazı şeyleri ama sizde adam şimdiden belli ediyor kendini.
 
6 senedir defalarca konuştuk tartıştık bu durumda olmamın en büyük sebebi bu zaten ama ben yine de kendimde kabahat bulup düzelmeye uğraşıyorum. Eşim her şeyin vakti yaklaştığında konuşulması taraftarı kafasındakileri asla bilemem paylaşmaz ben de her şeyimi konuşur paylaşırım o sadece dinler ya da konuyu kapatır böyle ola ola ne düğün konusunu konuşma hevesim kaldı ne çeyiz alma ne evlilik. Karşımda benimle aynı heyecanı sevinci göstermeyen "herhalde duygularını içinde yaşıyor" biri oldu. Ben de son yıllarda kendimi çok geri çektim tartışa tartışa artık ne konu açıyorum ne hevesli davranıyorum. O da bendeki durumun farkında bile değil tamamen psikolojimin bozulduğunu huysuz geçimsiz sinirli biri olduğumu söylüyor. İyi zamanlarımızda duygularımı açsam biraz dinliyor sonra bu günler geçecek çok güzel günlerimiz olacak az kaldı diyip konuyu kapatıyor hiç dert dinleyemiyor. Telefonda kavga etmek çok zor gerçekten hiçbir sorun çözüme kavuşmuyor ya telefonlar surata kapatılıyor ya soğuk davranıyorum o bir süre sonra normale dönüyor ama ben dönemiyorum. Öfkemi kontrol edemiyorum ve daha geçenlerde çok iyiydik son bir haftadır küçücük bir tartışmayı büyüttük bendeki bu soğukluk geçmedi. Hem arasın mesaj atsın istiyorum hem konuşmak istemiyorum iyice kafayı yedim artık...
Sizin en büyük sorununuz iletişim ve nisanlınız biraz rahat , evlenince de bu konular sizi rahatsız edebilir, bunları güzelce çözmeye çalışın, evlilikte daha kötü oluyor bu iletişim sorunu..
 
X