- 23 Eylül 2020
- 333
- 448
- 53
- 36
- Konu Sahibi whispersOFhope
-
- #1
Merhaba
Biraz dertleşmek, benimle aynı şeyleri hisseden annelerle konuşmak adına bu konuyu açmak istedim.
2020 yılında bebeğim oldu ve bebeğimle kendim ilgilenmek istediğim için işten ayrıldım. Maaşım kesildikten bir sene sonra eşim kendi şirketimizde beni asgari ücretten sigortalı göstermeye başladı ve o kadar maaş atmaya devam ediyor. Şirketimiz için ben bir proje yapıyorum ve o projeyi eşim bir sene boyunca müşterilere satıyor. Yani fiilen pek aktif çalışmıyorum.
Buraya kadar her şey yolunda.
Kızım şu an 4 yaşında. Kreşe gidiyor. 3 yaşında yarım gün gitti sayılır. Çoğu süreç de hastalıkla geçti. 4 yaş daha rahat geçecek diye düşünüyorum. Onu okula ben götürüp getiriyorum, ev ve yemekler ile ben ilgileniyorum. Bir nevi ev hanımıyım. Asla ev hanımı olmayı planlamamış, Almanya’da doktora hayalleri kuran bir ev hanımı…
Sorun şu ki bu süreçte kendi hayatıma bir türlü dönemiyorum. İşe dönme seçeneğini değerlendirsem de kızımı okula götürüp getirecek, hasta olduğunda ilgilenecek biri olmadığı için o seçeneği elemek durumunda kaldık ki zaten istediğim de işe dönmek değil. Kendim için bir şey yaptığımda suçlu hissediyorum. Kendimi çocuğuma ve eve o kadar adamışım ki aylardır kuaföre gitmediğimi bile biri söylerse fark ediyorum. Kendim için bir şey yapacaksam veya bir hobi ile ilgileneceksem (tabii bunu kendime hak görmem de uzun bir süreç alıyor) öncesinde evin, kızımın ve eşimin tüm ihtiyaçlarının giderilmiş ve her şeyin tam olduğundan emin olmam gerekiyor.
Yoksa yapamıyorum ya da içim rahat şekilde odaklanamıyorum.
İç sesim beni asla bırakmıyor.
“Aman canım çamaşırlar dağ gibi birikmişken yürüyüşe mi gideceksin?”
“Bütün gün evdesin, ne dışarda yemesi. Yap işte yemeğini.”
Bu hisler bu düşünceler nereden geldi, nasıl üzerime yapıştı bilmem. Eskiden böyle değildim. Kızım okula başladıktan sonra yavaş yavaş böyle olduğunu farkettim. Benim gibi hisseden var mı? Varsa bunu aşabildiniz mi?
Yorumlarınızı bekliyorum.
Biraz dertleşmek, benimle aynı şeyleri hisseden annelerle konuşmak adına bu konuyu açmak istedim.
2020 yılında bebeğim oldu ve bebeğimle kendim ilgilenmek istediğim için işten ayrıldım. Maaşım kesildikten bir sene sonra eşim kendi şirketimizde beni asgari ücretten sigortalı göstermeye başladı ve o kadar maaş atmaya devam ediyor. Şirketimiz için ben bir proje yapıyorum ve o projeyi eşim bir sene boyunca müşterilere satıyor. Yani fiilen pek aktif çalışmıyorum.
Buraya kadar her şey yolunda.
Kızım şu an 4 yaşında. Kreşe gidiyor. 3 yaşında yarım gün gitti sayılır. Çoğu süreç de hastalıkla geçti. 4 yaş daha rahat geçecek diye düşünüyorum. Onu okula ben götürüp getiriyorum, ev ve yemekler ile ben ilgileniyorum. Bir nevi ev hanımıyım. Asla ev hanımı olmayı planlamamış, Almanya’da doktora hayalleri kuran bir ev hanımı…
Sorun şu ki bu süreçte kendi hayatıma bir türlü dönemiyorum. İşe dönme seçeneğini değerlendirsem de kızımı okula götürüp getirecek, hasta olduğunda ilgilenecek biri olmadığı için o seçeneği elemek durumunda kaldık ki zaten istediğim de işe dönmek değil. Kendim için bir şey yaptığımda suçlu hissediyorum. Kendimi çocuğuma ve eve o kadar adamışım ki aylardır kuaföre gitmediğimi bile biri söylerse fark ediyorum. Kendim için bir şey yapacaksam veya bir hobi ile ilgileneceksem (tabii bunu kendime hak görmem de uzun bir süreç alıyor) öncesinde evin, kızımın ve eşimin tüm ihtiyaçlarının giderilmiş ve her şeyin tam olduğundan emin olmam gerekiyor.
Yoksa yapamıyorum ya da içim rahat şekilde odaklanamıyorum.
İç sesim beni asla bırakmıyor.
“Aman canım çamaşırlar dağ gibi birikmişken yürüyüşe mi gideceksin?”
“Bütün gün evdesin, ne dışarda yemesi. Yap işte yemeğini.”
Bu hisler bu düşünceler nereden geldi, nasıl üzerime yapıştı bilmem. Eskiden böyle değildim. Kızım okula başladıktan sonra yavaş yavaş böyle olduğunu farkettim. Benim gibi hisseden var mı? Varsa bunu aşabildiniz mi?
Yorumlarınızı bekliyorum.