Ben doğumumu asla unutamam. Bir gün önceden sancı çekmeye başladım evde sabaha kadar uyuyamadım kasılmalar oluyordu ama adet sancısı gibi, çok şiddetli değil. Yalancı sancidir dedim tahmin etmedim doğum yapacağımı.
Nişan geldi ben de acaba nişan mı yoksa kan mı kötü birsey olabilir diye hastaneye gittim özele. Direkt yatisimi yaptılar 3 cm aciklik var dediler. Çatı muayenesi filan yapmadılar hiç. Yatışimi yaptılar. Ben nasıl mutluyum ama doğum o kadar kolay ki Güle oynaya bebeğim doğacak sonunda kavusucam diye girdim odaya.
Lavman yaptılar. Sonra suni sancı için geldiler ben de istemiyorum dedim. Hemşire ikna etti böyle günlerce sancı cekersin gel bir kaç saatte doğur dediler ben de kabul ettim ama hiç niyetim yoktu. Keşke dinlemeseydim. Taktilar. Yaklaşık yarım saat içinde bana bir sancılar girmeye başladı. Zaten çok zayıfım yaşım küçük diye basaramam kafasıyla girmiştim ama çocuk benim kararimi bekler mi geldi işte.
Gelen muayene ediyor giden muayene ediyor alttan insan rahatsız oluyor ama inanır misiniz o kadar büyük bir sancı vardı ki hiç birşey hissetmiyordum.
Idrarı bosalttilar bebeğin gelişini engellemesin diye ben böyle birşeyin yapıldığını bilmiyordum kimse de anlatmadı bana psikolojim bozulmuştu. Idrar deliğine cubuk gibi birsey sokuyorlar. Hala ne olduğunu bilmiyorum araştırmak bile istemiyorum.Üstümde önlük altımda yetişkin bezi kurbanlık koyun gibiyim. Bi odama bi dogumhaneye muayene için.
Ben zannediyorum bebek suyla birlikte gelecek. Doktorum baktı sonra o da cubuk gibi birsey soktu benim suyu patlattı mı. Ben kızdım ona neden bana sormadan yapıyorsun diye. Bebek daha hızlı gelirmiş. Ama insan bi bilgilendirir zaten sancı yüzünden şok geçiriyordum. Sanci 30 saniye sürüyor. 50 saniye nefes alabiliyordum. Dakika bile değil dinlenme sürem. Ve 7 saat sürdü. Her bir dakikası benim için ölüm gibiydi kendimden geçmiştim gözlerim kayiyordu artık. Sezaryene alın diye yalvardim ama bebek geliyor az kaldı diye diye almadılar.
En son dogumhaneye indim doktor geldi. Ikın diyor gözüm öyle korktu ki o sancidan ikinmaya cesaretim yok canım aciyacak diye daha fazlasını kaldiramazdim. Meğer hissetmiyormuşsun zaten bebeğin çıktığını. Sancı gelince Ikın dedi geliyordu yapamiyordum en sonunda ebeler bastırdı tepeden karnima allah nefessiz kaldım. Nefes alınca bebek geri kaciyormus. Ben de zannediyordum bebegi ittiriyorlar nerden bileyim nefesimin kesilecegini gozlerim portledi resmen nefessiz kalmaktan beynim patlayacak gibi oldu. Gözlerim karardı cekildiler derin nefes aldim ve en son dediğim nolur beni kurtarın oldu. Hayatimin en guzel gununde kabus
yaşadım.
Sonra doktor iğne yapmış vajinaya kesmek için. Igneyi hissetmedim bile zannettim beni canlı canlı kesti. Kesmesiyle bir daha bastırdılar tepeden dedim meltem tamam sonun geldi. Derken Kızım doğdu.
Ben kaç ay heyecanla beklediğim Bebeğimi görünce korkudan tir tir titredim bana bu acıyı çektiren bu muydu diye. Lütfen yargılamayın kafayı yedim desem yeridir. Eminim sezaryen de çok zordur ama en azından insan kendi yavrusundan da Korkmaz yani. Öyle bir aciydi ki asla unutamam. Biraz unutmuş olabilirim şiddetini ama hatırlıyorum beni o hale soktuysa herkesi de sokmuştur.
Doğum sonrası çok hızlı toparlandım ama dedigim gibi psikolojim bozuldu o olayda ve Karnımı da inik gördükçe çok ağladım Bebeğimi benden aldılar diye. Sanki yanimdaki bebek başkasının bebeği de alıp gidecekler ben de uykuma kaldığım yerden devam edecekmisim gibi geliyordu. Çok zor oldu alışmam. Evde cekseydim sancıyı daha kolay geçerdi eminim. Son raddede o suni yi almış olsaydım bu kadar kötü olmayacaktim. Kendimi çok geç anne gibi hissetmeye başladım. Hamileyken resmen anne olmuştum. Doğumdan sonra bütün hayallerim suya düştü.
Kime sorsam kendini anne gibi hissediyor musun diye tabi ki öyle saçmalık mi olur diye tepki aldım kimseye anlatamadım ben çok abartiyorum Candan can çıkıyor tabi zor olacak diyorum ama yok bir yandan da unutamiyorum. Allahtan zamanla geçti ama ben o kafada kalsaydım belki hiç atlatamayacaktim. Kendi kendime toparlanmaya çalıştım kendimi dibe suruklemeyi sevmem. Aslinda hala aklima geldikce kotu oluyorum. Kızımın kardeşi olsun çok isterdim ama sanırım tek çocuk olarak kalacak. Ikinci üçüncü çocuğu yapabilenleri cesaretinden öpesim geliyor. Buraya yazmayı düşünmüyordum ama çok baktım benim gibi birsey yaşayan var mı diye de bulamadım yazmak istedim.
Benim gibi doğumdan korkan ve kendini toparlayamayan oldu mu? Kendinizi nasıl toparladiniz ne kadar sürdü toparlanma süreciniz? Paylaşırsanız çok sevinirim❤
Sanırım doğumunuzun üzerinden çok süre geçmedi. Ben de postpartum depresyon yaşadım, hala daha yaşıyorum 20 ay olacak. Ama herkes bir değil ben üstüne doğum sonrası inanılmaz desteksiz kalmıştım. Ancak yaşadıklarımdan öğrendiğim kadarıyla size bir kaç şey söyleyebilirim sanırım. Bunlar biraz da keşke bana söyleselerdi dediklerim.
1. Doğumdan sonra da sancım oldu bir süre ve ben her defasında çılgınlar gibi ağlıyordum yine mi doğuracağım diye, deli saçması gibi ama o korkuyu iyi bilirim ve emin olun birincisi bu his zamanla geçecek çok azalacak günden güne.
2. Zorlandığınız zaman onlar düşünmeli diye düşünmeden, benden başka kimse bebeğime bakamaz zannetmeden herkesten yardım isteyin. 1 saat bakar mısın 2 saat gelir misin vs. Deyin mutlaka.
2. Göbeğiniz günden güne güzelleşecek. Göğüslerinizin zamanla sarkması kesinlikle bitecek. Ha tabi eski fit beden için ilerde güzel bir pilates lazım olacak. Telaşlanmayın 3 4 ay yeterli.
3. Uykunuza çok dikkat edin, önce hormonlardan gelen uykusuzluk gücü zamanla depresyonunuzu tetikleyebilir, hatta bazen aklınızda zayıflık mı oluştu sanacaksınız, ama öyle bir şey yok dikkatiniz tek öğede olduğu için olacak. O yüzden eminim bebekle ilgili çok bakım videosu izlemişsinizdir ama önceliğiniz gece emmesinden 9. Aydan başlayarak bebeği kesmek olmalı. Gündüz değil gece.
4. Cinsel arzularınız dalgalanabilir, bu sizde bir azalma olduğu anlamına gelmeyecek. süt geldiği sürece sütün tüm lohusalık belirtilerini hep varedebileceğini ve hormon seviyenizle oynayabileceğinizi bilin. Zamanla daha da düzelecek.
5. Doğurmak korkusu zamanla yerini hamilelik sevgisine bırakacak.
6. Her doğum aynı zamanda ölüm anksiyetesi demektir, çok zorlanırsanız terapi almaktan ve HATTA ilaç kullanmaktan sakın çekinmeyin. Bebeğimin sütüne karışır diye antidepresan kullanmadığım her zamana inanılmaz üzülürüm hala. Oysa iki haftalık kullanım bile yüzde 70 semptomlarımı azaltmıştı. Tabi ruhen çok zorda hissediyor ve başedemiyorsanız.
İlk aklıma gelenler bunlar oldu. Şunu da unutmayın; siz o bebek için en iyi annesiniz.