Çok travmatik bir doğum yaşamışsınız, bunun üzerine böyle hissetmeniz çok normal. Bu kesinlikle kötü bir insan ya da anne olduğunuz anlamına gelmiyor. Pek çok insan benzer şeyler yaşıyor. Ben de yakın zamanda doğum yaptım, doğumdan on gün kadar önce ebe ile buluştum tek tek bana normal doğumda olabilecek ihtimalleri anlattı. Oğlum iri ve koca kafalı bir bebekti, o yüzden doğumum zor geçti, tam doğacağı sırada kakasını yaptı, çok dikişim oldu falan ama ne olacağını az çok bildiğim için sizin kadar çok korku yaşamadım. Doğumdan sonra çok iyi hissediyordum hatta. Ne zamanki hastaneden çıktım, ilaç olmadan o dikişlerin acısı vurdu o zaman zorlanmaya başladım. Sonra ilk bir kaç gün sütüm az geldi, oğlum bir türlü doymadı devamlı ağladı. Hemşireler mama takviyesi yapın dediler, ben çevremin gazı ile mama vermedim, sarılık oldu yavrum. Öyle olunca da ben kötü bir anneyim ilk günden hasta ettim bebeğimi ben nasıl bakacağım diye ağlamalara başladım, çok kötü günlerdi.
Sonra bebeğim iki aylıkken bir gece ağladı diye kalktım yine. Gözlerini açtı, beni görünce ağlamayı bırakıp küçücük bir gülücük attı. İşte o an kabullendim ben çocuğumu tam anlamı ile. Benim onun için uğraştığımı, yanına gelince ona bakacağımı, güvende olduğunu öğrenmiş yavrum, öğrenmiş ki böyle gülüyor beni görünce susuyor düşüncesi kapladı beynimi. O düşünce ile ben bebeğimi kabullendim ve rahatladım. Bu arada fiziksel olarak da daha iyiydim, ağrılarım falan epey azalmıştı. Şimdi oğlum 3 aylık oldu, her geçen gün daha iyi hissediyorum kendimi.
Bu süreç herkes için farklı, bende 2.5 ay sürdü, kiminde 40 gün sürer, kiminde altı ay bir sene. Eğer bu hisler sana çok ağır geliyorsa profesyonel yardım almakta da utanılacak hiç bir şey yok, önce sen iyi olacaksın ki bebişin de iyi olsun.