- 6 Ocak 2013
- 293
- 78
- 123
Herkese merhabalar,
Benim 17 aylık bir kızım var. Doğduğundan beri sakin denebilecek bir bebek. Benim sorunum kendimle ilgili aslında. Doğum yaptığımdan beri yanlız büyütüyorum bebeğimi. Ailem başka bir şehirde. Annemi 7 yaşında kaybettim ve bir üvey annem var ama ablam gibi, çok seviyorum ama çalıştığı için kalamadı yanımda. Kayınvalidem yan apartmanda yaşıyor ama bana çok faydası yok bebek anlamında. ( Uzun süre yemeklerimi yaptı, hakkını yiyemem). Bebek doğduğundan beri eşimle sıkıntılar yaşıyoruz. Kendisi üniversiteyi bitirmek için 3 yıl önce işten ayrılmıştı. ( 2 yıllık okulu 4 yıllığa tamamlamak için). Geçtiğimiz haziran da okulunu bitirdi ve iş arıyor. Ama henüz bulamadı. Ben de bebeğime kendim bakmak için işten ayrıldım. Maddi anlamda kayınvalidem destek oluyor bize sağolsun. Ama eşimin ailesiyle ilgili sorunları çok fazla. Hatta evliliğimizin başından beri devam eden sorunlarla da mücadele ediyorum. Bu sorunlar nedeniyle kendisi çok asabi ve lohusalık döneminden bu güne kadar bana çok anlayışlı davrandığı söylenemez. Bütün gün uyuyor. Dediğim gibi çocuk doğduğundan beri alt değiştirmesinden parka götürmesine kadar herşeyiyle birebir ben ilgileniyorum. Bu yüzden yoruluyorum ve çok geriliyorum. O yüzden arada bebeğime de bağırıp kızıyorum ve istemeden onu da üzüyorum. Bu aralar artık iyice hareketli ve ben elimden geldiğince onun istediklerini yapmaya çalışıyorum. Ona her kızdığımda oturup bir saat ağlıyorum. Öfkemi kontrol edemiyorum bazen ve bu beni çok üzüyor. Eminim bana şu anda çok kızanlar vardır bu yazıyı okuyorsanız. Çünkü ben de kendime çok kızıyorum. Kasım ayından kızımla beraber babamların yanına gittik ve 1.5 ay kaldık. Değişiklik bana biraz iyi geldi ama orada da babam ve üvey annem çalıştığı için yine evde hep kızımlaydım. Biraz daha iyiydim ama eve gelince ilk 15 gün çok güzeldi. Şimdi bu aralar yine bir gerginlik var üstümde. Dediğim gibi eşim bu gerginliklerde bana yardımcı olmak yerine beni eleştirmeyi tercih ediyor. Ona sorsanız o elinden geleni yapıyor. "Ben gerginken üstüme gelme nolur" diyorum anlamıyor. Beni de geriyorsun deyip duruyor. Kavga ediyoruz çoğu zaman. Ben bunalmış durumdayım ve en çok da kızıma yansıttığım için o kadar üzülüyorum ki kendimden nefret ediyorum. Ben iğrenç bir anneyim diyorum kendi kendime. Biraz önce yine altını değiştirirken defalarca yatırdım kalktı ve ben sinirlenip kızdım bağırdım. Sonra da o uyuyunca oturup ağladım yine. Bunları yaşayan var mı? Ben çok kötü bir annemiyim? Kızım benden nefret ediyor mudur? Bu sorular var kafamda hep. Acaba bir profesyonel destek almalı mıyım sizce? Ne yapmalıyım bir fikir verin nolur?
Benim 17 aylık bir kızım var. Doğduğundan beri sakin denebilecek bir bebek. Benim sorunum kendimle ilgili aslında. Doğum yaptığımdan beri yanlız büyütüyorum bebeğimi. Ailem başka bir şehirde. Annemi 7 yaşında kaybettim ve bir üvey annem var ama ablam gibi, çok seviyorum ama çalıştığı için kalamadı yanımda. Kayınvalidem yan apartmanda yaşıyor ama bana çok faydası yok bebek anlamında. ( Uzun süre yemeklerimi yaptı, hakkını yiyemem). Bebek doğduğundan beri eşimle sıkıntılar yaşıyoruz. Kendisi üniversiteyi bitirmek için 3 yıl önce işten ayrılmıştı. ( 2 yıllık okulu 4 yıllığa tamamlamak için). Geçtiğimiz haziran da okulunu bitirdi ve iş arıyor. Ama henüz bulamadı. Ben de bebeğime kendim bakmak için işten ayrıldım. Maddi anlamda kayınvalidem destek oluyor bize sağolsun. Ama eşimin ailesiyle ilgili sorunları çok fazla. Hatta evliliğimizin başından beri devam eden sorunlarla da mücadele ediyorum. Bu sorunlar nedeniyle kendisi çok asabi ve lohusalık döneminden bu güne kadar bana çok anlayışlı davrandığı söylenemez. Bütün gün uyuyor. Dediğim gibi çocuk doğduğundan beri alt değiştirmesinden parka götürmesine kadar herşeyiyle birebir ben ilgileniyorum. Bu yüzden yoruluyorum ve çok geriliyorum. O yüzden arada bebeğime de bağırıp kızıyorum ve istemeden onu da üzüyorum. Bu aralar artık iyice hareketli ve ben elimden geldiğince onun istediklerini yapmaya çalışıyorum. Ona her kızdığımda oturup bir saat ağlıyorum. Öfkemi kontrol edemiyorum bazen ve bu beni çok üzüyor. Eminim bana şu anda çok kızanlar vardır bu yazıyı okuyorsanız. Çünkü ben de kendime çok kızıyorum. Kasım ayından kızımla beraber babamların yanına gittik ve 1.5 ay kaldık. Değişiklik bana biraz iyi geldi ama orada da babam ve üvey annem çalıştığı için yine evde hep kızımlaydım. Biraz daha iyiydim ama eve gelince ilk 15 gün çok güzeldi. Şimdi bu aralar yine bir gerginlik var üstümde. Dediğim gibi eşim bu gerginliklerde bana yardımcı olmak yerine beni eleştirmeyi tercih ediyor. Ona sorsanız o elinden geleni yapıyor. "Ben gerginken üstüme gelme nolur" diyorum anlamıyor. Beni de geriyorsun deyip duruyor. Kavga ediyoruz çoğu zaman. Ben bunalmış durumdayım ve en çok da kızıma yansıttığım için o kadar üzülüyorum ki kendimden nefret ediyorum. Ben iğrenç bir anneyim diyorum kendi kendime. Biraz önce yine altını değiştirirken defalarca yatırdım kalktı ve ben sinirlenip kızdım bağırdım. Sonra da o uyuyunca oturup ağladım yine. Bunları yaşayan var mı? Ben çok kötü bir annemiyim? Kızım benden nefret ediyor mudur? Bu sorular var kafamda hep. Acaba bir profesyonel destek almalı mıyım sizce? Ne yapmalıyım bir fikir verin nolur?