Velayetini vermem asla. Bir tek çocuğum var tek dayanağım o bu hayatta artık. Sadece gününü gün ederken bir çocuğu olduğunu bilsin ona göre hareket etsin istedim. Ben çocuklu bir insanken o bekar bir adam gibi geziyor sevgilisyle. Benimle gezmeye giderken böyle mutlu değildi o zoruma gidiyor ama atlatacağım bunları da.
Size ikinci kere yorum yapıyorum.
Evliyim, 3.5 yaşında çocuğum var. Evliliğimde bir problem yok ama iş nedeniyle eşimle ayrı yaşıyoruz bir süredir. Hafta sonlarında resmi tatillerde filan geliyor. Ben de çalışıyorum çocuğumuz kreşe gidiyor.
Aslına bakarsanız günlük yaşam pratiğinde benzer bir hayat sürüyoruz. Toksik bir evlilik yaşamış olma, sevilmemiş/değer görmemiş olma gibi duygusal yükleriniz var sizin tabi. Bunun için kesinlikle düzgün bir uzmandan destek alın.
Değinmek istediğim bir nokta var ki aslında benzer hisleri taşıyoruz.
Şöyle açıklayayım; çocuk söz konusu olduğunda malesef ve malesef anne ile babanın eşit bir görev/sorumluluk paylaşımı eşit olamıyor. En başta biyolojik olarak hamilelik, doğum, emzirme gibi kşmseye devredemeyeceğimiz aşamaları var çocuk sahibi olmanın. Çocuğumuz olmadan önce hayatımızın maddi manevi yükünü eşimle paylaşmıştık. Bayramlardaki kısa aile ziyaretleri dışında evliliğin bana getirdiği bir yük olmadı hiç. Çocuğumuz olunca benim hayatım komple değişti. 2 yıl ücretsiz izin aldım. Gece gündüz çocuk baktım. Kendime vakit ayıramadım. Eşimin de elbette hayatı değişti ama benim kadar değil asla. İşine devam etti. Küçücük bir cümle gibi gözükse de çok büyük bir fark bence. Bense eve kapandım pandemi de tuzu biberi oldu bu dönemin ağır geçmesinin. Çocuğum büyüdükçe ve salgın azaldıkça kendime vakit ayırmaya başladım. Emzirme bitti, wc eğitimi vs derken çocuk kendini toparladı. Şu anda da kayınvalidem ya da kendi ailem gelip bize destek oluyor.
Kendime vakit ayırma fırsatlarım oluyor.
Bütün bunları neden anlattım. Benim kafamın içinde eşim yanımdayken de, şu anda ayrıyken de, aramız iyiyken de, tartıştığımızda da hep 'bu haksızlık' cümlesi yankılandı. O da babası, neden benim hayatım bu kadar değişti vs vs.
İlk defa eşim olmadan gece çocuğumu acile götürüp fellik fellik hastane aradığımda, çocuğumuzu kreşe götürebilmek için mecburen korkumu yenip kalbim çarpa çarpa trafiğe çıktığımda hep bu hislerim tetiklendi/yükseldi.
Bu hislerinizi çok iyi anlıyorum.
Ama güzel haber. Kendime güvenim çok arttı. Atlıyorum arabama hem çocuğumla hem kendim geziyorum şimdi tin tin. Arkadaşlarımla planlar yapıyorum çocuğumu babaannesine bırakıp.
Çocuğunuz kaç yaşında bilmiyorum ama benimki artık 1 gece babasıyla kalabilecek kıvamda ve ona bırakıp yatılı plan da yapabiliyorum.
Zamanla çocuğunuz büyüdükçe eşiniz çocuğu aldığında, çocuğu aldığı zamanlar arttıkça veya yatılı kalabildiğinde siz de kendinize daha çok vakit ayırabileceksiniz.
Demem o ki aslında yaşadığınız hislerin bir kısmı boşanmanızdan ve eşinizin bekar gibi takılmasından bağımsız. Çocuk sahibi olmanın getirdiği şeyler bir çoğu.
Eğer siz bu yükü tek başıma kaldırmak istemiyorum derseniz çocuğunuz büyüdüğünde velayeti de babasına verebilirsiniz. Bunu da öcü olarak görmüyorum ben. Ama şunu ayrıştırın kafanızda. Eşinizin rahatsız etmek ve onun yeni ilişkisini bozmak için mi çocuğunuzun sorumluluğunu paylaşmak istiyorsunuz yoksa kendiniz için mi?
