- 18 Eylül 2021
- 1.901
- 2.000
-
- Konu Sahibi pembeumutyildizi
- #1
Nasıl anlatsam en kısa olur bilmiyorum. Kısaltmak için inanın çoğu şeyi yazmadım.
9 aylık bebeğim var. En baştan söyleyeyim. Kimseye güvenerek bebek doğurmadım elbette ama son zamanlarda çok yoruldum. Konu bebek bakımı değil, yalnız hissetmek, çaresizlik yada her neyse işte.
Sadece biraz morale ihtiyacım var.
Riskli bir gebelik geçirdim. 32. Haftaua kadar tek başıma işyerimde zor koşullarda çalıştım. Eşimin telefonunda evli eski sevgilisi ile mesajlarını buldum. Çok üzüldüm ama yüzleşirsem daha kötü olurum diye sustum. Tam evde ayaklarımı uzatıp dinlenecektim eşim hasta oldu ailesini çağırdı. Sağlık olsun dedim ama eşimin sağlık sorunu ortadan kalkmasına rağmen eşim gitmeyin dedi kaldılar. Bu arada bekar kaynım da dahil. O halds yemek yaptım kaç kişilik. Ağrılarım okdu ve sofradan erken kalktım. O dönem bebeğimin kilo alımı durdu. Doğumdan sonra öğrendim kv beni temizlik yaptırmadı diye eşime şikayet etmiş. 70 yaşındaki kadına ben nasıl derim temizlik yap diye. Ben suçlu oldum. Saçma ama öyle. Doğumdan sonra annem geldi( kv, annemi hiç sevmez). Annem biraz dikine gider ama huyu böyle ve iyi niyetlidir. Eşim saçma bahanelerle iki kere annemi kovdu. 20 günlüklen tek kaldım. Bu arada doğumdan sonra aylarca iyileşemedim. Farklı hastalıklar tetiklenmiş. Saat 3tr kahvaltı yaptığım, saatlerce aç kalıp aç yattığım oldu. Eşim sözde yardım etti ama günde yarım saat 1 saat ancak baktı bebeğe. Allah var bazen geceleri o uyuttu. Annemle barışana kadar çok zor geçti o süre. Biz kavga ettil ve o kadını bildiğimi eşime söyledim. Günlerce konuşmadık. Eşyalarımı toplamaya başlamıştım. Sonra özür diledi benden. Bebeğim için sustum. Bu arada eşim 1 gece yoğun bakımda da yattı. Her neyse, hepsi geçti derken kv çıktı şimdide. Durup durup bebeğimi sütten kesilince alacağını söylüyor. Eşime dedim çok sinirlendi. Bir daha derse bu sefer uyaracağım.
Bu qrada bebeğim çok ama çok hareketli. Erken emekledi ve muhtemelen erken yürüyecek. Ev işlerine yetişemiyorum. Hep dışarıdan söylüyoruz. Neye nasıl yetişeceğimi şaşırdım. Bebeğim uyuduğund ancak yemeğimi falan yiyorum. Durmuyor bensiz. İnsanlardan akıl istediğimde uyuyunca yap, yardımcı tut falan diyor. İmkanım yok. Annem veya diğer herkes biz nasıl yaptık deyip geçiyor. Benim gibi bebekleri varken 40 ı geçkin değillerdi, hastalıkları yoktu. Bu arada muhtemelen engelli raporu almama sebep olabilecek omurga hastalığım çıktı. Ağrılarım ondanmış. Yetmiyor, ablan, bilmem kim kaç çocuğa baktı, sen bir çocukta yamuldun, 80 yaşında nene misinde kalkamıyorsun falan diye bir sürü şey işitiyorum çevreden. Kimseye tek kelime etmiyorum artık. Ağrılardan adım atamıyorum bazen.
Derin bir depresyonun içindeyim. Kapana kısılmış gibiyim. Bebeğimi çok seviyorum. Ama çok baskı altındaymışım gibi geliyor.
Dertleşmek istedim sadece.
9 aylık bebeğim var. En baştan söyleyeyim. Kimseye güvenerek bebek doğurmadım elbette ama son zamanlarda çok yoruldum. Konu bebek bakımı değil, yalnız hissetmek, çaresizlik yada her neyse işte.
Sadece biraz morale ihtiyacım var.
Riskli bir gebelik geçirdim. 32. Haftaua kadar tek başıma işyerimde zor koşullarda çalıştım. Eşimin telefonunda evli eski sevgilisi ile mesajlarını buldum. Çok üzüldüm ama yüzleşirsem daha kötü olurum diye sustum. Tam evde ayaklarımı uzatıp dinlenecektim eşim hasta oldu ailesini çağırdı. Sağlık olsun dedim ama eşimin sağlık sorunu ortadan kalkmasına rağmen eşim gitmeyin dedi kaldılar. Bu arada bekar kaynım da dahil. O halds yemek yaptım kaç kişilik. Ağrılarım okdu ve sofradan erken kalktım. O dönem bebeğimin kilo alımı durdu. Doğumdan sonra öğrendim kv beni temizlik yaptırmadı diye eşime şikayet etmiş. 70 yaşındaki kadına ben nasıl derim temizlik yap diye. Ben suçlu oldum. Saçma ama öyle. Doğumdan sonra annem geldi( kv, annemi hiç sevmez). Annem biraz dikine gider ama huyu böyle ve iyi niyetlidir. Eşim saçma bahanelerle iki kere annemi kovdu. 20 günlüklen tek kaldım. Bu arada doğumdan sonra aylarca iyileşemedim. Farklı hastalıklar tetiklenmiş. Saat 3tr kahvaltı yaptığım, saatlerce aç kalıp aç yattığım oldu. Eşim sözde yardım etti ama günde yarım saat 1 saat ancak baktı bebeğe. Allah var bazen geceleri o uyuttu. Annemle barışana kadar çok zor geçti o süre. Biz kavga ettil ve o kadını bildiğimi eşime söyledim. Günlerce konuşmadık. Eşyalarımı toplamaya başlamıştım. Sonra özür diledi benden. Bebeğim için sustum. Bu arada eşim 1 gece yoğun bakımda da yattı. Her neyse, hepsi geçti derken kv çıktı şimdide. Durup durup bebeğimi sütten kesilince alacağını söylüyor. Eşime dedim çok sinirlendi. Bir daha derse bu sefer uyaracağım.
Bu qrada bebeğim çok ama çok hareketli. Erken emekledi ve muhtemelen erken yürüyecek. Ev işlerine yetişemiyorum. Hep dışarıdan söylüyoruz. Neye nasıl yetişeceğimi şaşırdım. Bebeğim uyuduğund ancak yemeğimi falan yiyorum. Durmuyor bensiz. İnsanlardan akıl istediğimde uyuyunca yap, yardımcı tut falan diyor. İmkanım yok. Annem veya diğer herkes biz nasıl yaptık deyip geçiyor. Benim gibi bebekleri varken 40 ı geçkin değillerdi, hastalıkları yoktu. Bu arada muhtemelen engelli raporu almama sebep olabilecek omurga hastalığım çıktı. Ağrılarım ondanmış. Yetmiyor, ablan, bilmem kim kaç çocuğa baktı, sen bir çocukta yamuldun, 80 yaşında nene misinde kalkamıyorsun falan diye bir sürü şey işitiyorum çevreden. Kimseye tek kelime etmiyorum artık. Ağrılardan adım atamıyorum bazen.
Derin bir depresyonun içindeyim. Kapana kısılmış gibiyim. Bebeğimi çok seviyorum. Ama çok baskı altındaymışım gibi geliyor.
Dertleşmek istedim sadece.