Nihayet anlaşıldım :) ben de sizin gibiyim. Hiçbir iş yerinde kendimi sabitlemedim. Her daim geleceğim için ne doğruysa ona göre hareket ettim. Hakkım yeniliyorsa, hak ettiğim şekilde çalışmıyorsam işimden ayrıldım. Nihayetinde artık bir oğlumuz var. Onun geleceğini düşünmek zorundayız. Maalesef ki ben tek başıma düşünüyorum bunu. Eşim hiç çaba sarf etmeyip bir de "yarın yaşayacağımızın garantisi mi var" diyor ya hepten deliriyorum. Yahu sen önlemini al ve çabala da ölürsen en azından çaba gösterip ölmüş olursun.
Ben bu yolla işimi değiştirmeyip şartlarımı dahi düzelttim birçok kez. İşverenim gitme ne veriyorlarsa onu biz sağlayalım dedi zammımı alıp devam ettiğimde oldu aynı işyerinde.
Tabiki çantada keklik olmamak gerekiyor. Belki eşiniz dese ben şurada iş buldum,şartları buradan daha iyi benim açımdan,şöyle de ekstraları var diye,işvereni gitme o imkanları biz sağlayalım diye. Buda bir taktiktir,bir denemedir. Bir yerden başlayıp adım atmak gerekir kesinlikle. Sonuçta çantada keklik olunuyor zaman geçtikçe işveren için.
Bunu değiştirmek kişinin kendi tasarrufunda.
Memuriyet değil ki bu,özel sektörde işler böyle yürüyor.
Tabiki yarının garantisi yok ama bu mantıkla kendimizi hırpalamadan evde yatarak geçirmemiz gerekir zamanımızı,yarın öleceğiz ne de olsa diye yaşanmaz yani.
Tabiki kendi rahatını,çocuğunun geleceğini ön plana almalı insan.
Şartlar güzelleşir hedef konulur,geliriniz artsa size de bir araba alınsa siz dışarı çıkamıyorum,3 vesait değiştireceğim oğlumla diye gözünüzde büyütüp strese girmezsiniz degil mi?.
Yada daha iyi bir tatil yaparsınız. Atıyorum ev değiştirirsiniz. Yada çocuğunuzu daha iyi bir okula gönderebilirsiniz.
El elde baş başta oturarak maalesef birşey elde edilmiyor.
Ben iş kuracaktım,şimdi bebekten 3 sene sonra iş kurmanın planlarını yapıyorum artık yeter diyorum kendi kendime.
Eşim işine devam eder,bende bir ucundan tutmuş olurum,yeterince kaldım evde diyorum mesela.
Olması gereken de bu.
Aksi halde dediğim gibi ne uzar ne kısalırız zira insanın gelirine göre gideri oluyor.
