Allah yardımcınız olsun. Başlığı günlerdir takip ediyorum, gelip paragraf paragraf vay benim çocuğum da şöyle zor ama ben mükemmel annelik becerilerim sayesinde gık demeden çocuğuma bakıyorum da bi sen mi zor çocuğa sahipsin de bilmem ne şeklinde anneliklerini yarıştıran tiplerden ben baydım, sizin sabrınıza helal olsun. Burası resmen günlük hayatın bir yansıması, var çevremizde de böyle tipler, derdini anlattığında insanı kendine çarpı 3 kötü hissettirenler. Çünkü onlar bambaşka, harika kriz yönetimi tekniklerine sahipler ve anneliği en iyi becerenler de kendileri. Çocuğun tamamen şans olduğunu düşünüyorum. Kimi melek bebek, koyarsın uyur, dışarı çıkarırsın eşlik eder, kimi de tüm mesaini gece gündüz demeden kendine ayırmanı gerektirir. Tabiki burada bir suçlu yok; karşındaki bebek neticede ve hayata uyum sağlamaya çalışıyor. E herkesin karakteri ve stresle başa çıkma kabiliyeti de bir değil. Bundan dolayı da anne veya baba figüründe de suç yok.
Benim çocuğum da şu an 1.5 yaşında, ilk 1 yıl gündüzleri sadece kucağımda ve ayakta gezinerek uyurdu. Ağlak stresli bir bebek değildi ama uyku konusunda sabır taşı eşimi bile illallah ettirmişti. Gece yatağa sırt ağrısıyla giriyor, sabah dayak yemiş gibi uyanıyorduk. O zamanlar ben de sabah uyandığımda napcaz şimdi, yeni bir gün ve dünün aynısı şeklinde düşüncelerle depresyondan depresyona koşuyordum. Doğum iznim bitip işe başladığımdaki mutluluğumu anlatamam. Şimdi ben kötü anne miyim yani. Çok şükür işten kalan her vaktimi çocuğumla dolu dolu geçirdiğim bir ilişkimiz var şu anda, çünkü işe gidip gelmek bana iyi geliyor ve kendime zaman ayırmış hissediyorum; bir çay kahve içmek olsun, öğle arası bir yürüyüş. Önce annenin psikolojisi, sonra çocuğun mutluluğu.
Konu sahibi hanımefendi, yazdıklarınız içime işledi, çok üzüldüm adınıza, bence hiç kolay bir süreç değil. Biz de zor geçirdiğimiz günler de eşimle karşı karşıya gelebiliyoruz malesef. Ve bazen günlerce süren bir surat asmaya dönüşüyor bu durum. Ama geçecek, illa geçecek büyüyecekler. Siz iyi bir annesiniz. Çocuğunuzun bir problemi var ve bunu iyileştirmek için elinizden geleni yapıyorsunuz. Bu durumun sizi mutsuz ettiği kadar o küçücük yavruyu da negatif etkilediği kesin. Bir çözüm bulacağınıza eminim. Bu süreçte sizin psikolojinizi sağlam tutmanız önemli. Çocuk öyle veya böyle büyüyüp bağımsızlığını kazanacak ve geriye eşinizle siz kalacaksınız, birbirinizin kıymetini bilmeniz önemli.