eşimle aynı okulda öğretmenlik yaparken tanıştık.önceleri birbirimizden hiç hoşlanmamıştık,hatta onu öğrencilere sert davranıyor diye müdüre bile şikayet etmiştim:).sonra ilçeye gelen bir tiyatro oyunu bahanesiyle görüşmelerimiz başladı ve 3 ay içinde nişan,nikah ve düğün..ilk iki yıl çocuk istemedik ama sonra ikimizde öyle çok seviyorduk ki çocukları niye bizimde olmasın dedik..korunmayı bıraktığım ilk ay hamile kaldım..çok mutluyduk,inanamıyorduk.doktora gittim hemen,ikiz bile olabilir dedi daha da mutlu olduk.herkese haber verdik..bir hafta sonra kontrolüm vardı ama geçmek bilmedi o yedi gün.içimde bir ateş vardı,sürekli ağlıyordum.kontrol günü geldi,ultrasona girdim ve doktor "Allah Allah” demeye başladı.eşim gözleri pırıl pırıl ikiz mi diye sordu ama ben anlamıştım bir sorun olduğunu.zaten hep hissetmiştim.doktor gelişmemiş bebeğiniz dedi ve kan tahlili istedi.değerim yükseliyordu oysaki.bu sefer dış gebelik dedi ve beni o iğrenç ultrasona yolladı.vajinal olarak ilk ultrason deneyimimdi ve tam 40 dk.sürdü.dış gebelik olmadığı tespit edildi.bir hafta bekleme süresi verildi ve tekrar gittiğimde kese kaybolmak üzereydi ve gelişmeyen gebelik tanısıyla kürtaj oldum.hayatımın en zor günleriydi.ilk gözağrım beni bırakıp gitmişti..sonra bir yıl denedik ama çocuğumuz olmadı.ben hep ilk bebeğimin gidişine ağladım.hamilelik testleri hep negatifti.artık doktora gitmenin zamanıydı,bizden sonra evlenen herkesin iki tane bebeği olmuştu ama bizim elimiz bomboştu.tabii bu arada çevremiz hep soruyordu ne zaman diye!muayene sırasında endometriosis hastası olduğumu öğrendim.sol yumurtalığımda 4 cmlik bir kist vardı.bu ilk yıkımımız oldu.eşimde sorun yok sanırken ondada sperm hareketliliği sorunu olduğu anlaşıldı.bu da ikinci yıkımımız oldu.eşim hemen varikosel ameliyatı oldu.ben ameliyat olmadım bir yıl tedavi gördüm.bu bir yılda7 ay menopoza girdim.sonra rahim filmi ve bir aşılama.ama olmadı..bebeğimiz gelmiyordu işte!en son tüp bebeğe karar kıldık ve Ankara Anatolia
Tüp Bebek Merkezinde Bülent hocayla tanıştık.bütün güler yüzlülüğüyle pozitif enerji verdi bize.çocuğum olmayacak düşüncemi azda olsa giderdi.tedaviye başladık.ilaçlar,iğneler derken yumurtalarım toplandı ve transfer edildi.bekleme süresi olan 12 günü çok heyecansız geçirdim.öyle emindim ki hamile kalamayacağımdan nasılsa test negetif olacaktı.kan verdim,geldim beklemeye başladık.sonucu eşim almaya gitti.telefonda HAMİLESİN dedi ve inanamadım.kan değerim 467 idi ve çok iyiydi.sonra kese görmeye gittik.ikizdi ve bunu kan değerinden dolayı biliyorduk zaten.sonraki kontrolümde bir sürpriz daha bekliyordu bizi.bebeklerim üç tane olmuştu.zaten üç embriyo transfer edilmişti.hem mutluluk hem hüzün yaşadık aynı anda.doktorumun morali çok bozuldu ve birini aldırmamız gerekebilir dedi.kendiliğinden düşmesi için 12 hafta bekledi ama olmadı.meleğim sımsıkı tutunmuştu bana..sonra aralığın son günü.doktor odasındayım ve doktor üçünü de taşıyamazsın,redüksüyon yapalım diyor.önce cinsiyetlerini söylüyor,üçü de erkek.ben zaten biliyorum diyorum,içime doğmuştu hep...ben önce istemiyorum ama sonra eşimde doktorla aynı karara varıyor.bebeğimi,oğlumu bir iğne ile koparıp alıyorlar benden.o an ölüyorum oğlumla birlikte,gözyaşlarım sel oluyor sanki.eşim,ben ve annem sessizce ağlıyoruz.yeni yıla eksik giriyorum..
sonra erken doğum korkularım başlıyor,ikiz ya herkes erken doğurursun diyorlar.kötü hikayeler,yarım kalan mutluluklar dinliyorum ve korkum iki katına çıkıyor.iki haftada bir doktora gitmeye başlıyorum artık.sürekli rahim ağzı boyumu ölçtürüyorum.şükür ki sorun yok.her şey çok iyi gidiyor.ben artık annemde kalıyorum.canım annem bana hiçbir iş yaptırmıyor.öyle güzel bakıyor ki bize..mayıs ayı benim en sevdiğim ay.sonunda mayısa geldik.tabii kasılmalarım artıyor,ilaçlara başlıyoruz.her yanım şiş,iyice ağırlaşıyorum.anneler günüde eşim çok güzel güller getiriyor bana.iki beyaz,bir kırmızı..19 mayıs günü çok iyiyim,hatta öğrencilerimin gösterilerini izlemek için stada gitmek istiyorum ama eşim izin vermiyor.akşam bir duş alıyorum.normalde hep ılık yaparım ve banyoda 10 dkdan fazla kalmam.ama zaten 33.haftama girdim diye rahtım,10 haziranda doğumum var.bundan sonra bir şey olmaz.duştan çıkınca burun kanamam başlıyor ve 6 saat sürüyor.her şeyde doktora koşan ben bu sefer rahatım ve gitmek istemiyorum.babamla bu yüzden kavga ediyoruz.gece 11 ve hala burnum kanıyor.apar topar acile gidiyoruz.hemşireler tansiyonumu ölçüyor ve koşuşturmaca başlıyor.12 de doktorum geliyor hemen.panik halinde ama ben ne olduğunu anlamıyorum.çevre illerde iki tane boş küvözü olan hastane araştırılıyor ama yok.olanlarda beni kabul etmiyor çünkü ölüm riskim varmış.hemen serumlar bağlanıyor ve en son gece 1.30 da Ankarada Başkent Ünv.Hastanesinde yer bulunuyor.hemen ambulansla oraya yollanıyorum.ne yolculuk ama!sanırım hayatımın en uzun ve en kötü yolculuğuydu.eşim önde,annem arkada yanımda.ellerimi sımsıkı tutmuş beni izliyor.farkında değilim ama o anda morarmaya başlamışım.annem öleceğimi düşünmüş ve bana belli etmeden çok güçlü durmayı başarmış.canım annem..sonunda hastanedeyim.hemen başıma bir sürü doktor toplanıyor.fısır fısır bir şeyler konuşuyorlar ve prof. Filiz hanım gelir gelmez doğuma alıyorlar beni.ancak o zaman anlıyorum ki iş ciddi ve ben 33.haftamda burun kanamasıyla gittiğim evime bebeklerimle döneceğim.korku,telaş,sevinç,heyecan..hepsi bir arada şimdi..her yerim titriyor,tüm vücudum.annem ve eşim ağlıyor çünkü bu yol dönüşü olmayan bir yolda olabilir.ama ben bunları bilmiyorum daha.doğumdan iki gün sonra öğreneceğim her şeyi.bebeklerim sağlıkla doğuyorlar nihayet.biri gayet iyi ama diğeri nefes alamıyor.hemen cihaza bağlanıyor.ama iyiler,hayati riskleri yok.bende iyiyim.üç gün hastanede gözetim altında kalıyorum.tanı şu
reeklampsi,yani gebelik zehirlenmesi.eğer benim canım doktorum ki hayatımı önce Allahım’a sonra ona borçluyum,dikkatli davranmasaymış ben ve bebeklerim ölüyormuşuz.sonra bebeklerimi görüyorum.çok minik ama çok güzeller.canlarım benim..3 haftalık küvöz maceramız başlıyor.onları hastanede bırakıp ben eve çıkıyorum.aklımda kalbimde onlarda.neyse ki kötü haber yok,durumları hep iyiye gidiyor.süt sağıp götürüyorum,emzirmeye çalışıyorum.işte anneyim sonunda!bebeklerimiz üç haftanın sonunda bizimleler nihayet.
Şimdi iki ay oldu doğum yapalı,onlara dokunmak,öpmek,koklamak çok güzel..her gün Allahım’a Şükrediyorum bu günleri gösterdiği için..artık yolda görüp soranlara “evet bebeğim oldu,hemde ikiz”diyorum gurur ve sevinçle.anneyim çünkü.evliliğimizin 5.yılında geldi yavrularımız.benim doğum günüm 25 mayıs,yavrularımın ki 20 mayıs..ben artık 20 mayısta doğdum diyorum.ama içimde hep bir yara var,diğer bebeğim için.keşke üçünü de taşıyabilseydim.onu çok özlüyorum,her an aklımda.oğullarımın adını Deniz Oğuz ve Kağan Samet koyduk.Samet giden bebeğim için,onun adı yerine.anlamı doğmamış,doğrulmamış..meleğim gibi..
İşte benim hikayem bu arkadaşlar.sizlerle paylaşmak istedim çünkü burada bir çok şeyi paylaştık.bir çoğumuzun kaderi aynı.anne olmak için çok mücadele veriyoruz.zorlu ve çetin yollardan geçiyoruz,acılar çekiyoruz ama sonunda Allah bebeklerimizi yollasın İnşallah.şimdi geriye baktığımda o acıları çeken ben miyim diyorum,uzaktan izliyorum kendimi.bebeklerimin gelişi kötü anılarımı götürdü.iyi ki geldi yavrularım..darısı isteyen herkesin başına olsun İnşallah.yavrularımız sağlıkla büyüsün..