Burayı 1 haftadır takip ediyorum her yazılanı okumaya çalıştım yazmak için 'ha bi cesaret lullaby' dedim. Ve yazdım. Yazacaklarım upuzun isterseniz okuyun cevap vermeyin isterseniz eleştiride bulunun. Size bırakıyorum, her türlüsü kabulüm.
Yaygın anksiyete, depresyon, okb hastasıyım. Herhalde bi 14 senedir çekiyorum ama bu sene tedavi oldum. Liseyi zar zor bitirdim fiziksel bir sorunum daha var o sebeple zar zor. Çocukluğum kuzenimin tacizleriyle geçti ilk başta anlamadım gerçekten sonra anladığımda 'git nolur bir daha gelme' dedim. Bir iki yokladı sonra def olup gitti. Hiçbir zaman kontrolümde olmadı bir şey. Sinirleniyor, ağlıyordum sürekli. Bakireliğimi ne zaman kaybettiğimi hatırlamıyorum bile. Erkeklerle görüşüyordum sevmediğim adamlarla sevgili oldum. Öyle aman aman bir cinselliğim olmadı ama sanal olsun reel olsun hep istemediğim şeylerin içinde oldum. Neden istemediğim diyorum, çünkü ağlıyordum. Allah'ım nolur yardım et diyordum. Çevrem çirkin insanlarla doluydu. Ailemse süperdi. O zamanlar hiçbir şey umurumda da değildi. Depresiftim hayatım berbattı. İntihara ciddi teşebbüs edip kurtarılmışlığım var. Güzel kız değildim ama beğenen oluyordu. Onları da kaybediyordum. 'sana aşığım'la başlıyor 'Allah belanı versin'le bitiyordu. Dürtülerimi kontrol edemiyordum nedense bu da bipolar oluyor sanırım.
Şimdi eski yaptıklarımı düşünüyorum da nasıl yaptım, neden yaptım diyorum. Tedavi oluyorum ve olduğumdan beri bir erkekle daha buluşmadım öpüşmeyi bırak. Kendimi kontrol ediyorum artık. İlaçlı terapi alıyorum.
Aileme öyle çektirdim ki. Onların yüzüne bakamıyorum artık. Eskiden öyle neden değildim bilmiyorum. Psikoloğum senin elinde olan bir şey değildi lullaby kontrol edemiyordun ki kendini istesen de diyor. Allah'a karşı öyle utanç duyuyorum ki. Nasıl o hallere düşmüştüm, iğrenç şeyler yapıyordum bilmiyorum. Mesela biriyle buluşmuştum. Öylesineydi. Durdum çocuğa beni öp dedim. Neden nasıl ya falan dedi. Sonra eve gidince ağlıyordum. Öyle iğrenç şeyler yaptım ki bir bilseniz. Ama vallahi ilaçlardan sonra kimseyle görüşmedim bile hatta el ele tutuşmayı bile istemem biriyle. İçki de içtim hem. Ama o da haydi iç diyorlardı aslında nefret ederdim ama kendimi tutamayıp içiyordum. Bununla ilgili psikoloğum 'sana ne ters geliyorsa onu yapmışsın sanki kendine düşman gibi' demişti.
Tedavim güzel gidiyor, iyileşiyorum. Kimse umurumda değil, eskiye sünger çektim kimseyle görüşmüyorum. Kız da erkek de. Allah'a sığındım. Kim hakkımda hayırlısıysa onu ver değilse kız erkek fark etmez uzaklaştır benden Allah'ım dedim. Kurtardı beni herkes, her şeyden. Bana öyle doğru yolu gösterdi ki Rabbim onca günahıma rağmen. Ailem de beni kucakladı onlara çektirdiklerime rağmen.
Hayata beni bir şeylerin bağlaması lazım nolur tekrar boşluğa düşürmeyecek tedavimi olumlu ilerletecek önerileriniz var mı?
Yaygın anksiyete, depresyon, okb hastasıyım. Herhalde bi 14 senedir çekiyorum ama bu sene tedavi oldum. Liseyi zar zor bitirdim fiziksel bir sorunum daha var o sebeple zar zor. Çocukluğum kuzenimin tacizleriyle geçti ilk başta anlamadım gerçekten sonra anladığımda 'git nolur bir daha gelme' dedim. Bir iki yokladı sonra def olup gitti. Hiçbir zaman kontrolümde olmadı bir şey. Sinirleniyor, ağlıyordum sürekli. Bakireliğimi ne zaman kaybettiğimi hatırlamıyorum bile. Erkeklerle görüşüyordum sevmediğim adamlarla sevgili oldum. Öyle aman aman bir cinselliğim olmadı ama sanal olsun reel olsun hep istemediğim şeylerin içinde oldum. Neden istemediğim diyorum, çünkü ağlıyordum. Allah'ım nolur yardım et diyordum. Çevrem çirkin insanlarla doluydu. Ailemse süperdi. O zamanlar hiçbir şey umurumda da değildi. Depresiftim hayatım berbattı. İntihara ciddi teşebbüs edip kurtarılmışlığım var. Güzel kız değildim ama beğenen oluyordu. Onları da kaybediyordum. 'sana aşığım'la başlıyor 'Allah belanı versin'le bitiyordu. Dürtülerimi kontrol edemiyordum nedense bu da bipolar oluyor sanırım.
Şimdi eski yaptıklarımı düşünüyorum da nasıl yaptım, neden yaptım diyorum. Tedavi oluyorum ve olduğumdan beri bir erkekle daha buluşmadım öpüşmeyi bırak. Kendimi kontrol ediyorum artık. İlaçlı terapi alıyorum.
Aileme öyle çektirdim ki. Onların yüzüne bakamıyorum artık. Eskiden öyle neden değildim bilmiyorum. Psikoloğum senin elinde olan bir şey değildi lullaby kontrol edemiyordun ki kendini istesen de diyor. Allah'a karşı öyle utanç duyuyorum ki. Nasıl o hallere düşmüştüm, iğrenç şeyler yapıyordum bilmiyorum. Mesela biriyle buluşmuştum. Öylesineydi. Durdum çocuğa beni öp dedim. Neden nasıl ya falan dedi. Sonra eve gidince ağlıyordum. Öyle iğrenç şeyler yaptım ki bir bilseniz. Ama vallahi ilaçlardan sonra kimseyle görüşmedim bile hatta el ele tutuşmayı bile istemem biriyle. İçki de içtim hem. Ama o da haydi iç diyorlardı aslında nefret ederdim ama kendimi tutamayıp içiyordum. Bununla ilgili psikoloğum 'sana ne ters geliyorsa onu yapmışsın sanki kendine düşman gibi' demişti.
Tedavim güzel gidiyor, iyileşiyorum. Kimse umurumda değil, eskiye sünger çektim kimseyle görüşmüyorum. Kız da erkek de. Allah'a sığındım. Kim hakkımda hayırlısıysa onu ver değilse kız erkek fark etmez uzaklaştır benden Allah'ım dedim. Kurtardı beni herkes, her şeyden. Bana öyle doğru yolu gösterdi ki Rabbim onca günahıma rağmen. Ailem de beni kucakladı onlara çektirdiklerime rağmen.
Hayata beni bir şeylerin bağlaması lazım nolur tekrar boşluğa düşürmeyecek tedavimi olumlu ilerletecek önerileriniz var mı?