Ben 27 yasinda kocaman kadindim, doktora yapiyorum evlenmek uzereyim, bir ara doktorayi birakmaya karar verdim cunku mutlu degildim zaten calisiyordum iyi de bir isim vardi. Gormeniz lazim annem o kadar cok tepki verdi ki sanirsiniz zorunlu egitimi birakacagim diye tutturdum. Ben de sok oldum tabii cunku benim kafamdaki annem de mukemmel beni hep destekler neden boyle oldu diye.
Sonra terapistim ile konusunca fark ettim ki ben o yasima kadar egitim anlaminda annemin mukemmel algisindan hic cikmadigim icin sorun yasamamisiz. Hep cok basariliydim, ilk defa onun basarisizlik olarak gordugu bir sey yaptigim icin sorun cikarmis, meger ben annem beni destekliyor sanirken onun sinirlari icinde kaldifim icin destekmis.
Hayatimin en zor farkindaliklarindan biriydi, aylarca terapide bunu calistik
Bu arada doktorayi da kendi istegimle.part time a cevirdim ama birakmadim ve gecen sene bitirdim, annem de mutlu artik