Öncelikle Allah yardımcınız olsun ve bu zamanın çocukları gerçekten çok zor. Benim 2 oğlum o kadar naif ve sakin çocuklar ki 3. Oğlum yine saygılı, çevresine zarar vermeyen bir çocuk olduğu halde sürekli koşması, düşmesi ve aşırı bilmiş olmasından dolayı kreş yaşının bütün eğitimlerini ev veya kursta alıyor.
Bilinçli asla zarar vermez ama koşar bir çocuğa çarpar ve bu sürekli olursa diye evden önlemler aldık.
İlk defa çok zorlanıyorum desem yeridir çünkü hem aşırı zeki, hem hareketli, hem çok bilmiş. İnanır mısınız? İlk kez çuvalladım gibi hissettim ve profesyonel destek alıyorum. Zekası diline vuruyor ve sanki karşımdaki 4 yaşında değil, 20 yaşında biri var gibi.
Destek aldığım nokta ise, mesela yanlış bir şey yapınca onunla nasıl konuşurum gibisinden. Çünkü sebep sonuç ilişkisini o kadar zekice kuruyor ki alt ediyor beni. Bazen legoyu stres çarkı gibi çevirip onun bana akıl vermesini dinliyorum.
Geçen gün eşim, kendi arkadaşının yanına götürdü. O sırada, o kişinin arabasının anahtarını saklamış ve söylemedi bir türlü. Ne diller döktük, anlattık ama yok yani. Aynen konuşma şu
-Başkalarının özel eşyalarına dokunmamalısın. Anahtarın yerini öğrenmemiz gerekiyor çünkü hasta olabilir ve arabaya ihtiyaç duyabilir, lütfen söyler misin? [/B]
-
Babam, bizim geleceğimizi ona söylemişti yani haberi vardı. Arabalı anahtarlık takılıydı ve ben çocuğum, benim onu merak edeceğimi bilmesi gerekmez miydi? Neden sehpaya koymuştu? Bizim evde herkes anahtarlığa aşıyor, o neden düzenli değil?
-Orası, xxxx amcanın ofisi ve özel alanı. İstediği gibi kullanabilir.
-Peki benim odam özel alan değil mi? Misafir geleceği zaman yerden hot wheels arabalarımı toplamamı, birinin üzerine basıp yaralacağını söylüyorsun ve topluyorum.
-Ama çocuklar takılabilir diye söylüyorum.
-Ben neyim annecim?
-?!?!?!?!
-Sandalye koyup anahtarlığa astım annecim. Ama hep yerlerde, çekmecelerde aradı. Olması gereken yere bakmadı ki
Dışardan herkes çok imreniyor ama gel bize sor. Zekasını, bilincini doğru yönlendirsin diye ben destek alıyorum çünkü her seferinde mat ediyor beni.
Kendisi için zaten gerekenleri yapıyoruz. Acaba siz de mi bir destek alsanız? Çocuk kadar, çocuğa yaklaşımda çok önemli. Çok ilgili, olması gereken gibi bir ebeveyn olmamıza, kaos ortamında büyümemesine rağmen kendimi yeterli hissetmedim.
Büyük olsa daha kolay ama karşımdaki bir çocuk, bebeklikten çıkalı çok olmamış ve konuşacağım bir cümlenin, bir hareketin bile hesabını yapıyorum. Çünkü yanlış bir hamle demek, gelecekte kötü bir birey ihtimali demek.
[/QUOTE]
Maşallah oglunuza burdan bakınca da lafları pek sevimli ve zeki olduğu belli.Anliyorum siz sürekli bu döngünün içinde olunca bir yerden sonra sıkıntı duyuyorsunuz bu durumdan.Aynen dediğiniz gibi ben de konuşmalarıma dikkat etmeye çalışıyorum,kendimce doğru bulup edeceğim bir laf gelecekteki yaşantısını olumsuz etkileyebilir diye düşünerek konuşuyorum ama bazen sabır çekiyorum artık.İnanilmaz soru soruyor ama nasıl cevap vereceğimi şaşırıyorum.Hayal aleminden konuşur genellikle,onlar gerçek değil filmlerde masallarda olur diyorum.Bu defa yine başka yerden sorar,bazen de gerçek değil desem de hayır gerçek diye inatlasir benimle.İki ay gibi bir zamandir ekran izletmiyorum.Belki bu süreçte toplasanız 5 6 defa kısa süreli izin verdim.Destek konusunda psikiyatra götürünce soruyorum neler yapabilirim diye,parka götür bol bol etkinlik yaptır diyor.Detayli birşey söylemedi.Moxo testini söyledim,gerek yok dikkati dağınık belli dedi.Beni birebir yönlendirecek bir yer istiyorum ben de ama neler yapmam gerektiğini kendi kendime araştırarak öğrenmeye çalışıyorum.Bu açtığım konunun da bana çok artısı oldu tabi .


