Çocuklugum. Annem.

Okurken ağladım benim annem de böyle ama nerde ağladım biliyor musun çocuğuma nbakıyor seviyor maddi olarak yardım ediyor yazmışsınız geçmişte yapamadıklarını yapmaya çalışıyor orası çok etkiledi benim annem de böyle aynı ben de özgüven eksikliği var anksiyetemle birlikte hortladı bence eskiden bu kadar sorgulamazdım kendimi mesela
 
Ben de artık daha çok sorguluyorum
Farkettim ki çocuk büyütürken ve yaş ilerleyince oluyor. Muhtemelen siz de öyle
 
Öyle bir dönemdeyiz ki bu döngüyü ancak biz kırabiliriz imkanlarımız var ve bu imkanları da yine affedenedğimiz ana babalar sağladı
 
Öyle bir dönemdeyiz ki bu döngüyü ancak biz kırabiliriz imkanlarımız var ve bu imkanları da yine affedenedğimiz ana babalar sağladı
Kesinlikle. Birde iyi bir evlilik yaptım, belki de çocuklukta yaşadığım kötü tecrübelerin mükafatıdır diyorum.
Umarım kötü ebeveyne sahip her kız çocuğu iyi bir hayat arkadaşına sahip olur, ilaç gibi oluyor.
 
Bu hikâyede baba nerde?
Neyse asıl söylemek istediğim başka bir şey var. Şimdi benim babam da ust düzey bir memurdu ve babamın bundan 10 sene önce aldığı maaşı şu an ben alsam uçarım yani. Onca varlığın içinde okula giderken kalemim defterim beslenmem olmazdi biliyor musun? Çünkü babamın ikinci evliligiydi ve babam sürekli şehir dışına yurt dışına giderdi. Bıraktığı parayı da hanımefendi sağa sola harcardı.
Okula aç gider aç gelirdim. Kiyafetlerim berbat. Okul aidatını bugün bugün yarın yarın diye oyalardım öğretmeni. Babası işçi olan arkadaşlarım tam takır jilet gibi gelirlerdi. Beslenmelerinde kekler, börekler....
Muz kısmına gelince bizim eve de muz girmezdi çünkü o zamanlar muz taneyle satılırdı ve marketlerde yoktu denebilir. O yüzden bu kısımlara takılma. Senin yasadigin şeyler fakirlikle alakalı değil, nasip
Bunları geride bırakıp evlatlarına odaklanmaya bak. Gerekirse tedavi gör, icinden gelenleri olduğu gibi söyle annene istemiyorsan da annenle de bir müddet görüşme.
 
O yüzden evlenince düzelir demek yerine yerine düzelttikten sonra evlenip evlat sahibi olmak lazım.
 
Aynı ben fakirlik, narsist anne, öğretmen baskısı, sürekli aşağılanma vs. detaylandıramayacak kadar yorgunum.
Zamanla sizdekine benzer kişilik özellikleri oluşmaya başladı bende de. Annelerimiz bize suçlu olan hep bizmişiz gibi hissettirdiklerinden başka insanlarla ilişkilerimizde de böyle davranmaya alışıyoruz. İnsanlar da sağolsunlar fırsat bulunca vuruyorlar kırbacı. Kimse kimseye acımıyor.
Bu beni çok öfkelendiriyordu. İş hayatında vs çok zorlamıyordum. Zor oldu ama yavaş yavaş hayır demeyi öğrendim, hatalı olan tarafın her zaman ben olmadığıma ikna ettim kendimi vs. Hamilelik döneminde annemi hayatımdan çıkarmaya karar vermiştim. Bunu farkedince iyice agresifleşti. Kararlı olduğumu görünce biraz kendini törpülemeye çalıştı ama huylu huyundan vazgeçmiyor.
Sonunda bebeğim doğdu ve hepimiz ona aşık olduk. Bana öyle geliyor ki hayatta karşılıksız, çıkarsız olarak yaptığı tek şey bebeğime bakmak. Beni sevip sevmemesi umrumda değil. Çocuğumu sevdiği için ona olan öfkem çok azaldı. Siz de artık çocuğunuzdan başkasını umursamayın bence. Kesinlikle ama kesinlikle çocuğunuzla iletişiminizi, ona bakmanizi eleştirmesine izin vermeyin. Sınır çekin, çocuklar büyüdükçe başedemezsiniz
 
Gercekten uzuldum yasadıklarınıza. Bız de sızın tam tersınız buyuyup yetıstık. Anne annemden ne babamdan dayak demedık. Fakırlık gormedık. Baskı, psıkolojık sıddet yoktu. Ama annem ve babam cok kuralcı ınsanlardı. Kurallara uymak bır gorev gıbı degılde huzurumuzun bır parcasıymıs gıbıydı. herkes ıkıletmeden yapar, uyardı o kurallara.. Evımızde kavga kaos asla olmazdı. Ama herseyın bır zamanı vardı. Sımdıkı cocuklar gıbı ıstedıgı cıkolata alınmayınca kendımızı yerlere atmıyorduk,atamıyorduk. Alınmıyorsa kesın bır sebebı vardı ve aılemıze neden bunu almadık dıye sormazdık onlar acıklama yapmadan. Sımdı evledım uc cocuk annesı olacagım ve hala o kurallarla evımı yonetıyorum. Evlat yetıstırmeye ugrasıyorum. Annecıgım ve babacıgım da sen aynı bız olmussun yahu bak fena mı oldu hırsız, arsız, sımarık olmadınız derler. Bence annenıze bırakmayın cocugunuzu. Sızı bu yasta bu hale getıren kadın evladınızı kım bılır nasıl yetıstırecek.
 
Benimde anksiyete problemim var. Size ofade edemeyecek kadar oz guvensizim. Mesela birinin bana ama bu boyle degildir. Şöyledir deme ihtimalini bile farketsem gercek duygumu ifade edemem. Bende senin gibi dusunuyorum derim. Cunku karsimdakinden onay almam lazimdir. Cunku asla catisamam. Hauatim boyunca kimseyle tartismamisimdr biliyomusunuz hep susarim hep ezilirim. Bu yuzden is hayatinada uygun degilim zaten. Surekli evimde cocugumla olma fikirleri var kafamda. Cunku is hayati benim savunma mekanizmama zarar veriyo
 
Benim tam tersi oldu. Evlat askını ve onun saglikli bir birey olmasi icin icimdeki heyecani farkettikce annemden uzaklastim. Cocugum icin gelecek kaygisi tasidigim her an, Insan yetistirmek icin hic bir caba sarfetmemis haybeye buyumus olmamiza duydugum ofke artti.
 
Ben de artık daha çok sorguluyorum
Farkettim ki çocuk büyütürken ve yaş ilerleyince oluyor. Muhtemelen siz de öyle
Aynen cocugumu buyuturken daha cok sorguluyorum. Cocuguma bir sey alirken yada onunla ortak payda da bir seyler yaparken hep kendi cocuklugum aklimda. Anne olmadan once bu kadar degildim
 
Tamamen bilnçsizlik, büyüklerin yanına evlenip onlarla cocuk buyutmek, ımkansızlık, alım gucunun dusuk olması, egıtımsızlık.....
Bizde ebeveynin eğitimi, geliri, kültürü, imkanı vs standart üstü ama sonuç aynı. Geniş aile içinde de yaşamamışlar hatta ileri yaşta evlenmişler
 
Bir saniye ya anneniz sizi çocukluğunuzda travmatize etmiş şimdi de çocuğunuzu mu baktırıyorsunuz? Ne cesaret? O çocuğa da aynı şeyleri yapacak. Lütfen izin vermeyin sizin gibi olmasına
 
herkesin tepkileri farklı. bazı insanlar yaşadıkları zorluklar içerisinden özgüvenlerini kullanarak çıkıyorlar. bazıları da daha çok içlerine kapanıyor.
 
Anneniz çok kötü gerçekten ve çocugunuzu o kadına nasıl emanet ediyorsunuz. Çocugunuzuda perişan eder yazık günah evladınıza yapmayın bunu üzüldüm o masum adına gerekirse çıkın işten kendiniz bakın ve annenizle olan bütün bağı koparın. Heran o stresle yaşamayın hayatınızdan çıktıgı an o kadar mutlu olursunuz ki siz şaşırıcaksınız. Okurken ben çıldırdım ya evime dahi sokmam öyle insanı ki evladımı emanet edıcem 3 kuruş para kazanmak için
 
Her insan hata yapar. Ve hata yapan insanların hayatımızdaki rolüne göre tolere edilme şansları vardır. Anneniz kendine bu şansı torunu olunca vermiş. Yaptığı hataları tekrar etmemeye başlamış, size elinden geldiğince iyi bir anne torununa anneanne olmaya cabalamis. Başkası değil ki annen bu ustelikte şuan seni ve çocuğunu karşılıksız düşünen bir anne. Affedilmeyi hak ediyor. Baban ne durumda? Bütün suçu annene yüklemek çok ağır değil mi? Ben olsam geçmişimle barışır yoluma bakarım.
 
Ben öyle değilim hakkımı savunurum iş hayatındayım ama kendimi beğenmiyorum içten içe hep başkaları iyi bende illa bir eksiklik var diye düşünüyorum ana sesim çıkar toplumda korkmam öyle
 
Şöyle düşünün ailesi ona ne vermiş ki ? Ne görmüş aileden? Sevilmemiş sayılmamış sevginin nasıl ifade edileceğini görmemiş. fakirlik genç yaşta annelik beş kere lohusa olmuş mesela çok korkunç ben birinden haşa çıkamadım
 
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…