Ben lise stajında iken platonik bir aşkım vardı. Ay ofislerimiz karşılıklı onu masasında dosyalar içinde öyle karizmatik görünce nasıl kalbim carpardı. Sonra birgün baktım bu asansöre bindi yanında ofis arkadaşı. O sırada asansöre binsem mi binmesemmi diye düşünüp bir attım kendimi kapanan otomatik kapıyı görmemiştim bile. Önce kafama otomatik kapı çarptı o siddetle asansörün kenarına çarptı tekrar otomatik kapıya derken benim kafa defalarca dong dong diye kapı arasında gidip geldi. Beni bir el tutup asansörun içine cektide gitgel den kurtuldum. Asansör üst kata çıktı ben taaaaa yerin -10. Katına gottim. Arada iyi misiniz diye sesler duydum ama kafamı hiç kaldırmadım.
Hayatımım ilk ve son platonik aşkı oldu. Bidaha beni görmesin diye ofisinin önünden bile gecmedim. Ay niye bilmem aklıma gelir hep platonik aşk diyince yine utandım