Herkese yorumu için teşekkür ederim. Eşimi kaybetme korkusu yaşadım ve istemsiz ağladım yorumları okuyunca. Eşim de sorunca seni çok seviyorum ve kaybetmek istemiyorum dedim. Karşılıklı bir duygu boşalımı yaşadık. Sinirle kendimi burada yanlış ifade etmiş olabilirim ama sanıldığı gibi eşimi horluyor, eziyor değiliz. Öyle olsak neden benle kalsın? Neden buraya gelsin? Siz hiç sinirlenince eşinizle ilgili olumsuz konuşmadınız mı? Evet ben ölüm korkusu yaşıyorum, geçtiğimiz yaz kötü zamanlardı. Ciddi şekilde kaygı bozukluğu yaşadığımı da belirtmiştim.
Annem zor biri kendisi de farkında. Benim niyetim annem gibi olmak değil, eşimle iyi birer arkadaş gibi olduğumuzu düşünüyorum ben. Eşimin annesinin tavırlarını kabul etmem bekleniyor ama annemin zor zamanları dışında iyi olduğu zamanlar da var, eşimin de onları kabul etmesi gerekir. Ben rahatsızken eşimin annesinin gidip gördüğümüz ve eşim kaldığı halde neden gelmiyorsunuz diye söylemlerini haklı bulamıyorum kusura bakmayın. Bulmayacağım da. Ben ölsem annesi fazla takılmaz bile, ben böyle hissediyorum.
Annesi evet gidince iş, güç yaptırmıyor ama yaptırsa daha iyi. Böyle ara bozacağına iş buyursun, yaptırsın daha iyi. Eşimle ilgili geliştirdik dediğim şeyler mesleki anlamda yönlendirmelerdi, bu neden yanlış anlaşıldı ki. Onun işine yarayacak eğitimler, kurslar gibi durumlar. Beceri kelimesini yanlış kullanmış olabilirim; araç kullanamazsın dermiş annesi, onu biz rahatlattık bu konuda. buydu beceri dediğim. Herkese yorumu için teşekkür ederim, sinirim yatıştı kendime geldim