Nalakası var halbuki? Senden kaynaklanıyor olması mümkün değil, çocuk sorunlu, sen mükemmelsin, bunu herkes bilir...Bı daha gitmedin o densiz çapsız hadsiz psikoloğa di mi?Hayır, psikolog acaba kendinizde olan istemediğiniz bir durumdan dolayı çocuğu suçluyor olabilir misiniz dedi.Konu oradan geldi.Dogum kiloları olabilir mi diye.
Evde huzursuzluk yok işte. O derece ki alt komşumuz mesaj atıyor. Sessiz gülün biraz benim çocuk uyanacak diye.O derece keyifli, oyun odaklıyjz.Hani kavga olsa yada ona yansıyan birsey tamam diyeceğim.
Online zaten.Az önce yazmıştım ama.Olabilr dedim.Hatta aynı anda diyetisyene de başladım.Iki 3 seans sonra kilo hedefin ne de dedi.Hamilelik öncesi kiloma dönmek istiyorum dedim.Kadin bana çok büyük hedefler koyma ,artık hiçbir şey eskisi gibi değil.dedi.,zaten ben bu sorunla başvurmuştum. Soyledigi cümle benim.butun motivasyonunu biturdiNalakası var halbuki? Senden kaynaklanıyor olması mümkün değil, bunu herkes bilir...Bı daha gitmedin ona di mi?
İşte 3. Tekil şahıstan bahsediyoruz.Cunku o bir çocuk. Bir birey herseyden önce. Çay kahve içeceğim.git oyna demem. Yanında telefonumu kurcalamam.Yorgunum demem.zaten böyle dertlerim yok benim.Keske ağlamasa da ben oyun oynamaktan yorulsam.Keske farklı ortamlara da girse de gezmekten yoruldum.
Bu sorunun cevabı koca bir boşluk...Asla anlamıyor....Cocuk sizin mutsuz oldugunuzu, istenmedigini, o olmasaydi hayatinizin ne kadar guzel olacagini dusundugunuzu, sizin soguklugunuzu hissediyor bunu gercekten anlayamiyor musunuz?
Bu günleriniz geçecek benim annem de benimle bir yere asla oturmaya gidemedi, yere göğe sığmayan aksi bir çocuktum annem hep ağlardı, nasıl tahammül etmiş bana anlamıyorum babam da öyle. Lisede değiştim anneme aşırı bağlı oldum, şimdi onları bin kez ararım, tüm işlerini uzaktan da olsa netten hallediyorum. Onların evlensem de hala minik kuzularıyım. Bu kadar sevilmişken nasıl sevemiyorumm çocuk bilmiyorum belki kendim gibi olmasından korkuyorum. Annem çok naif biri sanırım ben ona atalarının karmasından geçtim.Ama şimdi hep bana sen ılmasan naparım der, sürekli ararım. Kendim için düşünmüyorım ileride koruyucu aile olurum belki büyümüş bir çocuğa. Sizin için güzel olacak herşey. Çoğu kişi böyle üzülmeyin. Toplumun sıkıntıları çocuklara geçiyor. Değişir inş.Ben de tamamen ayni düşünüyordum.Kendimde dahil olmak üzere çocuk sahibi olarak çocuğa da çok büyük haksızlık yaptık. Mesela dün arkadaşla markete gittik.onun da oğlu bizimkiyle aynı yaşta.Para atılan arabaya bindi ,annesinin çalıştırması bekliyor. Arkadaşın da telefonu çaldı.cocuk anne para at diyor sürekli.Arkadasim telefonu kapatınca bir bağırdı, senin yüzünden ne konuştuğumu anlamadım. Kapat bi çeneni diye.o.kadar üzüldüm ki.Coxugun ne suçu vardı orada. Sorsam kendisine ideal anne.
Online zaten.Az önce yazmıştım ama.Olabilr dedim.Hatta aynı anda diyetisyene de başladım.Iki 3 seans sonra kilo hedefin ne de dedi.Hamilelik öncesi kiloma dönmek istiyorum dedim.Kadin bana çok büyük hedefler koyma ,artık hiçbir şey eskisi gibi değil.dedi.,zaten ben bu sorunla başvurmuştum. Soyledigi cümle benim.butun motivasyonunuNalakası var halbuki? Senden kaynaklanıyor olması mümkün değil, bunu herkes bilir...Bı daha gitmedin ona di mi?
Cocuk sizin mutsuz oldugunuzu, istenmedigini, o olmasaydi hayatinizin ne kadar guzel olacagini dusundugunuzu, sizin soguklugunuzu hissediyor bunu gercekten anlayamiyor musunuz?
Elimizden geleni Yapıyoruz. Hatta bCocuk sizin mutsuz oldugunuzu, istenmedigini, o olmasaydi hayatinizin ne kadar guzel olacagini dusundugunuzu, sizin soguklugunuzu hissediyor bunu gercekten anlayamiyor musunuz?
Siz istiyorsunuz ki cocugunuzun bir butonu olsun, uzman onu hulsun, ona bastiginizda cocuk duzelsin. Oyle bir durum yok. Tanidigim en sabit fikirli, oz farkindaligi olmayan kisilerden birisiniz.
İnşallah. Sabır diyorumBu günleriniz geçecek benim annem de benimle bir yere asla oturmaya gidemedi, yere göğe sığmayan aksi bir çocuktum annem hep ağlardı, nasıl tahammül etmiş bana anlamıyorum babam da öyle. Lisede değiştim anneme aşırı bağlı oldum, şimdi onları bin kez ararım, tüm işlerini uzaktan da olsa netten hallediyorum. Onların evlensem de hala minik kuzularıyım. Bu kadar sevilmişken nasıl sevemiyorumm çocuk bilmiyorum belki kendim gibi olmasından korkuyorum. Annem çok naif biri sanırım ben ona atalarının karmasından geçtim.Ama şimdi hep bana sen ılmasan naparım der, sürekli ararım. Kendim için düşünmüyorım ileride koruyucu aile olurum belki büyümüş bir çocuğa. Sizin için güzel olacak herşey. Çoğu kişi böyle üzülmeyin. Toplumun sıkıntıları çocuklara geçiyor. Değişir inş.
Bak diyetisyen demiş, psikolog demiş, psikyatr demiş, pedagog demiş, biz diyoruz...Herkes sana aynı şeyi soylüyor, çocuğu kabullen, çocuk normal, sen tedavi olmalısın çünkü istediğin şey (çocuksuz hayata dönmek) imkansız....Çocugun herşeyi sana batıyor ama çocuk normal...neden anlamıyorsun?Online zaten.Az önce yazmıştım ama.Olabilr dedim.Hatta aynı anda diyetisyene de başladım.Iki 3 seans sonra kilo hedefin ne de dedi.Hamilelik öncesi kiloma dönmek istiyorum dedim.Kadin bana çok büyük hedefler koyma ,artık hiçbir şey eskisi gibi değil.dedi.,zaten ben bu sorunla başvurmuştum. Soyledigi cümle benim.butun motivasyonunu biturdi
Bu sorunun cevabı koca bir boşluk...Asla anlamıyor....
Ki gayet gerçekçi yaklaşmış bencesizin sorununuz doğum kilolarınız mıydı?
Durum tam olarak bu. Ama gel de bunu anlat. Çocuğa ve çevresindekilere sabır diliyorumKonu sahibinde annemin vibe'ini aliyorum. Dunyanin en sakin, en ilgili annelerinden biriydi. Ama asiri mukemmelliyetciydi ve kafasinda olmasi gereken bir cocuk profili vardi, ben uymuyordum ona tabii. Kalabaliga, sese asiri tepki veriyordum, sosyalligim onun istedigi gibi degildi falan beni 90'larin sonunda doktor doktor gezdirdi.Otizm spektrumunda olduguma inanmisti bu arada babam psikiyatrist benim ama ona bile inanmiyordu. Sonuc olarak ustun zeka + hyper sensitivity personality tanisi konulmus, ve doktor demis ki 'Kiziniz farkli bir cocuk, yasitlariyla kiyaslamayin, hayati boyunca da boyle olacak'.
Tabii annem bunu da kabullenemedi cunku onun istedigi gibi 'duzelmemistim'. Hicbir zaman da onun istedigi gibi olmadim. Birbirimizi cok severiz ama baska ozelliklerde bir cocuk istedigini 30 yasimda hala biliyorum
doğumdan sonra önceliğim kilolarım olmamıştı benim. Ha bakımsız mıydım değildim ama önceliğim bebekti. Biraz büyüdükten sonra zaten her şey düzene girmeye başlıyor.Ki gayet gerçekçi yaklaşmış bence
Emin olun o videoları çekerken davranışlarınız değişecek. Ve siz bu çocuğun üstüne gitmezseniz, her ağladığında ağlaması için sebep olan koşulları değiştirirseniz o odaya asla girmeyecek. İstediği bir şey olmadığında ya da istemediği bir şey olduğunda her seferinde ağlayacak.Biz de sizin gibi düşündük. Hatta aynısını yaşadık.Odaya girildi bizimki krize girdi.Ama her defasında aynı şey oldu.Hatta şu anda binanın önünden geçerken ben burada ağlamıştım, kadından korkmuştum diyor. Bizimki ağlayarak dışarı çıkınca bayan bana anlattı.Hamileliginizde bisey yaşadınız mı? Hayir yaşamadım.Dogum sırasında bile travma yaşamış olabilir dedi.Bunu biz bilemeyiz dedi.direncli bir kişiliği var
.Ne zaman bizimle oynamak isterse yada iletişim kurmak isterse o zamana kadar sabırlı.olacagiz dedi.Ona da tamam.Her hafta gittik.Cocuk kapıdan girmek istemiyor ki.Daha kapısında başlıyor ağlamaya.Hatta ben içeri gireyim ,anne çıksın diye bağırıyor. Sonra sordum neden benim içeri girmemi istemedin diye.Kötüydü orası dedi.Bu şekilde bizim yuzyuze terapi yapmamız mümkün değil. Biz normal doktora bile gidemiyoruz ki.Ergoterapistin dediği sanki mantıklı bir süre çocuğu hiç strese sokmadan ev ödevleri ve uzaktan gözlem.Saljncak plates topu dedi.Kriz anlarını çaktırmadan videoya çekeceğiz.Birebir bizim davranışlarınıza da görecek.Yaz ayında yüzyuze dedi.
Çocuğa sabretmesi sürekli bi faaliyet ilgi alaka da kafasındaki mükemmel çocuk profilinden büyük ihtimal. Maşallah çocuk da zeki bence güzel gelişmiş. Zaten zeki olduğu için bu kadar anlıyor her şeyi ve hissediyor bence. Sürekli sorun arıyor çocukta bulsa rahatlayacak sanki sorun evet şu denince her şey bitiyor. Bunun tedavisi var terapisi var. Aman çocukta bi sorun çıkmasın bunlar düzelir hallolur kafası daha anne şefkatine yakışır bi durum gibi geldi bana.doğumdan sonra önceliğim kilolarım olmamıştı benim. Ha bakımsız mıydım değildim ama önceliğim bebekti. Biraz büyüdükten sonra zaten her şey düzene girmeye başlıyor.
Bebeği kesinlikle karı-koca olarak yük görüyorlar ve bebek bunu sonuna kadar hissediyor. Çünkü sabretmek annelik değil anneliğin gerektirdiği bir şey
Çok güzel yazmışsınız ama söz anlayana söylenir.Emin olun o videoları çekerken davranışlarınız değişecek. Ve siz bu çocuğun üstüne gitmezseniz, her ağladığında ağlaması için sebep olan koşulları değiştirirseniz o odaya asla girmeyecek. İstediği bir şey olmadığında ya da istemediği bir şey olduğunda her seferinde ağlayacak.
Bakın özel eğitim öğretmeniyim. Son dönemime gireceğim inşallah ama kendi öğrencilerim var sanırım artık öğretmenim diyebilirim. İnanamayacağımız kriz davranışlarını da birebir yaşıyorum. Siz “çocuktan sonra kaybedilenlere” odaklanacağınıza çocuğunuzun bu sorununu en ivedi şekilde çözmelisiniz. Birkaç kere seansa gidince çocuk birden kalabalıklara karışıp yabancı insanlara kendini ifade edemeyecek. Belki yıllar alacak. Böyle giderse çocuğunuzun zamanı geldiğinde okula başlayabileceğini düşünüyor musunuz? Sosyal uyumu sağlayamadıktan sonra çocuğunuz sadece sizle konuşacaksa değil yüze milyarlara kadar da saysa bir anlamı yok.
Ve bağırmıyorum, hissettirmiyorum diyorsunuz ya. Bilin ki hissediyor. Yerinden kalkıp size bir hamle yapsa belki tedirgin olacağınız kadar ağır düzeyde çocuklar bile göz göze geldiğiniz çok kısacık anlarda yüzünüzün ifadesinden, bakışlarınızdan anlıyor. İyi hissettirecek şeyleri de, kötü hissettirecek şeyleri de. Hatta enerjinizden bile.
Zannetmeyin ki o muz istemediği için ağlıyor. Hani Çalıkuşu, Kamran’ın evlendiğini öğrenince tüm gün gülüp eğlenmişti ama eline diken battığında ağlamıştı ya, işte çocuğunuz da o yüzden ağlıyor.
Çok güzel yazmışsınız ama söz anlayana söylenir.
Durum tam olarak bu. Ama gel de bunu anlat. Çocuğa ve çevresindekilere sabır diliyorum
Kesinlikle öyle bakın sayfalarca yazıldı asla kabul etmiyor. Tek sorun çocuk ha yine söylüyorum belki gerçekten bi sorunu var çocuğun ama konu sahibi yaklaşımını bakış açısını değiştirmek istemiyor.Doğru söylüyorsunuz ama ortada bir çocuk var, ben söyleyeyim de ister bir kulağından girsin bir kulağından çıksın ister dikkate alsın.
Ama hanımefendiye desem ki siz elinizden gelen her şeyi yapmışsınız artık yapabileceğiniz bir şey yok, evet sorun çocuğun “kendi tabiriyle değişik” olmasından kaynaklanıyor. Rahatlayacak gibi. Çünkü konu kendi sorumluluğundan çıksın istiyor. Değiştiremeyeceğimiz şeyleri kabullenmek gibi.
Tebrik ederim öncelikle. Konu sahibinin de söylediği bu çocuk aşırı hareketli değil, evde çok uyumlu, laf dinliyor sadece yabancı görünce böyle krize giriyor e bacım o da olsun bi zahmet aaa. Mükemmel, onu yormayan bi çocuk istiyor hepimiz istiyoruz ee hani neredeBen 27 yasinda kocaman kadindim, doktora yapiyorum evlenmek uzereyim, bir ara doktorayi birakmaya karar verdim cunku mutlu degildim zaten calisiyordum iyi de bir isim vardi. Gormeniz lazim annem o kadar cok tepki verdi ki sanirsiniz zorunlu egitimi birakacagim diye tutturdum. Ben de sok oldum tabii cunku benim kafamdaki annem de mukemmel beni hep destekler neden boyle oldu diye.
Sonra terapistim ile konusunca fark ettim ki ben o yasima kadar egitim anlaminda annemin mukemmel algisindan hic cikmadigim icin sorun yasamamisiz. Hep cok basariliydim, ilk defa onun basarisizlik olarak gordugu bir sey yaptigim icin sorun cikarmis, meger ben annem beni destekliyor sanirken onun sinirlari icinde kaldifim icin destekmis.
Hayatimin en zor farkindaliklarindan biriydi, aylarca terapide bunu calistik
Bu arada doktorayi da kendi istegimle.part time a cevirdim ama birakmadim ve gecen sene bitirdim, annem de mutlu artik