Arkadaşlar merhaba ben intiharın eşiğindeyim hiç bir şey avutmuyor beni,lütfen yorum yaparken sağduyulu olun,ben evliyim ve geçen yaz annemle birlikte bir arkadaşımın yanına Antalya’ya gittik,bir kaç gün kız arkadaşım da kaldık,bu arada ben depresyondaydım ama iyileşmeye yakındım,daha sonra bizim eski mahallemizde ki komşularımız da seneler önce Antalya’ya taşındılar samimi komşularımızdı,hadi onları da ziyaret edelim dedik gitmez olaydım,komşumuzun oğlu var evli hadi abla biraz çıkalım eğlenelim dedi,içimde kötülük olmadığı için tamam dedim,biraz içtik alkol aldık eve geldik,ertesi akşam yine çıktık meğer niyeti benden faydalanmakmış,araba sürerken elini bacağıma koydu neden tepki vermedim diye çok kızdım kendime,arabayı ıssız bir yere park etti,yani olan oldu alkolün etkisiyle ve biz ilişkiye girdik,şuanda çok ağır bir depresyondayım,bir oğlum var eşimin oğlumun yüzüne bakamıyorum,çok perişan bir durumdayım,nasuh tövbemi ettim estağfirullah diyorum hep içimden,anneme anlattım bunu çok kızdı ben sana çıkma demedim mi diye ama üstüme fazla gelmedi çünkü durumum çok kötüydü
ne yapıcam ben unutamıyorum,birde tanıdık olması beni kahrediyor,keşke zamanı geri alabilsem kendimden nefret ediyorum,ben bu acıyla nasıl yaşayacağım yaşamak istemiyorum,normalde en ufak şeyde depresyona giren bir insanım,daha önce çok kez yaşadım depresyonu ama bunu kaldıramıyorum,suçluluk,utanç,pişmanlık midem okadar kötü ki,eşime söylemek istiyorum ama cesaretim yok,kafayı yemek üzereyim hiç bir şekilde iyi hissetmiyorum,eşim beni her zaman ki depresyonda sanıyor,Allah rızası için Ağlamaktan bıktım,ellerim titriyor,midem bulanıyor kafam çok dalgın,hayat boyu nasıl dayanıcam dayanılmaz acılar çekiyorum,bu zamanla geçer mi artık birşeyin anlamı yok ayakta duramıyorum
tek çare ölüm gibi