Herkese iyi pazarlar..
Çoğu kişi şuan eşi ve çocuğuyla beraber ne güzel geziyodur, benim çoğu pazardır kavgadan yapamadığımı ha bide eşim olacak insanın pazar günü gezmekten nefret ediyo olmasından..(AVM, sinema ve parka gidilmezmiş haftasonu)
Bıktım artık ondan, ya ayrılıcam yada bilmiyorum sonumuz yok, şiddetli geçimsizlik, fikirlere değer vermeme, ev işine yardım etmeme, ne ararsanız var..Yardım et denince sinirlenme, bağırma, üstüme yürüme..
Çocuğum olmasa çoktan bitirmiştim bu evliliği, kısa kısa anlatmaya başlıyorum.
-Cuma günü akşamından başlayayım, çalıştığım için kızıma annem bakıyor akşam yemeğini de orda yiyoruz sağolsun annem hazırlıyor. Ben ekmek keserken elimi kestim derin, hemen bağırarak lavaboya koştum baya derindi kanadı falan, annem babam kardeşim arkamdan geldi, beyefendiyi babam dürteledi 'bi bak istersen' falan diye, isteksiz isteksiz geldi, yara bandı takmaya çalıştı beceremedi önemsemediği için. Acıdı mı, nasılsın vs sormak yok.(Bu ilgi göstergesi değil midir, insan eşine sormaz mı?)
-Cumartesi günü, almış benim telefondan oyun oynuyor ben de o arabayı bakıma götürdü hadi dedim pazara gideyim yemek yapayım, pazara götürdü kendi gelmedi ben hallettim neyse eve geldik yemeği de yaptım..Neyse işte telefondan oyun oynarken yanına gittim oyununa müdahale ettim diye kızımıza dediki annene saldır o da elindeki oyuncağı ayak kemiğime vurdu canım acıdı, biraz eşim olacak insana da kızarak bağırdım ama kızıma değil ahhh diye. Bağırdım diye bana kızdı söylendi(ama hala elinde telefonum oyuna devam ediyor) Ben de neden çocuğa annene saldır diyosun dedim kendimi anlatmaya çalıştım ama 'duymadı'. Neyse hadi dedim yemek hazır geldi yedi tek kelime konuşmadık. Ve bütün cumartesi akşamı saçma sapan şeylerden kavga ederek geçirdik.(Bana yardım etsin diye şunu yap bunu yap demeyecekmişim, canı isterse yapacakmış.)
-Ve bugün, pazar..Sabah kızımla beraber güzelce yanına gittik (ben kızımla o tek yatıyor.) Uyandırdık, sarıldı falan hatta şaşırdım. Neyse hadi dedim beraber kahvaltıyı hazırlayalım, akşamdan da bikaç bulaşık kalmış birimiz onu makinaye yerleştirir birimiz de kahvaltıyı hazırlar. Hiç abartmıyorum 4-5 kere mutfaktan salona seslendim gelmedi, sadece en son geliyorum dedi 6 7 dk sonra geldi neyse, bozulmuş yemeği çöp poşetine dök dedim suyuyla beraber (lavabo batmasın diye), hayır dedi, ben elimle çöp poşetiyle bekliyorum hadi dök dedim, sırf inadına olduğuna eminim lavaboya döktü hem yemeğin pisliği kaldı hem tezgah battı (nasıl olsa ben arkasını topluyorum diye öylece bıraktı kaçtı gitti içeri).Ben de sinirlendim belki o sinirle sesi yüksek çıkmıştır, yaa dedim neden inadına yapıyosun çöp poşetine döksen ölür müsün temizle şimdi dedim, lavaboya çamaşır suyu dök heryer salça oldu dedim. Geldi sinirli sinirli temizledi sus artık cırcır böceği gibi cırcırcır konuşma yeter kes sesini dedi, sabah sabah beni bağırarak uyandırıyosun dedi(Saat 11de paşamız kendini paşa zannettiği için, herşeyi hazır bekliyo)Ben de ben seni güzelce uyandırdım, sorun çıkaran sensin dedim. Sinirlendi elindeki kaşığı tezgaha fırlattı üstüme yürüdü bak kes artık elimde kalcaksın dedi, bişey diyemedim sustum. Salona defoldu gitti..
Bağıra bağıra ağladım yatak odasında, kendimi tutamadım elimde olmadan bağıra bağıra ağladım, rahatladım. Ya ailesine söylicem yada kendi aileme bana yaptıklarını. Çünkü bıktım artık tembelliğinden, yardım etmemesi, yardım et diyorum kendim istersem ederim diyo..Söyleyin napmalıyım??Böyle giderse ya kızımın psikolojisi bozulacak yada gerçekten elinde kalcam onun. Kendimi savundurtmuyo..Çok mutsuzum çok üzgünüm